Μηνύματα μέχρι τελικής πτώσης...ουφ!

Διάβασα ένα άρθρο ιδιαίτερα ενδιαφέρον τις τελευταίες μέρες και είπα να το μοιραστώ εδώ με όσους αναγνώστες δουν κάτι από την καθημερινότητά τους σε αυτό.

Αφορά στον καταιγισμό ηλεκτρονικών μηνυμάτων που λαμβάνουμε πλέον ως σύγχρονοι άνθρωποι, που ζουν αναγκαστικά μέσα στον ατέλειωτο και πολυδαίδαλο ψηφιακό κόσμο. Κάτι που με είχε απασχολήσει έντονα εδώ και αρκετά χρόνια στον επαγγελματικό μου χώρο όπου η λίστα των καθημερινών ηλεκτρονικών μηνυμάτων διογκωνόταν όλο και περισσότερο όσο περνούσε ο καιρός.

Πριν την έναρξη της εργασίας μου στο σπίτι (καθώς η επαγγελματική απασχόληση του εκπαιδευτικού δε σταματά στο σχολείο) συνηθίζω να έχω ως πρώτη κίνηση το άνοιγμα του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, προκειμένου να ενημερωθώ έγκαιρα για όσα ζητά η υπηρεσία μου ή άλλος φορέας, για να είμαι πιο αποτελεσματική σε ό,τι κάνω. Με ενοχλούσε πάντα το ότι πολλοί συνάδελφοί μου δεν το πράττουν, με αποτέλεσμα να δηλώνουν άγνοια και συχνά να δημιουργούν προβλήματα στην ομαλή λειτουργία του χώρου εργασίας τους. Στην πορεία όμως διαπίστωσα ότι είναι αφόρητα κουραστικό και αγχωτικό να διαβάζει κανείς δεκάδες μηνύματα κάθε μέρα, από τα οποία ελάχιστα είναι σημαντικά. Τότε είναι που άρχισα να κοιτώ μόνο τους τίτλους σε αρκετά από αυτά και να τα εξαφανίζω με συνοπτικές διαδικασίες... Πατώντας το κουμπάκι της διαγραφής αισθανόμουν μεγάλη ανακούφιση και εξακολουθώ να κάνω το ίδιο με χαρά! Μόνο που κάποιες φορές (λόγω της υψηλής ταχύτητας κινήσεων) διαγράφω και μηνύματα που είναι απαραίτητη η ανάγνωσή τους...! 

Το ζήτημα είναι ότι δεν πρόκειται μόνο για χάσιμο πολύτιμου χρόνου από τη ζωή μας, αλλά μία συνθήκη που προκαλεί προβλήματα στη λειτουργία του εγκεφάλου. Στο άρθρο που θα παραθέσω με παραπομπή παρακάτω αναφέρονται από ειδικούς οι σοβαρές συνέπειες που έχει η ενασχόλησή μας με τη λήψη τόσων μηνυμάτων, οι οποίες μεγεθύνονται, αν προσθέσει κανείς σ' αυτό και τον χρόνο που αφιερώνουμε στο διαδίκτυο για επαγγελματικούς λόγους ή προσωπικούς. Μιλούν πια για "ψηφιακή ασθένεια", την οποία ονομάζουν "ψηφιακή εξουθένωση". Ας μη μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι κυκλοφορούν σαν αποχαυνωμένοι και δε δίνουν την κατάλληλη προσοχή σε όσα τους λένε οι άλλοι ή σε όσα συμβαίνουν γύρω τους...

Μία ανάγνωση θα λύσει απορίες ή θα φέρει ταυτίσεις! Βοήθειά μας!

Πόσα e-mails αντέχει το μυαλό; 

 

💦 Μουσικοί ήχοι από Ισπανία (τα δύο πρώτα) και Αργεντινή (τα επόμενα δύο)...

 

 

 

 

Λέγεται και... "αντικείμενο αγάπης"!

Διαβάζοντας διάφορα άρθρα από ιστοσελίδα που επισκέπτομαι πού και πού, και κάνοντας επιτέλους διάλειμμα από τις ειδησεογραφικές σελίδες...(όχι άλλο "κάρβουνο"), μου τράβηξε την προσοχή από την πρώτη του πρόταση ένα άρθρο σχετικό με την αγάπη μέσα από τη ματιά ψυχαναλυτών.

Στην ψυχανάλυση το πρόσωπο που αγαπάμε ή είμαστε ερωτευμένοι λέγεται "αντικείμενο αγάπης"!

Μμμμ! Λες;
Αχ, και να το ήξερα νωρίτερα!
Η προσέγγισή μου θα ήταν εντελώς διαφορετική απέναντι σε όσα πρόσωπα έχουν την αγάπη μου... Πολύ απλά, θα τους έβαζα ένα περίτεχνα δουλεμένο σεμεδάκι επάνω τους και... θα τελείωνα από το πρόβλημα της σκόνης ή των ατελειών τους!

 

Φυσικά και αστειεύομαι, έτσι, για να φτιάξουμε καλύτερη ατμόσφαιρα, αφού πήραμε μεγάλη δόση από τα μολυσμένα στρώματά της!

 

Ακολουθούν ορισμένα αποσπάσματα που μου άρεσαν από το άρθρο που ανέφερα και όποιος επιθυμεί να το διαβάσει ολόκληρο, μπορεί να πατήσει στον τίτλο του:

 

Η αγάπη και ο έρωτας στην ψυχανάλυση 

(αποσπάσματα)

«Αγάπη είναι να δίνεις κάτι που δεν έχεις σε κάποιον που δεν το θέλει…»

                                                           Ζακ Λακάν, ψυχίατρος

 

«Αγάπη είναι να δίνεις αυτό που δεν έχεις». (σελ. 34). Όταν ένα άτομο αρχίζει να ερωτεύεται, αυτό που πρέπει να προσφέρει στον αγαπημένο του είναι το γεγονός ότι κάτι λείπει από τη ζωή του, μια τρύπα που μόνο ο αγαπημένος μπορεί να γεμίσει. Αυτό είναι που μπορεί να κάνει την ανεκπλήρωτη αγάπη τόσο οδυνηρή, γιατί όσο συνειδητοποιούμε αυτό που μας λείπει τόσο περισσότερο πενθούμε, εφόσον το άτομο που πιστεύουμε ότι μπορεί να καλύψει το κενό μέσα μας, δεν ενδιαφέρεται διόλου. Μια δήλωση αγάπης, λοιπόν, μας κάνει πολύ ευάλωτους. Το να πεις σε κάποιον άλλο ότι τον αγαπάς, δηλώνει στην ουσία την παραδοχή πως ναι μεν είσαι ατελής χωρίς αυτόν, αλλά ταυτόχρονα είσαι και ο μόνος που μπορείς να ολοκληρώσεις τον άλλον και σε χρειάζεται στην ζωή του και αυτό είναι ένα από τα πολλά παράδοξα του έρωτα. Αυτό γίνεται καλύτερα αντιληπτό μέσα από τα λόγια μερικών κορυφαίων εκπροσώπων του κλάδου:

 

«Δεν είμαστε ποτέ τόσο ανυπεράσπιστοι απέναντι στον πόνο, όπως όταν αγαπάμε, ποτέ τόσο αβοήθητα δυσαρεστημένοι όσο όταν έχουμε χάσει το αγαπημένο μας αντικείμενο ή την αγάπη του»
                                                                     Σίγκμουντ Φρόυντ

«Το να είσαι ερωτευμένος είναι να χαθείς σε ένα λαβύρινθο. Η αγάπη είναι λαβύρινθος. Μέσα από τα μονοπάτια της αγάπης χάνετε τον δρόμο σας, χάνετε τον εαυτό σας»,
Jacques-Alain Miller (ψυχαναλυτής, συγγραφέας και εκδότης των Σεμιναρίων του Jacques Lacan)

 
Το πρώτο μας «αντικείμενο αγάπης»
Όταν μιλάμε για αγάπη στην ψυχανάλυση, συχνά μιλάμε για «αντικείμενο αγάπης» και «επιλογή αντικειμένου». Το πρώτο αντικείμενο αγάπης που έχουν και τα δύο φύλα είναι ο πρωταρχικός φροντιστής τους, συνήθως η μητέρα. Τα θεμέλια της ικανότητάς μας για αγάπη και στοργή, αργότερα στη ζωή, τίθενται ακριβώς πάνω στη βάση αυτής της πρώτης σχέσης. Μαθαίνουμε τι είναι η αγάπη από τη σχέση μας με τους γονείς μας και από τη σχέση τους μεταξύ τους. Είναι οι πρώτοι άνθρωποι που μας αντανακλούν πόσο άξια αγάπης είμαστε, πόσο ασφαλές είναι να αγαπάς και τι σημαίνει να αγαπάς. 

 
Επιλέγουμε με ποιον θα ερωτευτούμε; 

Από ψυχαναλυτική άποψη, το κάνουμε. Όχι όμως με τον σκόπιμο, ελεγχόμενο και ορθολογικό τρόπο, που κάνουμε όλες τις άλλες επιλογές στη ζωή. Αντίθετα, με έναν ασυνείδητο, κάπως μυστηριώδη, «λαβυρινθικό» τρόπο. 

 

Με απλά λόγια, όταν ερωτευόμαστε, ερωτευόμαστε μια εικόνα του άλλου ατόμου που αντανακλά κάτι για τον εαυτό μας ή που μας θυμίζει κάποιον άλλο που αγαπάμε ή θαυμάζουμε. Μερικές φορές, ερωτευόμαστε με αυτό που δεν είχαμε ποτέ, αλλά λαχταρούσαμε ή με μια εξιδανικευμένη έκδοση του εαυτού μας ή μια συμπληρωματική («τα ετερώνυμα έλκονται») ή με κάποιον, που μας κάνει να νιώθουμε ξεχωριστοί και ότι μας φροντίζουν και μας νοιάζονται. 

----------------   *   ----------------

💖  Προσοχή, λοιπόν, σ' αυτά τα πανάκριβα "αντικείμενα αγάπης" μας! 

    Τα διατηρούμε "ολοκάθαρα", "καλογυαλισμένα", τα φυλάμε "ως κόρη οφθαλμού"! 

 

 

 

 

 

 Καλό μήνα!

 

 

Αδιανόητο να αισθάνεσαι δυστυχής!

Η δυστυχία απαγορεύεται δια ροπάλου στον σύγχρονο κόσμο - ενώ είναι "βουτηγμένος" σε δαύτη. Ίσως γι' αυτό και την κυνηγούν άγρια, προσπαθώντας να εξαφανίσουν από τον χάρτη της ανθρώπινης ζωής κάθε συναίσθημα που έχει στενούς δεσμούς μαζί της. 

Το μόνο που επιτρέπεται είναι να χαμογελούν όλοι σαν τις φάτσες "smile" και να παλεύουν πάση θυσία να δείχνουν ευτυχισμένοι πάντα και παντού. Σαν τα ξόανα που ο επίδοξος καλλιτέχνης τούς στάμπαρε το μόνιμο χαμόγελο, σαν να προκλήθηκε από ένα θεσπέσιο όνειρο.

Τι;
Δεν είστε ευτυχισμένοι πάντα;
Ετοιμαστείτε να δεχτείτε σοβαρές κατηγορίες, διότι είστε υπεύθυνοι γι' αυτό. Δεν προσπαθήσατε πολύ να θάψετε μια κι έξω τα δυσάρεστα συναισθήματα;
Ντροπή, καλέ! Μας χρειάζονται ευτυχείς, μακάριους μα και απόλυτα υπεύθυνους για κάθε δυσάρεστο που μας συμβαίνει...

Ακολουθούν αποσπάσματα από ένα γνωστό άρθρο για την υποχρεωτική ευτυχία, το οποίο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ... (κλικ στον τίτλο για την πηγή και όλο το άρθρο)

Η δικτατορία της υποχρεωτικής ευτυχίας

Η διαρκής αναζήτηση της προσωπικής ευτυχίας υπονομεύει τη σταθερότητα των ανθρώπινων και κοινωνικών δικτύων αφού οι άνθρωποι παύουμε να βλέπουμε και να υπολογίζουμε και να συναισθανόμαστε τους συνανθρώπους μας – οι επισημάνσεις δύο έγκριτων κοινωνιολόγων-ψυχολόγων.

Πλέον ζούμε υπό ένα άτυπο δικτατορικό καθεστώς ευτυχίας. Η επιδίωξη της διαρκούς ικανοποίησης διέπει κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων, οι οποίοι καταλήγουν να νιώθουν αναγκασμένοι να αισθάνονται και να σκέφτονται αποκλειστικά θετικά. Τα τελευταία χρόνια η ευτυχία δεν αποτελεί μόνον δικαίωμα όλων των ανθρώπων αλλά και υποχρέωσή τους. Η αποτυχία και η δυστυχία δεν αντιμετωπίζονται ως ενδεχόμενα, έτσι είμαστε όλοι καταδικασμένοι να είμαστε επιτυχημένοι και πάντα ευτυχισμένοι.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 έκανε την εμφάνισή της στις ΗΠΑ και μια νέα «επιστήμη της ευτυχίας», βάση της οποίας αποτελεί η αποκαλούμενη θετική ψυχολογία. Σήμερα, πολλά χρόνια μετά, γιατροί και σύμβουλοι προσωπικής ανάπτυξης (life coaching), διασημότητες τύπου Οπρα Γουίνφρεϊ και πάσης φύσεως ειδικοί είναι έτοιμοι να μας διδάξουν πώς να είμαστε ευτυχισμένοι. Σύμφωνα, ωστόσο, με τη διακεκριμένη κοινωνιολόγο Εβα Ιλούζ, καθηγήτρια στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, και τον ισπανό ψυχολόγο Εντγκαρ Καμπάνας, συγγραφείς του δοκιμίου «Happycratie. Comment l’industrie du bonheur a pris le contrôle de nos vies» (Ευτυχιοκρατία – Πώς η βιομηχανία της ευτυχίας ελέγχει τις ζωές μας), το διαρκές κυνήγι της ευτυχίας επιφέρει πλήθος επιπτώσεων –πολιτικών, ιδεολογικών, επιστημονικών και οικονομικών–, κυρίως επειδή η διαρκώς αναπτυσσόμενη βιομηχανία της υποχρεωτικής ευτυχίας συνέβαλε στη μετατόπιση πολλών ευθυνών από την κοινωνία στους ανθρώπους.

Ποιος είναι, όμως, ο αντίκτυπος της διαρκούς επιδίωξης της ευτυχίας; Στους χώρους εργασίας «κατέληξε να αποτελεί μια χρήσιμη στρατηγική για την αιτιολόγηση κεκαλυμμένων οργανωτικών ιεραρχιών και την υποταγή των εργαζόμενων στην επιχειρηματική κουλτούρα». Μέσω της επίκλησης της ευτυχίας οι επιχειρήσεις μπόρεσαν να μεταθέσουν τις όποιες ευθύνες στους εργαζομένους τους, καταλογίζοντάς τους ακόμα περισσότερες για τις όποιες αποτυχίες, όχι μόνον τις προσωπικές αλλά και της επιχείρησής τους. Μπορεί να έγιναν πιο αποδοτικοί αλλά «ό,τι καθιστά ευτυχισμένες τις επιχειρήσεις δεν καθιστά απαραίτητα ευτυχισμένους και τους εργαζομένους».

Αλλά η δικτατορία της ευτυχίας υπονομεύει και τη σταθερότητα των ανθρώπινων και κοινωνικών δικτύων καθώς, αναζητώντας διαρκώς την προσωπική μας ευτυχία, οι άνθρωποι παύουμε να βλέπουμε και να υπολογίζουμε και να συναισθανόμαστε τους συνανθρώπους μας. Γιατί η προσωπική ευτυχία «είναι μια ατομιστική έννοια και η αναζήτησή της δημιουργεί ένα εμμονικό πλαίσιο διαβίωσης, εντός του οποίου η μοναδική μας έγνοια είναι η ψυχική μας ζωή.

Η επιδίωξη της ευτυχίας αλλά και η κυριαρχία των social media συχνά οδηγεί και στην παραποίηση της πραγματικότητας αλλά και της απώλειας του εαυτού μας, φαινόμενο που πλέον παρατηρείται σε όλον τον κόσμο και ειδικά μεταξύ της νεολαίας. «Για τους έφηβους η ευτυχία κατέληξε να αποτελεί υποχρέωση. Πρέπει με κάθε κόστος να δείχνουν ευτυχισμένοι και αυτό ξεπερνά κάθε πολιτισμικό, κοινωνικό και φυλετικό πλαίσιο. Αφορά αδιακρίτως όλες τις νέες γενιές. Υφίσταται ένα καταπιεστικό αίτημα για τη δημιουργία και την κοινοποίηση στη συνέχεια, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μιας αποκλειστικά θετικής εκδοχής του εαυτού».

Όσον αφορά την ποινικοποίηση των αρνητικών συναισθημάτων, «η επιστήμη της ευτυχίας προώθησε την ιδέα σύμφωνα με την οποία τα συναισθήματα μπορούν να χωριστούν σε θετικά (καλά) και σε αρνητικά (κακά). Αυτός είναι ένας αυστηρός διαχωρισμός ο οποίος παραβλέπει πως σε ό,τι αφορά τα συναισθήματα, εάν θέλουμε να τα κατανοήσουμε πραγματικά δεν μπορούμε να τα διαχωρίζουμε. Η οργή μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικές επιλογές και να επιφέρει ταπεινώσεις, αλλά καθιστά δυνατή την εναντίωση στην εξουσία και ενισχύει τις διαπροσωπικές σχέσεις ενώπιον συλλογικών αδικιών και απειλών. Οι επιστήμονες της ευτυχίας παρουσιάζουν την απογοήτευση, τη δυσαρέσκεια και το μίσος ως αποτυχίες κατά το σχηματισμό της ψυχής. Αποτελούν, ωστόσο, θεμελιώδη συναισθήματα για τη δημιουργία κοινωνικών δυναμικών όπως τα συλλογικά κινήματα και η συνοχή των ομάδων. Η ιδεολογία της θετικότητας καταλήγει έτσι να αποτελεί ένα συντηρητικό πολιτικό εργαλείο», υπογράμμισαν, ολοκληρώνοντας τη συνέντευξή τους οι δύο ακαδημαϊκοί.

Χαμογελάτε!

Όλα βαίνουν ζωηρά και "ανθηρά"...

 

 

 

@ Νότης Μαυρουδής αφιερωμένος στην Μαρία που τον αγαπά και μου τον θύμισε! 

 

 

"Να υπάρχεις μόνο επειδή αγαπάς"

Τούτες οι μέρες είναι μια υπενθύμιση σε κάτι που ξεχνάμε όλο και πιο εύκολα πλέον, επειδή ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από τη φύση του - από τα πιο όμορφα στοιχεία της. Υπενθύμιση, η οποία θα έπρεπε να γίνεται σε καθημερινή βάση όλο τον χρόνο και κάθε χρόνο, για το πιο ακριβό και δυσπρόσιτο συναίσθημα, την αγάπη.

Προσπερνώ με μεγάλη λύπη την παράσταση που δίνουν οι "ηθοποιοί" της πολιτικής σκηνής μας (από όπου κι αν προέρχονται) εξυπηρετώντας τα σκοτεινά συμφέροντα μιας χούφτας ανθρώπων, οι οποίοι παλεύουν με κάθε τρόπο να τα ικανοποιήσουν. Εμείς θεατές στο θέατρο του παραλόγου στεκόμαστε μόνο στο να κάνουμε κριτική στην ερμηνευτική δεινότητα των "ηθοποιών" και τσακωνόμαστε μάλιστα γι' αυτό. Φυσικά σ' αυτό θέλουν να σταθούμε κι όχι στο πάρτυ που εξελίσσεται πίσω στα παρασκήνια.

Γι' αυτό προτιμώ να ασχοληθώ για ακόμη μία φορά με το "αντίπαλο δέος" της παραπάνω κατάστασης, το κορυφαίο συναίσθημα, που όλοι αυτοί δεν τολμούν καν να σκεφτούν την ύπαρξή του.  

Επαναλαμβάνω τα λόγια του Έσσε, που έχω αναρτήσει παλαιότερα, καθώς ταιριάζουν σε ό,τι ειπώθηκε: "Όσο λιγότερο πιστεύω, γενικά, στην εποχή μας, όσο περισσότερο νομίζω ότι βλέπω την ανθρωπότητα να εκφυλίζεται και να μαραίνεται, τόσο λιγότερο σκέφτομαι την επανάσταση ως φάρμακο γι' αυτή την παρακμή και τόσο περισσότερο πιστεύω στη μαγεία της αγάπης".

Παραθέτω κι ένα φιλοσοφικό κείμενο που μου προσφέρθηκε πριν κάποιες μέρες εδώ και μου άρεσε:

                                             Ἀδελφιδός μου παρῆλθε·
                                     ψυχή μου ἐξῆλθεν ἐν λόγῳ αὐτοῦ. 

Γνωρίζουμε τὸν ἔρωτα μόνο στὴν ἀπόσταση τῆς ἀποτυχίας. Πρὶν τὴν ἀποτυχία δὲν ὑπάρχει γνώση· ἡ γνώση ἔρχεται πάντα μετὰ τὴ βρώση τοῦ καρποῦ. Σὲ κάθε ἔρωτα ξαναζεῖ ἡ ἐμπειρία τῆς γεύσης τοῦ παραδείσου καὶ τῆς ἀπώλειας τοῦ παραδείσου. Σπουδάζουμε τὸν ἔρωτα μόνον ἐξόριστοι ἀπὸ τὴν πληρότητα τῆς ζωῆς ποὺ αὐτὸς χαρίζει.

Στὴν ἐμπειρία τοῦ ἔρωτα εἴμαστε ὅλοι πρωτόπλαστοι. Ἡ πείρα τῶν ἄλλων δὲν μᾶς μαθαίνει τίποτα γιὰ τὸν ἔρωτα. Εἶναι γιὰ τὸν καθένα μας τὸ ἀρχέγονο καὶ μέγιστο μάθημα τῆς ζωῆς, ἡ ἀρχέγονη καὶ μέγιστη ἐξαπάτηση. Μέγιστο μάθημα, γιατὶ σπουδάζουμε στὸν ἔρωτα τὸν τρόπο τῆς ζωῆς. Καὶ μέγιστη ἐξαπάτηση, ἀφοῦ αὐτὸς ὁ τρόπος ἀποδείχνεται ἀνέφικτος γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση μας.

Ἡ ἀνθρώπινη φύση μας (αὐτὸ τὸ ἀκαθόριστο κράμα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ κορμιοῦ μας) «ξέρει», μὲ φοβερὴ ὀξυδέρκεια πέρα ἀπὸ νοήματα, πὼς ἡ πληρότητα τῆς ζωῆς κερδίζεται μόνο στὴν ἀμοιβαιότητα τῆς σχέσης. Στὴν ἀμοιβαία ὁλοκληρωτικὴ αὐτοπροσφορά. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐπενδύει ἡ φύση μας στὸν ἔρωτα ὅλη τὴ ἀπύθμενη δίψα της γιὰ ζωή. Δίψα τοῦ κορμιοῦ καὶ τῆς ψυχῆς μας.

Διψᾶμε τὴ ζωή, καὶ τὸ ἐνδεχόμενο τῆς ζωῆς περνάει μόνο μέσα ἀπὸ τὴ σχέση μὲ τὸν Ἄλλον. Στὸ πρόσωπο τοῦ Ἄλλου ἀναζητᾶμε τὴ δυνατότητα τῆς ζωῆς – τὴν ἀμοιβαιότητα στὴ σχέση. Ὁ Ἄλλος γίνεται τὸ «σημαῖνον» τῆς ζωῆς, ἡ αἰσθητὴ ἀνταπόκριση στὴν πιὸ βαθειὰ καὶ κυρίαρχη τῆς φύσης μας ἐπιθυμία. Ἴσως αὐτὸ ποὺ ἐρωτευόμαστε νὰ μὴν εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ Ἄλλου, ἀλλὰ ἡ δίψα μας ἔνσαρκη στὸ πρόσωπό του. Ὁ Ἄλλος νὰ εἶναι πρόσχημα κι ἡ αὐτοπροσφορά μας αὐταπάτη. Ὅμως κι αὐτὸ θὰ διαφανεῖ μόνο στὴν ἀπόσταση τῆς ἀποτυχίας.

Μετὰ τὴν ἀποτυχία ξέρουμε ὅτι ὁ ἔρωτας εἶναι ὁ τρόπος τῆς ζωῆς, ἀλλὰ τρόπος ἀνέφικτος γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση μας. Ἡ φύση μας διψάει ἀπεγνωσμένα τὴ σχέση, δίχως νὰ ξέρει νὰ ὑπάρχει μὲ τὸν τρόπο τῆς σχέσης. Δὲν ξέρει νὰ μοιράζεται, νὰ κοινωνεῖ, ξέρει μόνο νὰ ἰδιοποιεῖται τὴ ζωή, νὰ τὴν κατέχει καὶ νὰ τὴν νέμεται. Ἂν ἡ γεύση τῆς πληρότητας εἶναι κοινωνία τῆς ζωῆς μὲ τὸν Ἄλλον, ἡ ὁρμὴ τῆς φύσης μας ἀλλοτριώνει τὴν κοινωνία σὲ ἀπαίτηση ἰδιοκτησίας καὶ κατοχῆς τοῦ Ἄλλου. Ἡ ἀπώλεια τοῦ παραδείσου δὲν εἶναι ποτὲ ποινή, εἶναι μόνο αὐτοεξορία.

Τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τὸν σπουδάζουμε πάντοτε σὰν χαμένο παράδεισο. Τὸν ψηλαφοῦμε στὴ στέρηση, στὸ ἐκμαγεῖο τῆς ἀπουσίας του. Ἔγγλυφο ἴχνος τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς εἶναι ἡ πίκρα τῆς μοναξιᾶς στὴν ψυχή μας, ἡ ἀνέραστη μοναχικότητα. Γεύση θανάτου. Μὲ αὐτὴ τὴ γεύση μετρᾶς τὴ ζωή. Πρέπει νὰ σὲ ναυτολογήσει ὁ θάνατος γιὰ νὰ περιπλεύσεις τὴ ζωή, νὰ καταλάβεις ὅτι πρόκειται γιὰ τὴν πληρότητα τῆς σχέσης. Τότε ξεδιακρίνεις τὶς ἀκτὲς τοῦ νοήματος: Ζωὴ σημαίνει νὰ παραιτεῖσαι ἀπὸ τὴν ἀπαίτηση τῆς ζωῆς γιὰ χάρη τῆς ζωῆς τοῦ Ἄλλου. Νὰ ζεῖς, στὸ μέτρο ποὺ δίνεσαι γιὰ νὰ δεχθεῖς τὴν αὐτοπροσφορὰ τοῦ Ἄλλου. Ὄχι νὰ ὑπάρχεις, καὶ ἐπιπλέον νὰ ἀγαπᾶς. Ἀλλὰ νὰ ὑπάρχεις μόνο ἐπειδὴ ἀγαπᾶς, καὶ στὸ μέτρο ποὺ ἀγαπᾶς.

Διψᾶμε τὴ ζωὴ καὶ δὲν τὴν διψᾶμε μὲ σκέψεις ἢ νοήματα. Οὔτε καὶ μὲ τὴ θέλησή μας. Τὴν διψᾶμε μὲ τὸ κορμὶ καὶ τὴν ψυχή μας. Ἡ ὁρμὴ τῆς ζωῆς, σπαρμένη μέσα στὴ φύση μας, ἀρδεύει κάθε ἐλάχιστη πτυχὴ τῆς ὕπαρξής μας. Καὶ εἶναι ὁρμὴ ἀδυσώπητη γιὰ σχέση, γιὰ συν-ουσία: Νὰ γίνουμε ἕνα μὲ τὴν ἀντι-κείμενη οὐσία τοῦ κόσμου, ἕνα μὲ τὸ κάλλος τῆς γῆς, τὴν ἀπεραντοσύνη τῆς θάλασσας, τὴ νοστιμιὰ τῶν καρπῶν, τὴν εὐωδιὰ τῶν ἀνθῶν. Ἕνα κορμὶ μὲ τὸν Ἄλλον. Ὁ Ἄλλος εἶναι ἡ μόνη δυνατότητα νὰ ἔχει ἀμοιβαιότητα ἡ σχέση μας μὲ τὸν κόσμο. Εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ κόσμου, ὁ λόγος κάθε ἀντι-κείμενης οὐσίας. Λόγος ποὺ ἀπευθύνεται σὲ μένα καὶ μὲ καλεῖ στὴν καθολικὴ συν-ουσία. Μοῦ ὑπόσχεται τὸν κόσμο τῆς ζωῆς, τὸ ἔκπαγλο κόσμημα τῆς ὁλότητας. Στὴ μία σχέση. 
  
Χρήστος Γιανναράς, Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων (εκδ. Δόμος)

Υπάρχουν τέτοιοι λόγιοι σήμερα;

Η ανησυχία του πνεύματος οδηγεί σε διαρκή αναζήτηση και συχνά σε σημαντικές ανακαλύψεις. Αυτό απέδειξαν δύο σπουδαίοι άνθρωποι, οι οποίοι ήταν οι μόνοι - από όσους ασχολήθηκαν - που δεν είχαν πανεπιστημιακό τίτλο συναφή με το αντικείμενο έρευνάς τους. Φυσικά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στην πορεία τους μέχρι το τέλος. Πρόκειται για τον Μάικλ Βέντρις (κλικ) και τον Κωνσταντίνο Κτιστόπουλο. Κατάφεραν να φτάσουν στο ίδιο περίπου αποτέλεσμα μέσα από διαφορετικούς δρόμους, αποκρυπτογραφώντας την περίφημη Γραμμική Β΄.

Όλοι γνωρίζουν για τον Βέντρις και ίσως για μερικούς ακόμα ξένους ερευνητές της Γραμμικής Β΄ . Πόσοι όμως έχουν ακούσει για τον Κωνσταντίνο Κτιστόπουλο; Έναν υποδειγματικό λόγιο, όπως χαρακτηρίζεται στο κείμενο που σας παραπέμπω στη συνέχεια, ο οποίος δεν έγινε γνωστός στην χώρα του, διότι το σπάνιο του χαρακτήρα του δεν επέτρεπε την αυτοπροβολή του, αλλά δυστυχώς και ο τόπος του αποσιώπησε τη συμβολή του.


« Η συμβολή του Κτιστόπουλου στην «κοινή» προσπάθεια προκύπτει και από τη συχνή και ιδιαίτερη μνεία που κάνει σ’ αυτόν ο Βέντρις στις σημειώσεις του και από την αλληλογραφία των δύο ανδρών.»

« Ο Κτιστόπουλος είχε πολύχρονη αλληλογραφία με τον Βέντρις και με μια άλλη σημαντική ερευνήτρια, την Κόμπερ, και ήταν από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος, που πίστεψε ότι η εξαντλητική στατιστική ανάλυση των διαθέσιμων πινακίδων θα μπορούσε να οδηγήσει σε σωστά συμπεράσματα. Έτσι ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη θέση που είχε κάθε συλλαβόγραμμα μέσα στις λέξεις της γραμμικής Β και ίσως είναι ο πρώτος που αντιστοίχισε το σύμβολο «διπλούς πέλεκυς» με το φωνήεν α [4]. Η συνεισφορά του έχει αποτυπωθεί σε άρθρα και βιβλία, όπως τα: “Contribution to the problem of the Minoan script” (1945), “L’ énigme minoenne” (1949), “Preliminary remarks on the inscriptions of Pylos” (1951), “Recherches sur les mots minoens” (1952), “Statistical data on Minoan words” (1953), «Περί την ανάγνωσιν της μινωϊκής γραφής» (1955), “Relations entre linéaire A et linéaire B” (1958) [3,4].»

«Μετά την ανακοίνωση της αποκρυπτογράφησης, οι ενδιαφερόμενοι για την μυκηναϊκή επιγραφική άρχισαν να οργανώνονται. Ο Κτιστόπουλος ήταν ο μόνος Έλληνας που δικαιωματικά κλήθηκε για να συμμετάσχει στο διεθνές συνέδριο που έλαβε χώρα στο προάστιο του Παρισιού Gif-sur-Yvette από 3 έως 7 Απριλίου 1956. Συμμετείχε μάλιστα με δύο σημαντικές ανακοινώσεις: η μία με τίτλο Changements de terminaison en lineaire B (Μεταβολές καταλήξεων στη Γραμμική Β), και η άλλη Relations entre lineaire A et lineaire B (Σχέσεις μεταξύ Γραμμικής Α και Β). Για την σπουδαιότητα του συνεδρίου αρκεί να αναφέρουμε ότι εκείνοι που συμμετείχαν, καθηγητές, υφηγητές, διδάκτορες, διέπρεπαν ή διέπρεψαν αργότερα ο καθένας στον τομέα του. Οι μόνοι που δεν διέθεταν κάποιο πανεπιστημιακό τίτλο έστω κάπως σχετικό με το αντικείμενο, ήταν ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής Βέντρις που ήταν αρχιτέκτονας -από σχολή μάλιστα μη πανεπιστημιακή- και ο Κτιστόπουλος, πτυχιούχος νομικής. Γι αυτό ο Βέντρις αισθάνονταν με τον Κτιστόπουλο μεγαλύτερη οικειότητα απ’ ότι με τους άλλους επαγγελματίες φιλόλογους. Ο Βέντρις συνομιλούσε με τους υπόλοιπους συνέδρους στη γλώσσα τους με τον καθένα, ενώ με τον Κτιστόπουλο στα νέα ελληνικά τα οποία στο μεταξύ είχε μάθει.» 


Πηγή :
Α. Robinson, «Ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική Β», εκδόσεις Πατάκη, 2003 (από το περιεχόμενο, στην ελληνική έκδοσή του, παράρτημα: «Μάικλ Βέντρις και Κ.Δ. Κτιστόπουλος» του Χαράλαμπου Ε. Μαραβέλια)

Αξίζει να δει κανείς περισσότερα στοιχεία για τη ζωή και το έργο του Κωνσταντίνου Κτιστόπουλου, επίσης τι έγραψε ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος για εκείνον, καθώς και για την ενασχόλησή του με την ποίηση και τις μεταφράσεις.από τις παρακάτω πηγές (κλικ εκεί) :

Ø Κωνσταντίνος Κτιστόπουλος. Ένας υποδειγματικός λόγιος
του καθηγητή του ΑΠΘ Κωνσταντίνου Λ. Κατσιφαράκη

Ø Βικιπαίδεια, Κωνσταντίνος Κτιστόπουλος 



« Ο Κωνσταντίνος Κτιστόπουλος αποτελεί κατά τη γνώμη μου πρότυπο ανθρώπου και επιστήμονα, με τη φιλομάθειά του, το ευρύ πνεύμα του, την ποικιλία του πνευματικού του έργου, την φιλοπατρία του, την εργατικότητά του, την ευγένειά του, την διάθεση για προσφορά όπου και αν εργάσθηκε, με ό,τι κι αν καταπιάστηκε. Μας δίνει ένα παράδειγμα που τόσο χρειαζόμαστε, για το πώς μπορούμε να βγούμε από τη σημερινή κρίση.»                                            
                                 Κωνσταντίνος Λ. Κατσιφαράκης                                       

Μουσικήν ποίει

Ευτυχισμένος κείνος που σε νοιώθει…
Λαχτάρες, πίκρες, φαντασίες, πόθοι
Κάθε χαρά του ανθρώπου κι αγωνία
Στους ιερούς ρυθμούς σου, Αρμονία
Χρώμα, παλμό κι όψιν αιώνια παίρνει.
Σε κόσμους άλλους τους πιστούς σου φέρνει
Των προφητών σου η θεϊκή μανία.
Άστραψε φως: η ενάτη Συμφωνία!

              Κωνσταντίνος Κτιστόπουλος

@ Είμαι ευτυχής που ήρθα σε επαφή με το έργο του, σε νεαρή ηλικία, μέσω του γιου του, Δημήτριο Κ. Κτιστόπουλο, τον οποίο γνώρισα από ένα κοινό πολύ κοντινό μας πρόσωπο. Είχα εντυπωσιαστεί βλέποντας την τεράστια βιβλιοθήκη του και τα χειρόγραφά του, όμως είχα περισσότερο συγκινηθεί από τις περιγραφές σχετικά με το πρόσωπό του. Ο αφανής και σεμνός λόγιος, ευγενικός και πράος άνθρωπος, που ήταν πάντα χαμένος πίσω από το αγαπημένο του γραφείο σ’ έναν δικό του μοναδικό κόσμο θαυμάτων, μα που ήξερε να προσφέρει στην κοινωνία.
Η ανησυχία μου τότε, και για μεγάλο διάστημα, ήταν αν όλα αυτά τα βιβλία και τα χειρόγραφα θα περνούσαν σε κάποια καλά χέρια. Τελικά έτσι έγινε, όπως αναφέρουν τα κείμενα στα οποία κάνω παραπομπές.
Είμαι όμως διπλά ευτυχής που έχω έναν μικρό αριθμό βιβλίων της βιβλιοθήκης του στα δικά μου ράφια. Σπάνιες παλιές εκδόσεις, ίσως η σπανιότητά τους για μένα έχει να κάνει περισσότερο με το ότι έχουν μέσα σημειώσεις δικές του και του γιου του. Σε κάθε επίσκεψη σπίτι του έπρεπε να πάρω οπωσδήποτε κάποια που θα επέλεγα και συνήθως σχετικά με την εκπαιδευτική μου ιδιότητα, όπως με παρότρυνε ο ήδη ηλικιωμένος πια γιος του. Έτσι, για να πιάσουν τόπο, έλεγε.

 Αφιερωμένο, λοιπόν, στον "Κωστή", 

όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του!