Το πολυπόθητο "κύπελλο" - κοινό καλό

Και φτάσαμε εδώ, για να αντιληφθούμε (;) ότι η σοβαρότητα μας χτυπά από ανάγκη πλέον (και για ακόμη μία φορά) την πόρτα, αφού δεν είναι συνήθειά μας από ό,τι φαίνεται σε τούτη την χώρα. Μια μικρή υπενθύμιση οι ταπεινές σκέψεις που ακολουθούν προς νικητές, ηττημένους κι άλλους που κάτι πιστεύουν ότι έκαναν στον εκλογικό αγώνα, ο οποίος μοιάζει περισσότερο με ποδοσφαιρικό ματς. Όλοι στοχεύουν στο πολυπόθητο "κύπελλο" για το οποίο λένε ότι εργάζονται σκληρά και το έχουν βαφτίσει κοινό καλό. Έτσι λένε. Λίγοι όμως πιστεύουν σ' αυτό και το επιδιώκουν.

Αυτό το κοινό καλό έχουν το ηθικό χρέος να υπηρετούν οι πολίτες ενός τόπου και οι πολιτικοί που τους εκπροσωπούν μέσω του δημοκρατικού πολιτεύματος, ώστε να ευημερούν στον βαθμό πάντα που επιτρέπουν οι συνθήκες. Η ευημερία όμως δεν μπορεί να συνδέεται μόνο με την οικονομική ευχέρεια ή την ανάπτυξη μιας χώρας και των πολιτών της μα απαρέγκλιτα και με τη διασφάλιση της ειρήνης, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της υγείας, της παιδείας, των ανθρώπινων δικαιωμάτων, των κοινών αγαθών, του πολιτισμού. Δεν είναι όλα δείκτες και νούμερα. Ναι, είναι και δείκτες και νούμερα αλλά όχι μόνο. Αλίμονο αν υπερισχύει αυτό το "μόνο".

Ο πολίτης, αν θέλει να απολαμβάνει τα παραπάνω, οφείλει να είναι ενεργός μέσα από τη στάση και την πράξη του διαρκώς κι όχι να εξαντλεί την όποια ενεργητικότητά του μόνο μπροστά στην κάλπη. Δε γίνεται να παραμένει κλεισμένος στην ιδιωτική του σφαίρα, απαθής κι αδιάφορος και να αναμένει να του έρθουν όλα εξ ουρανού ή ως δια μαγείας, ειδάλλως είναι άξιος της μοίρας του. Διαφορετικά, πρέπει να έχει ευθύνες τόσο στα τοπικά όσο και στα παγκόσμια ζητήματα ή προβλήματα που υπάρχουν έχοντας διαμορφώσει απόψεις (όχι παπαγαλίζοντας όσα του σερβίρονται έτοιμα) για να συμμετέχει στην προάσπισή τους. Να είναι υπεύθυνος του εαυτού του και των αποφάσεων του.

Οι πολιτικοί, που τους όρισαν οι πολίτες να τους εκπροσωπούν (μια και αυτό το είδος του δημοκρατικού πολιτεύματος έχουμε στη διάθεσή μας - για όσο...), έχουν επίσης τεράστιες ευθύνες εφόσον λειτουργούν ακριβώς ως εκπρόσωποι. Θα πρέπει να μπορούν να νικούν την άκρατη ματαιοδοξία, την αλαζονεία, την επιθυμία για προσωπικό οικονομικό όφελος και εξουσία με οποιοδήποτε μέσο, καθώς είναι οι "Σειρήνες" που θα τους οδηγήσουν μακριά από την εικόνα του ηγέτη που χρειάζεται τη δημοκρατία. Μόνο τα ηθικά ελεύθερα πρόσωπα μπορούν να υπηρετήσουν τη δημοκρατία και να εργαστούν σκληρά και έντιμα για το κοινό καλό.

Με απλά λόγια, αν ο πολίτης και ο πολιτικός φτάσουν ο καθένας από μεριά του να κοιτά μόνο το πορτοφόλι του (πλούσιος, ευκατάστατος και φτωχός - για διαφορετικούς λόγους φυσικά), τότε όλα τα άλλα πάνε περίπατο.

Σε καιρούς δύσκολους, ολοένα πιο απαιτητικούς ίσως πιο σκοτεινούς τα μυαλά των ανθρώπων είναι αναγκαίο να μείνουν πάση θυσία φωτεινά.