Να ζει κανείς ή να μη ζει;

Αφορμή για το σημερινό η θέσπιση ημέρας αφιερωμένης στην προστασία της ζωής του Αγέννητου παιδιού από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Μια ακόμη ημέρα αφιερωμένη σε κάτι, όπως πολλές άλλες, έτσι, για τα μάτια του κόσμου. Μόνο γι' αυτά είναι εξάλλου όλες αυτές οι ημέρες μνήμης, αφού όλες τις υπόλοιπες η λήθη πρωταγωνιστεί. Προσωπικά όλα αυτά αποτελούν ένα επιπλέον πανηγύρι υποκρισίας, δυστυχώς.

Δε θα πω πάρα πολλά, διότι πρόκειται για ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, το οποίο αφορά στο σύστημα αξιών που έχει οικοδομήσει κάθε άτομο μα και την φιλοσοφία ζωής που έχει αναπτύξει. Πάνω σ' αυτό δεν έχει κανείς δικαίωμα να πει οτιδήποτε παραπέρα. 

Σχετικά με το δημογραφικό πρόβλημα, που έφεραν ως επιχείρημα οι ιερείς και όσοι εν γένει υποστηρίζουν με ζήλο την ζωή που μόλις ξεκινά, δε νομίζω ότι η καθιέρωση μιας τέτοιας ημέρας έχει να προσφέρει τίποτα, όπως και το επίδομα στις γυναίκες κάτω των τριάντα, προκειμένου να τεκνοποιήσουν.

Ρίξανε μια άσφαιρη τουφεκιά στο πεδίο της μάχης, θεωρώντας μάλιστα ότι έπραξαν κάτι σπουδαίο. Λυπάμαι, γιατί στους κόλπους της Εκκλησίας υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι με εξαιρετικό μορφωτικό επίπεδο και ανοιχτό πνεύμα, που θα μπορούσαν να δουν και να αποδεχτούν τη σημερινή πραγματικότητα ως έχει, ώστε να ενεργοποιηθούν περνώντας σε δράσεις ουσιαστικές και απόλυτα εύστοχες.

Έχουν αντιληφθεί ότι το δημογραφικό πρόβλημα έχει αλλού τις ρίζες του; Πώς να φτάσει να υπάρξει το αγέννητο παιδί, όταν ένα πολύ μεγάλο μέρος των νέων ανθρώπων ή και κάπως μεγαλύτερων είναι μόνοι τους και συχνά δεν καταφέρνουν για χρόνια να έχουν ούτε σεξουαλική επαφή με κάποιον; Συνήθως ψάχνουν τον άνθρωπο που θα τους ταιριάζει  με το "δίκανο", μέχρι που στο τέλος εθίζονται στον εργένικο τρόπο ζωής και τη μοναχικότητα.

Ας ψάξει η Εκκλησία, καθώς και άλλοι σημαντικοί φορείς της πολιτείας, τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί, πώς τους επηρεάζει ο σύγχρονος τρόπος ζωής και ο απεχθής κόσμος που τους περιβάλλει (δε θα περάσω σε αναφορά παραδειγμάτων και επεξηγήσεων, αφού είναι ήδη γνωστά και χιλιοειπωμένα), πώς η οικονομική κρίση επέδρασε αφενός στην ψυχοσύνθεσή τους κι αφετέρου στην καθημερινότητά τους.

Ας ψάξει, όπως και άλλοι φορείς πρέπει να κάνουν, πώς θα υπάρξει μεγαλύτερη, οργανωμένη και σε βάθος ενημέρωση των εφήβων (όλων των ηλικιών) σε θέματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης - μάλιστα σε επίπεδο ανοιχτών συζητήσεων με την απόλυτα ενεργή συμμετοχή των παιδιών σε αυτές. Εφευρίσκοντας ίσως και κατάλληλους ελκυστικούς τρόπους, που συνάδουν με την αναπτυξιακή τους φάση και τα ενδιαφέροντά τους, για να επιθυμήσουν να λάβουν μέρος σε κάτι τέτοιο. 

Αν θέλει πραγματικά κανείς, όλα τα μπορεί.

Θέλει;

Εννοείται ότι, ανεξάρτητα από τα όσα ειπώθηκαν παραπάνω, δεν αρνούμαι την ύπαρξη της υπογεννητικότητας στη χώρα μας και στενοχωριέμαι στη σκέψη ενός τόπου που γερνάει. Όμως, εδώ απαιτείται θέληση, σχεδιασμός και δράση επί της ουσίας κι όχι φιοριτούρες, γιατί μας νοιάζει αληθινά.

Όσον αφορά στο θέμα των αμβλώσεων δε βγήκα στο ιστολόγιο να κάνω κήρυγμα προς καμία κατεύθυνση, μια και το θεωρώ πολύ προσωπικό ζήτημα, όπως είπα στην αρχή, μέσα στα πλαίσια της ατομικής ελευθερίας του ανθρώπου.

Έχω άποψη φυσικά και θα την καταθέσω, ώστε να μη σκεφτεί κανείς πως έρχομαι, λέω διάφορα "δασκαλίστικα" και δεν παίρνω θέση. 

Από τότε που άρχισα να έχω σεξουαλικές σχέσεις δεν μπορούσα να φανταστώ ότι, σε περίπτωση που έμενα κατά λάθος έγκυος, θα σταματούσα την κύηση - κάτι που είχα συζητήσει και με τους γονείς μου, οι οποίοι συμφωνούσαν, γιατί τους ενδιέφερε το παιδί τους κι όχι τι θα πει ο κόσμος.

Σε κάποιους θα ακούγεται ιδιαίτερα συναισθηματικό, μα για μένα θα ήταν η διακοπή μιας ζωής από δική μου υπαιτιότητα. Το θεωρούσα ευθύνη μου. Σ' αυτή τη διακοπή θα συμφωνούσα (πάντα για τον εαυτό μιλάω και μόνο) σε περιπτώσεις πολύ σοβαρών προβλημάτων υγείας της μητέρας ή του παιδιού, σε περίπτωση βιασμού ή μη υποστηρικτικού οικογενειακού περιβάλλοντος έως ανύπαρκτου.

Το τελευταίο έχει να κάνει κυρίως με το ότι η χώρα μας δε στηρίζει τις γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τους ένα παιδί εξαρχής, όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και κατά βάθος δεν τις αποδέχεται θα έλεγα. Κατά τα άλλα μας καίει να λύσουμε το δημογραφικό πρόβλημα. Εδώ και παντρεμένες να είναι, αν μείνουν έγκυες, τις πετούν έξω από τον εργασιακό τους χώρο. Έτσι, απλά, σαν την τρίχα από το γάλα. Δε συμφέρουν.

@ Οι εικόνες κάνουν το χιούμορ μπλακ...

 

Για ν' αποκοιμηθώ, πες μου ένα ψέμα...

Οι ψυχές και οι αγάπες

Τίποτα στο κόσμο δεν τον νοιάζει
παρά μόνο το μυαλό του ανοικτό να μένει
μέσα στην αδράνεια τρομάζει
ξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένη
κόβει το κορμί του και το θάβει
σε νερό και σε φωτιά να χωριστεί

Στους δεκάξι παγωμένους εφιάλτες
κάτι απρόσωπα λαμπάκια της νυκτός δανείζει
σ' άνυδρους ανέραστους αντάρτες
στοιχειωμένος σε μια εθνική οδό που πήζει
βρίσκει την αχτίδα π' απομένει
και μαζί της τη φυγή θα μοιραστεί

Οι ψυχές και οι αγάπες
σιαμαίες αυταπάτες
όμοιες σαν άσπρα πλήκτρα
σαν φωτάκια μες τη νύκτα
βρίσκουν σώματα παρθένα
στη συνήθεια πουλημένα
με φιλιά τα εξαγνίζουν
τους χαρίζονται

Τούτος ο αρχέγονος ρυθμός των Αφρικάνων
κάτι από μπάλο Συριανό θυμίζει
ανθρωποθυσία στους θεούς των ηφαιστείων
σαν αναπαραγωγής βωμός γυαλίζει
κράτησε αγάπη μου για λίγο την πνοή σου
κλείσε όλη τούτη τη στιγμή σ' ένα φιλί

Κοίταξε τριγύρω τα Μετέωρα πως πέφτουν
μπάλες από χιόνι μείνε ζωντανή ακόμη
κρίνε με σαν άνθρωπο που ψάχνει την ψυχή του
κι άμα τον γουστάρεις θα σου πω συγγνώμη
είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο
κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σαν μωρό παιδί

Αχ μωράκι σαστισμένο
μέσα στο μυαλό σου ξένο
τι να πρωτοτραγουδήσεις
και ποια πόρτα να κτυπήσεις
να σου πω για να σε πείσουν
στα μετάξια να σε ντύσουν
να φανούν λευκά δοντάκια
μες το γέλιο σου

Χίλιες και μια νύχτες ανοιχτά της οικουμένης
αλυσοδεμένος πολικός αστέρας
άφηνα τους άλλους να μιλούν για μένα
και φοβόμουν μη με δει το φως της μέρας
τα χαμένα χρόνια θα τα πάρω πίσω
φτάνει που και που να λες ακόμα σ' αγαπώ

Κόκκινος ορίζοντας τα χρόνια π' απομένουν
κάνε το σινιάλο να σε βρει ψυχή μου
πρόσωπα λιμάνια κράτησε τα "φεύγουν"
πάρε με αγκαλιά και κράτα με μαζί σου
βιντεοταινίες η ζωή που είδα
του άστεγου του νου μου η πατρίδα είσαι εσύ

Αχ αγάπη μου αγάπη
διαμαντάκι μες στη στάχτη
και νησάκι που 'χει φάρο
ένα μεθυσμένο γλάρο
γύρω σου που φτερουγίζει
τ' όνομά σου συλλαβίζει
σημαδεύει τη ματιά σου και αφήνεται

 

"Οι ψυχές και οι αγάπες σιαμαίες αυταπάτες"

Θέλει ψυχή σήμερα να είσαι πολιτικός κι όχι παπάρας, θέλει ψυχή να είσαι άνθρωπος - να είσαι δίπλα στον πόνο του άλλου δίχως αντάλλαγμα, θέλει ψυχή να αναγνωρίζεις την αξία και το ήθος του αντιπάλου - όπου κι όταν υπάρξει, όπως έκαναν παλιότερα πολιτικοί και στρατιωτικοί αρχηγοί, θέλει ψυχή να είσαι σήμερα εργαζόμενος κι εργοδότης, θέλει ψυχή να αντιλαμβάνεσαι τα λάθη σου και να στέκεσαι απέναντί τους με θάρρος, θέλει ψυχή ν' αγαπάς χωρίς όρους κι όρια, θέλει ψυχή να είσαι φίλος, θέλει ψυχή να είσαι γονιός, θέλει ψυχή να ακούσεις το όχι και να το σεβαστείς, όπως θέλει ψυχή κι όταν σου δίνουν την ψυχή τους να είσαι παρών με την καρδιά σου, θέλει ψυχή να δίνεις ένα φιλί χωρίς αύριο, θέλει ψυχή να ζητάς συγχώρεση και να συγχωρείς, θέλει ψυχή να είσαι εσύ, όμως να μπορείς να γίνεσαι εκείνος ή εκείνη - να ενώνεσαι, θέλει ψυχή να ζεις κι όχι να φυτοζωείς, θέλει ψυχή να παλεύεις για όσα κι όσους γουστάρεις - για όσα πιστεύεις βαθιά μέσα σου,

Αν τη βρεις, δώσε και σε μένα λίγη..., γιατί υπάρχουν στιγμές που τη χάνω! 

  

"ξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένη"

"Αχ αγάπη μου αγάπη
διαμαντάκι μες στη στάχτη"

"πρόσωπα λιμάνια κράτησε τα "φεύγουν"
πάρε με αγκαλιά και κράτα με μαζί σου"

              "Κόκκινος ορίζοντας τα χρόνια π' απομένουν"

              "του άστεγου του νου μου η πατρίδα είσαι εσύ"

Προσδοκίες και άλλα... έτσι, για να έχουμε να λέμε

Η ελπίδα είναι ζωή (έχω γράψει εκτενώς παλαιότερα εδώ για εκείνη και δε θα το επαναλάβω).

Οι προσδοκίες όμως μπορεί να είναι και «θάνατος».

Καμία προσδοκία σε ό,τι αφορά τους άλλους, καμία προσδοκία από τον εαυτό μας.

Από τους άλλους δεν έχουμε λόγο να αναμένουμε τίποτε, διότι δεν είναι «εμείς».

Ο εαυτός μας αυτό που μπορεί να κάνει με ειλικρίνεια, γνώση, ενίοτε με επιθυμία και πάθος είναι να θέτει στόχους προς υλοποίηση μέσα από κατάλληλο σχεδιασμό, οργάνωση, θυσίες (όποτε απαιτείται) και κόπο. Διατηρώντας πάντα την ελπίδα για το καλύτερο δυνατό και δείχνοντας «ψυχή» σε όλη τη διάρκεια της πορείας.

Το τέρμα αποζημιώνει όποια κι αν είναι η εξέλιξη της διαδρομής, διότι μαθαίνεις κάθε μέρα τι είσαι και τι μπορείς να κάνεις.

Η ανταπόκριση ή όχι των άλλων σε όσα λες, προτείνεις ή πράττεις είναι δικό τους θέμα, δική τους ευθύνη.

Εσύ έχεις τη δική σου.



Θα συμπληρώσω τους παραπάνω προβληματισμούς με λίγες σκέψεις του Καζαντζάκη από την «Ασκητική», που ταιριάζουν στην εσωτερική μου αναζήτηση αυτών των ημερών.

"Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου. […] "

"Πού πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!"

"Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη.

Όχι να βλέπεις πώς πηδάει η σπίθα από τη μια γενεά στην άλλη, παρά να πηδάς, να καίγεσαι μαζί της.

Η πράξη είναι η πλατύτερη θύρα της λύτρωσης. Αυτή μονάχα μπορεί να δώσει απόκριση στα ρωτήματα της καρδιάς. Μέσα στις πολύγυρες περιπλοκές του νου, αυτή βρίσκει το συντομότερο δρόμο. Όχι βρίσκει, δημιουργάει δρόμο, κόβοντας δεξά ζερβά την αντίσταση της λογικής και της ύλης. […] "

"Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη. […]"

  

Άφησέ το να συμβεί...

"Τα πάντα ρει και ουδέν μένει" λέει ο Ηράκλειτος κι εμείς απαιτείται να σεβαστούμε αυτή τη ροή, να αποδεχτούμε την αλλαγή και την πορεία της. Συχνά είναι σοφότερο να μην εμπλακούμε καν στην εκτροπή της, ώστε να επιτρέψουμε στους νόμους της φύσης να διδάξουν.

Μοιάζει καμιά φορά σαν να παλεύεις για ώρες με τη ροή των νερών του ποταμού, να θες να πας κόντρα, να βρεις διέξοδο προς τις όχθες, μα κουρασμένος και ταλαίπωρος καθώς είσαι αφήνεσαι να σε πάει. Αν καταφέρεις να δεις ένα δυνατό κλαδί που να μπορείς να πιαστείς, για να αντισταθείς στο ρεύμα και να βγεις, καλώς. Ειδάλλως, συνεχίζεις προς το άγνωστο με όσες αντοχές σου έχουν απομείνει...

Μπορεί να φοβάσαι, μα ο φόβος δε θα σε βγάλει ποτέ νικητή. Από την άλλη έχεις μάθει να αγωνίζεσαι για όλα στη ζωή - στον βαθμό που ο καθένας το ορίζει και το αντέχει, να μη μένεις παθητικός και μοιραίος παρατηρητής, όμως είναι σπουδαιότερο να αντιλαμβάνεσαι πότε, πώς και για ποιο λόγο θα δίνεις τον εαυτό σου σε μια προσπάθεια. 

Αφέσου στη ροή.

Άφησέ το να συμβεί, όπως λένε.

Ίσως η συνέχεια να σε εκπλήξει από εκεί που δεν περίμενες τίποτε, δεν υπήρχε ελπίδα και ήταν ο λόγος που εγκατέλειψες. Ποτέ δεν ξέρει κανείς εκ των προτέρων το χρονικό της ροής.
Κι αν δε γίνει έτσι... 

Ίσως τότε θα είσαι έτοιμος, με περισσότερη γνώση και δύναμη να δώσεις νέες "μάχες", που αξίζουν ακόμα πιο πολύ τον κόπο, διότι η στιγμή θα είναι η κατάλληλη. 

Έχει γερή βάση αυτό που λένε "Κάθε τι στην ώρα του". 

Υπάρχουν τέτοιοι λόγιοι σήμερα;

Η ανησυχία του πνεύματος οδηγεί σε διαρκή αναζήτηση και συχνά σε σημαντικές ανακαλύψεις. Αυτό απέδειξαν δύο σπουδαίοι άνθρωποι, οι οποίοι ήταν οι μόνοι - από όσους ασχολήθηκαν - που δεν είχαν πανεπιστημιακό τίτλο συναφή με το αντικείμενο έρευνάς τους. Φυσικά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στην πορεία τους μέχρι το τέλος. Πρόκειται για τον Μάικλ Βέντρις (κλικ) και τον Κωνσταντίνο Κτιστόπουλο. Κατάφεραν να φτάσουν στο ίδιο περίπου αποτέλεσμα μέσα από διαφορετικούς δρόμους, αποκρυπτογραφώντας την περίφημη Γραμμική Β΄.

Όλοι γνωρίζουν για τον Βέντρις και ίσως για μερικούς ακόμα ξένους ερευνητές της Γραμμικής Β΄ . Πόσοι όμως έχουν ακούσει για τον Κωνσταντίνο Κτιστόπουλο; Έναν υποδειγματικό λόγιο, όπως χαρακτηρίζεται στο κείμενο που σας παραπέμπω στη συνέχεια, ο οποίος δεν έγινε γνωστός στην χώρα του, διότι το σπάνιο του χαρακτήρα του δεν επέτρεπε την αυτοπροβολή του, αλλά δυστυχώς και ο τόπος του αποσιώπησε τη συμβολή του.


« Η συμβολή του Κτιστόπουλου στην «κοινή» προσπάθεια προκύπτει και από τη συχνή και ιδιαίτερη μνεία που κάνει σ’ αυτόν ο Βέντρις στις σημειώσεις του και από την αλληλογραφία των δύο ανδρών.»

« Ο Κτιστόπουλος είχε πολύχρονη αλληλογραφία με τον Βέντρις και με μια άλλη σημαντική ερευνήτρια, την Κόμπερ, και ήταν από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος, που πίστεψε ότι η εξαντλητική στατιστική ανάλυση των διαθέσιμων πινακίδων θα μπορούσε να οδηγήσει σε σωστά συμπεράσματα. Έτσι ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη θέση που είχε κάθε συλλαβόγραμμα μέσα στις λέξεις της γραμμικής Β και ίσως είναι ο πρώτος που αντιστοίχισε το σύμβολο «διπλούς πέλεκυς» με το φωνήεν α [4]. Η συνεισφορά του έχει αποτυπωθεί σε άρθρα και βιβλία, όπως τα: “Contribution to the problem of the Minoan script” (1945), “L’ énigme minoenne” (1949), “Preliminary remarks on the inscriptions of Pylos” (1951), “Recherches sur les mots minoens” (1952), “Statistical data on Minoan words” (1953), «Περί την ανάγνωσιν της μινωϊκής γραφής» (1955), “Relations entre linéaire A et linéaire B” (1958) [3,4].»

«Μετά την ανακοίνωση της αποκρυπτογράφησης, οι ενδιαφερόμενοι για την μυκηναϊκή επιγραφική άρχισαν να οργανώνονται. Ο Κτιστόπουλος ήταν ο μόνος Έλληνας που δικαιωματικά κλήθηκε για να συμμετάσχει στο διεθνές συνέδριο που έλαβε χώρα στο προάστιο του Παρισιού Gif-sur-Yvette από 3 έως 7 Απριλίου 1956. Συμμετείχε μάλιστα με δύο σημαντικές ανακοινώσεις: η μία με τίτλο Changements de terminaison en lineaire B (Μεταβολές καταλήξεων στη Γραμμική Β), και η άλλη Relations entre lineaire A et lineaire B (Σχέσεις μεταξύ Γραμμικής Α και Β). Για την σπουδαιότητα του συνεδρίου αρκεί να αναφέρουμε ότι εκείνοι που συμμετείχαν, καθηγητές, υφηγητές, διδάκτορες, διέπρεπαν ή διέπρεψαν αργότερα ο καθένας στον τομέα του. Οι μόνοι που δεν διέθεταν κάποιο πανεπιστημιακό τίτλο έστω κάπως σχετικό με το αντικείμενο, ήταν ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής Βέντρις που ήταν αρχιτέκτονας -από σχολή μάλιστα μη πανεπιστημιακή- και ο Κτιστόπουλος, πτυχιούχος νομικής. Γι αυτό ο Βέντρις αισθάνονταν με τον Κτιστόπουλο μεγαλύτερη οικειότητα απ’ ότι με τους άλλους επαγγελματίες φιλόλογους. Ο Βέντρις συνομιλούσε με τους υπόλοιπους συνέδρους στη γλώσσα τους με τον καθένα, ενώ με τον Κτιστόπουλο στα νέα ελληνικά τα οποία στο μεταξύ είχε μάθει.» 


Πηγή :
Α. Robinson, «Ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική Β», εκδόσεις Πατάκη, 2003 (από το περιεχόμενο, στην ελληνική έκδοσή του, παράρτημα: «Μάικλ Βέντρις και Κ.Δ. Κτιστόπουλος» του Χαράλαμπου Ε. Μαραβέλια)

Αξίζει να δει κανείς περισσότερα στοιχεία για τη ζωή και το έργο του Κωνσταντίνου Κτιστόπουλου, επίσης τι έγραψε ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος για εκείνον, καθώς και για την ενασχόλησή του με την ποίηση και τις μεταφράσεις.από τις παρακάτω πηγές (κλικ εκεί) :

Ø Κωνσταντίνος Κτιστόπουλος. Ένας υποδειγματικός λόγιος
του καθηγητή του ΑΠΘ Κωνσταντίνου Λ. Κατσιφαράκη

Ø Βικιπαίδεια, Κωνσταντίνος Κτιστόπουλος 



« Ο Κωνσταντίνος Κτιστόπουλος αποτελεί κατά τη γνώμη μου πρότυπο ανθρώπου και επιστήμονα, με τη φιλομάθειά του, το ευρύ πνεύμα του, την ποικιλία του πνευματικού του έργου, την φιλοπατρία του, την εργατικότητά του, την ευγένειά του, την διάθεση για προσφορά όπου και αν εργάσθηκε, με ό,τι κι αν καταπιάστηκε. Μας δίνει ένα παράδειγμα που τόσο χρειαζόμαστε, για το πώς μπορούμε να βγούμε από τη σημερινή κρίση.»                                            
                                 Κωνσταντίνος Λ. Κατσιφαράκης                                       

Μουσικήν ποίει

Ευτυχισμένος κείνος που σε νοιώθει…
Λαχτάρες, πίκρες, φαντασίες, πόθοι
Κάθε χαρά του ανθρώπου κι αγωνία
Στους ιερούς ρυθμούς σου, Αρμονία
Χρώμα, παλμό κι όψιν αιώνια παίρνει.
Σε κόσμους άλλους τους πιστούς σου φέρνει
Των προφητών σου η θεϊκή μανία.
Άστραψε φως: η ενάτη Συμφωνία!

              Κωνσταντίνος Κτιστόπουλος

@ Είμαι ευτυχής που ήρθα σε επαφή με το έργο του, σε νεαρή ηλικία, μέσω του γιου του, Δημήτριο Κ. Κτιστόπουλο, τον οποίο γνώρισα από ένα κοινό πολύ κοντινό μας πρόσωπο. Είχα εντυπωσιαστεί βλέποντας την τεράστια βιβλιοθήκη του και τα χειρόγραφά του, όμως είχα περισσότερο συγκινηθεί από τις περιγραφές σχετικά με το πρόσωπό του. Ο αφανής και σεμνός λόγιος, ευγενικός και πράος άνθρωπος, που ήταν πάντα χαμένος πίσω από το αγαπημένο του γραφείο σ’ έναν δικό του μοναδικό κόσμο θαυμάτων, μα που ήξερε να προσφέρει στην κοινωνία.
Η ανησυχία μου τότε, και για μεγάλο διάστημα, ήταν αν όλα αυτά τα βιβλία και τα χειρόγραφα θα περνούσαν σε κάποια καλά χέρια. Τελικά έτσι έγινε, όπως αναφέρουν τα κείμενα στα οποία κάνω παραπομπές.
Είμαι όμως διπλά ευτυχής που έχω έναν μικρό αριθμό βιβλίων της βιβλιοθήκης του στα δικά μου ράφια. Σπάνιες παλιές εκδόσεις, ίσως η σπανιότητά τους για μένα έχει να κάνει περισσότερο με το ότι έχουν μέσα σημειώσεις δικές του και του γιου του. Σε κάθε επίσκεψη σπίτι του έπρεπε να πάρω οπωσδήποτε κάποια που θα επέλεγα και συνήθως σχετικά με την εκπαιδευτική μου ιδιότητα, όπως με παρότρυνε ο ήδη ηλικιωμένος πια γιος του. Έτσι, για να πιάσουν τόπο, έλεγε.

 Αφιερωμένο, λοιπόν, στον "Κωστή", 

όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του!