"Ένα αστείο η ζωή" δίχως "πώς και γιατί"

Κάτι λίγα για τη ζωή...

Διαλέγει κανείς και παίρνει! 

"Η πραγματική ζωή αρχίζει εκεί που σταματά η βολεμένη καθημερινότητα."
Μανώλης Δουκίδης , Έλληνας συγγραφέας

"Η μεγαλύτερη επανάσταση στη ζωή μου ήταν η αποκάλυψη ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τα εξωτερικά γνωρίσματα της ζωής τους, αλλάζοντας τη νοοτροπία τους."
William James , 1842-1910, Αμερικανός φιλόσοφος


"Είναι ευχαριστημένοι από τη ζωή μόνο αυτοί που δεν την έχουν ζήσει."
Αλμπέρ Καμύ , 1913-1960, Γάλλος συγγραφέας, Νόμπελ 1957


"Τίποτε στη ζωή δεν είναι για να το φοβόμαστε, αλλά για να το κατανοήσουμε."
Μαρία Κιουρί , 1867-1934, Γαλλοπολωνέζα φυσικός


"Το να αποζητάς την ευτυχία σ’ αυτήν τη ζωή, είναι η πραγματική έννοια της ανταρσίας."
Ερρίκος Ίψεν , 1828-1906, Νορβηγός θεατρικός συγγραφέας


"Η ζωή είναι για τους περισσότερους από εμάς μια μακρόσυρτη αναβολή."
Χένρυ Μίλλερ , 1891-1980, Αμερικανός συγγραφέας

 

"Η όποια πρόοδος στη ζωή δεν προέρχεται από την προσαρμογή, αλλά από την τόλμη και από την υπακοή σε μια παρόρμηση."
Χένρυ Μίλλερ , 1891-1980, Αμερικανός συγγραφέας


"Σ’ αυτήν τη ζωή τίποτε δεν είναι σίγουρο, εκτός από τον θάνατο και τους φόρους."
Βενιαμίν Φραγκλίνος , 1706-1790, Αμερικανός πολιτικός & συγγραφέας


"Ένα από τα πιο δύσκολα και σημαντικά πράγματα στη ζωή μας είναι να βρούμε κάποιον που να τον αγαπάμε και να μας αγαπά."
Ανώνυμος


"Η ζωή είναι ένα παιχνίδι που οι κανόνες του αλλάζουν συνεχώς. Τίποτε δεν χαλάει ένα παιχνίδι περισσότερο απ’ αυτούς που το παίρνουν στα σοβαρά."
Quentin Crisp , 1908-1999, Βρετανός συγγραφέας


Κι επειδή...

"Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος."
Φρήντριχ Νίτσε , 1844-1900, Γερμανός φιλόσοφος


Πάμε να ακούσουμε...

 

Πηγή: Γνωμικολογικόν

 

Επειδή με συγκινεί και με δυναμώνει

"Ποιο Θανάση; Έναν Θανάση που ήξερα εγώ, βλάκα, χαζό και αγαθιάρη, πάει σχόλασε αυτός!"

Σχόλασε εκείνος ο πολύ αγαπημένος (που είπε αυτά τα λόγια σε κάποια του ταινία) κι έτσι πρέπει να σχολάσουμε όλοι οι "βλάκες", "χαζοί" κι "αγαθιάρηδες" "Θανάσηδες" απέναντι σε όλους τους "έξυπνους", υποκριτές, "κανίβαλους",  "σούπερ καθαρούς" από πολλές απόψεις και πολλές πλευρές...

Όπως ήταν εκείνος στη ζωή του και στη σκηνή πηγαίος, αυθόρμητος, γνήσιος, έντιμος μα πάνω απ' όλα Άνθρωπος κάπως έτσι πρέπει να κινηθούμε, παράλληλα όμως με δυναμισμό, αποφασιστικότητα και ισχυρή θέληση για να αλλάξουν όλα στην εποχή των "σπηλαίων και των ροπάλων" που ζούμε (όπως πολύ σοφά είχε πει εδώ κάποτε η Μαρία Κανελλάκη σ' ένα σχόλιό της). 

Ο αεικίνητος, λατρεμένος και μέγας Θανάσης Βέγγος χαρακτηρίστηκε ως λαϊκός ήρωας που μας έκανε να γελάμε με τα χάλια μας. Μόνο που ο μεγάλος στόχος είναι να πάψουμε να το κάνουμε αυτό, αλλά να γελάμε με τα χάλια εκείνων (κυβερνώντων κι όποιων επίσης καρεκλοκένταυρων με το μυαλό μόνο στη μασαμπούκα) που τους επιτρέπουμε να μας φτάνουν σ' αυτά τα χάλια, αφού πρώτα σταματήσουμε να τους δίνουμε την άδειά μας.

Αισθάνθηκα έντονα αυτές τις μέρες την ανάγκη να καταφύγω στον ήρωα που αγαπώ πολύ, καθώς είναι για μένα ένα ψυχικό και συναισθηματικό απάγκιο σε στιγμές ζορίσματος έπειτα από όσα συμβαίνουν καθημερινά στη χώρα μας και παγκόσμια σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.

Αξίσει να παρακολουθήσει (αν δεν τα έχει δει ήδη) κανείς τα δύο βίντεο που παραθέτω στη συνέχεια για τη ζωή και την καριέρα του. Σίγουρα δε θα βαρεθεί...

Κλείνω με δικά του λόγια, πάντα χρήσιμα:

 

"Δεν έχω χρόνο να μισώ αυτούς που με μισούν... γιατί είμαι απασχολημένος αγαπώντας αυτούς που με αγαπούν."

"Κάνε δώρο την απουσία σου σε αυτούς που δεν εκτίμησαν την παρουσία σου."

Μάθημα ζωής κι όχι μνημόσυνο

Για να μην ξεχνάμε...

 
Ημερολόγιο μιας βδομάδας

Αθήνα, 16 Νοεμβρίου 1973

ΩΡΑΙΑ παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια,
ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,
αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,
έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, — πώς μεγαλώνει
το μπόι, το βήμα κ η παλάμη του ανθρώπου —


17 Νοεμβρίου

ΒΑΡΕΙΑ σιωπή, διάτρητη απ’ τους πυροβολισμούς πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι —
ποιος θα πει : π ε ρ ι μ έ ν ω μες απ’ το μέσα μαύρο;
μικροί σχοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια
μ’ έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί,
και το μοναχικό σκυλί στ’ αποκλεισμένα προάστια
ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ’ τα καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους
πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς,
π ώ ς μ π ο ρ ε ί τ ε λ ο ι π ό ν ν α κ ο ι μ ά σ τ ε ;
π ώ ς μ π ο ρ ε ί τ ε λ ο ι π ό ν ν α κ ο ι μ ά σ τ ε ;

              Απόσπασμα από το "Ημερολόγιο μιας εβδομάδας (1973)"του Γιάννη Ρίτσου 

 

Γιατί "Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο". Κι αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να το κρατάμε ως θησαυρό και πυξίδα για την πορεία μας ως άνθρωποι πάνω στη Γη. Όχι άλλα μνημόσυνα και τυπικότητες μα μάθημα ζωής.

 

Για ποια υπευθυνότητα μιλάμε;

Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από μία συνέντευξη που είχε δώσει κάποτε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, μέσω του οποίου θέλω να εκφράσω αυτό που αισθάνομαι...

"Καστοριάδης: […] Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά ένα βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν “ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά”;

Δημοσιογράφος: Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας;

Καστοριάδης: Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Δημοσιογράφος: Πώς την εννοείτε αυτή την ευθύνη;

Καστοριάδης: Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

Δημοσιογράφος: Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη.

Καστοριάδης: Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντάς μου καζούρα στο Παρίσι το 1956:«Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματά του. Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;». -Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι."

*Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (Κωνσταντινούπολη, 11 Μαρτίου 1922- Παρίσι, 26 Δεκεμβρίου 1997) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής. Συγγραφέας του έργου Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας, διευθυντής σπουδών στην Σχολή Ανωτέρων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού από το 1979, και φιλόσοφος της αυτονομίας, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα.

Πηγή: Αντικλείδι


Αν ζούσε σήμερα το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είχε φρικάρει με την κατάντια που έχει κατακλύσει αυτό τον τόπο από όλες τις πλευρές, πολιτών και πολιτικών (όχι όλων αλλά σε μεγάλο βαθμό)! Αν συνεχίσω, θα βρίσω, καθώς τα επιχειρήματά μου στέρεψαν προς ώρας... Εκεί που σταματά η λογική ξεκινά η Ελλάδα και οι Έλληνές της!

Ένα πολύ ενδιαφέρον φιλμ...

Τούτη η ανάρτηση έχει για ακόμη μία φορά ως θέμα το ραδιόφωνο και την κατάστασή του πλέον. Αφορμή αποτέλεσε ένα φιλμ για το ραδιόφωνο του σήμερα, το οποίο μου ήρθε ως πρόταση από αναγνώστη. Περισσότερες πληροφορίες για το ντοκιμαντέρ θα βρει κάθε αναγνώστης κάτω από το βίντεο, στο οποίο παραπέμπω στη συνέχεια μέσα από τον τίτλο του. Θεωρώ ότι είναι μια εξαιρετική δουλειά, η οποία έχει να προσφέρει πολλά κι όχι μόνο σε ό,τι αφορά στην μουσική και στις ραδιοφωνικές εκπομπές, μα όπως λέει και η ραδιοφωνική παραγωγός, Όλγα Λασκαράτου, που συμμετείχε στη σκηνοθεσία και την παρουσίαση του φιλμ: "Η μουσική, έλεγαν οι παλιοί, είναι ο καθρέφτης αυτού που ζούμε.". Και νομίζω έχει απόλυτο δίκιο.

Ακολουθεί ο τίτλος, όπου πατώντας εκεί οδηγείται ο αναγνώστης στο βίντεο:

Μια φωνή μέσα στη νύχτα

Στη συνέχεια θα ήθελα να μεταφέρω την αίσθηση που είχα, αφού το είδα και να αναφέρω κάποια σημεία στα οποία στάθηκα ιδιαίτερα από τα λεγόμενα των προσκεκλημένων, χωρίς να μαρτυρήσω τα πάντα, διότι έχω και το ασυγκράτητο... :)

Διαπίστωσα ότι, για άλλη μια φορά, στον βωμό του κέρδους χάθηκε και η ψυχή του ραδιοφώνου, ίσως θα λέγαμε όπως χάθηκε και η ψυχή της κοινωνίας. Ή για να μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι , είναι σα να βρίσκεται σε χειμερία νάρκη. Σα να έχει μπει κατά κάποιο νοσηρό τρόπο η ζωή σε χειμερία νάρκη, καθώς έχει χαθεί το ουσιαστικό μοίρασμα, το ειλικρινές ενδιαφέρον. Όπως αναφέρεται στην ταινία: ''Όταν τα τραγούδια επαναλαμβάνονται ... είναι σαν να επαναλαμβάνουμε τον ίδιο τρόπο χειραψίας  ... είναι σα να επαναλαμβάνουμε τα νέα μας".

Παράλληλα δεν υπάρχει όπως κάποτε η ελευθερία, η αίσθηση του ξεχωριστού, του ιδιαίτερου, ίσως μοναδικού, οπότε "απομαγεύεται" (κατά τον Δεληβοριά) η μουσική δημιουργία μα και η μετάδοσή της.

Ένα άλλο σημείο που στάθηκα είναι η κοινωνική απομόνωση - ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του σύγχρονου τρόπου ζωής, η οποία ενθαρρύνεται μέσα από τον νέο τρόπο ακρόασης της μουσικής (περισσότερα στο φιλμ...). Δυστυχώς, σιγά-σιγά η μουσική χάνει επίσης το ενωτικό της στοιχείο χάρη των οικονομικών μοντέλων και έτσι θυσιάζεται στην επικράτηση "ρομποτικών εκφράσεων εμπορικών συμφωνιών".

Εξαιτίας, της παγκοσμιοποίησης επέρχεται κι άλλη απώλεια, όπως πολύ εύστοχα λέει η Γαλάνη: "Η τάση του γιγαντισμού της αγοράς εξαφανίζει τη μνήμη άρα και την αισθητική άρα και την φαντασία".

Έρχεται να ενισχύσει την παραπάνω άποψη ο ψυχίατρος Γκοτζαμάνης λέγοντας πως ο άνθρωπος παραμένει "ακίνητος", αφού η γνώριμη μουσική προσφέρει ασφάλεια, κάτι το οποίο στερεί την χαρά της ανακάλυψης. Μένει, λοιπόν, στην περιορισμένη πληροφορία, οπότε περιορίζεται συναισθηματικά, πνευματικά, ψυχικά. Είναι θεμιτό να αισθάνεται κανείς ασφαλής σ' ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία, όμως - θα πρόσθετα - με ποιο τίμημα;

Μέσα από όσα ειπώθηκαν στο φιλμ κατάλαβα ότι η ελπίδα και το αισιόδοξο βλέμμα προς το μέλλον δεν χάνεται τελικά, γιατί πάλι καθοριστικό ρόλο θα παίξει ο άνθρωπος, εκείνος που θέλει να είναι ζωντανός με όλη τη σημασία της λέξης. Διατηρώντας ζωντανή τη γλώσσα, τη σκέψη, τον πολιτισμό, όπως λέει πολύ σωστά η Γαλάνη, κόντρα στην αδηφάγα απληστία που σαρώνει τον κόσμο σήμερα!