"Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι"...

"Σήμερα ο συγγραφέας, αν είναι πραγματικά ζωντανός είναι ένας άνθρωπος που υποφέρει κι ανησυχεί βλέποντας την πραγματικότητα. Οδηγείται να συνεργασθεί με όλες τις δυνάμεις του φωτός που επιζούν ακόμη για να προχωρήσει λίγο το βαρύ πεπρωμένο του ανθρώπου. O συγγραφέας σήμερα, εφόσον μένει πιστός στην αποστολή του, είναι ένας μαχητής."

Ένα μικρό απόσπασμα από τη συνέντευξη, που είχε δώσει ο Νίκος Καζαντζάκης (κλικ) στο γαλλικό ραδιόφωνο το 1955, στην οποία μιλάει για την αποστολή του συγγραφέα. 

Πόσο λείπουν από την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα τέτοιου μεγέθους άνθρωποι των γραμμάτων! Και πόσο τους έχει ανάγκη τούτη την ώρα ο τόπος και ο κόσμος όλος...

Ευτυχώς, σώζεται η πολύτιμη κληρονομιά - το πολυδιάστατο και βαρυσήμαντο έργο - εκείνων που πέρασαν σαν υπέρλαμπροι αστέρες από τη Γη και μας την εμπιστεύτηκαν ως μοναδική παρακαταθήκη για πάντα! Να μας στηρίζει και να μας βοηθά να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα.

Μικρά αποστάγματα της σοφίας του, που με εκφράζουν πολύ:

"Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει."

"Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;"

"Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα."

"Οι μισές δουλειές, οι μισές κουβέντες, οι μισές αμαρτίες, οι μισές καλοσύνες έφεραν τον κόσμο στα σημερινά χάλια. Φτάσε, μωρέ άνθρωπε, ως την άκρα, βάρα και μη φοβάσαι! Πιο πολύ σιχαίνεται ο Θεός το μισοδιάολο παρά τον αρχιδιάολο!"

 

"Δεν πολεμούμε τα σκοτεινά μας πάθη με νηφάλια, αναιμικιά, ουδέτερη, πάνω από τα πάθη αρετή. Παρά με άλλα σφοδρότερα πάθη."

"Τι φοβερός ανήφορος από τον πίθηκο στον άνθρωπο, από τον άνθρωπο στον Θεό."

"Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι."

"Η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό."

Θα τολμούσα να δέσω μεταξύ τους εκείνα που θεωρώ απόλυτους δρόμους ολοκλήρωσης για τον άνθρωπο...

"Φτάσε, μωρέ άνθρωπε, ως την άκρα, βάρα και μη φοβάσαι! Μην ζυγιάζεις, μη μετράς, μην βολεύεσαι! Ακολούθα το βαθύ χτυποκάρδι σου, γιατί η αιωνιότητα είναι ποιότητα και όχι ποσότητα!"

 

 
@ Και τρία πολύ γλυκά τραγούδια των εξαιρετικών Χαϊνηδων:

 

Κάτι που διάβασα και μου άρεσε...

Για λίγο ακόμα χαλαρά και έρχομαι να μοιραστώ εδώ, μέσω μιας παραπομπής, κάτι που διάβασα τυχαία και μου άρεσε ως θέμα. Εξάλλου, είναι κάτι που το υποστηρίζω και θεωρώ ότι πολλοί θα είχαν μια τέτοια εμπειρία μικρή ή μεγάλη.

"Πολύ σπουδαία υπόθεση η αναφορά. Αναφέρεσαι, καταγράφεσαι, υφίστασαι. Υφίστασαι αιωνίως. Υφίστασαι και περιηγείσαι μέσα στο χρόνο, μέσα στα χρόνια, μέσα στις συνειδήσεις των αναγνωστών. Μέσα σε όποιον τύχει να γίνει η κλειδαρότρυπα της δικής σου ιστορίας. Άλλοι θα σε συμπαθούν, άλλοι θα σε οικτίρουν, κάποιοι θα εξοργιστούν και κάποιοι θα μισήσουν."

"Το μυστικό είναι στην παρατήρηση. Δε νοείται να γράφεις και να μην παρατηρείς."

"Ο ερωτευμένος όταν γράφει, το κάνει συνήθως είτε για να ξεσπάσει, είτε για να ξορκίσει, είτε για να υμνήσει. Αλλά μες στη φούρια της στιγμής δε συνειδητοποιεί εκείνη τη στιγμή πόσα ταυτόχρονα δώρα χαρίζει. Δώρο σε σένα που είσαι ο πρωταγωνιστής των ιστοριών, δώρο και στον εαυτό του, γιατί οι αυθόρμητες καταγραφές είναι οι καλύτερες «φωτογραφίες» και συλλέκτες στιγμών."

"Γιατί όταν γράφεις, δε μεταφέρεις μόνο το γεγονός, δε μεταφέρεις το κλικ μιας στιγμής, μεταφέρεις και το συναίσθημα που το δημιούργησε και γι' αυτό κι η γραφή είναι η μάνα των τεχνών. Γιατί μια απλή πρόταση μπορεί να σου γεννήσει μνήμες όλων των αισθήσεων." 

Τυχερός, λοιπόν, όποιος κάπου έχει καταγραφεί (όχι στα παλαιότερα υποδήματα φυσικά...) και ακόμα πιο τυχερός αν το γνωρίζει.

Τα παραπάνω ήταν κάποια αποσπάσματα από το κείμενο που ακολουθεί με παραπομπή (κλικ στον τίτλο):

Αν σ' ερωτευτεί κάποιος που γράφει, μένεις αθάνατος

 Καλή συνέχεια σε όλους!

Και γύρω στον κόσμο χαμός... φονικοί σεισμοί, βίαιες επιθέσεις, απάνθρωπα λιντσαρίσματα από αγριεμένα πλήθη, σοβαρά ατυχήματα σε στεριά και θάλασσα και, και, και... τελειωμό δεν έχει!  
Εμείς; Μικροί κι ανήμποροι.

 

Με στίχους ποιητικούς και μουσικούς

Και να που βρεθήκαμε στην φάση της σιωπής πριν το μεγάλο θόρυβο! 

Είναι η περίοδος κατά την οποία πρωταγωνιστής είναι η αναδιοργάνωση, η τακτοποίηση πρακτικών θεμάτων, η περισυλλογή και η προετοιμασία γενικά για τη μετάβαση σε αυτό το καινούριο, που περιμένει να ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια μας. 

Άλλοι το λένε κατάσταση προσαρμογής από τον καιρό της χαλαρότητας σ' εκείνον της απόλυτη δράσης. Θα το χαρακτήριζα περισσότερο στην προκειμένη περίπτωση αναδίπλωση, εσωτερική διεργασία και ψυχική ενδυνάμωση, ώστε να είναι κανείς έτοιμος για ό,τι προκύψει. Πιο πολύ μου μοιάζει με την στιγμή πριν από τη μάχη, όπου κυριαρχεί το υποβόσκον άγχος και ο συγκρατημένος ενθουσιασμός για τη συνέχεια (μιλώντας πάντα προσωπικά).

Το άγχος και ο φόβος είναι αυτά που μας δημιουργούν ανυπέρβλητα εμπόδια και όχι τόσο οι εξωτερικοί παράγοντες. Νομίζουμε ότι προέρχονται από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, ενώ αντίστροφα αυτά τα συναισθήματα είναι πηγές των προβλημάτων. Αν νιώθει κανείς ευγνωμοσύνη για όσα έχει και όχι απογήτευση για όσα δεν έχει, τότε μπορεί να απομακρύνει από την ζωή του το υπερβολικό άγχος και τον φόβο.

Ας είμαστε ηγέτες! 

Ένας καλός ηγέτης πρέπει πρώτα απ' όλα να νικήσει τον εαυτό του. Και τι σημαίνει αυτό; Να αφήσει σε απόσταση ασφαλείας κάθε αρνητική σκέψη, κάθε αρνητικό συναίσθημα αλλά και όποιον δηλητηριάζει την ψυχή του.

Με στίχους ποιητικούς και μουσικούς βρίσκει την θύρα ανοιχτή το συναίσθημα, για να πάει σεργιάνι μέχρι την έναρξη της "μάχης"...

Αχ και να 'ταν κάθε μάλωμα σαν το παρακάτω...

Μάλωμα

Κοίταξέ με στα μάτια. Τι έκανες;
Ανεβαίνοντας πάνω στο λόφο που βλέπει
πέρα απ' τον άνεμο, άργησες.
Κλαις;
Γιατί δε μιλάς; Τι σου 'λεγε ο ήλιος;

                                                         Νικηφόρος Βρεττάκος

"Τι λάθος κάνω κι όλο φτάνω πιο κοντά
κι όλο σε χάνω κι όλο απ' την αρχή ξανά
Τι λάθος κάνω κι όταν φτάνω είν' αργά
Μια ξενιτιά η ζωή χωρίς εσένα" 

"Συ μ' έμαθες πώς αγαπούν"

"Πάντα θλιμμένη χαραυγή για μένα ξημερώνει"

"Η πεταλούδα πάει στο φως κι ας είναι να την κάψει
ξανάρχομαι κι ας ξέρω πως ποτέ σου δε θ`αλλάξεις."

"Εσύ εκεί κι εγώ στου πόνου τον παράλληλο βαρύς χειμώνας και το κλίμα ακατάλληλο..."

 

 
"Όταν σβήσει η φωτιά, τη στάχτη μην σκαλίζεις" 
 (Σοφό, αλλά πόσο λίγες φορές το ακολουθούμε στην ζωή μας!)