Υπάρχουν άνθρωποι που το χαμόγελο δε λείπει από τα χείλη τους μην κάνοντας καμία έκπτωση στην προσφορά του προς τους άλλους. Φωτίζεται ο κόσμος και φτιάχνει η διάθεση στη θέα του. Εξαίρεση αποτελούν τα χαμόγελα τύπου Τζόκερ όπως κι όσων έχουν στο βλέμμα τους κάτι λίγο (έως πολύ) από λόξα, καθώς τότε δε μιλάμε για λαμπερό φως μα για τρομακτικό ημίφως...
Κάποιοι, λοιπόν, από αυτούς τους ανθρώπους που χαμογελούν μέσα από τα βάθη της ψυχής τους μπορεί να συνοδεύουν αυτό το γλυκό χαμόγελο με μια θλίψη στα μάτια, που ελάχιστοι γύρω τους παρατηρούν.
Είναι εκείνοι που θα συμπαρασταθούν άμεσα σε όποιον τους έχει ανάγκη, θα κουβεντιάσουν με τις ώρες μαζί του για όσα τον απασχολούν - μερικές φορές φλυαρώντας ακατάπαυστα για τα πάντα και άσχετα, θα στηρίξουν έμπρακτα με όποιον τρόπο έχουν στη διάθεσή τους, θα κάνουν τον "κλόουν" αν χρειαστεί και θα εφεύρουν τα πιο ζωηρά αστεία, προκειμένου να ελαφρύνουν την κατάσταση του άλλου, ακόμα κι όταν οι ίδιοι δεν είναι στα καλύτερά τους. Δεν περιμένουν ποτέ αντάλλαγμα και είναι εκεί πάντα με το χαμόγελο και τον καλό τον λόγο. Κι ετούτο, διότι κάνουν ό,τι κάνουν γιατί έτσι το αισθάνονται.
Πόσοι όμως έχουν διακρίνει πίσω από όλα αυτά τη θλίψη που κρύβουν επιμελώς; Πόσοι από εκείνους που το έχουν διαπιστώσει αποφάσισαν να πλησιάσουν περισσότερο να αφουγκραστούν τους κραδασμούς της ψυχής, να ρωτήσουν και να μάθουν;
Κι αυτοί οι άνθρωποι με το χαμόγελο και τη θλίψη στα μάτια, ενώ δε θέλουν να επιβαρύνουν ή να ενοχλήσουν τους άλλους με τα δικά τους θέματα και προβλήματα, έχουν παράλληλα την ίδια ανάγκη με όλους όσους προσέχουν ή συντρέχουν. Συχνά δεν εμπιστεύονται εύκολα ή αισθάνονται ότι δε θα τους καταλάβουν οι άλλοι, οπότε φυλάσσουν μέσα τους με υπομονή ό,τι τους βαραίνει. Κι αυτό το "καλά είμαι" που ξεστομίζουν κοφτά στον συνομιλητή τους, χωρίς "ρωγμές" για να εισχωρήσει οποιαδήποτε κουβέντα, υποδηλώνει τη διστακτικότητα μα και το κρυφό τους φορτίο.
Αν όμως βρεθεί κάποιος που δείξει τη στοργή και τη φροντίδα του με ειλικρίνεια και διακριτική επιμονή και σταθεί κοντά τους χωρίς βιάση κι επιπολαιότητα, τότε εμπιστεύονται. Έρχεται η ώρα που εξομολογούνται όσα προστατεύει η θλίψη των ματιών τους. Τολμούν να αφήσουν την ψυχή τους στα χέρια του άλλου...
Ας το θυμόμαστε (το παραπάνω) κάθε φορά που δεχόμαστε τη βοήθεια και τη συντροφιά τους, μια και δεν είμαστε μόνο εμείς και τα ζητήματά μας σε ετούτο τον κόσμο.
Πόσο όμορφο και σημαντικό είναι αυτό που λες βρε Γλαύκη μου. Αλήθεια αυτά τα "πορτραίτα", που περιγράφεις είναι τόσο εκφραστικά. Από τη μία σου σφίγγει η ψυχή αυτή η θλίψη από την άλλη όμως βλέπεις μπροστά σου τη δοτικότητα και την αγάπη αυτού του ανθρώπου. Κάτι που σε γεμίζει συγκίνηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα πρέπει να έχουμε τα μάτια ανοιχτά στο πρόσωπο που είναι απέναντί μας, Γλαύκη μου. Και τα μάτια της καρδιάς επίσης. Είναι σημαντικό.
Καλησπέρα καλή μου φίλη, όμορφο Σαββατοκύριακο να ευχηθώ.
Καλησπέρα, Γιάννη
ΔιαγραφήΑυτό που ξέχασε ο άνθρωπος είναι να έχει τα μάτια της καρδιάς ανοιχτά. Ο καθένας ασχολείται με τα δικά του και περνά στα ελαφρά και επιδερμικά όσα συμβαίνουν στην ψυχή ενός άλλου ανθρώπου.
Άμα γίνεται η δουλειά του, γιατί να κάθεται να κοιτά παραπέρα; Γιατί να χασομερά;
Σε φιλώ!
Θέλει μαγκιά να χαμογελάς, ενόσω κουβαλάς μέσα σου θλίψη. Είναι αυτοί οι "μεταξωτοί" άνθρωποι, φαινομενικά εύθραυστοι, αλλά με ισχυρούς αξιακούς κώδικες και ενσυναίσθηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι είναι αυτοί συνήθως που γίνονται ασπίδα για να υπερασπιστούν έναν ανίσχυρο συνάνθρωπο. Ίσως γιατί παίρνουν δύναμη απ' την προσφορά και τη δοτικότητα.
Καλό σαββατοκύριακο Γλαύκη μου!
Έδωσες ένα σχόλιο με ολοκληρωμένη σκέψη πάνω στο θέμα, οπότε με κάλυψες απόλυτα!
ΔιαγραφήΜακάρι να υπήρχαν πολλοί τέτοιου είδους άνθρωποι, σε αντίθεση με εκείνους που ζουν στη μιζέρια του εαυτού τους κι έχουν μονίμως το ανικανοποίητο μέσα τους.
Σ' ευχαριστώ πολύ, Μαρία μου!