Ανοησία και αδιαφορία πρωταγωνίστριες

Πολλές φορές έχουμε σκεφτεί μα και συζητήσει σε ποιο βαθμό μπορεί να φτάσει η ανοησία μα ακόμη περισσότερο η αδιαφορία του ανθρώπου προς τους άλλους. Και τα δύο μαζί αποτελούν έναν συνδυασμό ακαταμάχητο...

Αφορμή για το παραπάνω τα λόγια του Αρχιμανδρίτη Αγαθάγγελου Γιανναράκη (που διάβασα πριν κάποιες μέρες), ο οποίος παρακαλεί όσους θέλησαν να δείξουν την υποτιθέμενη αλληλεγγύη τους προς τους σεισμόπληκτους συνανθρώπους τους στο Αρκαλοχώρι της Κρήτης, στέλνοντας είδη ένδυσης και υπόδησης - ο Θεός να ονομάσει κάτι τέτοιο αλληλεγγύη και προσφορά βοήθειας - να δείξουν σεβασμό προς του πληγέντες μα και σε όσους συμπαραστέκονται έμπρακτα εκεί. Ας δούμε τι γράφει χαρακτηριστικά ο Αρχιμανδρίτης:

"Αγαπητοί αδελφοί, βοηθώ τον συνάνθρωπο μου σημαίνει σέβομαι την αξιοπρέπεια του και την ανάγκη του. Μας έχετε στείλει πολλούς τόνους ρούχα άχρηστα, αποκριάτικες στολές, νυφικά, κουβέρτες σκοροφαγωμένες, φορεμένα σκισμένα καλσόν, άπλυτα εσώρουχα, σκισμένα σεντόνια, χιλιάδες παπούτσια σκισμένα. Βοηθώ σημαίνει σέβομαι όχι ξεσκαρτάρω πατάρι, ντουλάπα. Υπάρχουν κάδοι ανακύκλωσης. Σεβασμός. Εκατοντάδες εθελοντές προσπαθούν να ξεχωρίσουν ρούχα ενώ θα μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο. Σας παρακαλούμε. Μην στέλνετε κουρέλια και σκουπίδια".

 

Νομίζω ότι όσα αναφέρει τα λένε όλα!

Ίσως και να μου έμοιαζαν κάπως υπερβολικά, αν δεν είχε συμβεί να δω κάτι αντίστοιχο με τα ίδια μου τα μάτια πριν ελάχιστα χρόνια, όταν συμμετείχα σε προσπάθεια συλλογής αγαθών, προκειμένου να βοηθηθούν συνάνθρωποί μας σε δύσκολες στιγμές της ζωής τους. 

Άραγε, τι να σχολιάσει κανείς έπειτα από τέτοιες συμπεριφορές; Πώς να μη βρισκόμαστε σε αυτά τα χάλια ως κοινωνία, σαν λειτουργούμε έτσι απέναντι στη δυστυχία του Άλλου; Μην απορούμε καθόλου, γιατί φτάσαμε ως εδώ...

Τα παρακάτω ίσως έχουν να προσθέσουν κάτι χρήσιμο...

@ Λίγη μουσική μπορεί να μας σώσει!

" Η πόλις θα σε ακολουθεί "

Christiane Vleugels

Για τις ημέρες ετούτες ένα ποίημα αυστηρό για τον άνθρωπο και τις προοπτικές του από τον λατρεμένο και απόλυτα μοναδικό ποιητή μας , τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Όπου ο δημιουργός αυτού του εκλεκτού γραπτού λόγου γνωρίζει βαθιά ότι ο άνθρωπος είναι και ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού του, καθώς δεν μπορεί να ξεφύγει από τις αδυναμίες και τις ελλείψεις του. Διαπιστώνει ίσως με απόλυτο τρόπο ο ποιητής ότι τις μεταφέρει παντού και πάντα όπου κι αν βρεθεί, όπου κι αν σταθεί. Το παρελθόν, οι επιλογές και τα λάθη του θα είναι μαζί του και δεν θα του επιτρέπουν να βελτιώσει τη ζωή του όσο κι αν το επιθυμεί. 

Ίσως να έχει δίκιο...

Η πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλύτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κι είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμμένη.
Ο νους μου ώς πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις.
Για τα αλλού — μη ελπίζεις —
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κόχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

 

 

 

 

 

Όταν δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο ...

Είναι στιγμές που δεν θέλεις τίποτε άλλο παρά μόνο γαλήνη πνευματική και ψυχική. Έτσι, ακολουθεί μόνο μια ουράνια θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε μουσική επιλογή, η οποία έρχεται να καλύψει ακριβώς αυτή την ανάγκη μέσα σε τόση φασαρία από τον ρεαλιστικό κόσμο. Έναν κόσμο, που τελικά φτάνει να έχει τόσο μα τόσο υπερρεαλιστικά σημεία.

Ως εκ τούτου, αφιερωμένο στην εσωτερική ισορροπία που επιθυμεί ο άνθρωπος σε περιόδους δύσκολες μα φυσικά και στην ολόφωτη πανσέληνο αυτού του μήνα!

 

👉 Σε επόμενη ανάρτηση περισσότερα και ίσως ενδιαφέροντα και με παραπάνω άνεση χρόνου...

Οι σκέψεις μου μέσα από λόγια κλασικά

Christiane Vleugels

Με όλα όσα συμβαίνουν αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε σε έναν ατέλειωτο γύρο στο καρουζέλ του τρόμου, όπου κάποιοι παραζαλισμένοι από την γελοιότητα και την αδικία κι άλλοι ίσως αμέριμνοι και ψευδαισθητικά ευτυχείς ακολουθούμε τη διαδρομή του "τίποτα" και του "πουθενά". Πειθήνια και αυτοκαταστροφικά. 

Έντονη πικρία, αηδία και βαθιά λύπη θα εκφράσω, αν μιλήσω, οπότε κάποιες σκέψεις μου είπα να τις μεταφέρω μέσα από μερικά γνωστά και κλασικά λόγια.

" Κάθε χώρα έχει την κυβέρνηση που της αξίζει." 

Joseph De Maistre, 1753-1821, Γαλλοϊταλός διπλωμάτης & φιλόσοφος

 

 " Στους τυφλούς ο μονόφθαλμος βασιλεύει. "

Έρασμος, 1469-1536, Ολλανδός ουμανιστής

 

 "Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό. "

Αβραάμ Λίνκολν, 1809-1865, Αμερικανός πρόεδρος

 

 " Μηδένα προ του τέλους μακάριζε. "

Σόλων, 630-560 π.χ., Αρχαίος Αθηναίος νομοθέτης & φιλόσοφος

(από τον Ηρόδοτο)

 

 " Δημοκρατία είναι η κυβέρνηση του λαού, από το λαό, για το λαό."

Αβραάμ Λίνκολν, 1809-1865, Αμερικανός πρόεδρος

 

 "Να συγχωρείς τους εχθρούς σου. Αυτό τους κάνει να σε μισούν περισσότερο."

Όσκαρ Ουάιλντ, 1854-1900, Ιρλανδός συγγραφέας

 

❤  Μουσική με ένα remix  γνωστού μουσικού κομματιού που μου άρεσε...

 

❤  Κι εδώ το αυθεντικό κομμάτι... (Κλικ και... μπαίνεις!)