Πού και πώς φιλοξενήθηκα ως "άστεγη καταληψίας"

Σήμερα είναι μια άλλη μέρα... Έπειτα από μία εβδομάδα που ήμουν "βουτηγμένη" στο συναίσθημα, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την χθεσινή ανάρτηση, περνάω σε κάτι εντελώς διαφορετικό, σε μία αναδρομή σε κάθε φιλοξενία που μου προσέφεραν οι φίλοι bloggers!

Είναι μια ανάρτηση που δημιουργήθηκε περισσότερο από ανάγκη παρά επειδή το ήθελα να γίνει και ειδικά με αυτόν τον κουραστικό τρόπο, και για μένα και για κάθε αναγνώστη. Προσπαθώ ήδη δύο με τρεις μέρες να βρω τρόπο να περάσω υπό τύπου αρχείου όλα τα κείμενα με τα οποία φιλοξενήθηκα πριν αποκτήσω δικό μου ιστότοπο. Θα ήθελα να υπάρχουν εδώ συγκεντρωμένα αλλά μόνο με παραπομπές στους αντίστοιχους ιστότοπους των φίλων. Ε, άκρη δεν έβγαλα, όσο κι αν το έψαξα... Έκανα δοκιμές ένα σωρό, μερικές από τις οποίες κάποιοι μπορεί και να τις αντιλήφθηκαν "μπαίνοντας" την ίδια ώρα στον χώρο μου, καθώς αναγκαζόμουν να τις δημοσιεύσω, για να ελέγξω την λειτουργικότητα των links! Έλα όμως που όλες οι προσπάθειες ήταν αποτυχημένες... Τώρα γελάτε... με την ασχετοσύνη μου!!!!

Μουσικό διάλειμμα...

Στην ουσία της ανάρτησης τώρα... 

Παρακάτω ακολουθεί η λίστα των αναρτήσεων ταξινομημένη με βάση τον κάθε ιστότοπο και όσο ήταν δυνατό χρονολογικά. Κάποια κείμενα είναι αποτέλεσμα συνεργασιών. Πάμε λοιπόν κι όποιος αντέξει!

Προηγούνται οι κυρίες, Πέτρα και Αριστέα:

ΠΕΡΙ...ΣΑΛΤΑΡΙΣΜΑΤΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ!...

http://pistos-petra.blogspot.gr/2013/10/blog-post_16.html#comment-form

Σήμερα σερβίρουμε Unpaixtable... Δεν πήγαινε άλλο σου λέω!!!

http://pistos-petra.blogspot.gr/search?updated-max=2013-11-03T07:54:00%2B02:00&max-results=1&start=16&by-date=false

Η ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΕΥΚΑΣ!...

http://pistos-petra.blogspot.gr/2013/12/blog-post_7.html#comment-form

ΔΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΣΑΡΕΛΑ ΤΙΣ ΠΕΝΤΕ ΕΠΟΧΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!

http://pistos-petra.blogspot.gr/2014/01/blog-post_1304.html#comment-form

.. ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕ 1η  ... ΠΕΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ..

http://pistos-petra.blogspot.gr/2014/04/blog-post_11.html#comment-form

ΣΑΝ ΗΡΩΑΣ Ή ΣΑΝ ΗΡΩΙΔΑ ΕΝΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ...

http://pistos-petra.blogspot.gr/2014/11/blog-post_15.html#comment-form

Σινεμά ο «Παράδεισος»   

http://mia-petra.blogspot.gr/2014/11/blog-post_25.html

Wish You Were Here...

http://pistos-petra.blogspot.gr/2014/11/wish-you-were-here.html#comment-form

Η εποχή μας την κούραση δεν την χωρά (;) ...

http://mia-petra.blogspot.gr/2015/01/blog-post.html#comment-form

2^ο Συμπόσιο ποίησης - 4. Αντέχεις;

http://princess-airis.blogspot.gr/2014/01/2-1.html

3^ο Συμπόσιο ποίησης  – 9. Αέναη ζωοδότρα

http://princess-airis.blogspot.gr/2014/04/3-1.html

4^ο Συμπόσιο ποίησης– 4. Θερινός άγγελος

http://princess-airis.blogspot.gr/2014/06/4-1.html

5^ο Συμπόσιο ποίησης– 6. Και πρωθυπουργός και ποιητής

http://princess-airis.blogspot.gr/2014/10/5-1.html

Το γέλιο βγήκε από τον παράδεισο 2 –  16. Τέσσερις μπλόγκερς – τέσσερις σταθμοί σιχτίρ time

http://princess-airis.blogspot.gr/2014/11/2-3.html

Ιστορίες του καφενέ 2η

 Η ζωή ίσως δεν μας χωράει όλους

http://princess-airis.blogspot.gr/2014/08/2_24.html

Γυμνή πρόκληση– Γυμνό ντουέτο

http://princess-airis.blogspot.gr/2014/09/nude-4.html

Κλείνω με τους φίλους Μαζεστίξ από το τοίχο-τοίχο και Ακυβέρνητο Πέτρο:

Ο λυρικός οίστρος των «αριθμών»

http://toixo-toixo.blogspot.gr/2013/10/blog-post_25.html

Κόντρα στην αίσθηση της εποχής, τι είναι ευτυχία;

http://akivernitos.blogspot.gr/2014/06/blog-post_16.html#comment-form

@ Συμπληρώνω εδώ τώρα μετά από αρκετούς μήνες χρήσης του μπλογκ ότι τα περισσότερα από τα  παραπάνω κείμενα υπάρχουν στις ετικέτες με τίτλο "Ως άστεγη καταληψίας" σχετικά ομαδοποιημένα, φυσικά με τα νέα σχόλια όσων τα ξαναδιάβασαν ή άλλων νέων αναγνωστών. Τα αρχικά σχόλια υπάρχουν μόνο στους ιστότοπους που με φιλοξένησαν και μπορεί κανείς να πάει μέσω των παραπομπών. Το λέω, γιατί πολλές φορές τα σχόλια είναι πιο ενδιαφέροντα και από το ίδιο το κείμενο. Λίγο υπεβολικά όλα, αλλά ήταν κάτι που ήθελα πολύ να κάνω. 

Ένας χρόνος... κι είναι σαν χθες!

Όταν οι αναμνήσεις και οι εικόνες είναι δυνατές, ο ένας χρόνος φαντάζει σαν να μην πέρασε μια μέρα. Έτσι, σαν σήμερα έφυγες ήρεμα και σιωπηλά, όπως έζησες. Έδωσες τον τελευταίο σου αγώνα, ελπίζοντας ότι θα τα καταφέρεις. Είχες μάθει από παιδί ν' αγωνίζεσαι χωρίς διαμαρτυρία και το ίδιο έπραξες με θάρρος έως την τελευταία πράξη του έργου. Μια πάλη άνιση και μία απόφαση σκληρή. 

Πρόλαβα να σου πω αυτό το πολύτιμο για όλους τους γονείς "Σ' αγαπώ, μπαμπά μου". Αυτή τη μικρή φράση που την θεωρούμε δεδομένη. Την απαξιώνουμε τόσο, που δεν την ξεστομίζουμε όσο έχουμε περιθώρια.

Μπορεί αυτό το πιο ισχυρό συναίσθημα να το δείχνουμε με πράξεις, όμως είναι βάλσαμο για την ψυχή που δέχεται αυτά τα χρυσά λόγια, αλλά και για εκείνη που τα προφέρει. Συγκλονίστηκες όταν τ' άκουσες, μια και δεν ήσουν σε θέση ν' απαντήσεις. Όμως ξέρω τι ήθελες να πεις.

Αυτό το τραγούδι για όλους εκείνους που έφυγαν από κοντά μας!

"Μετά την βροχή"... έρχεται η γαλήνη.

Χωρίς λόγια...

Με συντροφιά την μουσική, τα συναισθήματα, ό,τι του αρέσει να πίνει κανείς... έτσι χωρίς λόγια!!!!

Ξεκινάμε με... βραβείο;

 

Σήμερα ας κάνουμε ένα διάλειμμα από τις πολιτικές εξελίξεις, αφού ήρθε στο Café ένα βραβείο με μια συνέντευξη! Μεγάλη η τιμή, η χάρη και η χαρά εδώ, ακόμα δεν «ανοίξαμε»! Ευχαριστώ το Αριστόπουλο για την ευγενική της πράξη!!! Ευκαιρία να γελάσουμε λίγο και να διασκεδάσουμε μετά την αγωνία των προηγούμενων ημερών. Ας ελπίσουμε σε μια καλή συνέχεια για εκείνους που ανέλαβαν πιθανόν το πιο δύσκολο έργο της ζωής τους κι εμείς μαζί τους.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Πείτε μας λίγο τι σας ενθουσιάζει;

Με ενθουσιάζει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με διαφωνίες (όχι συγκρούσεις…), οι οποίες στηρίζονται σε έξυπνα  επιχειρήματα, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι εγώ θα λέω τα έξυπνα…! Φυσικά το ιδανικό είναι όλα αυτά να συμβαίνουν σε μια όμορφη συντροφιά ενώ πίνει κάτι αγαπημένο και ακούει μουσική της αρεσκείας της!

Γιατί πιστεύετε ότι τα σχόλια και η επικοινωνία βοηθούν τους bloggers και με ποιο τρόπο;

Τον ενάμιση χρόνο που συμμετέχω σε μια τέτοιου είδους επικοινωνία διαπίστωσα ότι διατηρεί τον νου σε εγρήγορση, παράλληλα δίνει περισσότερες δυνατότητες να μάθουμε τον εαυτό μας καλύτερα μέσα από πολλούς άλλους, να έρθουμε σε επαφή με πολλές διαφορετικές απόψεις και προσωπικότητες! Πλουραλισμός λέμε… αυτό κι αν είναι ενθουσιώδες! Κείμενα χωρίς σχόλια ποιος ο λόγος να υπάρχουν; Δεν είναι εγωκεντρικό;

Για ποια πράγματα μιλάτε στο blog σας;

Άμα ήξερα κιόλας καλά θα ήτανε… Προσπαθώ να βρω προς τα πού θα στρέψω την τιμονιέρα! Είμαι στην αρχή, οπότε θα δείξει σιγά-σιγά. Με ενδιαφέρει όμως να είναι ένας χώρος, όπου θα εκφράζονται σκέψεις, ιδέες, απόψεις για ποικίλα θέματα. Θα ήθελα η σοβαρότητα και το χιούμορ να πηγαίνουν συντροφιά! Ο προβληματισμός και η ψυχαγωγία να εναλλάσσονται! Αυτή είναι και η ζωή εκεί έξω…

Έχετε δημιουργήσει μια φιλική σχέση με άλλους bloggers;

Έχετε γνωριστεί προσωπικά;

Όχι, θα μου γλίτωναν…

Έχω συναντήσει αγαπημένους μου bloggers και μία «άστεγη καταληψία» - ονόματα δεν λέμε… υπολήψεις δεν θίγουμε! Με κάποιους επικοινωνούμε εξ αποστάσεως όποτε βρίσκουμε ευκαιρία και χαίρομαι πολύ όταν συμβαίνει αυτό! Όλοι έχουμε τις δικές μας ζωές και συντροφιές, όμως το συναπάντημά μας ήταν μοιραίο κι ευτυχές…

Το Πετροκόριτσο, το ατελείωτο – ναι η μέχρι τώρα φιλόξενη οικοδέσποινά μου -  ευτυχώς είναι εντός δικής μου τοπικής ζώνης και μοιραζόμαστε καφέδες, όπως στο Café της εικόνας παραπάνω, λουκούλλεια γεύματα και όχι μόνο…

Πώς φαντάζεστε το blog σας σε δύο χρόνια;

Τι θα θέλατε να δείτε να μεγαλώνει / να αλλάζει και με ποιο τρόπο;

Μπα, ή που θα ωριμάσει ή που θα κλείσει το «μαγαζάκι του καφέ»! Προς το παρόν μετράει μόλις πάνω στην δεύτερη εβδομάδα του…! Σε δυο χρόνια το… χάος!

Θα ήθελα να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο σε κάθε αναγνώστη μα πάνω απ’ όλα να ευχαριστιέται με την επίσκεψη του εδώ, όπως θα επιθυμούσε και οποιοσδήποτε ιδιοκτήτης ενός Café!

Τι είναι αυτό που κάνετε καλύτερα;

Τι εννοεί εδώ ο «ποιητής»;

Πώς καταφέρνω και μου ανοίγουν όλοι τις καρδιές τους με την πρώτη ματιά… δεν το έχω καταλάβει ακόμα! Το λατρεύω όταν συμβαίνει, αλλά και το εκτιμώ απεριόριστα! Μου αρέσει να προσφέρω ό,τι μπορώ στους άλλους, όπως και να δημιουργώ βαθύτερες και ουσιαστικές σχέσεις. Το επιφανειακό με απωθεί, σαν τον διάβολο με το λιβάνι!

Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;

Α, πολλά ρωτάνε εδώ πέρα… Τελοσπάντων είναι αρχή και θέλω λίγο χρόνο παραπάνω… μία με δύο ώρες συνολικά (όποτε μπορώ) για κάθε ανάρτηση – κείμενο, εικόνες, πηγές(όταν χρειάζεται) και φυσικά μουσική! Τα σχόλια μού παίρνουν τον λιγότερο χρόνο… ακόμα (ακόμα;)!

Πώς γεννιούνται τα post σας;

Αυτή είναι η καλύτερη στιγμή!!!! Πώς λέμε μου ήρθε «φαεινή» ιδέα! Ε, καμία σχέση  με το «φαεινή»… με την ιδέα μπορεί. Η επιλογή μουσικού κομματιού κάθε φορά είναι αυτό που λατρεύω και μπορεί να με οδηγήσει και στην ιδέα που λέγαμε ή οτιδήποτε έχω ανάγκη αυτό θα βγει προς τα έξω. Ο νους ακολουθεί περίεργα μονοπάτια που δεν μπορούν να περιγραφούν πάντα.

Ευχές για τον αναγνώστη

Ελπίζω ν’ αντέξεις, καλέ μου επισκέπτη, τις σάχλες και τα γλυκανάλατα, όταν με πιάνουν, αλλά και την βαριά κουλτούρα, λέμε τώρα, όταν θα μου χτυπά την πόρτα!

Σου προτείνω τα φιλοσοφημένα μου σερβιρίσματα που θα έχουν σχέση με την καθημερινή ζωή μας.

Ο τολμών… αντέχει!

Ευχαριστώ όσους αντέξατε να το διαβάσετε όλο αυτό!

Μου είπανε ότι μπορώ να δώσω την σκυτάλη σε άλλους! Είναι ένα θέμα αυτό, γιατί δεν έχουν αφήσει και πολλούς… δεν τους προλαβαίνει κανείς εδώ πέρα! Σε κάποιους που ήθελα πολύ να τα δώσω τα έχουν πάρει ήδη τα βραβεία τους, οπότε τα προσφέρω σε δύο ακόμα αγαπημένους μου και ας τα κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν υποχρεώνονται να κάνουν ανάρτηση πάνω σ’ αυτό το θέμα!

Τα βραβεία από μένα λοιπόν στο Απάγκιο της Κανελλάκη και στο τοίχο-τοίχο του Μαζεστίξ!

(Αν δεν έχετε πάρει ήδη!)

Ποιος θέλει να παίξει;

Η Γλαύκη άφησε για λίγο το Café και πήγε να κάνει συντροφιά στους γλάρους...

Σόλων ο διαχρονικός...

Σήμερα ήθελα μέσα από ένα ποίημα του Άγγελου Σικελιανού, που αναφέρεται στον Σόλωνα, να δείξω την χρησιμότητα ενός αξιόλογου παραλογισμού. Κάποιες στιγμές ο ψυχρά λογικός εαυτός δεν επιτρέπει την πορεία προς μια πράξη που θα είναι σπουδαία κι άξια. Εκεί είναι απαραίτητη και ίσως καθοριστικής σημασίας μία πράξη με μεγάλη δόση τρέλας ιερής, η οποία θα μας ταρακουνήσει και θα μας ωθήσει σε δράσεις πάνω σε άλλες βάσεις, που δεν είχαμε συνηθίσει ή δεν αποδεχόμαστε μέχρι τότε. Θα έχουμε νικήσει σε σημεία που η λογική θα μας έβαζε στη διαδικασία να κάνουμε κύκλους δίχως κανένα αποτέλεσμα!

Θα σας κουράσω με το παρακάτω ποίημα, μια και είναι μεγάλο σε έκταση, αλλά νομίζω ότι αξίζει να το διαβάσει κανείς για την εύστοχη επιλογή του Σικελιανού, του ποιητή με τον απίστευτο λυρισμό, την τρυφερότητα και την φιλοσοφημένη σκέψη, αλλά και για τον Σόλωνα τον σπουδαίο αυτό σοφό, που κατάφερε σε μεγάλο βαθμό τελικά να βοηθήσει τον τόπο του να έχει ένα καλύτερο μέλλον κοινωνικά και οικονομικά.

Σόλωνος Απόλογος

(Ο Σόλωνας, γέροντας πια, θυμάται τον καιρό όπου υποκρίθη τον τρελό για να παρορμήσει τους Αθηναίους ν’ ανακαταλάβουνε τη Σαλαμίνα, νοσταλγεί την ώρα αυτή και μοναχός του λέει:)

Σα βγήκα, κισσοστέφανος,
στη μέση από το δρόμο,
τριγύρα μου με τρόμο
ζυγώσαν τα παιδιά.

Μα ως είδανε π’ ανάδευα
δίχως μιλιά το στόμα,
γιατί τα λόγια ακόμα
μου τα ’πνιγε η καρδιά,

ξεθάρρεψαν απάντεχα,
κι όλα, κρατώντας το ίσο,
με πήρανε αποπίσω,
φωνάζοντα: «Ο τρελός!»

Κ’ εμέ, που ο λόγος κέντριζεν
ετούτος πιο παρ’ άλλος,
γιατί βαθιά μου ο σάλος
επλήθαινε θολός,

με τέτοιο τσούρμο γύρα μου
στην Αγορά όταν πήγα,
- λες και μ’ άγγιξεν η μύγα -,
τραβώντας το σπαθί

τα ίδια μου στήθη εχτύπησα,
και πια, δεν ήταν ψέμα,
από τις φλέβες το αίμα

 επήδαε να χυθεί… 

 

Κι ως είδα πια τριγύρα μου
τη μαζωμένη Αθήνα,
φωνάζω: «Η Σαλαμίνα
- μ’ ακούτε; - καρτερεί,

κι ομπρός να τη γλιτώσουμε,
κ’ είναι δικιά μας πάλι.
Μικρή, παιδιά, είν’ η πάλη,
μα η Νίκη είν’ ιερή! »

Κι ως κάποιοι τότ’ εμάντεψαν
τα λόγια τούτα γύρα,
σα να ’σπρώχναν μια θύρα
φώναξαν όλοι: «Όμπρός…»

Και να, σε λίγο εβάδιζα
ανάμεσα στα πλήθη,
μ’ αιματωμένα στήθη
προβόδαα σα γαμπρός…

Κ’ η Σαλαμίνα επάρθηκε,
κι ο μόχτος μου στεριώθη
και μόγιναν οι πόθοι
πόβλεπε ο νους θολός,

μα πια από τότε μια φωνή
σαν των παιδιών εκείνη
δεν άκουσα να κλείνει
το μένος μου: «ο τρελός»

 

γύρα, «ο τρελός» σαν έκραζαν
κι ολοένα προχωρούσα,
τι αληθινά μπορούσα
τρελός και να γενώ,

απ’ της καρδιάς μου το άδυτο
το μέγα αν θέλημά μου
δεν άστραφτε μπροστά μου
ψηλά ως τον ουρανό!

Αλλά από τότε, τα κοινά
φροντίζοντας ολοένα,
κατόπι από τη γέννα
την πρώτη της καρδιάς,

γνώση στη γνώση εμάζεψα,
και τώρα πια είμ’ απάνω
στο σύνορο το πλάνο
της ύστερης βραδιάς…

Μα να, σ’ αυτό το σύνορο,
που ο νους μου πια την τάξη
κλωτσάει, και θέλει πράξη
και τούτος να γενεί,

κ’ ίσως να γίνει δύνονταν
και πάλι αυτό το τάμα,
αν γύραθέ μου, ω θάμα,
ακούονταν μια φωνή,

 

σαν των παιδιώνε την φωνήν,
ολοένα να με σπρώχνει
σα για μιαν άλλη όχτη
και για μια νέα ζωή,

αν μόνο, λέω, ακούγονταν,
βαθιά κι ολόγυρά μου,
αδόκητα, ω χαρά μου,
της τρέλας η άγια βοή!…

Κι α, χύσου πια απ’ τον Όλυμπο
ή από τα Τάρταρα έλα,
ιερή μεγάλη τρέλα,
και πάρε μου το νου,

και τη σοφία σπατάλα μου
για μιαν αθάνατη ώρα,
μιαν ώρα νικηφόρα
σα να ’ταν αλλουνού!…»

                      Άγγελος Σικελιανός

               «Λυρικός Βίος», τόμος Γ΄, Επίνικοι Β΄, 319-323, Οι φίλοι του βιβλίου, 1947

Αλλαγή... μιας εξίσωσης ο άγνωστος χ!

Σήμερα παίρνω την πάσα από το Αριστάκι μας και θα καταθέσω κάποιες σκέψεις μου πάνω στο θέμα  «Αλλαγή». Δεν θα συμμετέχω στο Συμπόσιο ποίησης αυτή τη φορά, διότι η Μούσα δεν με θέλει για συντροφιά…, οπότε αποφάσισα να γράψω κάτι γι’ αυτό το θέμα, υποκινούμενη από τις αλλαγές που επέτρεψα να συμβούν σε μένα τα τελευταία δύο χρόνια και μάλιστα μέσα από μια διαδικασία που αποδείχτηκε δύσκολη τελικά. Τα ίδια θα μπορούσαν πάντως να λεχθούν για κάθε αλλαγή, που θα φέρει επιθυμητά αποτελέσματα στην καθημερινότητά μας.Σ’ ευχαριστώ, Αριστόπουλο!

Ακολουθώντας τον τίτλο της σημερινής ανάρτησης θα έλεγα πως οι αλλαγές στην ζωή μας, που δεν έχουν προκληθεί βίαια ή αναγκαστικά από εξωγενείς παράγοντες με άμεσο τρόπο - διότι με έμμεσο μάς επηρεάζουν έτσι κι αλλιώς – αλλά προέρχονται από δική μας απόφαση, μοιάζουν με μια απλή εξίσωση πρόσθεσης:

ανεπιθύμητος πια εαυτός + χ (αλλαγή) = επιθυμητός εαυτός

Θα πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε ότι κάτι από τον εαυτό μας δεν μας ταιριάζει πια, μας δυσκολεύει, μας εμποδίζει στην πορεία μας και θα θέλαμε ν’ αλλάξει. Στη συνέχεια για να υπάρξει κινητοποίηση κι έξοδος από την αδράνεια, είναι απαραίτητο να έχουμε οραματιστεί τον εαυτό μας όπως τον επιθυμούμε. Μέσα από αυτή τη διαδικασία θα φτάσουμε στην αλλαγή που προσδοκούμε και στον τρόπο που θα την επιτύχουμε.

Φυσικά αποφεύγουμε να μας έρθει ο νέος μας εαυτός με έναν τέτοιο τρόπο!

 

«Αλλάζω σημαίνει διαφωνώ, θαυμάζω, επιθυμώ, ελπίζω και μάχομαι πρώτα με μένα κι έπειτα με όλα τ’ άλλα γύρω μου» (από σχόλιό μου σε σχετική ανάρτηση της Αριστέας).

Συνήθως θέλουμε ν’ αλλάξουν όλοι οι άλλοι, ο κόσμος όλος αν είναι δυνατόν, και δεν σκεφτόμαστε την αλλαγή μέσα σε μας τους ίδιους. Μόνο αυτή είναι εφικτή στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας και ίσως καμία άλλη. Αρκεί να αξιοποιήσουμε αυτή τη διέξοδο, έστω και την στιγμή που θα μας ωθήσει δυνατά η ανάγκη. Συχνά έτσι γίνεται, τροποποιούμε τα δεδομένα μας υπό πίεση, μια και δεν έχουμε διαπιστώσει ότι η στασιμότητα θυμίζει τη νεκρική ακαμψία. Σε μία πραγματικότητα που διαρκώς μεταβάλλεται δεν είναι αποτελεσματικό να αντιστεκόμαστε, να μην κάνουμε βήμα, καθώς θα έρθει να μας συναντήσει εκείνη με τρόπο καταστροφικό. Είναι όπως στην περίπτωση του τυφώνα, όταν προσπαθούμε να μείνουμε σε ανοιχτό πεδίο πιστεύοντας ότι θα σωθούμε, αντί να σκεφτούμε κάποια λύση για να τον αντιμετωπίσουμε προστατεύοντας τον εαυτό μας.

Τις περισσότερες φορές η προσπάθεια αλλαγής είναι επώδυνη, αφού θα πρέπει ν’ αποχαιρετήσουμε μέρος του εαυτού μας που μέχρι τώρα μας ήταν οικείο, σίγουρο, ασφαλές κι ας  λειτουργούσε ως εμπόδιο. Κάθε τι καινούριο που θα έρθει μας είναι ξένο, οπότε προκαλεί φόβο. Διαταράσσονται οι ισορροπίες μέσα από τη σύγκρουση του παλιού με το νεοεισερχόμενο. Είναι μια σύγκρουση  απαιτητική, συνοδευόμενη από έντονη ανησυχία, ίσως παλινδρομήσεις  και συχνά ψυχικό πόνο. 

Δεν συζητάμε για μια... τέτοια αλλαγή εαυτού με... τίποτα!

Τελικά η αρχική εξίσωση δεν είναι τόσο απλή, καθώς εμπεριέχει πολλαπλές αριθμητικές παραστάσεις. Απαιτεί από εμάς επιμονή, υπομονή και αντοχή κι όχι απλά ένα ένδυμα περιωπής για την αλλαγή της στιγμής. Μοιάζει σαν να δανειζόμαστε του Νέσσου τον χιτώνα… Στεφόμαστε νικητές μόνο μέσα από μία τέτοια πάλη! Μπορεί να το βιώσουμε σαν εφιάλτη ή σαν θάνατο, όμως όπως έλεγε και ο Κινέζος φιλόσοφος Λάο Τσε:

«Αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου, η ζωή το λέει πεταλούδα»!

Ελευθερία από τα δεσμά των Λιλιπούτειων !

Να μην ηδονίζεσαι άλλο από την σκλαβιά σου, Ελλάδα μου, μπορείς;

Απελευθερώσου από τα σκοινιά των "Λιλιπούτειων" βιαστών σου επιτέλους...

Είσαι υψηλότερη από αυτούς!

Πρόστυχες ψυχές αναρίθμητες λεηλάτησαν το καλλίγραμμο κορμί σου μέχρι σήμερα!

Καιρός να σεβαστείς τον εαυτό σου τώρα, γνωρίζοντας ότι σε περιμένουν για ακόμη μία φορά δρόμοι στρωμένοι μ'  αγκάθια που θα σε πληγώσουν βαθιά, παγίδες άπειρες, αδίστακτοι εκβιαστές και βιαστές ονείρων, προδότες ελπίδων...

Θα βγεις ίσως πιο δυνατή!

Μην φοβάσαι!

Κάποτε ήσουν πάλι σχεδόν έτσι... κι είχες κάποιους να σε   υποβαστάζουν...   

Σήμερα είσαι μόνη... όμως τώρα ξέρεις αρκετά που θα σε στηρίξουν μπροστά σε όσα θα μάθεις παραπέρα...  

  

                          

Λίγη προστυχιά στη σημερινή ανάρτηση, όμως σίγουρα λιγότερη από αυτή που βιώνουμε! 

Ψάχνοντας για εικόνα του δεμένου Γκιούλιβερ συνάντησα το σκίτσο του Μανάρα και... ήταν πρόκληση!

Και το τραγούδι με ματιά μεταφορική.

Κραυγή θα 'θελε να 'ναι...

Λαχτάρα για την ευκαιρία της επιλογής,

για το ψιθύρισμα του ανέμου.

Λαχτάρα που μένει ημιτελής, ανείδωτη,

ανήμπορη να εμφανίσει το μεγαλείο της.

Πάντα ένα βήμα πριν,

στέκει όπως η ανάσα του ψιθύρου πίσω από τα τζάμια.

Κραυγή θα ’θελε να ’ναι, μα … δεν προφταίνει!

Λιώνει κάτω από το ψύχος του γυαλιού.

Άγγιγμα «θανάτου», άγγιγμα «ζωής»… 

                                                (Μέσα από ένα ολιγόλεκτο η διάθεσή μου σήμερα.)