"Γιατί δεν είσαι εδώ ;"

Είναι η ώρα να μετρήσουμε απουσίες, όπως στο σχολείο, όπου φυσικά και μετράνε με το παραπάνω οι παρουσίες, καθώς είναι ανεκτίμητες κι ευεργετικές, όμως αυτές οι απουσίες τρυπούν την καρδιά σαν αγκάθια, ειδικά όσες έχουν διάρκεια...
Είναι η ημέρα αυτού του μήνα που έρχεται να τονίσει όλες τις απουσίες στην ζωή μας.

Δύο τρυφερά ποιήματα κι ένα ιδιαίτερο μουσικό κομμάτι για όσους "λάμπουν" δια της απουσίας τους. Οι απουσίες αυτές φέρνουν το κενό στην ψυχή, το συναίσθημα απομένει ψυχρό, διαφανές κι αιχμηρά αδιάφορο προς καθετί, σαν τον κρύσταλλο του Ελύτη παρακάτω. Εκεί που κοιτάζει επίμονα κανείς τη θάλασσα, ακινητοποιημένος από την ένταση του πόνου. Όλα αυτά μέχρι η φύση να δείξει τη στοργή της προσφέροντας κίνηση, ζωή, ελευθερία. Η φύση και πολύ περισσότερο η θάλασσα είναι λύτρωση.

Κλίμα της απουσίας

Όλα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκαν
Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε
Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε
Το αμετανόητο χέρι
Δέθηκα σ’ έναν κόμπο λύπης.

Η ώρα ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως θύμηση
Με το δέντρο της αμίλητο
Προς τη θάλασσα
Ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως φτερούγισμα
Με την όψη της ακίνητη
Προς τη θάλασσα
Βραδιάζοντας
Δίχως έρωτα
Με το στόμα της ανένδοτο
Προς τη θάλασσα

Κι εγώ - μες στη Γαλήνη που σαγήνεψα.

Απόγευμα
Κι η αυτοκρατορική του απομόνωση
Κι η στοργή των ανέμων του
Κι η ριψοκίνδυνη αίγλη του
Τίποτε να μην έρχεται Τίποτε
Να μη φεύγει
Όλα τα μέτωπα γυμνά
Και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο.

                   Οδυσσέας Ελύτης, Προσανατολισμοί, 1941 

Υπάρχει κι άλλη όψη όμως...

Ίσως η απουσία είναι παρουσία 
 

Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,

χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου, 

χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι ανέμου, 

και από τότε είμαι γιατί είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε. 

                                                             Pablo Neruda

Κι όπως λέει πολύ σοφά η δημιουργός της παρουσίασης του τραγουδιού στο You Tube (κλικ πάνω στο βίντεο):

"Δικό μας είναι μόνο εκείνο που με όλη την καρδιά χωράμε κι ας το χάνουμε μέσα στην πραγματικότητα του τετελεσμένου." 

 

Η ποίηση μάς ανοίγει τα χαρτιά της...

"Ανοιχτά χαρτιά",  ένα βιβλίο του Οδυσσέα Ελύτη, στο οποίο ο ίδιος καταθέτει τις απόψεις του για την ποίηση, τις εμπειρίες μιας ζωής για την τέχνη γενικά και την ποίηση ειδικότερα και πολύ περισσότερο τη σοφία που απέκτησε μέσα από τη μεγάλη του αγάπη για την τέχνη του λόγου. Άνοιξε, λοιπόν, τα χαρτιά του και μάς παρουσίασε τα τέσσερα βασικά στοιχεία της γραφής και της αισθητικής του, που είναι η ποίηση, η γλώσσα, ο υπερρεαλισμός και η Ελλάδα.

Ένα θαυμάσιο υπόδειγμα πεζού λόγου, το οποίο γνώρισα στα φοιτητικά μου χρόνια από την καθηγήτρια τότε της λογοτεχνίας που με την αγάπη της για το αντικείμενο με έκανε να λατρέψω περισσότερο όχι μόνο τον Ελύτη αλλά την τέχνη του λόγου γενικά. 

Ακολουθούν δύο αποσπάσματα από το συγκεκριμένο έργο...

"Γι’ αυτό γράφω. Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ’ αυτόν που δε γνωρίζω, που είναι ο εαυτός μου ολάκερος, όχι ο μισός – που ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους και «φέρεται εγγεγραμμένος στα μητρώα αρρένων του Δήμου».

Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει· να γιατί πρέπει να γράφουμε. Γιατί η Ποίηση μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε: τον κόσμο της φθοράς, που έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά, με την έννοια που ο Θάνατος είναι η μόνη οδός για την Ανάσταση.

Μιλώ, το καταλαβαίνω, σα να μην έχω το δικαίωμα, σα να ντρέπομαι σχεδόν που αγαπώ τη ζωή. Κάποτε, είναι η αλήθεια, μ’ εξαναγκάσανε και σ’ αυτό. Κανείς δεν ξέρει, δεν ανακάλυψε ποτέ, από που κρατάει το πάθος του ανθρώπου να μισεί τη δυνατότητα της ίδιας του της σωτηρίας. Είναι που ίσως θα ήθελε να μην το ξέρει άλλα παρ’ όλ’ αυτά το ξέρει πως υπάρχει· και πως είναι αυτός η αιτία που δεν μπορεί μήτε να την πλησιάσει μήτε να την υπερβεί.

Θέλουμε δε θέλουμε, είμαστε όλοι μας δέσμιοι μιας ευτυχίας, που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε. Να από που ξεπηδά η προαιώνια λύπη της αγάπης."

"Α μα γιατί λοιπόν ως τώρα είχαμε δώσει μια γλώσσα μονάχα στον κόσμο, γιατί του 'χαμε δώσει ένα μονάχα τρόπο να εκφραστεί; Γιατί του 'χαμε καταλογίσει μιαν όψη μονάχα, κι εκείνη κομματιασμένη, ανάπηρη, μετρημένη αποκλειστικά πάνω στη λογική μας, και την είχαμε ονομάσει ωραία-ωραία «πραγματικότητα»; Και γιατί, στο όνομα της πραγματικότητας αυτής, δεν επιτρέπαμε τίποτα που να την υπερβαίνει;

Να μια διαπίστωση, που όσες φορές αναγκάζομαι να την κάνω, μια στεναχώρια συνοδεύει, σαν ίσκιος μεγάλου ρολογιού του ήλιου, την άκρη της πένας μου.

Μόνος στα σύνορα του πανικού και της γοητείας ο ποιητής, χτυπημένος από μια τέτοια φευγαλέα αποκάλυψη, παθαίνεται να ταιριάσει την ανάσα του στο καινούριο κλίμα που του αποκαλύφτηκε· ματώνεται να δώσει έκφραση σ' αυτή τη μυστική γεύση, την απροσδιόριστην ουσία, την αθάνατη χροιά που μονομιάς είδε να παίρνουνε τα στοιχεία του κόσμου μέσα του. Αποτιμώντας από κει και πέρα με διαφορετικό τρόπο τη ζωή, αναμετράει με οδύνη την απόσταση που τον χωρίζει από τη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων. Βλέπει την πλειοψηφία τούτη, περιχαρακωμένη σ' ένα χώρο συμβατικό, ν' απωθεί τόσο απελπιστικά, τόσο λυσσαλέα ό,τι θα μπορούσε να τη φέρει αντιμέτωπη στα πιο ουσιαστικά της προβλήματα, που καταλαβαίνει πως είναι γραφτό του να φορτωθεί μαζί με τον καημό της έκφρασης κι έναν άλλον ακόμη — τον καημό της κατανόησης, ανίσως όχι τη μοίρα της μοναξιάς. Έτσι συμβαίνει πάντοτε: ο ποιητής ριψοκινδυνεύει, ενώ πίσω του άνθρωποι παραπλανημένοι επιμένουν να κρατάνε καλά κλειστή μια πόρτα που από καιρό τώρα έχει χάσει τη δικαιολογία της κλειδαριάς της. 

Όμως αν από την εποχή του Ηράκλειτου δεν έσβησε ποτέ η συνείδηση της διαμάχης ανάμεσα στη συντήρηση και στη μεταβολή, ανάμεσα στη φυσιολογική και τη μη φυσιολογική ζωική εξέλιξη, πρέπει να ομολογηθεί ότι η διαμάχη τούτη σήμανε πρώτη φορά στον αιώνα μας μ' όλο το βάρος της σημασίας της, επιβάλλοντας στους σύγχρονους καλλιτέχνες να τοποθετήσουμε το αιώνιο στοιχείο της ομορφιάς στο αεί μεταμορφούμενο σημείο της ανθρώπινής της ροής, να νιώσουνε, με άλλα λόγια, πόσο η αλήθεια ετούτη ήταν και της ίδιας της υπόστασης τους ο αιώνιος νόμος. Ανάγκη, και μάλιστα σκληρή, οδήγησε τους ίδιους αυτούς, μ' επαναστατική σημαία στο χέρι, ν' αναθεωρήσουνε την κληρονομιά τους, και ν' αναλάβουν μια ριζική ανακατάταξη των αξιών. Ας χαρακτηρίστηκε από μερικούς σα δίψα της απερίσκεπτης νεότητας ν' ανοίξει, όπως-όπως, ένα δρόμο μπροστά της. Η αλήθεια είναι ότι τόσο στις χώρες των πρώτων εποχών, ή των παραμελημένων περιοχών της Τέχνης, όσο και στις λησμονημένες από τη σεμνοτυφία μεταγενέστερων γενεών σελίδες της Λογοτεχνίας και της Ποίησης οι «μοντέρνοι» πράξανε κείνο που τους έλεγε η γνώση τους κι η καρδιά τους· κι είτε ανασύρανε από την αφάνεια πολλά έργα με αξία ουσιαστική είτε με φανατισμό δικαιολογημένο ποδοπατήσανε μερικά αξιοθρήνητα κατασκευάσματα που είχανε καταφέρει, πρόσκαιρα, να βασιλέψουν.

Τέχνη – Τύχη – Τόλμη, ε ναι λοιπόν! Τέχνη, αφού, καλά ή κακά, θέλουμε να δώσουμε μια διέξοδο στην πυθική σπίθα, που δεν κοιτάει την ώρα να γίνει Λόγος και να μπει επικεφαλής μιας καινούριας αποτίμησης του κόσμου· και Τύχη, αφού είναι αυτή που θα σμίξει τα χρώματα και τα σχήματα, τις ευωδιές και τους ήχους, την καρδιά μας και την καρδιά του Σύμπαντος σ' ένα σημείο, το λυρικό σημείο που ονειρευόμαστε· και Τόλμη, αφού κάθε βήμα σωστό μέσα στην κοινωνία αυτή γραφτό είναι ν' αφήνει πίσω του αίματα, καπνούς, και δάκρυα…"

Δηλητήριο στην ατμόσφαιρα και την ψυχή

Συνεχίζω από την προηγούμενη ανάρτηση με τα καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια που έλεγα και τα μυαλά των Κούληδων που παίρνουν αέρα... Όμως, δυστυχώς, όλων τα μυαλά είναι αεροκοπανισμένα, όπως ήταν αναμενόμενο! 

Είναι μοιραίο όποιος παίρνει την εξουσία στα χέρια του να το παθαίνει σχεδόν πάντα αυτό. "Αλωνίζει" δίχως να λογαριάζει τι ζητά το πλήθος που εκπροσωπεί, ξεχνά ποιος ήταν, από πού ξεκίνησε και πού ήθελε να πάει. Ήξερε άραγε; Ή μήπως ήξερε πολύ καλά κι άλλοι δεν ήξεραν;

Κι άντε, να συμβιβάστηκε στην πορεία πιστεύοντας ότι με υποχωρήσεις στους απ' έξω, θα κέρδιζε κάτι για τον τόπο μπαίνοντας φυσικά στον χορό των ατέλειωτων παζαριών (το γνωρίζουμε από παιδιά ότι ήμαστε, είμαστε και θα είμαστε ένα προϊόν προς πώληση στα παζάρια του κόσμου)... 

Όμως τα χημικά και τα δακρυγόνα που σε κάθε διαδήλωση συνήθως τα έτρωγε στη μούρη μέχρι πριν λίγα χρόνια ως πολίτης που έβγαινε στους δρόμους να διεκδικήσει το δίκιο του - αφού με άλλον τρόπο δεν τον άκουγε κανείς, πώς τολμά τώρα να τα πετά ξεδιάντροπα κάθε φορά που βγαίνουν πολίτες ν' αναζητήσουν στον ίδιο χώρο το δίκιο τους! Δεν αναφέρομαι μόνο στο σημερινό συλλαλητήριο, με το Μακεδονικό ζήτημα, μα και των εκπαιδευτικών προσφάτως ή άλλων εργασιακών κλάδων ή απλών πολιτών που εναντιώνονται στις αποφάσεις της εξουσίας.

Είναι καλύτερα τα χημικά της αριστεράς, κ. πρωθυπουργέ; Έχουν πιο γλυκό άρωμα; 

Ευτυχώς, έχετε μείνει σταθερός στην απόφασή σας να μη βάζετε τουλάχιστον κάγκελα...!

Έχετε όμως άλλους πολλούς τρόπους να διατηρείται τις αποστάσεις (όπως και όλοι οι προηγούμενοι). Σωστά;

Μας έφαγε η σιωπή και η ανοχή τόσο καιρό, κ. πρωθυπουργέ! Είμαστε υπεύθυνοι όσο κι εσείς για το θέατρο του παραλόγου που εξελίσσεται καθημερινά μπροστά μας. Μάλλον συνηθίσαμε μετά από τόσα χρόνια και δεν μας κάνει τίποτε εντύπωση πια! Ή όχι; Θα δείξει.

Φωτιά στα μπατζάκια μας έχει μπει εδώ και χρόνια κι από ό,τι φαίνεται θα κάνει ολοκληρωτικά τη δουλειά της, για να ησυχάσουμε... 

 

Μια μικρή μουσική μου ανακάλυψη...

Μια μουσική πρόταση μέσα από μια καλλιτέχνιδα που ανακάλυψα πρόσφατα. Πόσα να γνωρίζει εξάλλου κανείς;

Την άκουσα και με κέρδισε με την γλυκιά, άνετη φωνή της, η οποία ρέει σαν ποταμάκι και ταξιδεύει ήπια την ψυχή. Μια σύγχρονη ερμηνεύτρια της τζαζ, που μας επιστρέφει πίσω σε ερμηνείες του παλιού καλού κινηματογράφου ή σε "θεές" της μπλουζ και τζαζ μουσικής...!

Melody Gardot, και όποια κι αν είναι η πορεία της (κλικ εδώ), εμείς κρατάμε ό,τι μας αρέσει από τη μουσική που έχει να μας προσφέρει κι αυτό νομίζω αρκεί...

"Our love is easy 

Like water rushing over stone" 

"Ιf the stars were mine
I'd give them all to you
I'd pluck them down right from the sky
and leave it only blue
I would never let the sun forget to shine upon your face
so when others would have rain clouds you'd have only sunny days"

 
"Some lessons we learn the hard way
Some lessons don't come easy
That's the price we have to pay"

 

@ Έτσι, λίγη μουσική, για να διατηρούμε ψυχραιμία μέσα στις εξελίξεις που έχουν πάρει τον δρόμο τους στα πολιτικά δρώμενα... Να δούμε πού θα μας βγάλει!

Βρε τι ωραία που κινούνται όλοι, μα όλοι... σαν καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια! Όχι, τίποτε άλλο, παίρνουν αέρα και τα μυαλά των Κούληδων!

Τι; Κάνω λάθος; 

Δυστυχώς, τα λάθη δεν αναγνωρίζονται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο...

Τι προηγείται στην εφηβεία; Φιλί ή σεξ;

Κάποτε οι περισσότεροι έφηβοι ξεκινούσαν τη σεξουαλική τους δραστηριότητα με έναν σύντροφο κάπου προς το τέλος της εφηβείας, κατά την ενηλικίωσή τους ή και λίγο μετά. Δεν υπήρχε βιάση όσο κι αν το επιθυμούσαν. Σαφώς η κοινωνία έπαιζε ανασταλτικό ρόλο, παράλληλα όμως δεν υπήρχε μεγάλη έκθεση σε ερεθίσματα ή πρότυπα που μπορούσαν να οδηγήσουν στην επίσπευση μιας διαδικασίας που έχει από την φύση δικούς της κανόνες. 

Δεν θα αναφερθώ καν σε πολύ παλαιότερες εποχές για τον τόπο μας ή σε συνήθειες ακόμα και σήμερα κάποιων λαών, όπου κορίτσια σε πολύ μικρή ηλικία παντρεύονται και αναγκάζονται να έχουν σεξουαλικές επαφές από τα 12 έτη. 

Το ότι ένα κορίτσι έχει έμμηνο ρύση ή ένα αγόρι έχει εκσπερμάτωση δε σημαίνει πως και το σώμα τους είναι έτοιμο να προχωρήσει σε σεξουαλική επαφή. Θεωρητικά, ναι, θα μπορούσε να γίνει. Για ποιο λόγο όμως; Για αναπαραγωγή; Για ευχαρίστηση; Για την ικανοποίηση της επιθυμίας να αισθανθεί για λίγο ενήλικας; 

Πέρα του ότι το σώμα δεν είναι ακόμα απόλυτα έτοιμο, αφού οι αλλαγές σ' αυτό δεν έχουν ολοκληρωθεί πριν τα 16 έτη, ακόμα πιο σημαντική είναι η πνευματική και ψυχική ωριμότητα που απαιτείται, ώστε να μην οδηγηθεί ο έφηβος σε μια εντελώς αρνητική εμπειρία - που θα επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την μετέπειτα σεξουαλική του ζωή - ακόμη και καταστροφική μέσα από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη για παράδειγμα.

Το ζήτημα είναι ότι μεγάλο μέρος των εφήβων σήμερα αρχίζει σεξουαλικές σχέσεις πριν δώσει καν το πρώτο φιλί...!
Δεν είναι τυχαίο αυτό, μια και πολλά παιδιά από τα 10 με 11 έτη έχουν ήδη έρθει σε επαφή με πορνογραφικό υλικό μέσω του διαδικτύου. Το πώς και το γιατί ας μην το σχολιάσουμε. Ακόμα κι ένας να το έχει ανακαλύψει, βάζει άμεσα στη διαδικασία έρευνας και άλλους στην παρέα. Δυστυχώς, χωρίς την επίβλεψη των γονέων τα παιδιά σερφάρουν ανεξέλεγκτα... 
Σίγουρα δεν βλέπουν τις αθώες σχετικά γυμνές γυναίκες που κυκλοφορούσαν κάποτε σε περιοδικά, τα οποία προμηθεύονταν και πάλι κρυφά οι πιτσιρικάδες. Ούτε υπήρχε τόσο ελεύθερη πρόσβαση σε υλικό πορνό όσο σήμερα. Κάποτε έμενε και κάτι γι' αυτή την καψερή την φαντασία να κάνει τη δουλειά της, να διεγείρει τις αισθήσεις στο έπακρο μέσα από την αναμονή του άγνωστου.

Τώρα όλα είναι έτοιμα δοσμένα στο "πιάτο". Και να ήταν μόνο αυτό, πάλι καλά, όμως το τραγικό είναι ότι σ' αυτό το "σερβίρισμα" θα συναντήσουν ίσως τις πιο σκληρές εικόνες που κυκλοφορούν, θέτοντας σε κίνδυνο την πνευματική και ψυχική τους υγεία. 
Πέρα από τις σκληρές εικόνες, έτσι κι αλλιώς μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν την επαφή τους με έναν σύντροφο ως μια ωμή πράξη και τίποτε παραπάνω, όπως ακριβώς συμβαίνει στις ταινίες πορνό. Ο σύντροφος - αντικείμενο που ικανοποιεί μια σωματική ανάγκη ή ακόμα και μια παρανοϊκή επιθυμία, όπως οι πρωταγωνιστές των συγκεκριμένων ταινιών.
Δεν είναι λίγα τα κορίτσια που δέχονται πιέσεις από τους συντρόφους τους να κάνουν πράγματα, που εκείνοι έχουν δει, στις ταινίες πορνό, και φυσικά εκείνες δεν επιθυμούν. 
Σε άλλη περίπτωση ζητούν γυμνές φωτογραφίες τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εκβιάζοντάς τες πως δε θα παραμείνουν μαζί τους αν δεν το πράξουν. 
Υπάρχει φυσικά και η άλλη όψη, κατά την οποία νεαρά κορίτσια στέλνουν με δική τους πρωτοβουλία σε αγόρια της επιλογής τους - χωρίς να είναι απαραίτητα σύντροφοί τους - φωτογραφίες τους από τα επίμαχα σημεία - έτοιμα στο "πιάτο", όπως λέγαμε. Κάτι αντίστοιχο φυσικά κάνουν και αγόρια.
Κάτι ακόμα πιο ανησυχητικό είναι θέματα υγείας που προκύπτουν μέσα από μη ασφαλείς και πρόωρες σεξουαλικές επαφές. Σε συζήτηση με παιδίατρο άκουσα ότι τα κονδυλώματα σε κορίτσια γύρω στα 14 έτη κάνουν θραύση...

Πόσα άλλα θα μπορούσαν να ειπωθούν, όμως δεν έχει κάποιο νόημα. Το ουσιαστικό θέμα είναι ότι μεγάλο μέρος των παιδιών και των εφήβων πλάθουν στο μυαλό τους μια στρεβλή εικόνα της σχέσης των ανθρώπων μεταξύ τους και πολύ περισσότερο της σεξουαλικής επαφής μαζί τους, η οποία θα έχει αντίκτυπο ούτως ή άλλως στη μετέπειτα ενήλικη ζωή τους.  

Ευτυχώς σώζουν την κατάσταση πολλά παιδιά ακόμα που αντιστέκονται και παραμένουν οπαδοί της φυσικής διαδικασίας και πιο ομαλής μετάβασης στην ενηλικίωση.
Είναι εκείνα τα αγόρια - εκεί κάπου στα 15 με 16 τους - που ενώ μιλάνε στο κορίτσι, μαδάνε από αμηχανία τη λεβάντα  έξω από το σπίτι της, που της δείχνουν δειλά το φεγγάρι, της πιάνουν απαλά το χέρι, ονειρεύονται παρέα το άγνωστο μέλλον που τους περιμένει και μοιράζονται όλες τις αγωνίες και την ανασφάλεια που αισθάνονται.
Είναι εκείνα τα κορίτσια που δε βιάζονται να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους και θέλουν να γευτούν με υπομονή όλες τις αλλαγές που συμβαίνουν έξω τους και μέσα τους, που σέβονται τον εαυτό τους πρώτα απ' όλα αλλά και τον συχνά εύθραυστο ψυχικό κόσμο του αγοριού. Είναι φίλοι και ίσως σύντροφοι κι όλα τ' άλλα θα έρθουν...
Βαδίζουν δίπλα-δίπλα στον κουραστικό δρόμο της εφηβείας ανταλλάσσοντας κλεφτές ματιές, χοντρά αστεία, έξυπνες ατάκες, καμιά φορά άγαρμπες χειρονομίες αλλά ενίοτε και τρυφερές, κάνοντας πάντα μπόλικο θόρυβο όπου κι αν βρεθούν, όμως απολαμβάνοντας τελικά μια περίοδο της ζωής τους που δεν έχει επιστροφή ή επανάληψη...
Ίσως κάπως έτσι ετοιμάζονται για μια πιο ώριμη και ισορροπημένη ενήλικη ζωή μέσα σ' έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις, που αλλάζει ραγδαία.

@ Τα παραπάνω προέρχονται από πληροφορίες μέσα από σχετικά άρθρα για την ζωή των εφήβων εδώ και παγκόσμια μα και από συζητήσεις μου με παιδιά και εφήβους που γνωρίζω και μου εμπιστεύτηκαν το τι συμβαίνει (θετικά ή αρνητικά) στον κόσμο τον "δικό" τους - όχι των ενηλίκων(;).


  

Με ανθρώπινα χαρίσματα ή υπερφυσικά;

Μια ανάρτηση για να καλοδεχτούμε το νέο έτος και ως εισαγωγή για την ανάρτηση που πιθανόν θα ακολουθήσει... στο πνεύμα της εποχής μιας εντελώς άλλης γενιάς.

Προς το παρόν, ορμώμενη από το ύφος του τραγουδιού και τους στίχους του, θα σταθώ μόνο στο τι τελικά μπορεί να ζητά ένας άνθρωπος από έναν άλλο για να είναι συντροφιά; Αυτά που είναι μέσα από τα ανθρώπινα χαρίσματα ή τα υπερφυσικά; 

Ό,τι εξωπραγματικό μπορούσαν να κάνουν τα σπουδαία πρόσωπα των μύθων και των θρύλων ή οι σούπερ ήρωες ή... κάτι πιο απλό;

Γιατί θα πρέπει να αναρωτιέται κανείς μέχρι πού μπορεί να φτάσει κάποιος για έναν άλλο ή πόσα ρίσκα είναι σε θέση να πάρει για εκείνον, ώστε να τον εγκρίνει για συντροφιά;

Άραγε δεν αρκεί, όπως λέει ξανά το τραγούδι, να έχει κανείς τη δυνατότητα κάπου να γυρίσει να σταθεί και ν' ακουμπήσει ή κάποιον να του δώσει ένα φιλί;

Ας μην ξεχνάμε ότι οποιοσδήποτε μπορεί να μετατραπεί σε ήρωα στα μάτια ενός άλλου προσώπου μέσα από πράξεις που θα έχουν προκύψει μέσα από την καρδιά του. 

Αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό σε μια εποχή που τα έχει σαρώσει όλα, όπου τα παιδιά είναι τόσο μπροστά σε σχέση με κάθε άλλη χρονική περίοδο, όπου η καθημερινότητά τους  μοιάζει με αυτή των σούπερ ηρώων, όπου η ζωή τους έχει γίνει "λάστιχο" ή "πατίνι" σε έναν μαραθώνιο δίχως τελειωμό. Όλοι έχουν πολλαπλές απαιτήσεις από εκείνα, με αποτέλεσμα να θεωρούν οι μικροί μας φίλοι ότι αυτή είναι η ζωή, η διαρκής κίνηση και οι άθλοι των ηρώων των μύθων ή των σούπερ ηρώων των ηλεκτρονικών παιχνιδιών (εκεί που εύκολα τα ξεχνάνε οι γονείς κι έπειτα απορούν), των κινούμενων σχεδίων ή των κόμικς (όσα διαβάζουν ακόμα). Μάλλον θα έλεγα καλύτερα ότι έτσι φαντάζονται τους εαυτούς τους για να τα βγάλουν πέρα την κάθε μέρα που περνά!

Βρε αφήστε τα παιδιά ήσυχα να απολαύσουν την παιδικότητά τους να γνωρίσουν τον εαυτό τους και τον κόσμο μέσα από τις ελεύθερες ώρες, που επιβάλλεται να έχουν, και το παιχνίδι με τους άλλους, για να γίνουν δυνατά χωρίς να χάσουν την ευαισθησία τους. Σε κάθε άλλη περίπτωση η ισορροπία κινδυνεύει...

Έτσι, λοιπόν, θα είναι σε θέση να χαίρονται την ζωή και να αναγνωρίζουν κάθε ανθρώπινη καρδιά που θα τα αγγίξει αληθινά και γήινα. Δε θα περιμένουν να συναντήσουν το ιδανικό που έχουν οι σούπερ ήρωες και δε θα απογοητεύονται μένοντας άπραγοι στη μοναξιά τους.

Μια τέτοια ανθρώπινη καρδιά είναι σαν ένας ουρανός γεμάτος αστέρια που έχουν τη δύναμη να σε πάνε μια βόλτα σε κόσμους ονειρικούς, μυθικούς και στα... καταφύγια πολλών αγαπημένων ηρώων! 

Και πάμε για τ' αστέρια...

  

Καλή συνέχεια!