" Κανείς δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι δύο φορές. " -
" Πόλεμος πατήρ πάντων " -
" ...τα εναντιόδρομα έχουν ενιαία φορά - από τα αντίθετα γεννιέται η ωραιότερη αρμονία " -
Ηράκλειτος
Για να μην πιάσουν αράχνες οι "τοίχοι", ας υπάρξει λίγη κίνηση καθαριότητας του αρχείου...
Όσα ακολουθούν από τους ταλαίπωρους τοίχους είναι φυλαγμένα εδώ και καιρό, οπότε είπα δεν τα βγάζω στον αέρα να φρεσκαριστούν και στον ήλιο να λιαστούν, να μη μουχλιάσουν; Φθινόπωρο έρχεται με αρκετές υγρασίες!
Να μη ξεχνάμε ότι έτσι οφείλουμε να κάνουμε πού και πού και για την ταλαίπωρη ψυχή μας. Να την εκθέτουμε στο λαμπερό φως του ήλιου και τη θεραπευτική ακτινοβολία του, αρκεί να μην το παρακάνουμε και της δημιουργήσουμε εγκαύματα..., να απλώνουμε τα σκόρπια κομμάτια της στον αέρα να στεγνώσουν, και πάλι τόσο όσο, για να μην ξεραθούν. Όλα την ισορροπία τους θέλουν σ' έναν κόσμο ανισόρροπο!
Επί του θέματος...
(Κάποια "τοιχαλάκια" δεν αποθηκεύονταν ως αρχεία εικόνων, οπότε είναι γραμμένα εδώ απευθείας.)
"Αφού το φως ταξιδεύει γρηγορότερα από τον ήχο, εγώ γιατί πρώτα ακούω τις μαλακίες και μετά μου ανάβουν τα λαμπάκια;"
"- Γυμνάζεσαι; - Αμέ, κάνω σύσφιξη. - Δηλαδή; - Σφίγγω τα δόντια και λέω δεν γαμιέται θα το φάω κι αυτό."
"Είναι μια δίπλα μου στο νυχάδικο, έβαλε ψεύτικα νύχια, στρασάκια, φιογκάκια, καρδούλες, γιν γιανγκ
και τώρα δεν μπορεί να βάλει το μπουφάν."
Κλείνουμε τα πορτοπαράθυρα της ψυχής με μια μεγάλη αγάπη, ναι, από αυτές που "κάστρα καταλούν" όπως έλεγα παλιότερα εδώ με τον στίχο των Χαϊνηδων...
Αφορμή για το σημερινό είναι κάτι που είχε χαθεί πριν από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια και το βρήκα έτσι αναπάντεχα, ενώ εννοείται ότι το είχα ως μια τελειωμένη υπόθεση κι εντελώς πια ξεχασμένο. Είναι ένα από τα πιο παράξενα πράγματα που μου έχουν συμβεί.
Πρόκειται για ένα αντικείμενο, που είχε όμως για μένα συναισθηματική αξία, πέρα από την οικονομική του. Πόσες φορές, αλήθεια, δεν έχει συμβεί σε όλους μας κάτι τέτοιο; Στενοχωριόμαστε όταν χάνουμε κάτι που έχει μια ιδιαίτερη σημασία για εμάς, κι αν δεν καταφέρουμε να το βρούμε με τον καιρό το αφήνουμε, το προσπερνάμε και δε δίνουμε άλλη συνέχεια.
Βέβαια, αν χαθούν ταυτότητα, κλειδιά, πορτοφόλι ή άλλα απαραίτητα έγγραφα, δεν είναι αστείο κι εκεί μπορεί να χαθεί και η ψυχραιμία μαζί με το αντικείμενο!
Οι Κωνσταντινουπολίτες είχαν μια χαρακτηριστική συνήθεια για την περίπτωση που έχαναν κάτι, ώστε να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους και να σκεφτούν πιο ήρεμα πού μπορεί να βρίσκεται το απολεσθέν, να πιάσουν το νήμα και να το ξετυλίξουν προς τα πίσω χωροχρονικά!
Η λύση που έδιναν και... έπιανε, όσο κι αν φαίνεται αστείο, ήταν να "καρφώνουν" τον διάβολο! Έπαιρναν μια καρφίτσα και την κάρφωναν σε κάποιο ξύλινο αντικείμενο και σταματούσαν να κάνουν οτιδήποτε. Η καρφίτσα "δούλευε" γι' αυτούς...! Μεταξύ αστείου και σοβαρού, δεν υπήρξε περίπτωση που δοκιμάστηκε αυτή η τακτική και δεν βρέθηκε ό,τι είχε εξαφανιστεί!
Δυστυχώς, όταν έχασα το αντικείμενο που ανέφερα παραπάνω, δεν ακολούθησα το κόλπο των Κωνσταντινουπολιτών, γι' αυτό, μάλλον, δεν κατάφερα να το βρω τόσα χρόνια, δηλαδή επέτρεψα στον διάβολο να "αλωνίσει" (εδώ γελάμε)!
Το περιβόητο αντικείμενο ήταν ένα ακριβό στυλό, το οποίο είχα λάβει ως δώρο για τη συμμετοχή μου σε πανελλαδικό διαγωνισμό μαθητικής εφημερίδας, όπου πήρε μέρος το σχολείο (δημόσιο) που μου ήμουν τότε , το ίδιο δώρο είχε δοθεί και στους άλλους συναδέλφους μου (όσοι ήμασταν υπεύθυνοι για τη σχολική εφημερίδα) και γενικά στους εκπαιδευτικούς των σχολείων, των οποίων τα μαθητικά έντυπα πέτυχαν τις τρεις πρώτες θέσεις.
Αδειάζοντας μια τσάντα, λοιπόν, που την τραβολόγησα σχεδόν όλο το καλοκαίρι (ενώ την χρησιμοποιώ σπάνια)... πιάνω κατά λάθος στον πάτο κάπου ανάμεσα στη φόδρα και το δέρμα ένα μακρουλό πραγματάκι... "Μπα", σκέφτηκα, "τι είναι ετούτο πάλι!" Έψαχνα να βρω το σχίσιμο στη φόδρα σε όλες τις μεριές, αλλά τίποτα. Άθιχτη η τσάντα, σε άριστη κατάσταση. "Μα πώς πέρασε εκεί κάτω το διαβολεμένο;" μονολογούσα για κάμποση ώρα, προσπαθώντας να το βγάλω. Δεν μπορούσα να φανταστώ ποιο στυλό ήταν, γιατί δύο που είχα όλο το καλοκαίρι εκεί μέσα ήταν στη θέση τους... Τελικά, είχε περάσει μέσα από ένα πολύ μικρό άνοιγμα που υπήρχε, από κατασκευής, κάπου κοντά στο χερούλι, δηλαδή και να ήθελε να το βάλει κανείς από αυτό το σημείο, δεν θα το είχε σκεφτεί καν, όχι να μπει κατά λάθος! Ήμαρτον!
Λίγο πριν το βγάλω είχα αρχίσει φευγαλέα να υποψιάζομαι ότι ίσως ήταν εκείνο το "πολύτιμο" στυλό. Δεν ξέρω γιατί. Η έκπληξη ήταν μεγάλη από τη μία για το σημείο του περάσματος προς τα κρυφά σημεία της τσάντας και από την άλλη για την αποκάλυψη του "ασώτου"! Εκεί τελείωσε και η Οδύσσειά του! Επέστρεψε επιτέλους στα χεράκια μου!
Γενικά δε συνηθίζω να αγοράζω πολύ ακριβά στυλό, διότι είναι κάτι που θεωρώ πολυτέλεια χωρίς λόγο. Δύο τέτοια στυλό έτυχε να περάσουν στην κατοχή μου, κι αυτά ήταν δώρα μέσα από τον χώρο εργασίας μου, ως αναγνώριση για κάτι που πρόσφερα.
Πάντα είχα κόλλημα με τα ωραία στυλό και τα μολύβια, αφού είναι τα βασικά εργαλεία μου, όχι όμως με όσα κοστίζουν πολύ. Με μέτρο, για να μη στενοχωριόμαστε κιόλας αν χαλάσουν ή χαθούν. Κάποτε είχα κι άλλο κόλλημα, να θεωρώ γουρλίδικο ένα συγκεκριμένο στυλό, με το οποίο έγραψα στις Πανελλαδικές κι επειδή πήγαν όλα όπως επιθυμούσα, έγραψα μ' αυτό όλες τις εξετάσεις που χρειάστηκε να δώσω από εκεί κι έπειτα...! Ήμαρτον και πάλι!
Εσείς ξέρετε τι θα κάνετε από εδώ και πέρα όταν χαθεί κάτι...
Πολύ απλά... "καρφώνετε" τον διαβολάκο!
(Όλη η παραπάνω φλυαρία ήταν για να περάσει η ώρα με χαλαρό τρόπο, έτσι από πραγματάκια μικρά καθημερινά...)
Για να μην ξεχνιόμαστε...!
Επειδή μια "αύρα εσπερινή", φανέρωσε το χαμένο "πολύτιμο", ας αφεθούμε στην "πνοή" της, που είναι "καθάρια, ζωντανή"...
"Και κουβαλάω μες τη σιγή μιαν ανυπόταχτη κραυγή και κάποια ανείπωτη ελπίδα που 'χεις κρύψει"
Αύριο μπορεί να είναι αργά, όπως λέει ο τίτλος (στίχος τραγουδιού που ακολουθεί στη συνέχεια), οπότε ζήσε το σήμερα, την κάθε στιγμή με όλο σου το είναι.
Αφέσου στη βροχή - είναι τόσο απελευθερωτικό - βγες πλατσούρισε και αισθάνσου στο πρόσωπό σου τις στάλες σαν ευλογία, όταν έρθει, μια και είναι η εποχή της από εδώ και πέρα.
Έτσι αφέσου και στην ζωή, δίχως αντιστάσεις στα καλέσματά της κι ας πονέσεις. Το ξέρεις ότι θα συμβεί, ε και... Άλλο τόσο θα χαρείς και θα νιώσεις πλήρης.
Και κάτι από τον Τόλκιν:
"Χωρίς πίστη είναι αυτός που λέει αντίο όταν ο δρόμος γίνεται σκοτεινός."
"Έχεις το δικαίωμα να ρίξεις τον εαυτό σου όσο χαμηλά θέλεις και να τον σηκώσεις πάλι όποτε θελήσεις εσύ. Να θυμάσαι όμως ότι μόνο εσύ έχεις αυτό το δικαίωμα."
Αφιερωμένο το σημερινό σε αυτό το "αύριο" που περιμένει όλους μας, άγνωστο μα προκλητικό ταυτόχρονα.
Αφιερωμένο σε κάποιες ψυχές που σηκώνουν το δικό τους φορτίο και σ' εκείνες που θα το σηκώσουν στην πορεία, έχοντας πάντα κατά νου ότι κάθε φορτίο αποδίδει καρπούς.
Εισαγωγή, λοιπόν, στο παρακάτω της διαδρομής με έναν τρυφερό τρόπο που επέλεξα...
Τραγούδια από τον "βασιλιά", που δεν άκουγα σχεδόν ποτέ (για μένα είναι ελαφρώς βουτυρομπεμπές), όμως αφέθηκα για λίγο στον απαλό του ήχο κατά τη διάρκεια των μουσικών μου αναζητήσεων!
"Πολλές φορές τρομάζω πως η έννοια της ζωής αποτελματώθηκε σ' ένα τεράστιο "πώς να...": "Πώς να ανακαλύψετε τον εαυτό σας", "Πώς να βρείτε μέσα σας την ευτυχία", "Πώς να νιώσετε ολοκληρωμένος", "Πώς να ξεπεράσετε τις φοβίες σας", "Πώς να επιτύχετε" ή "Πώς να αποφύγετε την αποτυχία". Όταν συνεχώς μου λένε πώς να πετύχω, αισθάνομαι αποτυχημένος ήδη."
"Μ' εξαγριώνει αυτή η ακινησία, ο χρόνος που νομίζεις πως δε μετράει ενώ ποτέ δε σταματά. Μ' εξαγριώνει πως σε λίγο θα συνέλθω και δε θα με λυπήσει τόσο η ατυχία, θα με συνθλίψει η ακινησία μου. Λέω πως αυτό είναι το πιο φοβερό της δυστυχίας, που χάνεις χρόνο. Η δυστυχία αργά ή γρήγορα ξεχνιέται, αλλά ο χρόνος δε γυρίζει πίσω κι όσα μπορούσες να 'χεις ζήσει δεν μπορείς να τα ζήσεις πια."
"Η αλήθεια είναι πως κάθε διαφορά ανάμεσα σε δύο ανθρώπους μπορεί κάποτε να λειτουργήσει εναντίον τους. Είναι σίγουρο πως στην αρχή όλοι έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Όμως η διάρκεια κάθε ανθρώπινης σχέσης βασίζεται μόνο στο αίσθημα της απόλυτης ισότητας και ισοτιμίας. Αν για κάποιο λόγο, κάποιο απ' τα δύο μέρη νιώσει ανώτερο απ' το άλλο, η σχέση μπαίνει στη διαδικασία του τέλους της."
(Για τη Σεισάχθεια του βιβλίου) "Στην αρχαία Αθήνα ήταν ο νόμος του Σόλωνα που απελευθέρωσε όσους είχαν υποδουλωθεί λόγω χρεών. Στη ζωή και στον έρωτα, είναι ο νόμος της δύναμης που ελευθερώνει όσους έχουν υποδουλωθεί στο φόβο: δεν υπάρχουν κανόνες και, αν υπάρχει αλήθεια, το σημαντικό δεν είναι να την ανακαλύψεις, αλλά να απελευθερωθείς απ' αυτή."
"Υπάρχεις, γιατί έχεις μια επιθυμία!"
"Ακόμα κι αν δεν υπήρχες, εσένα ακριβώς θα είχα επινοήσει."
"Αλιευμένα" τα παραπάνω από τη
"Σεισάχθεια" της Εύας Ομηρόλη
@ Ο τίτλος της ανάρτησης είναι στίχος ενός τραγουδιού από όσα ακολουθούν του Μάλαμα...
"Και θα στήσω σημαίες στις κορφές μου για να φαίνονται οι αντοχές μου
Με μια πίστη μισή και στο χέρι μια ευχή λίγη άμμο απ' τις ακρογιαλιές μου"
"Τίποτα δεν πέρασε Ούτε και θα γυρίσει Όλα συμβαίνουν τώρα όλα σε μια στιγμή"
"Κανένας δεν ξέρει το αύριο τι θα μας φέρει Είναι η ζωή μια κρυμμένη απειλή κι ένα αστέρι" "Πόρτες ανοιχτές, καρδιές κλεισμένες άδειες αγκαλιές σημαδεμένες"
