Αν είναι κάτι να βρεθεί, θα βρεθεί...!

Αφορμή για το σημερινό είναι κάτι που είχε χαθεί πριν από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια και το βρήκα έτσι αναπάντεχα, ενώ εννοείται ότι το είχα ως μια τελειωμένη υπόθεση κι εντελώς πια ξεχασμένο. Είναι ένα από τα πιο παράξενα πράγματα που μου έχουν συμβεί.

Πρόκειται για ένα αντικείμενο, που είχε όμως για μένα συναισθηματική αξία, πέρα από την οικονομική του. Πόσες φορές, αλήθεια, δεν έχει συμβεί σε όλους μας κάτι τέτοιο; Στενοχωριόμαστε όταν χάνουμε κάτι που έχει μια ιδιαίτερη σημασία για εμάς, κι αν δεν καταφέρουμε να το βρούμε με τον καιρό το αφήνουμε, το προσπερνάμε και δε δίνουμε άλλη συνέχεια.

Βέβαια, αν χαθούν ταυτότητα, κλειδιά, πορτοφόλι ή άλλα απαραίτητα έγγραφα, δεν είναι αστείο κι εκεί μπορεί να χαθεί και η ψυχραιμία μαζί με το αντικείμενο!

Οι Κωνσταντινουπολίτες είχαν μια χαρακτηριστική συνήθεια για την περίπτωση που έχαναν κάτι, ώστε να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους και να σκεφτούν πιο ήρεμα πού μπορεί να βρίσκεται το απολεσθέν, να πιάσουν το νήμα και να το ξετυλίξουν προς τα πίσω χωροχρονικά! 

Η λύση που έδιναν και... έπιανε, όσο κι αν φαίνεται αστείο, ήταν να "καρφώνουν" τον διάβολο! Έπαιρναν μια καρφίτσα και την κάρφωναν σε κάποιο ξύλινο αντικείμενο και σταματούσαν να κάνουν οτιδήποτε. Η καρφίτσα "δούλευε" γι' αυτούς...! Μεταξύ αστείου και σοβαρού, δεν υπήρξε περίπτωση που δοκιμάστηκε αυτή η τακτική και δεν βρέθηκε ό,τι είχε εξαφανιστεί!

Δυστυχώς, όταν έχασα το αντικείμενο που ανέφερα παραπάνω, δεν ακολούθησα το κόλπο των Κωνσταντινουπολιτών, γι' αυτό, μάλλον, δεν κατάφερα να το βρω τόσα χρόνια, δηλαδή επέτρεψα στον διάβολο να "αλωνίσει" (εδώ γελάμε)! 

Το περιβόητο αντικείμενο ήταν ένα ακριβό στυλό, το οποίο είχα λάβει ως δώρο για τη συμμετοχή μου σε πανελλαδικό διαγωνισμό μαθητικής εφημερίδας, όπου πήρε μέρος το σχολείο (δημόσιο) που μου ήμουν τότε , το ίδιο δώρο είχε δοθεί και στους άλλους συναδέλφους μου (όσοι ήμασταν υπεύθυνοι για τη σχολική εφημερίδα)  και γενικά στους εκπαιδευτικούς των σχολείων, των οποίων τα μαθητικά έντυπα πέτυχαν τις τρεις πρώτες θέσεις.

Αδειάζοντας μια τσάντα, λοιπόν, που την τραβολόγησα σχεδόν όλο το καλοκαίρι (ενώ την χρησιμοποιώ σπάνια)... πιάνω κατά λάθος στον πάτο κάπου ανάμεσα στη φόδρα και το δέρμα ένα μακρουλό πραγματάκι... "Μπα", σκέφτηκα, "τι είναι ετούτο πάλι!" Έψαχνα να βρω το σχίσιμο στη φόδρα σε όλες τις μεριές, αλλά τίποτα. Άθιχτη η τσάντα, σε άριστη κατάσταση. "Μα πώς πέρασε εκεί κάτω το διαβολεμένο;" μονολογούσα για κάμποση ώρα, προσπαθώντας να το βγάλω. Δεν μπορούσα να φανταστώ ποιο στυλό ήταν, γιατί δύο που είχα όλο το καλοκαίρι εκεί μέσα ήταν στη θέση τους... Τελικά, είχε περάσει μέσα από ένα πολύ μικρό άνοιγμα που υπήρχε, από κατασκευής, κάπου κοντά στο χερούλι, δηλαδή και να ήθελε να το βάλει κανείς από αυτό το σημείο, δεν θα το είχε σκεφτεί καν, όχι να μπει κατά λάθος! Ήμαρτον!

Λίγο πριν το βγάλω είχα αρχίσει φευγαλέα να υποψιάζομαι ότι ίσως ήταν εκείνο το "πολύτιμο" στυλό. Δεν ξέρω γιατί. Η έκπληξη ήταν μεγάλη από τη μία για το σημείο του περάσματος προς τα κρυφά σημεία της τσάντας και από την άλλη για την αποκάλυψη του "ασώτου"! Εκεί τελείωσε και η Οδύσσειά του! Επέστρεψε επιτέλους στα χεράκια μου!

Γενικά δε συνηθίζω να αγοράζω πολύ ακριβά στυλό, διότι είναι κάτι που θεωρώ πολυτέλεια χωρίς λόγο. Δύο τέτοια στυλό έτυχε να περάσουν στην κατοχή μου, κι αυτά ήταν δώρα  μέσα από τον χώρο εργασίας μου, ως αναγνώριση για κάτι που πρόσφερα. 

Πάντα είχα κόλλημα με τα ωραία στυλό και τα μολύβια, αφού είναι τα βασικά εργαλεία μου, όχι όμως με όσα κοστίζουν πολύ. Με μέτρο, για να μη στενοχωριόμαστε κιόλας αν χαλάσουν ή χαθούν. Κάποτε είχα κι άλλο κόλλημα, να θεωρώ γουρλίδικο ένα συγκεκριμένο στυλό, με το οποίο έγραψα στις Πανελλαδικές κι επειδή πήγαν όλα όπως επιθυμούσα, έγραψα μ' αυτό όλες τις εξετάσεις που χρειάστηκε να δώσω από εκεί κι έπειτα...! Ήμαρτον και πάλι!

Εσείς ξέρετε τι θα κάνετε από εδώ και πέρα όταν χαθεί κάτι...

Πολύ απλά... "καρφώνετε" τον διαβολάκο! 

(Όλη η παραπάνω φλυαρία ήταν για να περάσει η ώρα με χαλαρό τρόπο, έτσι από πραγματάκια μικρά καθημερινά...)

Για να μην ξεχνιόμαστε...!

Επειδή μια "αύρα εσπερινή", φανέρωσε το χαμένο "πολύτιμο", ας αφεθούμε στην "πνοή" της, που είναι "καθάρια, ζωντανή"...

"Και κουβαλάω μες τη σιγή
μιαν ανυπόταχτη κραυγή
και κάποια ανείπωτη ελπίδα που 'χεις κρύψει"