Μελαγχολικός απολογισμός καλοκαιριού

Ένα ακόμα καλοκαίρι έφτασε αισίως στο τέλος του.

Και;

Ένα ακόμα καλοκαίρι στην πλάτη μας, ίσως όχι από εκείνα τα πολύ ταραχώδη, όπως το περσινό με την απίστευτη αγωνία και τις απανωτές ανατροπές για την χώρα μας, ούτε και από εκείνα τα υπέροχα με εκπλήξεις μοναδικές, που χαράζουν ανεξίτηλα την πορεία της ζωής μας και θα θέλαμε να σταματούσε ο χρόνος εκεί, ούτε βήμα παραπέρα.

Ήταν ένα διαφορετικό καλοκαίρι πλούσιο σε μετακινήσεις και παντός είδους επαφές. Το σακίδιο αντικατέστησε την τσάντα και άδειασε την τελευταία μέρα ακριβώς του επίσημου καλοκαιριού. Η βαλίτσα άδειασε και γέμισε κάμποσες φορές, ίσα για να παίρνει και λίγο αέρα το εσωτερικό της. 

Όπως οι αποσκευές γέμιζαν και άδειαζαν και μόνο η προσωπική αποσκευή έμενε διαρκώς γεμάτη, έτσι έγινε και με τον εσωτερικό μου κόσμο γέμιζε συνεχώς από εικόνες, αρώματα, γεύσεις, ανθρώπους, νέες ιδέες, γνώσεις και ανάμικτα συναισθήματα. Άδειαζε όμως, όσο ήταν δυνατό αυτό, ό,τι τον βάραινε παραπάνω και διατήρησε ως κόρη οφθαλμού όλα εκείνα που θεώρησα ανεκτίμητα.

Ένα ταξιδιάρικο καλοκαιράκι, που με έφερε σε επαφή με τους σταθερούς καλοκαιρινούς φίλους, με άλλους ενδιαφέροντες ανθρώπους επαγγελματικά και προσωπικά, με πλούτισε με φρέσκιες όψεις απόλυτα χρήσιμες για την εργασία μου, ανοίγοντας παράλληλα για μένα καινούριους δρόμους προσφοράς πάνω στον τομέα μου, με φίλεψε με παρουσίες από διαφορετικές γωνιές της Ελλάδας που ανταλλάξαμε πολλά και περάσαμε δημιουργικά και διασκεδαστικά, γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον και γεμίζοντας το σακιδιάκι μας με όμορφες εμπειρίες από την μεταξύ μας επαφή.

Αυτό που πάντα απολαμβάνω μέσα από τα ταξίδια είναι η φύση και τα πολύτιμα δώρα της. Ρουφώ σαν σφουγγάρι τις εναλλαγές των τοπίων, όταν περιηγούμαι σε κάποια περιοχή. Φέτος στάθηκα πολύ τυχερή για ακόμη μία φορά από αυτά που είδαν τα ματάκια μου... καταπράσινα δάση - γνωστοί ειρηνοποιοί της ψυχής, χωριουδάκια με το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό άρωμα των χωριών - σαν άλλοτε - να εισχωρεί στο μυαλό και να φέρνει νοσταλγικές θύμησες (αχ και να έμενα εκεί, να σταματούσε ο χρόνος), ήσυχες αλλά γεμάτες ζωή λίμνες, ποτάμια διαβατάρικα που θα ήθελα να κυλώ μαζί τους μέχρι να κάνω βουτιά στην απέραντη θάλασσα και να χαθώ μέσα της. 
 
Πώς να ξεχάσω την θάλασσα που γιατρεύει επίσης τις ψυχές απαλλάσσοντάς τες από το φορτίο που κουβαλούν, αλλά και που αναζωογονεί το σώμα, το ξυπνά συντροφιά με τον ήλιο από τη χειμερία νάρκη. Ναι, αισθάνεσαι και πάλι ζωντανός μέσα από τις βουτιές, τα πλατσουρίσματα, τα παιχνίδια, αλλά και από το μαγευτικό τοπίο που προβάλλει με μεγαλειώδη τρόπο ο δικός μας ο ηλιάτορας. Παραλίες μοναδικές στον κόσμο, τις οποίες δεν ξέρω αν θα δω και πάλι, όμως και άλλες που ανανεώνω κάθε χρόνο το ραντεβού μαζί τους.
Θάλασσα, πικροθάλασσα, που μας χωρίζεις, αλλά και μας ενώνεις...

Οι δυνατές συγκινήσεις δεν έλειψαν, όπως και οι στιγμές που με οδήγησαν στην είσοδο του "μαγικού κήπου" (παράδεισο τον λένε;), αλλά δεν μπήκα, διότι δυστυχώς εμποδίζονταν το πέρασμά μου εντός του από τον "Κέρβερο" των ζόρικων στιγμών, που θόλωνε και σκοτείνιαζε την ατμόσφαιρα. 

Τέλος εποχής, λοιπόν, και αφού διέσχισα την Ελλάδα από βορρά προς νότο και ανατολή προς δύση (κάνοντας ένα γεωφυσικό σταυρό στην Μεγαλόχαρη..., μήπως και δούμε άσπρη μέρα) έφτασε ο καιρός να μαζευτώ και να παρουσιαστώ στην υπηρεσία μου (διατάχτε...). Το σακίδιο πλύθηκε και φυλάχτηκε στην ντουλάπα, πάντα σε ετοιμότητα. 

Τα πολύτιμα όμως φυλάχτηκαν μόνο μέσα μου ως τονωτική ένεση για τη συνέχεια!

Μέσα σε αυτά τα πολύτιμα διατηρείται και η συνάντησή μου με εκείνη που μου ενέπνευσε αυτή την ανάρτηση έπειτα από την ανάγνωση της αντίστοιχης δικής της... Την οφείλω στην Αριστέα μας, την οποία και είδα επιτέλους από κοντά μετά από τρία χρόνια γνωριμίας! Ένα συναπάντημα σχεδόν αστραπή, καθώς πρόεκυψε απρόοπτα και ανέλπιστα. Είναι από εκείνες τις ευκαιρίες, που σαν βρεθούν στον δρόμο σου, τις αρπάζεις από τα μαλλιά... όχι φυσικά του γνωστού μπουκλωτού, το οποίο ήταν λαμπερό και γλυκό σαν παιδί! Α, και λαλίστατο, βρε παιδί μου...! Αλλά, πόσα να προλάβει να πει κανείς, όταν έχει τόσο λίγο χρόνο στη διάθεσή του;
Ίσως να καταφέρουμε να ξανειδωθούμε! Ποιος ξέρει;

Όπως λέει και ο Καρυωτάκης:
 

 Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

Έτσι, μελαγχολικά κλείνει η πιο ζωντανή περίοδος του χρόνου και για να επιβεβαιώσω αυτό το συναίσθημα που είναι και λίγο δεύτερη φύση μου, επέλεξα τραγούδια από ένα κορίτσι - DUSK και κατά κόσμον Αυγή, που έχει κάνει ήδη τα πρώτα της επιτυχημένα βήματα στο τραγούδι εντός της χώρας μας. Μια νεαρή Ελληνίδα δημιουργός με εξαιρετική φωνή και μελαγχολικό ύφος. Μικρά όμορφα και ελπιδοφόρα αστεράκια του τόπου μας!
Αν, λέμε αν τραγουδούσα, θα επέλεγα κάτι από αυτά που κάνει... Προς το παρόν, το "κλείνω" εγώ, για να ακούσουμε εκείνη!

Το πρώτο μουσικό κομμάτι το έχετε ακούσει πρώτη φορά εδώ !

 Καλό μήνα!