Βιολί για μονόχειρα
…ακόμα κι η ζωή μου αποχτά σημασία
όταν τη διηγούμαι σε κάποιον…
…ή ο παιδικός μας φίλος, που καθισμένοι στο πεζούλι τα βράδια
μοιράζαμε τον κόσμο – αλλά εγώ τον έκλεβα.
…έτσι δεν μπόρεσα ν” αποτελειώσω καμιά ηλικία…
…σαν ένα παιδί που το αθώωσαν για να μην έχει τίποτα δικό του…
…ώ έρημοι δρόμοι, που μπορείς όλα να τους τα πεις, χωρίς να
τ” ακούσουν…
…το πιο θανάσιμο αμάρτημα είναι να μην αγαπάς τον εαυτό σου…
… ακριβώς όπως ένας άνθρωπος, ίσως, μπορεί να παίξει και μ' ένα χέρι βιολί, όταν με τ” άλλο πρέπει να κρατήσει τη ζωή του…
… και το πρωί θα πρέπει να ξαναντυθείς, μόνο και μόνο για να πονέσεις…
Τ. Λειβαδίτης
Έτσι, για το μοίρασμα και μόνο ετούτη η ανάρτηση.
Πρώτα άκουσα το παραπάνω μουσικό κομμάτι και στη συνέχεια έφτασα στην πρώτη εκτέλεσή του, η οποία και ακολουθεί. Και οι δύο ερμηνείες θαυμάσιες (για μένα)!
Και ένα ακόμη πηγαίνοντας πολύ πίσω στον χρόνο...
Αγαπημένος Λειβαδίτης και ψαγμένη μουσική (με μια μικρή προτίμηση στο πιο παλιό με την Cilla).
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά για την ημέρα, Γλαύκη μου!
Να είσαι καλά, Μαρία μου!
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ και αντεύχομαι με καθυστέρηση...!
Οι αναφορές στον Τάσο Λειβαδίτη είναι πάντα συγκλονιστικές. Όταν μάλιστα αυτές δένονται με τις μουσικές σου επιλογές, τότε το σύνολο γίνεται γεμάτο φως και ομορφιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα σου και χρόνια πολλά Γλαύκη μου.
Με φως και ομορφιά θα ήθελα να γεμίσει όσο είναι δυνατό λόγω της σκληρής πραγματικότητας ο κόσμος.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ, Γιάννη μου!