Πάντα με χαμόγελο μα με μάτια θλιμμένα

Υπάρχουν άνθρωποι που το χαμόγελο δε λείπει από τα χείλη τους μην κάνοντας καμία έκπτωση στην προσφορά του προς τους άλλους. Φωτίζεται ο κόσμος και φτιάχνει η διάθεση στη θέα του. Εξαίρεση αποτελούν τα χαμόγελα τύπου Τζόκερ όπως κι όσων έχουν στο βλέμμα τους κάτι λίγο (έως πολύ) από λόξα, καθώς τότε δε μιλάμε για λαμπερό φως μα για τρομακτικό ημίφως...

Κάποιοι, λοιπόν, από αυτούς τους ανθρώπους που χαμογελούν μέσα από τα βάθη της ψυχής τους μπορεί να συνοδεύουν αυτό το γλυκό χαμόγελο με μια θλίψη στα μάτια, που ελάχιστοι γύρω τους παρατηρούν. 

Είναι εκείνοι που θα συμπαρασταθούν άμεσα σε όποιον τους έχει ανάγκη, θα κουβεντιάσουν με τις ώρες μαζί του για όσα τον απασχολούν - μερικές φορές φλυαρώντας ακατάπαυστα για τα πάντα και άσχετα, θα στηρίξουν έμπρακτα με όποιον τρόπο έχουν στη διάθεσή τους, θα κάνουν τον "κλόουν" αν χρειαστεί και θα εφεύρουν τα πιο ζωηρά αστεία, προκειμένου να ελαφρύνουν την κατάσταση του άλλου, ακόμα κι όταν οι ίδιοι δεν είναι στα καλύτερά τους. Δεν περιμένουν ποτέ αντάλλαγμα και είναι εκεί πάντα με το χαμόγελο και τον καλό τον λόγο. Κι ετούτο, διότι κάνουν ό,τι κάνουν γιατί έτσι το αισθάνονται. 

Πόσοι όμως έχουν διακρίνει πίσω από όλα αυτά τη θλίψη που κρύβουν επιμελώς; Πόσοι από εκείνους που το έχουν διαπιστώσει αποφάσισαν να πλησιάσουν περισσότερο να αφουγκραστούν τους κραδασμούς της ψυχής, να ρωτήσουν και να μάθουν; 

Κι αυτοί οι άνθρωποι με το χαμόγελο και τη θλίψη στα μάτια, ενώ δε θέλουν να επιβαρύνουν ή να ενοχλήσουν τους άλλους με τα δικά τους θέματα και προβλήματα, έχουν παράλληλα την ίδια ανάγκη με όλους όσους προσέχουν ή συντρέχουν. Συχνά δεν εμπιστεύονται εύκολα ή αισθάνονται ότι δε θα τους καταλάβουν οι άλλοι, οπότε φυλάσσουν μέσα τους με υπομονή ό,τι τους βαραίνει. Κι αυτό το "καλά είμαι" που ξεστομίζουν κοφτά στον συνομιλητή τους, χωρίς "ρωγμές" για να εισχωρήσει οποιαδήποτε κουβέντα, υποδηλώνει τη διστακτικότητα μα και το κρυφό τους φορτίο.

Αν όμως βρεθεί κάποιος που δείξει τη στοργή και τη φροντίδα του με ειλικρίνεια και διακριτική επιμονή και σταθεί κοντά τους χωρίς βιάση κι επιπολαιότητα, τότε εμπιστεύονται. Έρχεται η ώρα που εξομολογούνται όσα προστατεύει η θλίψη των ματιών τους. Τολμούν να αφήσουν την ψυχή τους στα χέρια του άλλου...

Ας το θυμόμαστε (το παραπάνω) κάθε φορά που δεχόμαστε τη βοήθεια και τη συντροφιά τους, μια και δεν είμαστε μόνο εμείς και τα ζητήματά μας σε ετούτο τον κόσμο.

 

 

Δυο αποστάγματα αλήθειας για παρέα

Κλείνω την εποχή ηρεμίας και ξεκούρασης για μένα - που ήταν εξαιρετικά πολύτιμη και αναγκαία φέτος έπειτα από μία απίστευτα αγχωτική και κουραστική εργασιακή περίοδο - με δύο μικρά αποσπάσματα (αποστάγματα αλήθειας όπως τα ονομάζω στον τίτλο) , τα οποία ταίριαξαν σε όσα σκεφτόμουν αυτές τις μέρες.

Το ένα απόσπασμα από το Μάνσφηλντ Παρκ της Τζέιν Όστιν αφορά στη μνήμη και για όσα θέλουμε να θυμόμαστε, να μας δίνουν υπομονή και δύναμη, μα και για όσα θα θέλαμε να ξεχάσουμε, να πάψουν να μας ταλαιπωρούν:

" Τι ακατανόητη που είναι η μνήμη! Αν κάποια από τις ανθρώπινες ιδιότητες μπορεί να θεωρηθεί πιο ανεξιχνίαστη από τις άλλες, νομίζω πως είναι η μνήμη! Υπάρχει κάτι πιο εμφανώς μυστηριώδες στις ικανότητες της μνήμης, στις αδυναμίες και στις διακυμάνσεις της, κάτι που δεν το έχουν οι άλλες ιδιότητες του νου. Καμιά φορά, είναι πολύ δυνατή, πολύ υπάκουη και εξυπηρετική... κι άλλοτε πάλι πολύ αδύνατη, ισχνή και μπερδεμένη... κι άλλοτε εντελώς τυραννική, εκτός ελέγχου! Είμαστε ανεξιχνίαστοι από πολλές απόψεις αλλά η ικανότητα μας να ξεχνάμε και να θυμόμαστε είναι η πιο απρόσιτη στην κατανόησή μας."

Το άλλο απόσπασμα είναι από την Ασκητική του Καζαντζάκη κι έχει να κάνει με τις περιπτώσεις όπου έχουμε πάρει απόφαση ότι κάτι είναι τετελεσμένο και δεν αναμένουμε τίποτα, όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική και μας εκπλήσσει. Χρήσιμα τα λόγια του θα 'λεγα, ως παρότρυνση κι εκεί που πάψαμε να ελπίζουμε και να αγωνιζόμαστε:

" Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έκτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να 'σπας τα σύνορα! Ν' αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! "

 

 

 

 

Μικρά καλοκαιρινά αξιοσημείωτα...

Μέσα στον κακό χαμό όσον αφορά στις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών - μάλλον αναμενόμενες, αφού για όλα είναι ικανοί - θεώρησα χρήσιμο να αφιερώσω λίγο χρόνο και χώρο εδώ για κάποιες όμορφες στιγμές των φετινών θερινών διακοπών. Μικρά αξιοσημείωτα για μένα από τη φύση την τέχνη και εν γένει τον πολιτισμό.

 

Ξεκινώ με την τέχνη...

Παρακολούθησα πριν αρκετές μέρες ίσως την καλύτερη θεατρική παράσταση αρχαίου δράματος - από όσες έχω δει εδώ και αρκετά χρόνια - και μάλιστα στον γαλήνια μαγευτικό χώρο του αρχαίου θεάτρου των Φιλίππων (κλικ). Δυστυχώς δεν το πέτυχα πέρσι την ίδια εποχή, αφού είναι η δεύτερη χρονιά που περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα. Πρόκειται για το "Προμηθέας Δεσμώτης" του Αισχύλου σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη, παραγωγή Θέατρο Πορεία σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης. Μια θαυμάσια δουλειά για την οποία όλοι κατέθεσαν τον καλύτερο εαυτό τους, μπορεί και πάνω από αυτό. Δε συζητώ ότι ο Στάνκογλου ως Προμηθέας είναι εκπληκτικός, όπως και ο χορός που είναι κατά τη γνώμη μου σπουδαίος, διότι συμβαίνει σπάνια στις σύγχρονες παραστάσεις. Ό,τι και να πω θα είναι λίγο, καθώς είναι μια παράσταση που εμπλέκει τον θεατή ψυχικά, πνευματικά και σωματικά στη ροή του έργου από την αρχή μέχρι το τέλος, κάτι το οποίο έπραξαν επί σκηνής οι ηθοποιοί αλλά και όσοι εργάστηκαν πίσω από αυτήν για τη σκηνοθεσία, τη μετάφραση, τα σκηνικά και τα κοστούμια, τη μουσική και τον φωτισμό. Μια πραγματικά ξεχωριστή προσπάθεια! Μακάρι να γίνονταν πολλές τέτοιες...!

Πολύ περισσότερες πληροφορίες και το πρόγραμμα των υπόλοιπων παραστάσεων εδώ...

Συνεχίζω με τη φύση...

Έχω επισκεφτεί κατά καιρούς πολλά αξιομνημόνευτα μέρη στο κομμάτι της Βόρειας Ελλάδας που κάνω διακοπές εδώ και πολλά χρόνια (και λυπάμαι που δεν έχω γράψει κάτι για όλα αυτά, μα πρέπει να υπάρχει και η διάθεση), έτσι και φέτος βρέθηκα σε ένα σημείο της φύσης, το οποίο είναι ένα από τα πολλά πολλά αστεράκια που κλείνει με θέρμη στην αγκαλιά της η χώρα μας! Ο λόγος αφορά τον καταρράκτη του Λειβαδίτη που είναι ο μεγαλύτερος των Βαλκανίων και ανήκει στον Ν. Ξάνθης. Νιώθει κανείς να γίνεται ένα με τη φύση, να γαληνεύει η ψυχή και ο νους εντελώς στο πυκνό καταπράσινο δάσος από οξιές, φλαμουριές, σφεντάμια, να φαντάζεται τους σάτυρους να χορεύουν σε διονυσιακούς ρυθμούς και τις νεράιδες να λούζονται στα κρυστάλλινα νερά του. Η διαδρομή είναι βατή με πεζοπορία μίας ώρας περίπου, καθώς υπάρχει στενό μονοπατάκι που θέλει την προσοχή του στην κάθοδο, γιατί γλιστρά το χώμα σε κάποια σημεία. Η άνοδος (άλλη μία ώρα) θέλει με ρέγουλα, λόγω του ότι έχει λίγη ανηφοριά... Όπως και να 'χει το τέρμα σε αποζημιώνει με τον εντυπωσιακό καταρράκτη να χύνεται με ορμή σε βάθος 60 μ., όπου ο επισκέπτης καθήμενος στα βραχάκια γεμίζει το σώμα του φύση και ειρήνη. Και πράγμα σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα όλος ο χώρος είναι προσεγμένος δίχως σκουπίδια από τους περιπατητές και διαμορφωμένος πέρα από τους επίσημους φορείς και από απλά μέλη του τοπικού ορειβατικού συλλόγου! 

Παραπάνω πληροφορίες για τον καταρράκτη των "καλοκυράδων" εδώ...

 

Κλείνω με τον πολιτισμό... 

Αφορμή αυτού του τελευταίου μέρους της ανάρτησης μία ολοκαίνουρια μουσική δημιουργία που μου έστειλε μία φίλη από την Ξάνθη ως αποχαιρετιστήριο δώρο για το φετινό καλοκαιρινό συναπάντημα. Συγκεκριμένα αφορά στα Άβδηρα, την πόλη που ίδρυσε ο Ηρακλής, σύμφωνα με τη μυθολογία, για να τιμήσει τον σύντροφό του Άβδηρο, ο οποίος κατασπαράχθηκε από τα άλογα του Διομήδη. Πατρίδα του Δημόκριτου και του Πρωταγόρα και άλλων φιλοσόφων, αστρονόμων και μαθηματικών. Ένας τόπος που γνώρισε μεγάλη ακμή στους αρχαίους χρόνους λόγω της στρατηγικής του θέσης, καθώς το λιμάνι του αποτέλεσε άνοιγμα προς άλλα λιμάνια της ευρύτερης περιοχής, όπως και ο έλεγχος δύο σημαντικών διαβάσεων, η μία του ποταμού Νέστου όπου εκεί περνούσε ο αρχαίος δρόμος (κατόπιν Εγνατία Οδός) που συνέδεε Ανατολή και Δύση και η άλλη ήταν ο ορεινός δρόμος (αρχαίος) που ένωνε το Αιγαίο με τις κοιλάδες του ποταμού Έβρου και του Δούναβη.

Περισσότερα στοιχεία για τα Άβδηρα εδώ... 

 

Ακούγοντας το μουσικό κομμάτι για τη Γη του Άβδηρου (που ακολουθεί στη συνέχεια) αναλογίστηκα ακόμη μία φορά πόσες ομορφιές έχει η χώρα μας μα και πόσες προσπάθειες γίνονται από ανθρώπους (κοινούς θνητούς) που επιθυμούν να σώσουν κάτι από την πολύτιμη ιστορία και τον μοναδικό πολιτισμό της, να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά της σε πολλά επίπεδα. Αξιέπαινοι σε ό,τι κι αν κάνουν!

 

 

" Όπου πανηγύρι η Βασίλω πρώτη " (?)

Δεν ήρθα να πω πολλά λόγια, καθώς η φλυαρία μάς τελείωσε και δυστυχώς μας αποτελείωσε, θα έλεγα!

Σε προηγούμενη ανάρτηση είχα χρησιμοποιήσει την έκφραση "το μοιρολόι του πληκτρολογίου", την οποία είχα δανειστεί από μία εκπαιδευτική ιστοσελίδα. Μου έκανε τόση εντύπωση η αλήθεια της, που δεν έφευγε από το μυαλό μου για ώρες. 

Πράγματι, όλοι κάτι γράφουν στα σόσιαλ μίντια για τις πολιτικές, οικονομικές μα και κοινωνικές καταστάσεις που μας κατακλύζουν καθημερινά από παντού. Άρθρα εκτενή ή μη, σχόλια ατέλειωτα και για οτιδήποτε "πετάξει" γύρω, τα τρόλια, δε, κάνουν πάρτι να ευχαριστηθεί η ψυχή κάθε κατακαημένου και "καμένου" μαζί!

Όλοι έχουν άποψη για όλα, η οποία, μάλιστα, θα πρέπει να εκφράζεται άμεσα, αφού πρώτα, φυσικά έχει κατέβει "αμάσητη". Έτσι, εύκολα, γρήγορα, επιπόλαια και συνήθως κακόβουλα! Μοιάζει να προσπαθεί κανείς να βγάλει το άχτι του (από διάφορα άλλα που τον κατατρώγουν) αντιδρώντας ασταμάτητα σε κάθε ερέθισμα , μια και μάλλον είτε δεν έχουν τι άλλο να κάνουν είτε παίρνουν τέτοια ικανοποίηση από αυτό, οπότε δε μετρά ο χρόνος της ιντερνετικής τους απασχόλησης. Εκτός... κι αν τα τσεπώνουν με κάποιο τρόπο σε χρήμα ή σε είδος ή οποιοδήποτε αντάλλαγμα.

Τα τρολ που πληρώνονται, για να "σκάβουν λάκκους" είναι για μένα έτσι κι αλλιώς κατάπτυστοι, όμως είναι και οι μόνοι που έχουν μια κάποια δικαιολογία...! 

Σαφώς, και δεν εννοώ να μη γράφει κάποιος την άποψή του για θέματα της επικαιρότητας, αφού είναι πολίτης μιας δημοκρατικής (;) χώρας, όπου επιβάλλεται να παίρνει θέση πάνω σε όσα του "σερβίρονται" κάθε φορά, αλλά παράλληλα οφείλει ως έλλογο και υπεύθυνο ον να επιλέγει το πότε και πώς θα μιλήσει. Να μην καταλήγει σαν την Βασίλω που είναι πρώτη σε κάθε πανηγύρι και να εξαντλεί την όποια δραστηριότητά του έως εκεί (κάποιους συμφέρει απίστευτα κάτι τέτοιο). Εκ του ασφαλούς όλα είναι απλά!

Το σημαντικότερο όλων είναι να αντικατασταθεί το μίζερο "μοιρολόι του πληκτρολογίου" με δράση και πράξεις χειροπιαστές που μπορεί να προσφέρει ο καθένας από τον δικό του "πάγκο" ή μέσα από ομάδες με κοινές ιδέες και σκοπούς. Να ανακουφιστεί κι αυτός ο καναπές (γούβα έκανε) πια και το όποιο κάθισμα επίσης, που φθάρηκε από την πολλή τη χρήση. 

Ειδάλλως, ας κλαίει τη μοίρα του, για την οποία θα είναι άξιος! Αμφιβάλλω αν το αντιλαμβάνεται κιόλας. Με λύπη (και όχι ειρωνεία) τα λέω δυστυχώς αυτά - ένα συναίσθημα που κατατρώει την ψυχή όπως το σαράκι ροκανίζει το ξύλο!

 

❤ Μουσική επιλογή παρέα με τις μέδουσες... από τις οποίες μπορεί να απαλλάχθηκαν οι θάλασσές μας, εντούτοις  τα "τσιμπήματα" άλλων πολλών "μεδουσών" δεν ξεπερνιούνται εύκολα.