Αδρανής ή εν δράσει; Διάλεξε...

Ακούω συχνά από ανθρώπους που συναναστρέφομαι να λένε και να ξαναλένε πως θα ήθελαν να κάνουν το ένα ή το άλλο, μα δεν μπορούν ή δεν τους γίνεται. Ε, και πολύ σωστά σκέφτεσαι ότι δεν είναι δυνατό να πετυχαίνουμε όλα όσα θα θέλαμε και ότι έχουν δίκιο να παραπονιούνται. Μέχρι εδώ καλά. Όμως όταν βλέπεις πως δεν κουνάνε ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι γι' αυτό που επιθυμούν ή έχουν ανάγκη πραγματική, τότε αναθεωρείς. Και προσωπικά μου είναι κάτι γνώριμο όλο αυτό.

Παραμένοντας ο καθένας μας αδρανής δεν έρχεται τίποτε ουρανοκατέβατο να μας βρει. Α, καμιά φορά ίσως μας έρθει κάποια γλάστρα στην κεφαλή... Φυσικά, δεν ειρωνεύομαι, απλά αστειεύομαι, διότι όλοι μας λίγο έως πολύ στεκόμαστε με παθητικότητα απέναντι σε διάφορα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε. Εκεί αρχίζει λόγω της αδράνειας και ο φαύλος κύκλος των ενοχών, της αίσθησης ανικανότητας ή μη αξιοσύνης, της κακής τύχης, των δήθεν ανυπέρβλητων εμποδίων και άλλων πολλών δικαιολογιών μα παράλληλα και του άγχους για την κριτική των άλλων, που καταλήγει πάλι στην ακινησία.

Πολλές φορές συμβαίνει να είμαστε κατάκοποι είτε σωματικά είτε ψυχικά από την καθημερινότητα που φτάνει να μας "ξεζουμίζει", με αποτέλεσμα να μην είμαστε σε θέση να κάνουμε ούτε ένα μικρό βηματάκι για το οτιδήποτε.και η μοναδική μας επιθυμία είναι να κοιτάμε το ταβάνι με βλέμμα απλανές. Έλα μου, όμως που σε κάτι τέτοιες στιγμές έρχεται κάτι που ζητά επιτακτικά να σταθούμε όρθιοι και να "βουτήξουμε" στη δράση. Σίγουρα δεν είναι ευχάριστο, αλλά δεν είναι και το απόλυτο σκοτάδι. Είναι μια σκιά σε ένα φωτεινό τοπίο. Το παν είναι η αρχή, το σήκωμα από εκεί που καθόμαστε...

Το πιο σημαντικό απ' όλα είναι να γνωρίζουμε πολύ καλά ότι κανένας δεν θα πράξει για εμάς, οπότε το επόμενο για να οδηγηθούμε προς αυτό που έχουμε ως υποχρέωση, ως ανάγκη ή ως επιθυμία είναι να βρεθούμε εν δράσει με ένα απλό πρώτο βήμα. Έχοντας υπόψη πως ό,τι κι αν κάνουμε είναι ωφέλιμο για εμάς και τη ζωή μας, όπως επίσης θα πρέπει να θυμόμαστε ότι οι άλλοι άνθρωποι που τα καταφέρνουν δεν τους είναι εύκολο μα στέκονται πιστοί στον στόχο και παραμένουν ανεπηρέαστοι από την οποιαδήποτε κριτική των γύρω τους.

Εν τέλει, εμείς αποφασίζουμε σε κάθε περίπτωση. Αν προτιμάμε την παθητικότητα, γιατί θεωρούμε ότι τόσες είναι οι δυνατότητες μας, είναι σεβαστό. Αν όμως δεν τη θέλουμε, αλλά πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε, τότε μόνο με την προσπάθεια θα μάθουμε (πώς αλλιώς;). Η είσοδός μας στη ροή της πραγματικότητας θα μας λύσει κάθε απορία. Κι ας μην ξεχνάμε ότι το λίγο θα φέρει το περισσότερο, το μικρό θα φέρει το μεγάλο, πάντα με αγάπη, με σεβασμό στον εαυτό μας και χωρίς να τον κρίνουμε. Όφελος θα υπάρξει έτσι κι αλλιώς.

Καλό μήνα!