Όλα είναι μια απόφαση...

Τα πάντα είναι μια απόφαση. 

Από το πιο απλό, όπως για το τι φαγητό να μαγειρέψουμε σήμερα ή το αν θα κάνουμε μπάνιο τώρα ή σε δέκα λεπτά... μέχρι το ποια εργασία ή σύντροφο θα επιλέξουμε ή αν πρέπει να πατήσει το κουμπί της ατομικής βόμβας ένας τρελός δικτάτορας! Ακόμα και η ώρα της σύλληψής μας από τους γονείς μας έχει να κάνει με την δική μας ύπαρξη... σε άλλη ώρα θα δημιουργούνταν κάποιος άλλος και όχι εμείς...!

Μπορεί να φαίνεται αστείο αρχικά, αλλά αν το καλοσκεφτούμε όλη μέρα και κάθε μέρα στην ζωή μας καλούμαστε να παίρνουμε αποφάσεις για το κάθε τι.

Πω πω, κούραση από τα συνεχή διλήμματα! 

Μα είναι δουλειά τώρα αυτή;

Μα όχι, για πείτε μου!

Και πόσο δεν θέλουμε να τις παίρνουμε τις άτιμες κάποιες στιγμές και θα προτιμούσαμε να το πιει ένας άλλος τούτο το "πικρό" ποτήρι!

Για να δούμε τι είπαν κάποιοι για το θέμα της απόφασης:

"Έρχεται κάποια ώρα που πρέπει να φύγεις, ακόμα κι αν δεν έχεις πού να πας."
Tennessee Williams (Αμερικανός συγγραφέας, 1911-1983)

"Οι μεγάλες αποφάσεις θέλουν ένστικτο οι μικρές λογική."
Ανώνυμος

"Σε αποφάσεις δευτερούσης σημασίας είναι χρήσιμο να εξετάζουμε τα υπέρ και τα κατά. Σε κρίσιμα ζητήματα όμως, η απόφαση πρέπει να προέρχεται από την καρδιά."
Ζίγκμουντ Φροϋντ (Αυστριακός ψυχίατρος, 1856-1939)

"Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που πρέπει να αποφασίσεις να κάνεις κάτι που δεν είναι ούτε ασφαλές ούτε συμφέρον ούτε δημοφιλές. 
Είναι όμως το σωστό."
Martin Luther King (Αφροαμερικανός ηγέτης, 1929-1968)

Μόνο στις αποφάσεις μας είμαστε σημαντικοί.
Jean Paul Sartre (Γάλλος φιλόσοφος, 1905-1980)

"Όταν υπάρχει ανάγκη να πάρεις μια απόφαση, το καλύτερο πράγμα είναι να κάνεις το σωστό. Το δεύτερο καλύτερο πράγμα είναι να κάνεις λάθος. Το χειρότερο απ' όλα είναι να μην κάνεις τίποτα."
Θεόδωρος Ρούζβελτ (Αμερικανός πρόεδρος, 1858-1919)

"Alea jacta est
Ο κύβος ερίφθη" 
Ιούλιος Καίσαρ (Ρωμαίος στρατηγός και ηγέτης, 101-44 π.Χ.)



Για να ρίξω κι εγώ αυτόν τον "κύβο" πολύ συχνά χρησιμοποιώ το ένστικτο, το οποίο ευτυχώς λίγες φορές με έχει διαψεύσει, ειδικά σε μεγάλες αποφάσεις και λιγότερο τη λογική. Σε πολύ σημαντικές αποφάσεις, ίσως και πορείας ζωής, πρωταγωνίστρια είναι πάντα η καρδιά . 

Εσείς πώς παίρνετε αποφάσεις;

 

" Έγινε η απώλεια συνήθειά μας "

Η απώλεια έχει να κάνει με μία κατάσταση στέρησης από κάποιο πρόσωπο ή οτιδήποτε αγαπάμε. Ανάλογα με το είδος και το μέγεθος της απώλειας, αυτή συνοδεύεται από το συναίσθημα της θλίψης ή την κατάσταση του πένθους.

Η απώλεια αποτελεί μέρος της ζωής  και είναι σημαντικό από πολύ νωρίς ο άνθρωπος να την θεωρεί ως κάτι εντελώς φυσικό, ώστε να είναι σε θέση να τη διαχειριστεί με υγιή τρόπο. Αυτά λένε οι ειδικοί σε λίγες γραμμές. 

Όμως, πόσες απώλειες μπορούμε να αντέξουμε; 

Πολλές! 

Ιδιαίτερα δύσκολο γίνεται, όταν αυτές διαδέχονται η μία την άλλη με κάποια χρονικά διαλείμματα ενδιάμεσα. Μάλιστα, όταν έχει κι απ' όλα το μενού, σχεδόν απ' όλα..., όπως απώλειες πολύ αγαπημένων προσώπων, άλλοτε με αιφνίδιο και τραγικό τρόπο κι άλλοτε μετά από ασθένεια σε μια πιο αναμενόμενη ηλικία, απώλεια εργασίας και κατ' επέκταση απώλεια ενός τρόπου ζωής, συνηθειών, με συνέπεια ακόμα και την αλλοίωση της προσωπικότητας και παράλληλα την επιβάρυνση του οικείου περιβάλλοντος, απώλεια μιας μεγάλης αγάπης ή μιας φιλίας, απώλεια της ψυχικής ηρεμίας κι ενός κόσμου ολόκληρου μέσα από επαγγελματικές αλλά ακόμα περισσότερο από οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές.

Αφορμή για τα παραπάνω ήταν μια ακόμη απώλεια, η οποία προέκυψε ξαφνικά και μέσα από τη λύπη που προκάλεσε, επανέφερε στη μνήμη και όλες τις άλλες. Επανήλθε πάλι το "γιατί και αυτό"... 
"Έφυγε"... έτσι ξαφνικά, όπως μπήκε στην ζωή μας ο μικρός και λατρεμένος γατούλης, ο Νικολής, για τον οποίο έγραψα τόσα σε μια ανάρτηση αφιερωμένη σ' εκείνον τον μοναδικό καρδιοκλέφτη (κλικ). Σ' αυτόν οφείλω την άνεση που απέκτησα πλέον με τα ζώα - κάτι που δεν είχα ποτέ μέχρι που τον γνώρισα, κι ας είχαν πάντα κατοικίδια οι γονείς μου. Και δεν φτάνει ότι συνέβη, κάτι που ξέραμε πως μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, αλλά πώς το ανακοινώνουν στο νεαρότερο μέλος της οικογένειας, που τον αγαπά παθιασμένα;

Όταν δένεσαι με πρόσωπα, καταστάσεις, ζώα, τόπους ή ό,τι άλλο επιθυμεί ο καθένας, είναι δυσβάσταχτη η αποδοχή της απουσίας ή της έλλειψης όλων αυτών που αγαπάς. 

Τελικά, είχε δίκιο μια ψυχή που λέει ότι όλα είναι ατμός... και ίσως δεν πρέπει να δένεσαι με τίποτε και κανέναν!

Ακραίο και έξω από τη δική μου φιλοσοφία ζωής;

Ναι.

Αλλά  πονάει πάντα και κάποια στιγμή δεν θες άλλες απώλειες, όσο κι αν ξέρεις ότι σε περιμένουν εκεί στη στροφή...

@ Ο τίτλος της ανάρτησης δανεικός από το γνωστό τραγούδι των "Διάφανων Κρίνων" (κλικ).

Και, ναι, καταλήξαμε να λέμε "Έγινε η απώλεια συνήθειά μας"!

Κόντρα στους ισχυρούς του κόσμου

Ένα γυναικείο στήθος, μια πεταλούδα, ένα λουλούδι, πολλή μουσική - που θα υπάρξει σε γενναίες δόσεις όπως πρέπει για την εποχή του καλοκαιριού - και μια φωνή διαμαρτυρίας από έναν καρτουνίστα κόντρα στους ισχυρούς του κόσμου! Μια μίξη ετερόκλητων πραγμάτων, που όλα όμως έχουν κάτι να πουν και κατά βάθος δένουν μεταξύ τους... Ο καθένας μπορεί να τα μεταφράσει όπως του ταιριάζει ή να κρατήσει αυτό που τον αγγίζει περισσότερο.

Ο ακτιβιστής illustrator – καρτουνίστας Gunduz Aghayev έχει δημιουργήσει τα σκίτσα που ακολουθούν και άλλα πολύ ενδιαφέροντα, που θα μπορείτε να δείτε μέσω της παραπομπής παρακάτω.

Η σειρά από illustrations με τίτλο: Transformers παρουσιάζει αυτούς που αλλάζουν τον κόσμο [προς το χειρότερο].

Γεννήθηκε στο Αζερμπαϊτζάν το 1981 και σπούδασε στη Ακαδημία Ζωγραφικής της χώρας του. Μια φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στις αδικίες όπου κι αν γίνονται στον κόσμο αλλά και ενάντια στην καταπίεση της ίδιας του της χώρας...

Συμμετείχε στο πρόγραμμα: “Art for democracy”, φαίνεται όμως ότι δεν εκτιμούν όλοι την καρτουνίστικη μορφή διαμαρτυρίας που υπηρετεί ο Aghayev... Μετά από πολλές πιέσεις, το 2014 έφυγε από το Αζερμπαϊτζάν. Συνεχίζει όμως πάντα να διαμαρτύρεται μέσα από τα έργα του...

Για περισσότερους Transformers εδώ...

Ώρα για μουσική, συνδυάζοντας το παλιό με το νέο...

Όλα τα παραπάνω είναι κι αυτά μια φωνή διαμαρτυρίας...

Και όπως είπε ο Καζαντζάκης:
«H καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες – φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες!»
«Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα.»

«Μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε.»

Καλοκαιρινές σκέψεις με πανσέληνο

Καλοκαιρινή πανσέληνος και πάλι. Μας θυμίζει με τη μυστηριακή κι απόκοσμη ομορφιά της ότι το καλοκαίρι είναι εδώ και δεν θα το αφήσουμε να φύγει όπως το περσινό...! 

Κάποιοι ίσως θα ήθελαν να μας γονατίσουν μεταφορικά και κυριολεκτικά με όλα όσα συμβαίνουν! Δίπλα όμως στην τρέλα και την κτηνωδία στέκεται συγκινητικά η αληθινή ανθρωπιά (εδώ)!

Πρότασή μου με τη συντροφιά της πανσελήνου μερικές ακόμα σκέψεις της αγαπημένης Αλκυόνης Παπαδάκη και μουσική ανάλαφρη...

" Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;» Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα. "


" Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας…
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει…
Αν στην προβλήτα μάς περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε…
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι… Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τούς περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες…[...]
Αν ήταν όλα… αλλιώς!
Μα τότε, πώς θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας; "


" Κάνει τόση παγωνιά. Κι αυτή η ψυχή μου, τι μανία. Να θέλει να ρίχνει τα όνειρά της στη φωτιά για να ζεσταθεί. "

" Η αγάπη δεν είναι μπακάλικο. Nα μετράς τι έδωσες εσύ. Τι εγώ. Τι ο άλλος. Ή δίνεις από την ψυχή σου και βγάζεις τον σκασμό. Ή κάτσε στη γωνίτσα σου και μέτρα τι δεν πήρες. "

" Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της. Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το 'καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν... "


" Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ’ αστέρι...
Κοίταξε μακριά στο κενό... και δάκρυσε... "

@ Το συγκεκριμένο συγκρότημα δεν το άκουγα ποτέ, όμως μου αρέσει η φωνή του τραγουδιστή και αρκετά η μουσική τους. Δυτικές Συνοικίες της... Θεσσαλονίκης λοιπόν, για μια λίγο πιο ελαφριά πανσέληνο!

Κι όμως, μάτια μου, "ο κόσμος γυρίζει"!

Ο κόσμος γύρω έχει σαλτάρει τελείως!

Προς τα πού οδεύουμε άραγε;

Τα τελευταία γεγονότα από ανατροπή σε ανατροπή μάς πάνε και δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει...

Εχθές, 15/7/2016, Γαλλία - Τουρκία 1-1!

Στη Γαλλία άλλη μία τρομοκρατική επίθεση (συνήθεια κοντεύει να τους γίνει)... και στην Τουρκία πραξικόπημα (να θυμηθούν τα παλιά κι αυτοί) και σβέλτη ανατροπή του... 

Και ποιος έχει σειρά στη συνέχεια;

Ένας-ένας και μην στριμώχνεστε παρακαλώ!

Παιδιά του κόσμου, όλοι σε ένα καζάνι βράζουμε, άλλος έχει πιάσει πάτο και είναι τελειωμένος, άλλος είναι στη μέση και ασφυκτιά  και άλλος παλεύει να βγει στην επιφάνεια εναγωνίως, ενώ όλοι ξέρουν πως εκεί θα μείνουν και θα βράσουν στο ζουμί τους, αν δεν πάρουν την απόφαση να χτυπήσουν τα πόδια τους, ώστε να πήξει το ζουμί και να βγουν από τη δίνη του βρασμού!

Ξυπνάτε, ωρέ, γιατί πέρα από ηλίθιοι, είμαστε και τελειωμένοι! Ας το πάρουμε χαμπάρι!

Κι όμως, μάτια μου, "ο κόσμος γυρίζει". "Στον χώρο χωρίς τέλος", όπως λέει και το τραγούδι παρακάτω. "Ο κόσμος δεν έχει σταματήσει ούτε μια στιγμή. Η νύχτα πάντα διαδέχεται την ημέρα και η ημέρα έρχεται."

"Ένας κόσμος

Μέχρι τώρα,εγώ σε κοιτάω

Χάνομαι μέσα την σιωπή σου

Και είμαι ένα τίποτα κοντά σου"

Γι' αυτό συνεχίζουμε να ζούμε ολοκληρωτικά τη στιγμή  "με την χαρά και την θλίψη"! Μόνο στη Γη χρωστάμε για όλες τις ομορφιές που μας προσφέρει και σε κανέναν άλλο!

Προχωράμε και ό,τι προκύψει...!

@ Αυτή η ανάρτηση προέκυψε με αφορμή τα χθεσινά γεγονότα, αλλά και ως δοκιμαστική προσπάθεια δημοσίευσης κάτι καινούριου, διότι ο blogger, μου κάνει τρέλες τώρα τελευταία και δεν ξέρω γιατί. 

@ Α, και για πες αλεύρι... ο Παπαδιαμάντης σε γυρεύει στην προηγούμενη ανάρτηση, γιατί τον αδίκησα που δεν τον άφησα αρκετά...!

Σκέψεις και λόγια του Αλ. Παπαδιαμάντη

@ Επίσημος καλεσμένος του Cafe ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης μέσα στην κάψα του καλοκαιριού με τα ανέμελα τζιτζίκια να οργιάζουν, τη δροσερή θάλασσα να δυναμώνει τον λάγνο σκοπό της, αλλά και τη διάθεση για ρεμπελιό - ντεμπελιό να παίζουν ρόλο αρτίστας του βωβού...!

Πάμε και όποιος αντέξει δεδομένων των παραπάνω συνθηκών...!

Μια ανάρτηση έτοιμη από καιρό...καθώς σε φρεσκαδούρες θα περάσω μόλις κάνω δυο τρεις  βουτιές!  Το παλεύω, για να μην πιάνει αράχνες ο χώρος και να διατηρείται ζωντανός!

Σκέψεις και λόγια του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, του "ποιητή του πεζού λόγου", όπως τον ονομάζει ο Άγγελος Μαντάς στο βιογραφικό κείμενο που έγραψε για τον σπουδαίο λογοτέχνη μας και το οποίο θα βρείτε εδώ. Στην ίδια σελίδα υπάρχει πλούσιο υλικό από το έργο του - για όποιον φυσικά ενδιαφέρεται.

Δύσκολη η γλώσσα του, αν και "θησαυρισμένη από απανωτά στρώματα παιδείας" κατά τον Ελύτη, κρατά σε απόσταση μεγάλο μέρος του αναγνωστικού κοινού και ιδιαίτερα το νεότερο. Θεωρείται άριστος μελετητής τής ανθρώπινης ψυχολογίας και των ηθών της εποχής του, με στοχαστική ματιά γεμάτη ρεαλισμό αλλά και λυρισμό, που δεν μπορεί εύκολα κανείς να αντισταθεί στο έργο του από τη στιγμή που θα έρθει σε επαφή μαζί του.

Στα εφηβικά μου χρόνια μού είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ως λογοτέχνης, αν και με δυσκόλευε η ανάγνωση των έργων του λόγω γλώσσας, όμως δεν εγκατέλειπα την προσπάθεια. Αυτό που κατάφερα τότε με ευκολία και μεγάλη χαρά ήταν η αποτύπωση του προσώπου του στο χαρτί. Η προσωπογραφία του αποτέλεσε ένα από τα πιο εξελιγμένα μου σκίτσα και το διατηρώ μέχρι σήμερα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένα παιδί σε αυτή την ηλικία θα ήθελε να ζωγραφίσει τον Παπαδιαμάντη! Μάλλον, ήμουν ζαβό από τότε...

Για να δούμε μερικά από αυτά που σκεφτόταν και είπε για την κοινωνία της εποχής του και τους ανθρώπους της!

«Τὸ σκολειὸ δὲν ἔγινε γιὰ νὰ μαθαίνουν τὰ παιδιὰ γράμματα. Ἔγινε γιὰ νὰ μαζώνουνται οἱ κλῆρες, τὰ παλιόπαιδα, τὰ διαβολόπουλα. Πῶς μπορεῖ, τὸ λοιπόν, ἕνας γονιὸς νὰ τὰ ἔχει μπελὰ ἀπ᾿ τὸ πρωὶ ὡς τὸ βράδυ; Καὶ ποῦ συφτάνεται ἕνας φτωχὸς νὰ τὰ θρέψει; Μπορεῖ νὰ τὰ χορταίνει κομμάτια; Μήπως χορταίνουν, οἱ διαόλοι, ποτέ; Καὶ εἶναι ἱκανὴ μία χήρα γυναίκα νὰ τρέχει ἀπὸ γιαλὸ σὲ γιαλό, ἀπὸ βράχο σὲ βράχο, γιὰ νὰ τὰ συμμαζώνει; Γιατί πληρώνεται ὁ δάσκαλος; Γιὰ νὰ ἔχει τὸ βάρος αὐτό, νὰ εἶναι οἱ γονιοὶ ἥσυχοι. Ὁ Θεός, ὅστις ἔκαμε τὰς ἀράχνας διὰ νὰ συλλαμβάνουν τὰς μυΐας, παρεχώρησε νὰ ὑπάρχουν οἱ τοκογλύφοι, διὰ νὰ τιμωροῦνται οἱ μέθυσοι καὶ οἱ ὀκνηροί.»
Ἀλ. Παπαδιαμάντη “Ὁ πεντάρφανος” 

 
«Ἡ γενεαλογία τῆς πολιτικῆς εἶναι συνεχὴς καὶ γνησία κατὰ τοὺς προγόνους. Ἡ ἀργία ἐγέννησε τὴν πενίαν. Ἡ πενία ἔτεκε τὴν πεῖναν. Ἡ πείνα παρήγαγε τὴν ὄρεξιν. Ἡ ὄρεξις ἐγέννησε τὴν αὐθαιρεσίαν. Ἡ αὐθαιρεσία ἐγέννησε τὴν ληστείαν. Ἡ ληστεία ἐγέννησε τὴν πολιτικήν. Ἰδοὺ ἡ αὐθεντικὴ καταγωγὴ τοῦ τέρατος τούτου. ... Τότε καὶ τώρα, πάντοτε ἡ αὐτή. Τότε διὰ τῆς βίας, τώρα διὰ τοῦ δόλου... καὶ διὰ τῆς βίας. Πάντοτε ἀμετάβλητοι οἱ σχοινοβᾶται οὗτοι οἱ Ἀθίγγανοι, οἱ γελωτοποιοὶ οὗτοι πίθηκοι (καλῶ δ᾿ οὕτως τοὺς λεγόμενους πολιτικούς). Μαῦροι χαλκεῖς κατασκευάζοντες δεσμὰ διὰ τοὺς λαοὺς ἐν τῇ βαθυζόφῳ σκοτίᾳ τοῦ αἰωνίου ἐργαστηρίου των...»
Ἀλ. Παπαδιαμάντη “Οἱ ἔμποροι τῶν ἐθνῶν”

«Γιὰ ν᾿ ἀποκτήσῃ κανεὶς γρόσια, ἄλλος τρόπος δὲν εἶναι, πρέπῃ νἄχῃ μεγάλη τύχη, νὰ εὕρῃ στραβὸν κόσμο, καὶ νὰ εἶναι αὐτὸς μ᾿ ἕνα μάτι, δὲν τοῦ χρειάζονται δύο. Πρέπει νὰ φάῃ σπίτια, νὰ καταπιῇ χωράφια, νὰ βουλιάξῃ καράβια, μὲ τριανταὲξ τὰ ἑκατὸ θαλασσοδάνεια, τὸ διάφορο κεφάλι.»
Ἀλ. Παπαδιαμάντη “Τὰ βενέτικα” 

 

«Ἀλλὰ τὸ πλεῖστον κακὸν ὀφείλεται ἀναντιρρήτως εἰς τὴν ἀνικανότητα τῆς ἑλληνικῆς διοικήσεως. Θὰ ἔλεγέ τις, ὅτι ἡ χώρα αὕτη ἠλευθερώθη ἐπίτηδες, διὰ νὰ ἀποδειχθῇ, ὅτι δὲν ἦτο ἱκανὴ πρὸς αὐτοδιοίκησιν. (Περὶ τῆς ἐπιδημίας χολέρας τοῦ 1865).»
Ἀλ. Παπαδιαμάντη “Βαρδιάνος στὰ σπόρκα” 

«Ἡ πλουτοκρατία ἦτο, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ὁ μόνιμος ἄρχων τοῦ κόσμου, ὁ διαρκὴς ἀντίχριστος. Αὕτη γεννᾷ τὴν ἀδικίαν, αὕτη τρέφει τὴν κακουργίαν, αὕτη φθείρει σώματα καὶ ψυχάς. Αὕτη παράγει τὴν κοινωνικὴν σηπεδόνα. Αὕτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγεῖς...»
Ἀλ. Παπαδιαμάντη “Οἱ Χαλασωχώρηδες”

«Ὤ! ἑπτάκις μόνον !... ἐβδομηκοντάκις ἑπτὰ θὰ εἶχον τώρα ἀνάγκην νὰ περιζώσω τὸν ναὸν τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας! ... Τοσάκις εἶχε περιεζωσμένην τὴν καρδίαν μου ἡ ἄκανθα τῆς πικρᾶς ἀγάπης, τοσάκις τὴν εἶχε περισφίξει τὸ ἑρπετὸν πάθος, τὸ δολερόν...εὐλαβούμην νὰ εἴπω εἰς τὴν Ἁγίαν, ἠσχυνόμην νὰ ὁμολογήσω πρὸς ἐμαυτόν, ὅτι ἤμην, ὀψὲ ἤδη τῆς ἡλικίας, λεία τοῦ πάθους καὶ ἕρμαιον... Ἀλλὰ πρὸς τί νὰ προσφέρω λαμπάδας καὶ μοσχολίβανον, πρὸς τί νὰ περιζώσω μὲ κηρία τὸν ναόν; Ἡ Ἁγία ἠδύνατο ἴσως νὰ μὲ θεραπεύσῃ, ἀλλ᾿ ἐγὼ δὲν ἐπεθύμουν νὰ θεραπευθῶ. Θὰ ἐπροτίμων νὰ καίωμαι εἰς τὴν φλόγαν τὴν βραδείαν... Ὑπάρχουν εἰς τὸν Παράδεισον Ἅγιοι δεχόμενοι τὰς εὐχὰς τῶν ἐρώντων; ... Τάχα ἐκεῖ, δίπλα εἰς τὸ παρεκκλήσιον τῆς Φαρμακολυτρίας, εἰς τὸ παλαιὸν ἐκεῖνο μεγαλομάρμαρον κτήριον, τὸ αἰνιγματῶδες, νὰ ὑπῆρχε τὸ πάλαι ἱερόν της Ἀφροδίτης, νὰ ὑπῆρχε βωμὸς τοῦ Ἔρωτος; Ὤ! καὶ ὅμως ἐτηκόμην... ὥρας-ὥρας ἐπεθύμουν, εἰ δυνατόν, νὰ ἰατρευθῶ. Βοήθει, Ἁγία Ἀναστασία...»
Ἀλ. Παπαδιαμάντη “Ἡ Φαρμακολύτρια” 

«Ἡ μεγίστη ἐπιθυμία τοῦ γήρατος εἶναι τὸ νὰ δύναταί τις νὰ δώσῃ εἰς ἄλλους τὴν εὐτυχίαν, χωρὶς νὰ τὴν ἔχει αὐτός. Τί λέγω; Τοῦτο καθ᾿ αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν μεγίστην εὐτυχίαν. Μὴ φθόνει, ὦ θνητέ. Τοῦτο εἶναι θεῖον, διότι οἱ θεοὶ μόνοι δύνανται νὰ καθιστῶσιν εὐτυχεῖς. Καὶ ὁ Πλάτων ὁρίζει οὕτω τὸ θεῖον, παρέχων αὐτῷ γνωρίσματα τοιαῦτα: ῾ἀγαθός, φθόνου ἐκτὸς ὧν᾿. Ὅταν δύναταί τις νὰ εἶναι ἐκτὸς φθόνου, τότε ἀληθῶς εἶναι ὑπεράνθρωπος, τότε ἐξαίρεται, τότε θεοῦται...»
Ἀλ. Παπαδιαμάντη “Ἡ γυφτοπούλα” 

«Ἡ γλώσσα ἡ ἑλληνικὴ ἔπρεπε νὰ βλέπει μακράν, ὡς φάρον παμφαῆ, τὴν λαμπρᾶν αἴγλην τῆς ἀρχαίας χωρὶς νὰ ἔχῃ τέρμα τὸν φάρον αὐτόν. Ὁ φάρος ὁδηγεῖ εἰς τὸν λιμένα, δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ λιμήν...»
Ἀλ. Παπαδιαμάντη “Μελετήματα καὶ ἄρθρα”

«Ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβεῖται, τὸν ἄνδρα». Τῆς γίδας τὰ κέρατα εἶναι κυρτά, εἰς σημεῖον ὑποταγῆς, φαίνεται, εἰς τὸν ὑψηκέρατον τράγον. Τῆς κότας ἡ λοφιὰ εἶναι ἀμαυρὰ καὶ ταπεινή, καὶ τοῦ πετεινοῦ εἶναι κόκκινη, ὑψηλὴ καὶ ἐξηρμένη, καὶ ὅλον τὸ σῶμα του μὲ ὑψηλὰ σκέλη ἀνωρθωμένον. Παντοῦ ἡ ὑποταγὴ τῆς θηλείας εἰς τὸν ἄρρενα...»
Ἀλ. Παπαδιαμάντη “Ὁ γάμος τοῦ Καραχμέτη”