"Γιατί καθρέφτης γίνεσαι". "Μοιάζουμε;"

Δυο τραγούδια, δύο σκέψεις, δύο όψεις ενός καθρέφτη.

Γιατί τα τραγούδια ποτέ δε λαθεύουν κι όταν τους επιτρέπεις να χυθούν μέσα σου σα χείμαρρος ορμητικός, γεννούν έναν κόσμο αναμνήσεων, συνήθως αποδιωγμένων από τον νου λυπηρών  καταστάσεων.

"Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν."

"Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν’ κομμάτια."

Η εξωτερική κι ακόμα περισσότερο η εσωτερική ομορφιά πληρώνεται ακριβά. Οι άνθρωποι συχνά δεν αντέχουν το ότι κάποιος άλλος θα ξεχωρίσει από εκείνους. Αν για παράδειγμα είναι χωμένοι στα σκατά, δε θα πρέπει να είναι κανείς απ' έξω. Σιχαίνονται εσένα που είσαι εκτός του πεδίου τους κι όχι τον εαυτό τους που μποχάει...  

Δε γίνεται να είσαι πιο όμορφος, πιο περιποιημένος, δε γίνεται να τα καταφέρνεις καλύτερα από αυτούς στην εργασία σου ή στη ζωή σου, δε γίνεται να είσαι ευγενικός (μα δε μπορεί, είσαι ψεύτικος αν το κάνεις, κάτι θα θες), αφού το άξεστο και το υστερόβουλο είναι νόμος, δε γίνεται να κάνεις κάτι διαφορετικό από ό,τι συνηθίζεται ή το έχουν επιβάλει οι ίδιοι, διότι τους βολεύει. Σε κοιτάνε σα μαϊμού στο πανηγύρι και κόβουν εισιτήρια, για να απολαύσουν το θέαμα και να "ξεκατινιαστούν" με ηδονή στο κουτσομπολιό!

Πώς τολμάς να είσαι αλλιώς;

Ακριβώς όπως λέει και το τραγούδι... 

Περιμένουν να τους κοιτάξεις στα μάτια, ο μεγάλος μας καθρέφτης, για να σε κάνουνε κομμάτια και να παίρνουν τα ίσα τους και πάλι, να χαίρεται η ψυχή τους. Το ζήτημα είναι ότι δεν έχουν σκεφτεί την πιθανότητα να τους σπάσεις εσύ σε κομμάτια, αν φυσικά τολμήσουν να τα σηκώσουν επάνω σου. Οι πιο πωρωμένοι το αποφεύγουν, γιατί δυστυχώς γνωρίζουν πολύ καλά το παιχνίδι! Αυτοί σε κοιτούν στα μάτια μόνο όταν σε πετύχουν σε φάση αδυναμίας, καθώς τότε έχουν το πλεονέκτημα και αισθάνονται ασφαλείς.

Μην τους καθρεφτίζεις αυτό που φοβούνται, είτε αυτό που έχουν είτε αυτό που δεν έχουν! Ανατριχιάζουν, κλονίζεται η ισορροπία τους (η ποια;).

Και τώρα ας ανεβάσουμε λίγο την ένταση...

και πάω το θέμα αλλού από εκεί που το πάει το τραγούδι, αξιοποιώντας κυρίως τον τίτλο του. Αν και το θέμα του τραγουδιού μας κάνει επίσης.

"Μοιάζουμε
Σαν όνειρα που χάθηκαν στο φως της μέρας"

"Πύργοι από τραπουλόχαρτα
Που τα πήρε ο αέρας"

"Κι αυτό το βράδυ η ζωή μου χαραμίζεται"

Όταν ο καθρέφτης δείχνει πόσο μοιάζουμε με ανθρώπους που συναντάμε στη ζωή μας. Κάτι που επίσης τρομάζει πολλές φορές, γιατί κάποτε συμβαίνει όλα τα κανάλια της ψυχής να διαρρέονται από ηλεκτρικό ρεύμα ίσως και υψηλής τάσης. Μα είτε χαμηλής είτε υψηλής τάσης κι αν είναι η ροή, αφορά σε μια ομορφιά που σπανίζει. Σε αυτές τις περιπτώσεις ακόμα και μέσα στην αντάρα η γαλήνη προστατεύει το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα.

Αυτό κι αν γίνεται φθονερό από όσους είναι απ' έξω... 

Ας μην τους κάνουμε το χατίρι "να πάρουμε το τσεκούρι και να κόψουμε τα φτερά μας", ας μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να μετατραπούμε (εμείς κι εκείνοι με τους οποίους μοιάζουμε) σε "πύργους από τραπουλόχαρτα που τα πήρε ο αέρας", να γίνουμε "όνειρα που χάθηκαν στο φως της μέρας". Ας μην αφήσουμε κανένα "βράδυ να χαραμίζεται η ζωή" μας, επειδή κάποιοι δεν αντέχουν αυτό που καθρεφτίζουμε!