Ένας ακόμα "αποχαιρετισμός"

Ένα ακόμα "αντίο" σε ένα ακόμα αγαπημένο πρόσωπο. Πάντα έτσι ξαφνικά, όπως συνέβη και στα άλλα σημαντικά "αντίο" της ζωής μας. Η μεγάλη διαφορά αυτού του "αποχαιρετισμού" σε σχέση με τους άλλους (τους πολύ σημαντικούς) έγκειται στον τρόπο, καθώς εκείνος  είναι ο πρώτος γαλήνιος, όπως θα ήταν ιδανικό να αφήνει τούτο τον επίγειο κόσμο κάθε άνθρωπος, έχοντας ζήσει πολλά πολλά χρόνια και τα περισσότερα καλά.

Αφιερωμένο σε έναν από εκείνους τους "φύλακες αγγέλους" της ζωής μου, που και στο τέλος τους σου μεταφέρουν τη γαλήνη τους. Επιτέλους, διότι ο θάνατος δεν είναι πάντα άγριος.

Ο στολισμός για το ταξίδι

Σ’ έχω σκεπάσει με φύλλα και κλαδιά της καρδιάς –
μια μεγάλη σημαία από άνθη και χρώματα,
να θαμπώσω τους φύλακες της νυχτός, να μπορέσω
να σε βγάλω πιο πέρα. Να περάσεις ανέγγιχτη
την αλέα της λησμονιάς.
Να διαβείς
καθώς μια βασίλισσα που πάνω σ’ ένα άρμα χρυσό 

όρθια στέκεται κι’ έχοντας
ανοιγμένα τα χέρια της παραμερίζει το χρόνο. 

                                                    Νικηφόρος Βρεττάκος

 

Σσσσσ... όχι φασαρία στο καρναβάλι!

" Μη θορυβείτε, μην ακούτε, μη βλέπετε, μην αντιδράτε σε ό,τι "καρναβαλίστικο" εξελίσσεται μπροστά σας! Αν μπορείτε, να μας κάνετε την χάρη να μην αναπνέετε κιόλας, διότι εμποδίζετε τη λαμπρή γιορτή μας...

Φορέστε τις πολύχρωμες εξαίσιες μάσκες σας με το μόνιμα ζωγραφισμένο χαμόγελο επάνω τους, δείγμα της διαρκούς υποχρεωτικής ευτυχίας, και βολτάρετε χαρωπά."

Σαν να ηχούν τα μεγάφωνα της χώρας της ταλαιπωρίας...

Αυτός ο τόπος ζει το αιώνιο "καρναβάλι", που θα μπορούσε κανείς εύκολα να το παρομοιάσει (όπως διάβασα κάπου) με το τρενάκι του τρόμου (ίσως και ανοησίας). Εκεί που κανένας δεν ξέρει τι τον περιμένει την επόμενη μέρα και δεν είναι σε θέση να προβλέψει την όποια συνέχεια ποτέ και πουθενά. Οι εξελίξεις είναι πάντοτε μπροστά από εμάς. Εμείς απλά μένουμε στο τέλος της ουράς να μετράμε τις πληγές μας, οι οποίες με δυσκολία επουλώνονται κάθε φορά.

Κι εκεί που οι μάσκες πέφτουν φέρνοντας σε δημόσια θέα τα χαιρέκακα χαμόγελα και τα γεμάτα μνησικακία μα και πονηριά μάτια, τότε είναι η ώρα να φορέσουμε τις δικές μας (με βάση τις αυστηρές υποδείξεις). Τουλάχιστον, θα προστατευτούμε από το αυτοφασκέλωμα, που ως λαός το έχουμε ως πρωτότυπη χειρονομία και μάλλον τελικά μας ταιριάζει γάντι... 

Ένα κλασικό και ίσως πιο "αυστηρό" ταγκό που ίσως θα συντρόφευε καλύτερα την περίσταση (το μουσικό κομμάτι μια χαρά είναι πέρα από το αστείο που κάνω)...

Πειράζει που κάποιοι προτιμάμε αυτό που ακολουθεί, το οποίο είναι πιο ελεύθερο και πιο θεατράλ...;

  (Πάνω απ' όλα ζήλεψα το παπούτσι της κοπελιάς...)

Καλά να περάσετε! 

Με μάσκες ή χωρίς, 

με όποιο ταγκό είναι του γούστου σας, 

κι ας μην το χορέψετε... 

Αυτός ο τόπος δε θα βρει γιατρειά! 

Κάποια όνειρα ζητούν την υλοποίηση

Δίχως όνειρα ο άνθρωπος δεν θα έφτανε να πράττει μικρά θαύματα για εκείνον μα και για τους άλλους, όπως και πολλά σημαντικά πρόσωπα για την ανθρωπότητα (επιστήμονες, εφευρέτες, λόγιοι, καλλιτέχνες) δεν θα κατάφερναν να προσφέρουν σ' αυτήν και την εξέλιξή της, αν δεν επεδίωκαν - συνήθως με πάθος - να υλοποιήσουν κάποια από τα όνειρά τους.

Πέρα από εκείνους όμως τους σπουδαίους υπάρχουμε κι εμείς οι υπόλοιποι, οι κοινοί θνητοί, που συχνά έχουμε πιο ταπεινά όνειρα, όμως για τον καθένα μας με ξεχωριστή αξία. Θα λέγαμε ότι είναι αναγκαία η ύπαρξή τους (μέσα στην ταπεινότητά τους) και το όφελος αρκετά μεγάλο, αφού διατηρούν μέσα μας την αισιόδοξη ματιά προς τη ζωή, το κίνητρο να συνεχίζουμε με πιο φρέσκια ενέργεια την κοπιαστική πορεία μας.

Εννοείται πως τα όνειρα που κάνουμε, δε γίνονται εφάπαξ, οπότε δεν ακολουθούν άλλα. Σε κάθε φάση της ζωής μας κάτι νέο έρχεται να μας βρει και μας τροφοδοτεί με φως, αναμένοντας τη μελλοντική υλοποίησή του.

Θα ήταν ανόητο εκ μέρους μας να πιστέψουμε έστω για μια στιγμή ότι μπορούν να υλοποιηθούν όλα όσα ονειρευόμαστε κατά καιρούς. Παρόλα αυτά, εξίσου ανόητο θα ήταν να θεωρούμε δεδομένο ότι ορισμένα - ίσως και τα πιο τρελά μας - είναι ανέφικτο να τα κάνουμε πραγματικότητα.

  

Κάθε όνειρο είναι δύναμη... 

Ένα όνειρο που θα θέλατε να μοιραστείτε εδώ; 

Κάποιο που δεν έχει γίνει ακόμα πραγματικότητα... 

Αφού ρωτώ, καλό είναι να μοιραστώ κι εγώ.

Καταρχήν, είμαι  βαθιά ευγνώμων, διότι αρκετά από τα όνειρα που είχα από παιδί αλλά και αργότερα έχουν ήδη υλοποιηθεί.

Όμως υπάρχουν μερικά που περιμένουν τη σειρά τους, που φυσικά κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει με δαύτα...

Δε θα αναφερθώ σε όσα έχουν να κάνουν με το πώς θα ήθελα τον κόσμο, καθώς έχω μιλήσει πολλές φορές εδώ για εκείνα. Η αναφορά έχει να κάνει με αυτά τα καθαρά προσωπικά και ταπεινά, που δεν αφορούν καν στα κοντινά μου πρόσωπα, μια κι αυτά είναι μια άλλη ιστορία.

Ξεκινώ από δύο που έχουν και τις μεγαλύτερες πιθανότητες να βρουν ανταπόκριση στην καθημερινότητά μου:

- Αποχωρώντας από αυτό με το οποίο ασχολούμαι (αν δε χωράς άλλο, φεύγεις πλέον, γκρρ), να προσφέρω τη στήριξη και τη βοήθειά μου σε παιδιά που έχουν ιδιαίτερη ανάγκη. 

- Να καταπιαστώ επίσης με ό,τι γουστάρω πραγματικά και να αμείβομαι από αυτό. Είναι μια ικανοποίηση κάτι τέτοιο...

Προχωρώ σε κάποια που έχουν κάπως λιγότερες πιθανότητες, το πρώτο δεν είναι και άπιαστο, μα το δεύτερο είναι πιο "φευγάτο":

-  Να κάνω τον γύρο της Ευρώπης με το τρένο κι ένα σακίδιο, δίχως περιττά φορτία, με ή χωρίς παρέα. Κανείς δε θα αρνιόταν βεβαίως μια συντροφιά με κοινή επιθυμία για ένα τέτοιο ταξίδι...

- Και... να μπορούσα, λέει, μια μέρα να "σκαρφαλώσω" στις Άνδεις, ναι εκεί στο νοτιά της αμερικανικής ηπείρου, με το αντίστοιχο (και μοναδικό όμως) τρένο που τις διασχίζει φτάνοντας σ' ένα υψόμετρο "μεθυστικό"...! 

Κάνω στοπ, γιατί (πού να πω κι άλλα...) θα αρχίσουν οι "πετριές" από τους επισκέπτες του Cafe, ακόμα και οι αθόρυβες (σιωπηρές) από όσους μόνο θα διαβάσουν και δε θα σχολιάσουν... Καλοδεχούμενες όλες! Ελευθερία έχουμε...(;)

Μουσική που διευκολύνει στο να πλάθουμε όνειρα, που ίσως μπορέσουν μια μέρα να υλοποιηθούν...

 

Υπέροχοι στίχοι κόντρα στην ηλιθιότητα

Έρχονται κάποιες στιγμές που διαπιστώνεις με λύπη το πόσο ηλίθιος μπορεί να έχεις φανεί μέσα από κάποιες καταστάσεις.
Είναι όπως όταν περιμένεις το τελευταίο τρένο σε λάθος αποβάθρα κι εκεί βλέπεις παγωμένος να παίρνει το τρένο που περίμενες κάποιος άλλος που είχε σταθεί στη σωστή αποβάθρα.
Αισθάνεσαι σχεδόν να το γράφει το ίδιο το μέτωπό σου, ότι φάνηκες ηλίθιος, οπότε καλό είναι να το αναγνωρίσεις και να το σβήσεις, διότι η γραφή δεν είναι ανεξίτηλη.

Έχεις αισθανθεί ποτέ έτσι; 

Πιθανόν...

Πάμε, λοιπόν, να παλέψουμε την ηλιθιότητα με υπέροχους στίχους και μουσική.

Στίχοι του κορυφαίου κι αξέχαστου Μάνου Ελευθερίου μα και μουσική του μοναδικού Θάνου Μικρούτσικου. 

Επέλεξα όμως για την απόδοση των μουσικών κομματιών που ακολουθούν τους καλλιτέχνες που μου άρεσαν περισσότερο...

@ Εδώ ο λόγος για τον οποίο γράφτηκε το μεγάλο μα ιδιαίτερο τραγούδι (κλικ).

" Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
  Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν’ ανατραπεί "

" Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος 

  Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός 

  άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος

  κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός"

" Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι 

  και της αγάπης λόγια φυλαχτό, 

  για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι 

  και πήρες την ελπίδα και τη χάρη, 

  ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό 

  με την ελπίδα μόνο και τη χάρη... "

" Κρυφά και φανερά σ' ακολουθούνε 

  οι συμμορίες κι οι βασανιστές 

  και ψάχνουν μέρα - νύχτα να σε βρούνε, 

  μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε 

  γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές, 

  το χώμα που πατούν να προσκυνούνε.."

Στην πρώτη τούφα μαλλιών...

Με μια μικρή ατόφια τούφα μαλλιών ξεκινούν όλα...

Στην πρώτη απώλειά της χτυπούν καμπανάκια πως κάτι δεν πάει καλά στον ιερό βωμό που λέγεται σώμα, το οποίο αθόρυβα και συνήθως ύπουλα δολοφονείται με αργές κινήσεις από το άγχος.

Αυτό μάλιστα που δεν εκδηλώνεται με εξωτερικές συμπεριφορές και νευρική κινητικότητα είναι κι εκείνο που χτυπά αιφνίδια. Απαιτεί διέξοδο ή ακόμα καλύτερα ψάχνει εναγωνίως έξοδο κινδύνου.

Το συχνότερο φαινόμενο είναι το σύντομο γκριζάρισμα των μαλλιών και φυσικά σε ηλικίες που δεν θα έπρεπε, εκτός αν υπάρχει κληρονομικότητα. Οι γυναίκες είναι σε πλεονεκτική θέση, διότι η βαφή έρχεται να απαλύνει τα συμπτώματα από τη δράση του σιωπηρού στοχευτή... 

Το υποσυνείδητο όμως διατηρεί ένα φορτίο που θα βρει τρόπο να κάνει επίθεση. Όνειρα γλυκά θα επιθυμούσε κανείς μετά από μια κοπιαστική μέρα; Να σου, κάνει την μακάβρια και πανηγυρική του εμφάνιση ένας εφιαλτάκος... Τίποτα, ένας τόσο δα μικρούλης που σου κλέβει τον ύπνο για την υπόλοιπη νύχτα και την ηρεμία για την επόμενη ημέρα.

Απώλεια τούφας μαλλιών, απότομο γκριζάρισμα της κεφαλής, εφιάλτες, διαταραχές ύπνου, διατροφής αποτελούν κάποια πιο απλά δείγματα ότι κάτι δεν πάει καλά. 

Αυτά που μπορεί να ακολουθήσουν είναι όσα δεν θα είναι δυνατό να παλευτούν εύκολα, όπως η εκδήλωση του άγχους, ειδικά του χρόνιου, μέσα από άσχημες συμπεριφορές προς τους άλλους (έλλειψη υπομονής, εκρήξεις θυμού ή οργής σχεδόν για τίποτα) που έχουν ως αποτέλεσμα να επέρχονται πληγές στις σχέσεις, εξαρτήσεις όλων των ειδών και ανισορροπία στην καθημερινότητα γενικά, με αποκορύφωμα τα σοβαρά προβλήματα σωματικής υγείας, τα οποία ίσως δεν θα είναι και ιάσιμα από κάποιο σημείο κι έπειτα. 

Φροντίδα, λοιπόν, της ψυχικής υγείας έγκαιρα, πριν φτάσει κανείς στο οριστικό και αμετάκλητο της προσβολής της σωματικής υγείας. Είμαστε ευάλωτοι και οφείλουμε να το παραδεχτούμε πρώτα στον εαυτό μας κι έπειτα στους άλλους, ζητώντας βοήθεια. Βρίσκοντας τρόπους διαχείρισης του θεριού πριν μας καταβροχθίσει. 

Το φορτίο που σηκώνει στις πλάτες του ο σύγχρονος άνθρωπος είναι τεράστιο, αν δεν κοιμάται τον ύπνο του δικαίου - βέβαια, ίσως είναι πιο ευτυχισμένος αυτός που βρίσκεται σε τέτοια μακαριότητα. Ας μην επιτρέψει στον εαυτό του να κακοποιείται άλλο από τους κακόβουλους εισβολείς στην ψυχή του...

Στην πρώτη απώλεια τούφας και στον πρώτο εφιάλτη ας λάβει τα μέτρα του, προχωρώντας σε δράση πριν είναι αργά.

 

"Να υπάρχεις μόνο επειδή αγαπάς"

Τούτες οι μέρες είναι μια υπενθύμιση σε κάτι που ξεχνάμε όλο και πιο εύκολα πλέον, επειδή ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από τη φύση του - από τα πιο όμορφα στοιχεία της. Υπενθύμιση, η οποία θα έπρεπε να γίνεται σε καθημερινή βάση όλο τον χρόνο και κάθε χρόνο, για το πιο ακριβό και δυσπρόσιτο συναίσθημα, την αγάπη.

Προσπερνώ με μεγάλη λύπη την παράσταση που δίνουν οι "ηθοποιοί" της πολιτικής σκηνής μας (από όπου κι αν προέρχονται) εξυπηρετώντας τα σκοτεινά συμφέροντα μιας χούφτας ανθρώπων, οι οποίοι παλεύουν με κάθε τρόπο να τα ικανοποιήσουν. Εμείς θεατές στο θέατρο του παραλόγου στεκόμαστε μόνο στο να κάνουμε κριτική στην ερμηνευτική δεινότητα των "ηθοποιών" και τσακωνόμαστε μάλιστα γι' αυτό. Φυσικά σ' αυτό θέλουν να σταθούμε κι όχι στο πάρτυ που εξελίσσεται πίσω στα παρασκήνια.

Γι' αυτό προτιμώ να ασχοληθώ για ακόμη μία φορά με το "αντίπαλο δέος" της παραπάνω κατάστασης, το κορυφαίο συναίσθημα, που όλοι αυτοί δεν τολμούν καν να σκεφτούν την ύπαρξή του.  

Επαναλαμβάνω τα λόγια του Έσσε, που έχω αναρτήσει παλαιότερα, καθώς ταιριάζουν σε ό,τι ειπώθηκε: "Όσο λιγότερο πιστεύω, γενικά, στην εποχή μας, όσο περισσότερο νομίζω ότι βλέπω την ανθρωπότητα να εκφυλίζεται και να μαραίνεται, τόσο λιγότερο σκέφτομαι την επανάσταση ως φάρμακο γι' αυτή την παρακμή και τόσο περισσότερο πιστεύω στη μαγεία της αγάπης".

Παραθέτω κι ένα φιλοσοφικό κείμενο που μου προσφέρθηκε πριν κάποιες μέρες εδώ και μου άρεσε:

                                             Ἀδελφιδός μου παρῆλθε·
                                     ψυχή μου ἐξῆλθεν ἐν λόγῳ αὐτοῦ. 

Γνωρίζουμε τὸν ἔρωτα μόνο στὴν ἀπόσταση τῆς ἀποτυχίας. Πρὶν τὴν ἀποτυχία δὲν ὑπάρχει γνώση· ἡ γνώση ἔρχεται πάντα μετὰ τὴ βρώση τοῦ καρποῦ. Σὲ κάθε ἔρωτα ξαναζεῖ ἡ ἐμπειρία τῆς γεύσης τοῦ παραδείσου καὶ τῆς ἀπώλειας τοῦ παραδείσου. Σπουδάζουμε τὸν ἔρωτα μόνον ἐξόριστοι ἀπὸ τὴν πληρότητα τῆς ζωῆς ποὺ αὐτὸς χαρίζει.

Στὴν ἐμπειρία τοῦ ἔρωτα εἴμαστε ὅλοι πρωτόπλαστοι. Ἡ πείρα τῶν ἄλλων δὲν μᾶς μαθαίνει τίποτα γιὰ τὸν ἔρωτα. Εἶναι γιὰ τὸν καθένα μας τὸ ἀρχέγονο καὶ μέγιστο μάθημα τῆς ζωῆς, ἡ ἀρχέγονη καὶ μέγιστη ἐξαπάτηση. Μέγιστο μάθημα, γιατὶ σπουδάζουμε στὸν ἔρωτα τὸν τρόπο τῆς ζωῆς. Καὶ μέγιστη ἐξαπάτηση, ἀφοῦ αὐτὸς ὁ τρόπος ἀποδείχνεται ἀνέφικτος γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση μας.

Ἡ ἀνθρώπινη φύση μας (αὐτὸ τὸ ἀκαθόριστο κράμα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ κορμιοῦ μας) «ξέρει», μὲ φοβερὴ ὀξυδέρκεια πέρα ἀπὸ νοήματα, πὼς ἡ πληρότητα τῆς ζωῆς κερδίζεται μόνο στὴν ἀμοιβαιότητα τῆς σχέσης. Στὴν ἀμοιβαία ὁλοκληρωτικὴ αὐτοπροσφορά. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐπενδύει ἡ φύση μας στὸν ἔρωτα ὅλη τὴ ἀπύθμενη δίψα της γιὰ ζωή. Δίψα τοῦ κορμιοῦ καὶ τῆς ψυχῆς μας.

Διψᾶμε τὴ ζωή, καὶ τὸ ἐνδεχόμενο τῆς ζωῆς περνάει μόνο μέσα ἀπὸ τὴ σχέση μὲ τὸν Ἄλλον. Στὸ πρόσωπο τοῦ Ἄλλου ἀναζητᾶμε τὴ δυνατότητα τῆς ζωῆς – τὴν ἀμοιβαιότητα στὴ σχέση. Ὁ Ἄλλος γίνεται τὸ «σημαῖνον» τῆς ζωῆς, ἡ αἰσθητὴ ἀνταπόκριση στὴν πιὸ βαθειὰ καὶ κυρίαρχη τῆς φύσης μας ἐπιθυμία. Ἴσως αὐτὸ ποὺ ἐρωτευόμαστε νὰ μὴν εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ Ἄλλου, ἀλλὰ ἡ δίψα μας ἔνσαρκη στὸ πρόσωπό του. Ὁ Ἄλλος νὰ εἶναι πρόσχημα κι ἡ αὐτοπροσφορά μας αὐταπάτη. Ὅμως κι αὐτὸ θὰ διαφανεῖ μόνο στὴν ἀπόσταση τῆς ἀποτυχίας.

Μετὰ τὴν ἀποτυχία ξέρουμε ὅτι ὁ ἔρωτας εἶναι ὁ τρόπος τῆς ζωῆς, ἀλλὰ τρόπος ἀνέφικτος γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση μας. Ἡ φύση μας διψάει ἀπεγνωσμένα τὴ σχέση, δίχως νὰ ξέρει νὰ ὑπάρχει μὲ τὸν τρόπο τῆς σχέσης. Δὲν ξέρει νὰ μοιράζεται, νὰ κοινωνεῖ, ξέρει μόνο νὰ ἰδιοποιεῖται τὴ ζωή, νὰ τὴν κατέχει καὶ νὰ τὴν νέμεται. Ἂν ἡ γεύση τῆς πληρότητας εἶναι κοινωνία τῆς ζωῆς μὲ τὸν Ἄλλον, ἡ ὁρμὴ τῆς φύσης μας ἀλλοτριώνει τὴν κοινωνία σὲ ἀπαίτηση ἰδιοκτησίας καὶ κατοχῆς τοῦ Ἄλλου. Ἡ ἀπώλεια τοῦ παραδείσου δὲν εἶναι ποτὲ ποινή, εἶναι μόνο αὐτοεξορία.

Τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τὸν σπουδάζουμε πάντοτε σὰν χαμένο παράδεισο. Τὸν ψηλαφοῦμε στὴ στέρηση, στὸ ἐκμαγεῖο τῆς ἀπουσίας του. Ἔγγλυφο ἴχνος τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς εἶναι ἡ πίκρα τῆς μοναξιᾶς στὴν ψυχή μας, ἡ ἀνέραστη μοναχικότητα. Γεύση θανάτου. Μὲ αὐτὴ τὴ γεύση μετρᾶς τὴ ζωή. Πρέπει νὰ σὲ ναυτολογήσει ὁ θάνατος γιὰ νὰ περιπλεύσεις τὴ ζωή, νὰ καταλάβεις ὅτι πρόκειται γιὰ τὴν πληρότητα τῆς σχέσης. Τότε ξεδιακρίνεις τὶς ἀκτὲς τοῦ νοήματος: Ζωὴ σημαίνει νὰ παραιτεῖσαι ἀπὸ τὴν ἀπαίτηση τῆς ζωῆς γιὰ χάρη τῆς ζωῆς τοῦ Ἄλλου. Νὰ ζεῖς, στὸ μέτρο ποὺ δίνεσαι γιὰ νὰ δεχθεῖς τὴν αὐτοπροσφορὰ τοῦ Ἄλλου. Ὄχι νὰ ὑπάρχεις, καὶ ἐπιπλέον νὰ ἀγαπᾶς. Ἀλλὰ νὰ ὑπάρχεις μόνο ἐπειδὴ ἀγαπᾶς, καὶ στὸ μέτρο ποὺ ἀγαπᾶς.

Διψᾶμε τὴ ζωὴ καὶ δὲν τὴν διψᾶμε μὲ σκέψεις ἢ νοήματα. Οὔτε καὶ μὲ τὴ θέλησή μας. Τὴν διψᾶμε μὲ τὸ κορμὶ καὶ τὴν ψυχή μας. Ἡ ὁρμὴ τῆς ζωῆς, σπαρμένη μέσα στὴ φύση μας, ἀρδεύει κάθε ἐλάχιστη πτυχὴ τῆς ὕπαρξής μας. Καὶ εἶναι ὁρμὴ ἀδυσώπητη γιὰ σχέση, γιὰ συν-ουσία: Νὰ γίνουμε ἕνα μὲ τὴν ἀντι-κείμενη οὐσία τοῦ κόσμου, ἕνα μὲ τὸ κάλλος τῆς γῆς, τὴν ἀπεραντοσύνη τῆς θάλασσας, τὴ νοστιμιὰ τῶν καρπῶν, τὴν εὐωδιὰ τῶν ἀνθῶν. Ἕνα κορμὶ μὲ τὸν Ἄλλον. Ὁ Ἄλλος εἶναι ἡ μόνη δυνατότητα νὰ ἔχει ἀμοιβαιότητα ἡ σχέση μας μὲ τὸν κόσμο. Εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ κόσμου, ὁ λόγος κάθε ἀντι-κείμενης οὐσίας. Λόγος ποὺ ἀπευθύνεται σὲ μένα καὶ μὲ καλεῖ στὴν καθολικὴ συν-ουσία. Μοῦ ὑπόσχεται τὸν κόσμο τῆς ζωῆς, τὸ ἔκπαγλο κόσμημα τῆς ὁλότητας. Στὴ μία σχέση. 
  
Χρήστος Γιανναράς, Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων (εκδ. Δόμος)

Οι άλλοι μας "μεγαλώνουν"... (;)

Με μια υπερπανσέληνο του "χιονιού", την πρώτη υπερπανσέληνο της χρονιάς, έρχονται και κάπως "παγωμένα" ερωτήματα...

Άραγε ισχύει το ερώτημα του τίτλου;

Οι άλλοι μας "μεγαλώνουν" τελικά;

Συμβάλλουν στην πνευματική και ψυχική μας ανάπτυξη, στην πορεία προς την ωριμότητα ή μήπως επαληθεύεται το "φωνή βοώντος εν τη ερήμω";

Παίρνουμε μαθήματα ή τα αφήνουμε να προσπεράσουν, διότι μας αναγκάζουν να βγούμε από τη ζώνη ασφαλείας μας;

Σε παλαιότερη ανάρτηση είχα σταθεί στο ότι δίχως τους άλλους δε θα μαθαίναμε ποιοι είμαστε. Πράγματι ισχύει, όμως σε ποιο βαθμό και με ποια ποιότητα;

Από εκεί κι έπειτα προχωράμε παραπέρα; Βελτιωνόμαστε ή "το βάζουμε στα πόδια";

 

Συλλογάται κανείς καλύτερα με ποίηση

Η κλίση της ζυγαριάς

Ήτανε ένα μικρό όνειρο η ζωή μου

και το όνειρο, είναι η αλήθεια, ήταν σε φως πολύ

που συνεχώς το διέκοπταν οι εφιάλτες.

Και μ' όλον τούτο, ο διάφανος χρυσός του, η θαλπωρή,

το κάλλος του, στη ζυγαριά βαλμένα των υπέρ

και των κατά, βάρυναν περισσότερο.

Μην τον κοιτάτε τον μαντύα αυτόν από πληγές

στο σώμα μου. Είμαι ευχαριστημένος.

Το ζωάκι

Ήμουν ένα μικρό ζωάκι που συνέλαβε τη ζωή,

τον ήλιο, τ' αστέρια και το φεγγάρι. Κ' εχτός

απ' τα χρώματα της γης που τα μέτρησε,

έπαιξε με πολλά "γιατί". Πήρε χρώμα στα χέρια του

κ' εξέτασε την ποιότητα. Κοίταξε απ' όλα 

τα σημεία το φως, ζητώντας να βρει 

τη γωνία απ' όπου θα διέκρινε την ουσία του.

                           Και τα δύο του Νικηφόρου Βρεττάκου

@ Η ποίηση είναι πάντα μια μικρή ανακούφιση μετά απ' όσα δυσάρεστα φτάνουν στ' αυτιά μας, τα οποία κάποιες φορές μπορεί να μην μας αφορούν άμεσα, όμως καλούμαστε να συλλογιστούμε και πάλι για το πολύτιμο της ζωής και της πορείας μας σ' αυτήν.

Ας μην τη "μουρμουράμε" με αγνωμοσύνη. Ας την κάνουμε "φως" με όποιο τρόπο έχει τη δυνατότητα ο καθένας.

Διάττοντες αστέρες είμαστε και τίποτε περισσότερο...

 

Η αμφιβολία έρχεται και η πίστη φεύγει

Πόσες φορές έχει συμβεί να χάνει κανείς πρόσκαιρα την πίστη του σε κάτι, να εισέρχεται η αμφιβολία στη σκέψη σιωπηλά και ύπουλα ροκανίζοντας σαν το σαράκι όποιο ξύλινο οικοδόμημα έχει κατασκευαστεί από τον νου μέχρι τη στιγμή της αιφνίδιας εισβολής;

Ίσως θα έλεγε κάποιος πως θα ήταν ορθότερο και σοφότερο το οικοδόμημα να μην είναι ξύλινο μα λίθινο, ώστε να αποδειχθεί ανθεκτικότερο των όποιων εισβολέων...

Εξαρτάται φυσικά από την περίπτωση κάθε φορά, κατά πόσο απλή ή περίπλοκη είναι από τη φύση της.

Το ζήτημα είναι να μην κάνει θριαμβευτικά την είσοδό της η αμφιβολία, διότι εκεί χάνεται η ψυχραιμία πολύ εύκολα, με αποτέλεσμα να ακολουθούν σκέψεις που καταλήγουν ίσως σε έναν κυκεώνα, από όπου δυσκολεύεται ο παθών να βρει τη διαδρομή προς την έξοδο.

Εγκλωβισμένος σε μια τέτοια νοητική κατάσταση οδηγείται συχνά σε δράσεις βεβιασμένες, άστοχες ή άγαρμπες.

Κοινώς τα κάνει "θάλασσα"!

Άντε μετά να μαζευτεί όλο αυτό...

Ανθρώπινο; 

Ναι.

Σοφό;

Όχι.

Πιθανόν αισθάνεται ταυτόχρονα θύμα και θύτης, αν έχει μια καλή εικόνα σε τι φάση έχει βρεθεί. Μια αίσθηση απόλυτα δυσάρεστη.

Το θέμα είναι το πώς διαχειρίζεται κανείς κάτι τέτοιο;

Ναι, υπάρχει και η επιλογή να πάρει τον δρόμο που οδηγεί εις τας Παρισίους (επηρεασμένη από τη μουσική που ακολουθεί), για να ησυχάσει η κεφαλή του...

(Αξίζουν και οι στίχοι, αν και εδώ είναι μόνο μουσικό το κομμάτι. Οι στίχοι σε τρεις γλώσσες - κλικ) 

Κι ένα ακόμα  του ίδιου κιθαρωδού, ως bonus για τους προβληματισμούς που βάζω τον όποιο επισκέπτη κάνει τον κόπο να ασχοληθεί παραπάνω...

  Καλή εβδομάδα!