"...στου βράχου τη σχισμάδα..."

Κουβέντα με ένα λουλούδι

Κυκλάμινο - κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα

πού βρήκες χρώματα κι ανθείς πού μίσχο και σαλεύεις.

Μέσα στο βράχο σύναξα το γαίμα στάλα - στάλα

μαντήλι ρόδινο έπλεξα κι ήλιο μαζεύω τώρα.

Γιάννης Ρίτσος, Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας  

Εκεί στου βράχου τη σχισμάδα μπορεί να βρει ζωή και ν' ανθίσει ο άνθρωπος μόνο μέσα από την αγάπη και τη συγχώρεση. 
Δεν είναι τυχαίο που ο άνθρωπος εμπρός στο μεγαλείο τους τρομάζει.

Συγχωρώ, δηλαδή, συν+χωρώ, "δίνω χώρο". Δίνω χώρο στην ελεύθερη σκέψη, ώστε να χωρέσει κι άλλες απόψεις πέρα από την προσωπική μου. Να μην τις ενστερνιστώ, αλλά να κατανοήσω, να μπω στην θέση του άλλου. Η συγχώρεση δεν ζητά την ατομική ταπείνωση παρά απαιτεί πληρότητα, αυτογνωσία, αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Η ικανότητα να συγχωρώ τους άλλους εξαρτάται από το πόσο ειλικρινής είμαι με τον εαυτό μου. Να καταφέρνω όχι να μένω πιστός στις πεποιθήσεις μου, αλλά να αναγνωρίζω τα λάθη μου και να έχω το θάρρος να αλλάξω αυτές τις πεποιθήσεις. 

Με τη συγχώρεση όσων μας πλήγωσαν ή μας αδίκησαν φροντίζουμε τον εαυτό μας και τον προστατεύουμε, του προσφέρουμε υγεία.

Τη δύναμη για να το καταφέρει αυτό ο άνθρωπος τη δίνει η ενέργεια με τη μεγαλύτερη συχνότητα στο σύμπαν, η αγάπη,  που ως ενέργεια δεν φεύγει ποτέ, δε χάνεται παρά αλλάζει μορφές. Εμείς ίσως την χάσουμε, διότι βάζουμε συνήθως άλλα πράγματα σε προτεραιότητα στην ζωή μας, όπως τα χρήματα, την επαγγελματική επιτυχία, τον εγωισμό, τις υλικές απολαύσεις, την προσωπική αναγνώριση και φήμη, τη ματαιοδοξία, τον κακώς εννοούμενο ανταγωνισμό και πολλά άλλα, μακρύς ο κατάλογος δυστυχώς.

Μας διαφεύγει ή το αγνοούμε εντελώς πως ο μόνος κοινός δρόμος για την αλήθεια είναι η αγάπη. 

"Ώσπου στο τέλος κερδίζει μόνο όποιος χάνει: πανάρχαιη, ανεξήγητη ανταμοιβή." 

 Χρόνια Πολλά! 

Με περισσότερο φως στο πνεύμα και την ψυχή!