Ελπίδα, κινητήριος δύναμη ή πλάνη;

Λένε ότι η Άνοιξη, που μόλις έκανε δειλά-δειλά τα πρώτα της βήματα, είναι η ελπίδα στα μάτια των ανθρώπων. Μέχρι πού όμως η ελπίδα αποτελεί την κινητήριο δύναμη στη ζωή μας και από πού ξεκινά η πλάνη, η οποία σε πολλές περιπτώσεις είναι καλά κρυμμένη εντός της;

Η ελπίδα είναι η επιθυμία για κάτι σε συνδυασμό με την αναμονή του γεγονότος. Το αντίθετό της είναι ο φόβος που διαγράφει κάθε φως και συχνά τον ακολουθεί η απελπισία και η απόγνωση ή το πάγωμα, η πλήρης ακινησία.

Ο άνθρωπος από την ώρα της γέννησής του πλάθει ελπίδες για πολλά από όσα συμβαίνουν στη ζωή του ή για όσα επιθυμεί να υλοποιηθούν. Όσο νεώτερος είναι τόσο περισσότερες και μεγαλύτερες οι ελπίδες του. Εκεί είναι που εξαπατώνται οι νέοι, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, διότι δεν υπάρχουν αναμνήσεις και όλες οι ελπίδες επιτρέπονται.

Στην πορεία πολλά αλλάζουν και η ελπίδα χάνει την αρχική της λάμψη.

Ζωή όμως δίχως ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει, όπως λέγεται. Η φύση με όλο τον φυτικό και ζωικό της πλούτο προβάλλει την ελπίδα ως μία φωτεινή επιγραφή με μεγάλα γράμματα. 

Το κελάηδημα του πουλιού μες στο ψιλόβροχο, ο ήλιος που ανατέλλει κάθε πρωινό, δίνοντας πνοή στα πάντα, παίρνοντας αέναα τη σκυτάλη από το σκοτεινό πέπλο του φεγγαριού, το περήφανο ελάφι που τρέχει ελεύθερο στον αγαπημένο του τόπο, ο σπόρος που φυτρώνει από το απαλό χώμα ανασαίνοντας βαθιά τον φρέσκο αέρα, η αγκαλιά της ζωοδότρας θάλασσας, το μικρό πουλαράκι που προσπαθεί να σταθεί στα αδύναμα κι άμαθα ποδαράκια του, ο ίδιος ο κύκλος της ζωής σε όλα τα έμβια είναι κάποια ελάχιστα  μόνο από όσα σημαίνουν την ελπίδα.

 

Μέσα από εκείνη εκφράζεται η εμπιστοσύνη στη ζωή, είναι η βάση πάνω στην οποία θα στηριχτεί η υπομονή, η αποφασιστικότητα και το θάρρος για κάθε προσπάθεια που απαιτεί κόπο, πίστη και αντοχή.

Μέσα από εκείνη διατηρείται το νόημα της ύπαρξης στη γη, το χαμόγελο, η ευτυχία αλλά και η ασπίδα προστασίας απέναντι στα σκοτεινά χέρια της θλίψης, που μπορεί τάχιστα να οδηγήσει τον άνθρωπο στον απόλυτο μαρασμό. 

Κινητήριος δύναμη, λοιπόν, η ελπίδα και συμπαραστάτης του φθαρτού ανθρώπου σε κάθε του αγώνα, μικρό ή μεγάλο. Και πολύ σωστά έλεγε ο Σαρτρ ότι η ζωή αρχίζει στην άλλη πλευρά της απελπισίας. Όπου ακόμα και το άφθαστο μοιάζει δυνατό - και μπορεί πράγματι να γίνει. 

Εδώ είναι όμως και το λεπτό σημείο, στο οποίο είναι αναγκαία η στάση και ο στοχασμός, διότι μάλλον είχε δίκιο ο Τόλκιν λέγοντας ότι η ελπίδα δεν είναι νίκη. Είναι η στιγμή που θα πρέπει να αναρωτηθεί ο άνθρωπος για το μέχρι πού έχει το δικαίωμα να ελπίζει. Να ζυγίσει τις δυνάμεις του αλλά πολύ περισσότερο την ποιότητα του στόχου του. Να μην φτάσει να κυνηγά ανεμόμυλους ως ένας άλλος Δον Κιχώτης ή να επαναπαύεται βουτηγμένος στην αδυναμία, την τεμπελιά ή την αλαζονεία του, περιμένοντας τις υποσχέσεις που του δίνει.

Γι' αυτό δεν πρέπει κανείς να ξεχνιέται παρά να ελπίζει για το καλύτερο και να είναι έτοιμος για το χειρότερο. "Ένα δυνατό μυαλό πάντα ελπίζει, και έχει λόγους να ελπίζει", όπως διάβασα κάπου.

Και κάτι που μου αρέσει πολύ και το λέω συχνά, γιατί μάλλον με εκφράζει ως προσωπικότητα: "Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα", κατά την ηρωίδα του "Όσα παίρνει ο άνεμος". Λαμβάνοντας υπόψη μου πάντα ότι η ζωή είναι ένα επικίνδυνο εγχείρημα πέρα από χρήσιμο πείραμα.

@ Αφιερωμένο στα πλάσματα εκείνα που μου αναγέννησαν την ελπίδα σε μια από τις δύσκολες στιγμές της ζωής και σε εκείνα που μου τη διατηρούν με την καθημερινή τους παρουσία.