Όταν "παίρνω ανάποδες", τι κάνω;

Όταν "παίρνω ανάποδες", όπως λέμε συχνά στην ελληνική αργκό, στρέφω την ενεργητικότητά μου σε εντελώς διαφορετικά πράγματα, για να μην αρχίσω μερικούς στις "γρήγορες" (συνεχίζω με την αργκό) και με πάνε "μέσα"...

Μα σε κάποια άτομα ταιριάζει να αναφέρεται κανείς μόνο με τέτοιες εκφράσεις και τέτοιες αντιδράσεις, καθώς δεν καταλαβαίνουν τίποτε έξω από την πάρτη τους και την προσωπική βολή τους, ισοπεδώνοντας τα πάντα προκειμένου να το πετύχουν. Αδιαφορώντας για ολόκληρες ομάδες μέσα στις οποίες ανήκουν, ενώ είναι υποχρέωσή τους να συμμετέχουν σε αυτές με πνεύμα συνεργασίας για την εύρυθμη λειτουργία του χώρου που κινούνται και προσφέρουν καθημερινά. Νομίζουν ότι βρίσκονται στο σπίτι τους..., με αποτέλεσμα να συμπεριφέρονται ως κακομαθημένα παιδιά, που χτυπούν το πόδι κάτω όταν δεν τους γίνεται το χατίρι και μιλούν για αδικίες και δικαιώματα, ενώ η στάση τους προκαλεί άλλες αδικίες (που δεν τους αφορούν), παραβλέποντας παράλληλα τις υποχρεώσεις τους.

Διακόπτω το "σιχτίρ τάιμ", μια και θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση πως πολλοί άνθρωποι δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ ερωτεύσιμοι... παραμένοντας μακάριοι και χαμένοι στα πελάγη της μιζέριας και της μικροπρέπειας. Ας τα κρατήσουν για τον εαυτό τους αυτά τα σκοτεινά πελάγη και να μην προσπαθούν να βυθίσουν και τους άλλους, που αγωνίζονται για φωτεινές θάλασσες και ακτές! Ναι, σίγουρα, αν δεν θέλει να βυθιστεί κανείς, δε θα γίνει, όμως μια τρικυμία εν κρανίω θα την περάσει, την οποία δεν χρωστά κιόλας.

Ας το ισορροπήσω όλο ετούτο το ανισόρροπο με τέχνη και έρωτα, όπως ξέρω καλά να κάνω, αφού είναι εκείνα που μεταφέρουν την ψυχή και το πνεύμα σε ωκεανούς  πλούσιους σε ανοιχτωσιά...

Εκείνοι που μας παίδεψαν 

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ,

 όμως η δική σου τρυφερότητα πόσο καιρό ακόμα θα βαστάξει;

Ό,τι μας γλύκανε, το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή,

εκείνοι που μας χαμογέλασαν βούλιαξαν σε βαθιά πηγάδια

και μείναν μόνο κείνοι που μας πλήγωσαν,

εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ. 

                                       Ντίνος Χριστιανόπουλος (1955)

Η θάλασσα

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγείς.

Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους -

μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,

γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,

ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια

Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα

Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

χίλιοι τη χαίρονται - ένας την πληρώνει.

                              Του ίδιου (1962)

Ακολουθώντας πάντα την καρδιά...

Και να είσαι άρρωστος από έρωτα είναι το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο, μα να είσαι άρρωστος από ηλιθιότητα και υστεροβουλία, ε, δεν και ό,τι καλύτερο, ίσως είναι πραγματικά καταστροφικό...

Δυστυχώς πολλοί... ils sont malades από κάτι τέτοιο, καμιά φορά είναι και μεταδοτικό!