Να γνωρίσει ο άνθρωπος τον εαυτό του

Εγράφη έπειτα από ανάγνωσιν περιγραφής της ζωγραφιάς
«Ο Οιδίπους και η Σφιγξ» του Γουστάβου Μορό.

Ο Οιδίπους

Επάνω του η Σφιγξ είναι πεσμένη
με δόντια και με νύχια τεντωμένα 

και μ’ όλην της ζωής την αγριάδα. 

Ο Οιδίπους έπεσε στην πρώτη ορμή της,
τον τρόμαξεν η πρώτη εμφάνισί της —  

τέτοια μορφή και τέτοιαν ομιλία  

δεν είχε φαντασθεί ποτέ έως τότε.  

Μα μόλο που ακουμπά τα δυο του πόδια 

το τέρας στου Οιδίποδος το στήθος,

συνήλθε εκείνος γρήγορα — και διόλου

τώρα δεν την φοβάται πια, γιατί έχει

την λύσιν έτοιμη και θα νικήσει. 

Κι όμως δεν χαίρεται γι’ αυτήν την νίκη. 

Το βλέμμα του μελαγχολία γεμάτο

την Σφίγγα δεν κοιτάζει, βλέπει πέρα

τον δρόμο τον στενό που πάει στας Θήβας, 

και που στον Κολωνό θ’ αποτελειώσει. 

Και καθαρά προαισθάνεται η ψυχή του 

που η Σφιγξ εκεί θα τον μιλήσει πάλι

με δυσκολότερα και πιο μεγάλα 

αινίγματα που απάντησι δεν έχουν.

                               Κωνσταντίνος Καβάφης 

«Τί  εστιν ό μίαν έχον φωνήν τετράπουν και δίπουν και τρίπουν γίνεται;»

 Αυτό ήταν το αίνιγμα που έβαζε η Σφίγγα σε όποιον περνούσε από τον δρόμο της. Όποιος δεν απαντούσε καταδικαζόταν σε θάνατο. Γκρεμιζόταν στα τάρταρα της ανυπαρξίας. Οι νεκροί πολλοί.

Το ίδιο ερώτημα τέθηκε και στον Οιδίποδα, που αποδεικνύεται σοφός και έχει την απάντηση. Η Σφίγγα μοιάζει σαν την εσωτερική φωνή του ανθρώπινου είδους, η οποία αναγκάζει τον άνδρα να αναρωτηθεί για την πορεία του στον κόσμο. Στην ουσία του επιβάλλει για πρώτη φορά να γνωρίσει τον εαυτό του.

Να δει επιτέλους ότι ο κύκλος της ζωής του είναι προδιαγεγραμμένος. Γέννηση, ακμή και πτώση. Να δεχτεί το αναπόφευκτο του θανάτου χωρίς τον φόβο. Έτσι μόνο θα μπορεί να βγει νικητής στον αγώνα της ύπαρξης. Να υπερβεί τον θάνατο ζώντας γενναία και με πάθος κάθε στιγμή της ζωής. Να απολαύσει τους χυμούς της, να ακολουθήσει τον δρόμο της αρετής αφήνοντας πίσω του ίχνη ορατά.

Ο Οιδίποδας δεν μπορούσε να χαρεί, όπως διαπιστώνει ο Καβάφης και το εκφράζει μέσα από τους στίχους του, γιατί κάθε ανακάλυψη φέρνει πόνο και γνώση. Αντιλαμβάνεται πια ποιος είναι και μέχρι πού έχει τη δυνατότητα να φτάσει, αλλά κι όταν χρειαστεί να την ξεπεράσει. 

Ο κόσμος θα αποκτήσει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, από τη στιγμή που ο άνθρωπος θα δει τον εαυτό του κατάματα και θα ζήσει την ζωή με τόλμη, πέρα από ψευδαισθήσεις και κάλπικα όνειρα. Θα την ζήσει αληθινά, προσδίδοντάς της ουσιαστικό νόημα.

Λίγοι θησαυροί του Σαίξπηρ να θυμάμαι

Και ποιος δεν λάτρεψε τα έργα του από όσους ήρθαν σε επαφή μαζί τους! Μοναδικός, στην κορυφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας! 

Ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, σπουδαίος δραματουργός , ρομαντικός,  διεισδυτικός και με κατανόηση στην ανθρώπινη φύση, ικανότατος για την κωμωδία, το δράμα και την τραγωδία! 

Μεγαλειώδης, συναρπάζει το πνεύμα και την ψυχή!

Προσωπικά με γοητεύουν πάντα, περισσότερο, το "Ρωμαίος και Ιουλιέτα", "Όνειρο θερινής νυκτός",  "Βασιλιάς Ληρ", το "Ημέρωμα της στρίγγλας" και "Μάκβεθ"!

Ας κρατήσουμε λίγους από τους θησαυρούς του:

"Να ζει κανείς ή να μη ζει; Ιδού η απορία."

Ας το απαντήσει ο καθένας προσωπικά. Για μένα, αφού υπάρχουμε πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή ως μοναδική, να ζούμε στο έπακρο ό,τι μας προσφέρεται ή δημιουργούμε.

"Άκουγε πολλούς, μίλα σε λίγους."  

Σοφό, για να μπορεί κανείς να προστατευτεί από τους κακοήθεις, ενώ παράλληλα αποκτάς καλύτερη γνώση όντας διαθέσιμος στους πολλούς.

"Θα σε προκαλούσα σε πνευματική μονομαχία, αλλά βλέπω ότι είσαι άοπλος."

Με τέτοιο λόγο έχεις αφοπλίσει τον αντίπαλο.

"Μίλα μου ψιθυριστά, αν μου μιλάς γι’ αγάπη."

Όσα μπορεί να πει ένα βλέμμα, δεν τα λένε εκατοντάδες λέξεις. Αλλιώς το ψιθυρίζεις απαλά, σαν παραμύθι, όπως ο Ρωμαίος στην Ιουλιέτα.

"Δεν αγαπούν όσοι δεν δείχνουν την αγάπη τους."

Άραγε, θα σε θυμάται κανείς για όσα κρατάς μέσα σου;

 

"Δεν υπάρχει τίποτε τόσο καλό ή τόσο κακό, η σκέψη το κάνει έτσι."

Έχει να κάνει με το πώς αντιμετωπίζουμε κάθε κατάσταση και ποια είναι η οπτική του καθενός γι' αυτή. Πρόβλημα ή ευκαιρία; 

"Η αλήθεια κάνει το διάβολο να κοκκινίζει." 

 Η αλήθεια είναι σκληρή και όποιος επιβιώνει από αυτήν, μπορεί να αντέξει τα πάντα με την εσωτερική δύναμη που έχει αποκτήσει.

"Όταν το χρήμα προηγείται, όλες οι πόρτες ανοίγουν."

Σταθερό μέσα στους αιώνες και δυστυχώς δεν θ' αλλάξει ποτέ!

"Αν η μουσική είναι η τροφή της αγάπης, παίξε κι άλλο." 

Όπως η αγάπη γεμίζει την ψυχή, το ίδιο κάνει και η μουσική. Σε τούτον τον χώρο η μουσική επιτελεί αυτό τον βασικό σκοπό. Είναι ταυτισμένη με την ύπαρξή του!

@ Η τελευταία μουσική επιλογή είναι παράλληλα μια πρόταση από μένα. Από τον δίσκο Sinaxis σε μουσική του Παναγιώτη Λευθέρη (Catelouso) και ερμηνεία του συνόλου μεσαιωνικής μουσικής Lyrae Cantus. Η ποίηση είναι του Σοφοκλή Καλούτση.

Σαν τον τρελό του χωριού μήπως;

Μερικές φορές αισθάνεσαι σαν τον τρελό του χωριού,

τον διαφορετικό, τον ξένο. 

Αυτόν που δεν χωρά πουθενά.

Είναι από εκείνες τις φορές που η πορεία είναι μοναχική,

ακόμα κι αν είσαι ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους,

ακόμα κι αυτούς που σε αγαπάνε.

 Από παιδί τις θυμάσαι αυτές τις φορές.

Είναι  σαν τότε που η συναισθηματική εγγύτητα απουσιάζει,

δίνοντας τη θέση της στο πάγωμα μέσα σου.

Τότε που θα ήθελες ο άλλος να είναι ουσιαστικά παρών,

απόλυτα διαθέσιμος για σένα.

Χωρίς όρους, χωρίς εκπτώσεις.

Να μπορεί να έρθει χωρίς να το ζητήσεις, 

να αισθανθεί και να "δει" χωρίς κόπο.

Χωρίς να πεις λέξη.

Και ο τρελός του χωριού, αυτός ο διαφορετικός, ο ξένος, ασφυκτιά,κουράζεται να είναι ο τρελός,

 που όταν αντιλαμβάνεται ότι τον χρειάζονται,

προσφέρει πάντα με απλοχεριά κι είναι ουσιαστικά παρών.

Χωρίς όρους, χωρίς εκπτώσεις.

Είναι τρελός, είναι διαφορετικός, ξένος αλλά όχι βλάκας.

Η μοναχική πορεία συνεχίζεται σ' έναν δρόμο

θαμπό από την ομίχλη 

και από τα λαμπερά φώτα της πόλης.

Ίσως στο σταυροδρόμι που θα βρεθείς όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις, κερδίζεις.

Συμβαίνει μερικές φορές αυτό.

Καιρός για ένα μουσικό διάλειμμα

Rafal Olbinski

Πολλά ειπώθηκαν τις τελευταίες μέρες, οπότε ήρθε η ώρα για κάτι που έχω καιρό να κάνω. Ένα μουσικό διάλειμμα, μέχρι να βρω τη διάθεση να ετοιμάσω εδώ όσα έχω στον νου μου.

"Ρώτα τον πόνο να σου πει πόσοι τον προκαλούνε
σαν τους δαγκώνει η σιωπή, τους τρώει το σκοτάδι
και όσοι πατούν στα γόνατα για ένα μόνο χάδι˙
την μοίρα όσοι λάτρεψαν κι όσοι μαζί της ζούνε."

Ένα τραγούδι του Δ. Μητσοτάκη που περιλαμβάνει τους παραπάνω στίχους και άλλους εκλεκτούς. Ένα τραγούδι από την φωνή της Μάρθας Φριντζήλα και το επέλεξα για έναν ακόμα λόγο... Λατρεύω τον ήχο από τις γκάιντες. Μιλά στην ψυχή μου όπως κι εκείνος του βιολιού.

Το επόμενο από τη Μ. Φαραντούρη και τη Λένα Πλάτωνος σε στίχους του Θεόδωρου Ποάλα για όλα τα "γιατί", που δεν έχουν απάντηση ή δεν θα θέλαμε να την ακούσουμε...

Καρυωτάκης και Ξυλούρης, σε μουσική του Λουκά Θάνου, με λίγα λόγια υμνούν πολλά...

Λοϊζος και Κωχ λένε το πιο γλυκό νανούρισμα - με τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, την πιο τρυφερή ευχή για όλα τα πλάσματα που αγαπάμε περισσότερο στην ζωή μας!

Ξαρχάκος και Μ. Δημητριάδη μας ταξιδεύουν νοσταλγικά   στο παρελθόν μ' ένα πολύ ερωτικό τραγούδι του Γιώργου Παπαστεφάνου.

Και... μας φωνάζουν με λίγο χιούμορ:

"Στάσου, μύγδαλα"

Και το μουσικό διάλειμμα κλείνουν οι παρακάτω στίχοι του Οδυσσέα Ιωάννου, που τους έκανε τραγούδι ο αγαπημένος Μίλτος:

Πριν απαντήσεις να ρωτάς
Και πριν μιλήσεις κάνε
Τα λόγια σου να τα φοράς
Όχι να σε φοράνε.

Ό,τι αγαπάς σ’ ακολουθεί πιάνει το βήμα σου
Κι ό,τι πιστεύεις σαν νερό παίρνει το σχήμα σου

Όσο κι αν θέλεις να πετάς
τα πόδια σου σε πάνε,
Τα όνειρα να τα μετράς
Να δεις αν σε χωράνε.

Όταν ο βιασμός γίνεται "πορνοταινία"

Όταν όλα σήμερα μπορούν να πωλούνται και να αγοράζονται, ακόμα και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, όταν το έγκλημα όχι μόνο νομιμοποιείται - έστω άτυπα, αλλά φτάνει να αποτελεί εμπόρευμα της αγοράς, όταν για κάποιους ανθρώπους δεν υπάρχουν δικαιώματα αλλά μόνο βίαιη υποχρέωση και ταπείνωση, τότε γιατί ένας αληθινός βιασμός να μην μπορεί να πουληθεί ως πορνοταινία;

Αυτό έφτασε ως είδηση, από τις εκατοντάδες που κυκλοφορούν καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης από όλο τον κόσμο, στα αυτιά μου (καλύτερα στα μάτια μου) τις προηγούμενες μέρες. 

Η είδηση αφορά τους βιασμούς γυναικών στην Ινδία, τη βιντεοσκόπησή τους και την πώληση των ταινιών αυτών στο ανδρικό κοινό.

Το άρθρο εδώ:

Στην Ινδία πουλάνε τα βίντεο των βιασμών

Έτσι, απλά, από τους άνδρες για τους άνδρες!

Από εκείνους που θεωρούν ότι όλος ο κόσμος είναι δικός τους κι αυτοί κυρίαρχοι των πάντων! Μια γενναία τροφή για τα άγρια ένστικτά τους!

Ο άνθρωπος που αποτελεί ντροπή για το φύλο του και το είδος του, ο άνθρωπος που ξεπερνά και τα ζώα σε συμπεριφορές και πράξεις, καθώς εδώ δεν χωρά καμιά δικαιολογία για τη διαστροφή που έχει πλημμυρίσει τον άδειο εγκέφαλό του. Όπως ακόμα χειρότερα στην τραγική περίπτωση της παιδεραστίας (ασχολίαστο εντελώς...)!

Οι γυναίκες, όπως και τα παιδιά, δεν θα πάψουν ποτέ να είναι  τα εύκολα εξιλαστήρια θύματα της εγωιστικής, αλαζονικής και απάνθρωπης πλευράς του ανδρικού πληθυσμού.

Πόσο δύσκολο τελικά είναι να είσαι γυναίκα σ' έναν κόσμο που τον ορίζουν οι άνδρες;

Να είσαι ο κυματοθραύστης μπροστά σε οποιοδήποτε τσουνάμι;

Όπως λέει και το παραπάνω τραγούδι:
Κορίτσι, θα γίνεις σε λίγο γυναίκα και θα έχεις ανάγκη έναν άντρα...
΄Οχι όμως για να σε κακοποιεί με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά για να συνυπάρχεις μαζί του μέσα από τον σεβασμό και τη συντροφικότητα!

  

Ο εγωιστής γίγαντας δεν θ' αλλάξει ποτέ

Η Αμερική πρωταγωνίστρια των τελευταίων ημερών.
Βγαίνει στη σκηνή ως ένας άλλος εγωιστής γίγαντας, σαν του Όσκαρ Ουάιλντ, που όμως δεν μπόρεσε ποτέ να ακολουθήσει την ευτυχή πορεία του γνωστού παραμυθιού, καθώς παρέμενε πάντα δεσμευμένη στο δικό της αχόρταγο μονοπάτι.
Συχνά καλυπτόταν πίσω από λεπτές, γεμάτες ενσυναίσθηση και δήθεν βαθιά αλληλεγγύη κινήσεις προς τους πιο αδύναμους, σαν αυτή που δείχνει πολύ εύστοχα η παραπάνω εικόνα. Σίγουρα έδωσε ευκαιρίες, λειτούργησε ως σωτήρας για πολλούς, έκανε τη δημοκρατία και την ελευθερία σύνθημά της, αλλά... όλα αυτά τα ακολουθούσε δυστυχώς κάποιο βαρύ αντίτιμο.
Τώρα πια, είναι πολύ πιθανό ότι θα προβάλλει όλο τον εγωισμό της υψώνοντας τείχη, δείχνοντας παράλληλα και εντελώς εξώφθαλμα τη σκληρότητα του τρομακτικού γίγαντα των παραμυθιών, παρασύροντας ίσως κοντά της κι άλλους, διόλου αθώους, γίγαντες..., αν οι υπόλοιποι αδρανήσουν.

Το γνωστό τραγούδι "The Sound of Silence" των  Simon and Garfunkel, γραμμένο μια άλλη εποχή μακρινή, ταιριάζει απόλυτα στο σημερινό πρόσωπο της Αμερικής και ακόμα καλύτερα στη φιγούρα του σημερινού κόσμου. Όχι, όμως με την εκτέλεση των δημιουργών του, την οποία θεωρώ πολύ απαλή για τα σύγχρονα δεδομένα. 
Άκουσα πολύ πρόσφατα μία νέα εκτέλεση του ίδιου μουσικού κομματιού από το ραδιόφωνο χωρίς να γνωρίζω τον τραγουδιστή. Πρόκειται για έναν καλλιτέχνη της μέταλ σκηνής, με την αντίστοιχη εμφάνιση, όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία, καθώς η απόδοση του τραγουδιού είναι εκπληκτική για μένα. 
Γεμίζει ο χώρος από τη μουσική και την εξαιρετική μπάσα φωνή, που εκφράζει έναν σπαραγμό.

Και γιατί ο ήχος της σιωπής είναι μερικές φορές εκκωφαντικός...

Κλείνω με τα λόγια του δικού μας Καζαντζάκη...

«Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει».

«Η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό».

«Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;»

 

Μ' ένα σπάνιο φεγγάρι αγκαλιά

Μια μικρή υπόκλιση σ' ένα σπάνιο φεγγάρι, μια μικρή υπόκλιση στην επιβλητικότητα, τη σοφία, την αρμονία, την τελειότητα της φύσης!

Σαν εκείνες τις σπάνιες ομορφιές που έρχονται να μας συναντήσουν στην ζωή ή να τις ανακαλύψουμε μέσα σ' ένα θολό τοπίο, τις υπέροχες και σπάνιες σε αξία στιγμές της πορείας μας, τους μοναδικούς, χαρισματικούς και σπάνιους συνοδοιπόρους που βρίσκονται αναπάντεχα μπροστά μας.

Για όλα τα σπάνια, που μας είναι τόσο πολύτιμα και μαγικά!

Μετά την πολλή φλυαρία, εκεί σωπαίνεις... 

Απλά αισθάνεσαι μέχρι τα βάθη της ψυχής σου.

Είσαι νικητής, κι ας μην σου φαίνεται, κι ας μην το πιστεύεις.

 

Με ένα σπάνιο φεγγάρι αγκαλιά ξεκινά η εβδομάδα και εμείς συνεχίζουμε  τη δική μας ξεχωριστή διαδρομή, που καρτερεί υπομονετικά να την ιχνηλατίσουμε για τόσο όσο μας αναλογεί.

Ένα φεγγάρι τόσο λαμπερό και τόσο κοντά μας όσο δεν έχουμε ξαναδεί εδώ και 68 χρόνια, ένα φεγγάρι έρχεται να αγκαλιάσει τη γη...

@ Σαν μικροί διάττοντες αστέρες θα πέσουν σε τούτη σελίδα και οι αναρτήσεις των επόμενων ημερών. Κάθε φορά εδώ, όπως λέω συχνά τώρα τελευταία για πολλά πράγματα, είναι τόσο όσο...
@ Και κλικ στην προηγούμενη αν θέλει κανείς να δει το 
"Σ' αγαπώ, γιατί είσαι ωραία"...




 

"Σ' αγαπώ, γιατί είσαι ωραία"...

Ό, τι αναφέρει ο τίτλος θα μπορούσε να λέει με ύφος ηδυπαθές η σύγχρονη Μόνα Λίζα στον εαυτό της, κοιτώντας το κινητό της! 

Και η συνέχεια του μονολόγου... "Ουάου, είσαι κούκλα μάτια μου! Φτου σου να μην σε ματιάσω!"

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση ένα κείμενο της Κουνελοχώρας, ένα σχόλιο που έκανα εκεί, και τα οποία ήρθαν να ταιριάξουν με αντίστοιχη συζήτηση που έκανα τις προηγούμενες μέρες, εντελώς τυχαία, σε μια συντροφιά. Έχει συμβεί κάποιες φορές να καταπιανόμαστε με ένα παρεμφερές θέμα με το Φονικό Κουνέλι, χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί ή αντιγράψει ο ένας τον άλλο.  Έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν παράξενα πράγματα στην ζωή, οπότε ας μπούμε στην ουσία σιγά-σιγά.

Πριν βρεθώ σε αυτή την συντροφιά ήμουν στον σταθμό του τρένου, όπου και είδα σχεδόν αυτή την εικόνα της Μόνα Λίζα (την αρχική εικόνα εννοώ), που καμία σχέση όμως δεν είχε με την αληθινή, εκείνη του Ντα Βίντσι βεβαίως-βεβαίως! Μια κοπελιά ασουλούπωτη, θα έλεγε κανείς, καθόταν δίπλα μου και επί δέκα λεπτά, περιμένοντας το τρένο, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να κοιτά το κινητό της και να φτιάχνεται μπροστά στην κλειστή του οθόνη με ύφος του "ποια είμαι ρε παιδάκι μου"... Μου ήρθε να της πω "Ξύπνα, κορίτσι μου, για να δεις και να μάθεις ποια είσαι"!

Σε άλλη αποβάθρα παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μου - κάτι που μου άρεσε πάντα να κάνω - είδα για ακόμη μία φορά πολλούς ανθρώπους να είναι σκυμμένοι πάνω από τα κινητά τους, ψάχνοντας κάτι. Αλήθεια, τι; 

Η εικόνα που σχημάτισα και πρώτη σκέψη ήταν αυτή του υποτελούς. Αλήθεια, σε ποιον;

Πώς να μην ταυτίζομαι με το κείμενο του Κουνελιού, το οποίο αξίζει να διαβάσει κανείς παρακάτω - κι ας λέει ο ίδιος ότι είναι από εκείνα τα ανολοκλήρωτα, τα οποία είναι συχνά τα καλύτερα, γιατί είναι αυθόρμητα, πηγαία, από μάτια που σίγουρα είναι μακριά από την οθόνη του κινητού:

Ο Οδοστρωτήρας της Ομορφιάς

Παραθέτω εδώ μερικά αποσπάσματα του κειμένου, για να μπορώ να τα συνδέσω με τη συνέχεια, που δεν είναι άλλη από το σχόλιό μου σε εκείνη την ανάρτηση.
Ναι, ένα σχόλιο γίνεται για λίγο κι αυτό ανάρτηση...

Η ομορφιά ως επιδειξιομανία.

Η ομορφιά ως πηγή εξουσίας.

Η ομορφιά ως υποκατάστατο.

Μια καλή φίλη μου ανέφερε πως ένας γεράκος ταξιτζής της είπε πρόσφατα το εξής: «Άνθρωπος που δεν ερωτοτροπεί είναι νεκρός και σήμερα οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να το κάνουν. Αντί αυτού απλά σεξολογούν.»

Το φλερτ είναι η φύση η ίδια. Μα η φύση καταλήγει να βιάζεται στα χέρια του γενικευμένου μαζικού κομπλεξισμού. Βλέπω και ακούω συχνά να μιλάνε για το σεξ (να μιλάνε, όχι να το κάνουν), μα ο έρωτας λες και τον κατάπιε ο βούρκος της λήθης. Μα ας αφήσω τον έρωτα – το φλερτ από μόνο του δείχνει να έχει θαφτεί κάτω από ένα συρφετό selfies, like και απρόσωπων γραπτών μηνυμάτων. Δυσκολεύεσαι να εντοπίσεις το γνήσιο από το κάλπικο ανάμεσά τους. Ευκολότερα δύο άνθρωποι θα κάνουν σεξ, παρά θα ερωτοτροπήσουν. Ευκολότερα θα σου «την πέσει» κάποιος, ή εσύ «θα κάτσεις» σε κάποιον, παρά θα φλερτάρετε. Είναι λες και πέφτεις με τα μούτρα στο κύριο γεύμα, δίχως καν να έχεις ζεστάνει το φαγητό πριν. Προφανώς κάθε εποχή μεταμορφώνει το ίδιο το περιεχόμενο των σχέσεων – μα προς ποια κατεύθυνση άραγε.

«Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» - Ντοστογιέφσκι

Στην πραγματικότητα το πρόβλημα ποτέ δεν ήταν η ομορφιά. Είναι η ανασφάλεια. Την οποία προσπαθούμε να καλύψουμε, βάζοντας όμορφα χαλιά πάνω σε σκονισμένα πατώματα.

Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο – αρκεί να τεθεί ξανά στις σωστές βάσεις της. Αρκεί να διώξει τα υποκατάστατα και να θυμηθεί πως είναι να φλερτάρει, να ερωτοτροπεί, να ξεχωρίζει το γνήσιο από το κάλπικο. Να βάλει στην άκρη τους κομπλεξισμούς και τα συμπλέγματα εξουσίας και να αφεθεί στη φύση της – απλή και ελεύθερη.

Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο – όταν γίνει ξανά όμορφη.

Ακολουθούν οι σκέψεις που έκανα και κατέθεσα στο σχόλιό μου στην Κουνελοχώρα:

Η ομορφιά πάντα ήταν πηγή εξουσίας, και ειδικά στα χέρια ανθρώπων που στηρίζονταν μόνο σ' αυτή.
Η ομορφιά ανοίγει πόρτες και το "μ... σέρνει καράβι", δυστυχώς και εις βάρος εκείνων των γυναίκων που έχουν να δώσουν πολύτιμους θησαυρούς, οι οποίοι παραβλέπονται μπροστά στο θάμπωμα των άλλων από έναν υπέροχο κώλο ή ένα λαμπερό πρόσωπο κλπ. Αν και άτομα που μένουν μόνο σ' αυτά δεν τους αξίζουν έτσι κι αλλιώς.

Από την άλλη, μην ξεχνάμε, ότι υπεύθυνα είναι και τα δύο φύλα ή ακόμα καλύτερα πολλοί εκπρόσωποί τους και ο οδοστρωτήρας του φτηνού Lifestyle (και όχι μόνο της ομορφιάς)!
Θα αναφέρω εδώ την ανάρτηση του Κουνελιού στο fb για τον Δον Ζουάν (από το βιβλίο "Γελοίοι έρωτες" του Κούντερα), όπου υπήρχε η φράση "Στον κόσμο του Κατακτητή, ένα βλέμμα μέτραγε περισσότερο απ’ ό,τι μετρούν στον κόσμο του Συλλέκτη δέκα χρόνια του πιο επίμονου σωματικού έρωτα". Ο Συλλέκτης (ο σύγχρονος κυνηγός του έρωτα)δεν έχει ιδέα τι σημαίνει αυτή η πρόταση.
Πιστεύω όμως ότι θα πρέπει να πέσει ο κατάλληλος άντρας, που του δίνει αξία, πάνω στην αντίστοιχα κατάλληλη γυναίκα που θα το εκτιμήσει, καθώς υπάρχουν τέτοια άτομα και σήμερα.

Έτσι, ερχόμαστε στις ερωτοτροπίες και την σοφή κουβέντα του ταξιτζή...
Έχει απόλυτο δίκιο, αλλά για να ερωτοτροπήσει κανείς σήμερα πρέπει να αφιερώσει χρόνο, κέφι, φαιά ουσία, λεπτούς τρόπους και αισθήματα. Ε, αν ο άνθρωπος σηκώσει και το κεφάλι του από την οθόνη μπορεί να δει την αληθινή ομορφιά της ζωής μπροστά του και αν δεν τον πλησιάσει εκείνη, ας κουνηθεί να την αγγίξει αυτός. Αυτή θα είναι εκεί κι αυτός θα αισθανθεί και πάλι ζωντανός!
Να, και κάτι ακόμα από εκείνη την ανάρτηση στο fb, που δεν μπορούσα να σχολιάσω. Κάποια λόγια του Κουνελιού:
"Η γυναίκα κάνει τον Δον Ζουάν και ο Δον Ζουάν τη γυναίκα. Μα ποιος έχει χρόνο για κατακτήσεις σήμερα."
Η πρώτη φράση είναι η μεγαλύτερη αλήθεια για έναν άνδρα και μια γυναίκα και δεν νομίζω ότι υπάρχει τελειότερη. Όσο για τη δεύτερη, πάντα υπάρχει χρόνος για κατακτήσεις, αλλιώς μας αξίζει να μιζερεύουμε.

"Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο – όταν γίνει ξανά όμορφη.",δηλ. "να αφεθεί στη φύση της - απλή και ελεύθερη". Ένα μήνυμα για αλλαγή πλεύσης κόντρα στα σκοτεινά σημάδια των καιρών.

Ο σημερινός άνθρωπος πώς θα είναι σε θέση να αντιδράσει και να κάνει επανάσταση, αν δεν ζήσει ουσιαστικά και βαθιά την επανάσταση που κυοφορεί ο έρωτας σε όλες του τις εκφάνσεις;
Μην μας φαίνεται καθόλου παράξενο όλο αυτό που ζούμε στην πολιτική σκηνή και την κοινωνία. Για να διεκδικήσει κάποιος την αλλαγή, θα πρέπει να είναι ζωντανός... 




Κι εκεί διέκοψα την ροή των σκέψεων, γιατί η συζήτηση θα μπορούσε να πάει πολύ παραπέρα κι εύχομαι να το κάνει κάποια στιγμή το Φονικό Κουνέλι μέσα από κείμενό του, μια και έχει τη διάθεση και την πένα...

Κι εγώ κρατώ από όλα τα παραπάνω τους στίχους του τραγουδιού:

"Σ' αγαπώ, γιατί είσαι εσύ"

"Αγαπώ όλο τον κόσμο, γιατί ζεις κι εσύ μαζί" 

"Το παράθυρο κλεισμένο, το παράθυρο κλειστό.

Άνοιξε το ένα φύλλο, την εικόνα σου να δω"

Τρυφερός αισθησιασμός άλλης εποχής;

Πόσο αισθησιακό είναι να δένει ένας άνδρας τα κορδόνια στα παπούτσια μιας γυναίκας;

Πόσο αισθησιακή μπορεί να είναι μια ερωτική σκηνή, η οποία δεν περνά σε προβολή της ερωτικής συνεύρεσης;

Πόσο αισθησιακό είναι το άγγιγμα μόνο των χεριών και μέχρι εκεί ή ένα ζεστό βλέμμα που μένει πάνω σου λίγο περισσότερο και δεν ξεχνιούνται ποτέ;

Τρυφερός αισθησιασμός μιας άλλης εποχής ή μια άλλη πλευρά του ανθρώπου, που υπάρχει και σήμερα, αλλά έχει χάσει πολλούς πόντους μπροστά στο εύκολο "ξέκωλο", τον κυνισμό και την επιδερμική ικανοποίηση;

Και εννοείται ότι δεν παραμερίζεται μέσα από τα λεγόμενά μου σε τούτη την ανάρητηση ο καθαρός, ηδονικός ερωτισμός σε όλες του τις εκφάνσεις, που είναι απόλυτα φυσικός, αρκεί να είναι αυθεντικός και πηγαίος. Αυτό το έχω δείξει αρκετές φορές σε τούτο τον χώρο.

Οι πιο τρυφερά αισθησιακές για μένα σκηνές βρίσκονται στα παρακάτω μουσικά βίντεο.

Η πρώτη, με το απλό δέσιμο των κορδονιών ενός παπουτσιού, που κέρδισε την παράσταση ακόμα και από το πολύ πονεμένο φιλί προς το τέλος, είναι από την ταινία "Νύφες" (2004) - κλικ πάλι του Παντελή Βούλγαρη. Μία ταινία του παλαιότερη από τη "Μικρά Αγγλία", που παρουσίασα την περασμένη εβδομάδα. Η μουσική της μακράν καλύτερη από της νεότερης ταινίας. Θα το διαπιστώσετε ακούγοντας ένα από τα μουσικά κομμάτια που περιλαμβάνονταν σ' αυτήν. Μουσική του Σταμάτη Σπανουδάκη.

Η δεύτερη σκηνή προέρχεται από την τηλεοπτική σειρά 

"Η αίθουσα του θρόνου"-κλικ, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Τάσου Αθανασιάδη, το οποίο είναι εξαιρετικό, αλλά και η μεταφορά του στη μικρή οθόνη έγινε με ιδιαίτερη επιτυχία θα έλεγα, αν και την είδα μετά από πολλά χρόνια, καθώς το είχα διαβάσει κάπου στην εφηβεία μου. Από την ηρωίδα του βιβλίου (αλλά και τη μυθολογία) δανείστηκα το ψευδώνυμο Γλαύκη.

Μουσική Ευανθία Ρεμπούτσικα.

Ποιες είναι για εσάς οι πιο αγαπημένες σκηνές από τον κινηματογράφο ή κάποια τηλεοπτική σειρά, που εκφράζουν τρυφερό αισθησιασμό ;

@ Για όποιον επιθυμεί να δει τις "Νύφες", μπορεί να τις έχει πατώντας επάνω στον τίτλο:

 "Νύφες"

 @ Αφήνω τους προβληματισμούς πάνω σε θέματα πιο σημαντικά, και κάποια δοσμένα ίσως με γενναία δόση χιούμορ, για την επόμενη εβδομάδα.