Για να μην ξεχνάμε...
Ημερολόγιο μιας βδομάδας
Αθήνα, 16 Νοεμβρίου 1973
ΩΡΑΙΑ παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια,
ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,
αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,
έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, — πώς μεγαλώνει
το μπόι, το βήμα κ η παλάμη του ανθρώπου —
17 Νοεμβρίου
ΒΑΡΕΙΑ σιωπή, διάτρητη απ’ τους πυροβολισμούς πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι —
ποιος θα πει : π ε ρ ι μ έ ν ω μες απ’ το μέσα μαύρο;
μικροί σχοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια
μ’ έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί,
και το μοναχικό σκυλί στ’ αποκλεισμένα προάστια
ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ’ τα καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους
πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς,
π ώ ς μ π ο ρ ε ί τ ε λ ο ι π ό ν ν α κ ο ι μ ά σ τ ε ;
π ώ ς μ π ο ρ ε ί τ ε λ ο ι π ό ν ν α κ ο ι μ ά σ τ ε ;
Απόσπασμα από το "Ημερολόγιο μιας εβδομάδας (1973)"του Γιάννη Ρίτσου
Γιατί "Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο". Κι αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να το κρατάμε ως θησαυρό και πυξίδα για την πορεία μας ως άνθρωποι πάνω στη Γη. Όχι άλλα μνημόσυνα και τυπικότητες μα μάθημα ζωής.
