"...κι ένας σοφός ξέρει ό,τι λέει"

Όλα γύρω μας είναι "τρεις λαλούν και δυο χορεύουν", οπότε ας λαλήσουμε κι εμείς παίζοντας με τις λέξεις.

Παροιμίες από άλλες χώρες, τις οποίες δεν αναφέρω, διότι σημασία έχουν τα λόγια και όχι η προέλευσή τους...

Ό,τι μας κάνει το κρατάμε και τα υπόλοιπα στον κάλαθο!

"Ένας χαζός λέει ό,τι ξέρει κι ένας σοφός ξέρει ό,τι λέει." 

"Την εξουσία μπορείς να την εμπιστευτείς μόνο στον άνθρωπο που τη βαριέται και την αποφεύγει."

"Είναι η αγάπη που κάνει τον κόσμο να γυρίζει."

"Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις."

"Αυτός που δεν έχει δοκιμάσει κάτι πικρό, δεν ξέρει τι είναι γλυκό."

"Ό,τι λέει κάποιος όταν είναι μεθυσμένος, το έχει σκεφτεί όταν είναι νηφάλιος."

"Αν οι πλούσιοι μπορούσαν να προσλάβουν κάποιον να πεθάνει γι' αυτούς, οι φτωχοί θα ζούσαν μιαν άνετη ζωή."

"Αν θες τα όνειρά σου να βγουν αληθινά, μην κοιμάσαι."

"Αν δεν αντέχεις το κακό, δεν θα ζήσεις για να δεις το καλό."

"Αν οι επιθυμίες ήταν άλογα, οι ζητιάνοι θα ήταν καβαλάρηδες."

"Να χρησιμοποιείς απαλά λόγια και σκληρά επιχειρήματα."

Και τώρα... μετά τα λόγια... ακολουθούμε την πορεία που μας δείχνουν οι τίτλοι των τραγουδιών, για να ισορροπήσει το πνεύμα, η ψυχή και το σώμα! Να γελάσουμε και λίγο, διότι κοντεύουμε να το ξεχάσουμε...

Soul μουσική, λοιπόν...

 

Κάποιες επιλογές απαιτούν "άλματα"

"Όλα είναι μια απόφαση" ήταν ο τίτλος μιας παλαιότερης ανάρτησης, όπου εκεί το θέμα είχε αναπτυχθεί αρκετά και είχα παραθέσει επιπλέον λίγα σοφά λόγια κάποιων, για να ενισχύσω ίσως παραπάνω τα δικά μου λεγόμενα. Ετούτη την φορά επανέρχομαι πάλι σχεδόν στο ίδιο ζητούμενο, όμως με δυο σκέψεις μόνο, που ήταν αντικείμενο συζήτησης τις τελευταίες μέρες.

Πώς γίνεται άραγε αρκετές φορές μικρές αποφάσεις, που δεν θα τις λογάριαζε κανείς ως βαρύνουσας σημασίας, να καθορίζουν τελικά τη συνέχεια της πορείας ενός ανθρώπου; Να αλλάζουν τη ζωή του ολόκληρη; 

Μπορεί τον ρόλο του καταλύτη να πάρει μια και μόνη λέξη που θα ειπωθεί, η πληκτρολόγηση ενός τηλεφωνικού αριθμού, το πάτημα ενός πλήκτρου για να σταλεί ένα μήνυμα, η αποστολή ενός επίσημου εγγράφου υπό τον ήχο ενός αθώου μα μοναδικού "κλικ", το να πάρει κανείς το επόμενο τρένο από εκείνο που πάσχιζε να προλάβει κι ας έφτασε στην ώρα του, το άνοιγμα μιας πόρτας ή το κλείσιμο επίσης μιας άλλης και πόσα ακόμα...

Συχνά πελαγοδρομεί ο άνθρωπος και αναλύει ξανά και ξανά τα δεδομένα πριν καταλήξει αν αυτό που επιθυμεί ή σκέφτεται να πράξει είναι ορθό ή όχι, αν θα του βγει σε καλό ή το αντίθετο κι έτσι χάνεται σε ένα ατέλειωτο "πήγαινε - έλα" δίχως αποτέλεσμα. Έρχεται όμως η στιγμή που θα ανατρέψει όλο αυτό το σκηνικό μέσα από μία επιλογή.

Τότε είναι που μικρές αποφάσεις κατευθύνουν σε επιλογές που απαιτούν "άλματα" στη ζωή. Όλα θα μοιάζουν σαν έτοιμα από καιρό κι απλά ο "άλτης" δεν ήθελε να το δει καθαρά και να το παραδεχτεί από φόβο προς το άγνωστο.

Η πίστη σε όλη την προεργασία που έχει γίνει, άλλοτε συνειδητά κι άλλοτε ασυνείδητα, είναι αυτή που θα νικήσει τον φόβο και την ανασφάλεια, θα σταματήσει την ανισορροπία και το παλαντζάρισμα του "ζυγού", οπότε με τόλμη πια θα κάνει το αναγκαίο "άλμα" να πιάσει την άκρη του "μίτου"...

Ποιες δικές σου μικρές αποφάσεις οδήγησαν σε επιλογές που απαιτούσαν "άλματα";

Ή δεν υπήρξαν ποτέ;

@ Και... πολλή μουσική από μια όμορφη φωνή! Εικόνα και μουσική κάπως άσχετα με το θέμα. Επιλέχτηκαν έπειτα από μικρή απόφαση... προκειμένου η ανάρτηση να είναι πιο ατμοσφαιρική :))

Άλλη μια πρόταση για ταινία και μουσική

Προσπαθώντας αυτές τις μέρες (κι όποτε το έχω ανάγκη) να χαλαρώσω το μυαλό μου, επιτρέπω στον εαυτό μου να λειτουργεί αυθόρμητα. Έτσι, προέκυψε αυτό που ακολουθεί. Ακούγοντας μουσική από το ραδιόφωνο με τη νεανική μου συντροφιά (την κόρη μου), ενόσω δοκιμαζόμαστε στην μαγειρική τέχνη..., σταθήκαμε σε ένα μουσικό κομμάτι που μας έκανε εντύπωση.

Έπειτα από εκείνο το ευχάριστο άκουσμα θυμήθηκα μια ταινία που είδα σχετικά πρόσφατα και έχει την ίδια χώρα προέλευσης.

Το μουσικό κομμάτι στηρίζεται μεν σε κλασικό και αγαπημένο μου είδος, όμως έχει παράλληλα κάτι φρέσκο και πολύ νεανικό, γι' αυτό και ταίριαξε άμεσα στα αυτάκια του νεαρότερου μέλους της συντροφιάς. Από τους Bajofondo το "Pa' Bailar". Ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 2002 με μουσικούς από την Αργεντινή και την Ουρουγουάη. 

Θα το χόρευα πάντως ευχαρίστως... :))

Η ταινία είναι αργεντίνικης και ισπανικής παραγωγής του 2016 και αφορά στη θεραπευτική επίδραση των ζώων σε παιδιά με αυτισμό. Οι ρυθμοί της είναι κάπως αργοί, όμως νομίζω αποζημιώνει τον θεατή η εξέλιξη της ιστορίας, η οποία στέκεται σε λεπτά και πολύ ανθρώπινα σημεία. Είναι αληθινή ιστορία, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι για μένα, μια και είναι γνωστή η θεραπευτική δύναμη των ζώων για τον άνθρωπο και ειδικά για τα παιδιά.

Δίχως άλλα λόγια, για όποιον επιθυμεί να τη δει ένα πάτημα στον τίτλο και είναι οκ...

El faro de las orkas

Περηφάνια, προκατάληψη ή και τα δύο;

Αφορμή αυτής της ανάρτησης στάθηκε ένα κλασικό βιβλίο στα Αγγλικά που έφτασε ως δώρο στο σπίτι τις προηγούμενες μέρες. Πρόκειται για το "Περηφάνια και Προκατάληψη" της πολυδιαβασμένης μυθιστοριογράφου της αγγλικής λογοτεχνίας Τζέιν Όστεν.

Αλήθεια, πόσο μπορεί να δυσκολεύουν, ή και να εμποδίζουν ακόμη, τις ανθρώπινες σχέσεις κάθε είδους τόσο η προκατάληψη όσο και η περηφάνια;

Η προκατάληψη έχει τα πρωτεία, διότι αποτέλεσε σοβαρή τροχοπέδη σε κάθε επαφή του ανθρώπου με τους άλλους, μα καθόριζε απόλυτα και τη στάση ζωής του ατόμου, της κοινωνίας και του κόσμου όλου. Κάτι για το οποίο θα ευχόταν κανείς να έχει αλλάξει στη σύγχρονη εποχή και να είχε παραμείνει κάπου στο βάθος του χρόνου, εκεί στην περίοδο που εξελίσσεται η ιστορία της Τζέιν Όστεν. Αμ, δε! Σημεία και τέρατα έχουν συμβεί και συμβαίνουν για χάρη της...

Κάποιες φράσεις που βρήκα για δαύτη:

"Εάν ένα ωραίο πρωί θα είχαμε ανακαλύψει, ότι από αυτή τη στιγμή όλοι οι άνθρωποι είναι μιας εθνότητας, μιας πίστης και μιας ράτσας, τότε μέχρι το μεσημέρι θα είχαμε επινοήσει καινούριες προκαταλήψεις"

"Είναι ευκολότερο να διασπάσεις ένα άτομο παρά μια προκατάληψη" 

"Η προκατάληψη είναι η κόρη της αμάθειας"

"Οι προκαταλήψεις μας είναι τόσο βαθιά ριζωμένες, ώστε ποτέ δεν τις βλέπουμε ως προκαταλήψεις, αλλά τις ονομάζουμε κοινός νους" 

"Πάθος και προκατάληψη κυβερνούν στον κόσμο, κάτω από το όνομα της λογικής"

                                                                                            Από Βικιπαίδεια 

 

Όσο για την περηφάνια, θα έλεγα ότι ίσως προκαλεί μικρότερο κακό συνήθως. Είναι θεμιτό να είναι κανείς περήφανος για τις ικανότητές του και για όσα καταφέρνει κάθε φορά που δέχεται οποιαδήποτε πρόκληση από τη ζωή. Όμως το σημείο που χάνεται η ισορροπία είναι όταν φτάσει να πιστεύει ότι δεν έχει ανάγκη κανέναν και πως θα τα διαχειριστεί όλα μόνος του, ενώ εμπρός του είναι ήδη ο "γκρεμός". Και το χειρότερο απ' όλα είναι αυτή η περηφάνια να υπερβεί τα όρια και να γίνει υπεροψία ή αλαζονεία, διότι τότε θα βλάψει και άλλους. Η πιο γελοία εκδοχή της είναι το να είναι κάποιος ψώνιο όπως λέμε ή φαντασμένος.

Αυτά τα ολίγα.

Την ταινία μπορεί να τη δει όποιος θέλει κάνοντας κλικ στον τίτλο:

"Περηφάνια και Προκατάληψη"

Και κλείνουμε όπως πάντα με μουσική...

 

Σ' ένα ταξίδι ναυαγός στις ξερολιθιές

"Απόψε το φεγγάρι κοντοστάθηκε

 λιγάκι ν' αποστάσει και φρουκάστηκε

μες στα στενά το βλέμμα του σαΐτεψε

στου νου μου τα σοκάκια εταξίδεψε"

Σε τούτη τη στάση του το φεγγάρι έπιασε τον νου σε κάποιο από τα σοκάκια του να μονολογεί...

"Καράβι είμαι στ' ανοιχτά

 που ψάχνει για λιμάνι

 που όλο βλέπει τη στεριά

 κι όμως ποτέ δε φτάνει" 

Ώσπου, σε μια στιγμή, "ναυαγός" αισθάνθηκε όχι σε κάποιο φιλόξενο λιμάνι, μα "στις ξερολιθιές" τις έρημες κι εκτεθειμένες στο θερινό λιοπύρι και το ανελέητο αγιάζι. 

Εκεί το φεγγάρι του ψιθύρισε...

"Δέξου της βροχής τα δώρα

 και της μοναξιάς" 

Κι ήρθε η ώρα και ο νους του απάντησε...

"Το φυλαχτό που μου 'δωσες

 το έχω φυλαγμένο "

Ήταν σαν τα λουλούδια στις ξερολιθιές. Το ένιωθε πια πως αυτά είναι ο δρόμος.

 

@ Μια μικρή ιστορία μέσα από στίχους και εικόνες. Ακολουθούν τα μουσικά κομμάτια, στα οποία ανήκουν οι στίχοι...

 

Διάλειμμα για διαφημίσεις και αναμνήσεις

Ένα διάλειμμα είναι αναγκαίο σε ετούτη την φάση, για να πάρουμε τα ίσα μας, μια και το "έργο" που είδαμε μέχρι στιγμής ήταν βαρύ κι ασήκωτο! Η συνέχεια προβλέπεται ακόμη πιο ζόρικη και ελαφρώς δύσπεπτη, όπως συμβαίνει με τα ψυχολογικά θρίλερ ένα πράμα... 

Έτσι, μια καλή πρόταση, για να αντέξει κανείς το παρακάτω ενός τέτοιου κινηματογραφικού είδους, είναι να ετοιμάσει έναν εύπεπτο, δροσερό χυμό φρούτων (να, σαν της αρχικής εικόνας), να λάβει θέση κάπου αναπαυτικά και να πάει πίσω στον χρόνο χαλαρώνοντας (ίσως λίγο αλκοόλ στον χυμό θα βοηθούσε σ' αυτό) με παλιές διαφημίσεις. Τότε που στα παιδικά του μάτια φάνταζαν αθώες...

Retro διαφημίσεις του '80

Μετά από αυτό μπορεί να πει ότι τότε ήταν η αρχή μιας άλλης εποχής, μιας ατέλειωτης "φιέστας", διόλου αθώας. Χάθηκε η ελληνική "ούγια" από παντού, διότι δεν άκουσε κανείς τον Λαλάκη τον εισαγόμενο. Και το μόνο που κάναμε ήταν να πίνουμε σαν άλλα "Δρακουλίνια" το "αίμα" του τόπου μας, αναμένοντας είτε με αφέλεια είτε με  ανευθυνότητα πάντα κάποιον "Κουικάρα" να έρθει να μας σώσει.

Ας συνεχίσουμε το διάλειμμα με μουσικές επιλογές από την ίδια εποχή (των παραπάνω διαφημίσεων) και εδώ θα είμαστε να αντιμετωπίσουμε την εξέλιξη του έργου...

 

Στολίζοντας το φεγγάρι με μουσική

Ανάπαυση για λίγο με πλούσια φεγγαράδα και εκλεκτή, κάπως μελαγχολική, μουσική...

Ψιχία στίχων όπως πάντα, έτσι για τη στάση σε κάθε μουσική επιλογή.

"Κι αν γελάς μέσα κλαις, υποκρίνομαι λες"
"Σαν την άμμο σκορπώ, μη ρωτάς να σου πω"

"ετούτη η άνοιξη χαρές κερνάει 

μα εγώ δεν πίνω."

"Δεν πίνει θάλασσα ο βράχος" 

"Στην ερημιά δε ζει τ' αηδόνι" 

"Δυο λέξεις που άντεχαν οι ώμοι
μα δεν τις άντεξε η φωνή
κάτι που θύμιζε συγγνώμη

τι θα μπορούσε να μου πει;"

Αφιερωμένο σε όλες αυτές τις λέξεις - καταλύτες, που  αρκεί ένα χαρτάκι από τσιγάρα να σηκώσει το φορτίο τους, όταν το στόμα δεν αντέχει να τις πει.