Μόνο ελεύθερη ανάσα για το νέο έτος!

Μία η ευχή για το νέο έτος, που εκφράζεται θα έλεγα ιδανικά και πολυδιάστατα μόνο με τη λέξη "ελευθερία"!

Την πλουτίζω αυτή την ευχή με ένα μικρό απόσπασμα από την "Αστροφεγγιά" του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου:

"Την άλλη μέρα η Αθήνα παραφρονούσε. Ανακωχή. Ο κόσμος ξεχυνόταν στους δρόμους. Τραγούδια και σημαίες. Λες και φυσούσε απάνου από την πολιτεία λεύτερη πια η τόσα χρόνια φυλακισμένη ανάσα. Τα φθινοπωρινά τριαντάφυλλα άνθισαν όλα μονομιάς κι έγιναν πρόσχαρα και χαμογελαστά και τα κλεισμένα παράθυρα της ορφάνιας. Άνθισαν τα τριαντάφυλλα, άνθισαν και τ' αγόρια και τα κορίτσια, τα γλυκά κορίτσια της Αθήνας με τα ψηλά μποτίνια και τα στενά φουστανάκια, που διάβαιναν σαν αργοπορεμένα φλύαρα χελιδόνια από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο. Οι μεγάλες πλατείες στέναζαν από τη χαρούμενη ανθρωποσύναξη."

 

Αμήν κι όχι άλλες απώλειες!

 

 

 

Μια καλύτερη χρονιά σε κάθε επίπεδο!

 

 

Εορταστικό "πακετάκι" από τη Μάρω...

Αφορμή ετούτης της ανάρτησης η υπενθύμιση από αναγνώστη του βιβλίου της Μάρως Βαμβουνάκη "Οι Παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο". Η αναφορά έγινε μέσα από το ομότιτλο τραγούδι των Πυξ Λαξ σε στίχους της μοναδικής συγγραφέως. Μπήκα, λοιπόν, στον πειρασμό να παραθέσω μικρά "πακετάκια" - αποσπάσματα από αυτό. 

"Ο ύψιστος έρωτας είναι εκείνος που σε κρατάει στη μεγαλύτερη διέγερση δίχως τη βοήθεια αυτών των κοινοτοπιών που λέγονται φιλιά και χάδια."

"Είναι άγριο πράγμα ο γάμος, κι η αυτοδέσμευση της ζωής σου παντοτινά, επειδή μια ενοχή από την πίεση μιας ανάγκης ή από τη μέθη ενός έρωτα, αποφάσισε έτσι , είναι επιτίμιο βαρύ για έναν αδύναμο ή για ένα μεθυσμένο. Πώς γίνεται κάποιος που μετά από χρόνια γίνεται άλλος να συνεχίσει να μοιράζεται τον εαυτό του με κάποιον που κι αυτός με τα χρόνια έγινε άλλος; Τούτοι οι δύο οι σημερινοί , θα παντρεύονταν πάλι τώρα; "

"Ήταν τουλάχιστον απ΄την κατηγορία εκείνη των ζευγαριών που ο καιρός τα έκανε περίπου αδέρφια. Οι πιο πολλοί γνωστοί τους , όσοι δεν χώρισαν , ανήκουν στην άλλη κατηγορία, που σ΄αυτή την ηλικία του γάμου τους έχουν γίνει ορκισμένοι εχθροί."

"Τα παιδιά γεννιούνται από παιδιά. Τα δεύτερα μεγαλώνουν επειδή γεννιούνται τα πρώτα. Τίποτα δεν σε μεγαλώνει τόσο , όσο να γεννήσεις παιδί… Περηφάνια και ευτυχία εξαγορασμένες με εικοσιτετράωρες αγωνίες και κούραση. Αυτό μεγαλώνει κι εσύ γερνάς."

"Δούλευε εντατικά όχι από δημιουργικότητα αλλά με το απελπισμένο φευγιό εκείνου που θέλει να εκβιάσει την απολησμονιά."

"Είναι τρομακτικό να εμφανίζεις, ύστερα από είκοσι χρόνια το τελευταίο σου πρόσωπο στα μάτια κάποιου που σε θυμάται με την παλιά ολόφρεσκη εικόνα."

"Οι ματιές τους που έπεφταν η μια πάνω στην άλλη και τους ζωοδοτούσαν, ζωοδοτούσαν την πλάση κι όλα τα έκαναν καινούρια , ενδιαφέροντα και επικίνδυνα."

"Ο παθιασμένος έρωτας δεν ξέρει από αναστολές ."

"Ότι αξίζει πονάει. Ότι δεν αξίζει είναι εύκολο."

 

 

 

💖 Ακολουθεί το ομότιτλο τραγούδι και στη συνέχεια ένα σχετικό κάπως με το θέμα από έναν τελείως διαφορετικό, πασίγνωστο όμως, καλλιτέχνη ελληνικής καταγωγής.

 

 

 

 

Μία πρόταση μέσα από δώδεκα ιστορίες

Πάρτε μια κούπα καφέ ή όποιο άλλο ρόφημα ή ακόμα και οινοπνευματώδες ποτό της αρεσκείας σας και αφεθείτε στην απόλαυση της μικρής οθόνης. Μια πρόταση μίνι ελληνικής σειράς, που μου προσέλκυσε την προσοχή πριν από λίγο καιρό. Πρόκειται για τη σειρά μυθοπλασίας 12 αυτοτελών ιστοριών με τίτλο "Καρτ Ποστάλ", την οποία μπορεί να παρακολουθήσει κάθε ενδιαφερόμενος στο ERTFLIX. 

Είναι βασισμένη στα βιβλία της Βρετανίδας συγγραφέως Βικτόρια Χίσλοπ και θεωρώ ότι ξεχωρίζει τόσο για το πρωτότυπο σενάριο όσο για τη συμμετοχή μέσα από τις όμορφες ερμηνείες πολλών - διαφορετικών σε κάθε επεισόδιο - πολύ καλών ηθοποιών μα και για τη μουσική, τη φωτογραφία της και γενικά την ατμόσφαιρα που δημιουργεί γύρω από τους ήρωες. Εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις, την επικοινωνία, την φιλία, την αγάπη, τη νοσταλγία. 

Όλα "υφαίνονται" αρμονικά γύρω από τον βασικό ήρωα που ως αρχαιολόγος μεταβαίνει μετά από πολλά χρόνια, από το εξωτερικό, στον τόπο καταγωγής του για μία ανασκαφή. Εκεί ξεκινά ένα συναρπαστικό εσωτερικό ταξίδι μέσα από τη γνωριμία του με τη φύση του νησιού και τους ανθρώπους του. Ερχόμενος σε επαφή με εκείνους και τις ιστορίες τους μαθαίνει σταδιακά τον εαυτό του, αλλά και συμφιλιώνεται με τον έρωτα, τις πληγές του και τον θάνατο που βίωσε ως παιδί.

Οι καρτ ποστάλ που στέλνει στην πρώην αγαπημένη του θα τον κάνουν έναν ερωτεύσιμο άνθρωπο, αφού μόνο μέσα από αυτές θα τον ερωτευτεί η αποδέκτης τους...

Η σειρά έχει ολοκληρωθεί πλέον, όμως όποιος επιθυμεί έχει τη δυνατότητα να την παρακολουθήσει στο ERTFLIX και να πάρει περισσότερες πληροφορίες για το περιεχόμενο, πατώντας στον τίτλο που ακολουθεί:

"Καρτ Ποστάλ"

Ελπίζω να αρέσει η πρόταση σε όσους κάνουν το "κλικ", εκτός αν κάποιος την έχει παρακολουθήσει, οπότε θα ήθελα να ανταλλάξουμε εντυπώσεις.

 

@  Μουσική ταιριαστή στις ημέρες των εορτών από τον Michael Bublé...

 

Και πάλι Χριστούγεννα, όμως...

Χριστούγεννα

Ένας Θεός γεννιέται. Άλλοι πεθαίνουν. Η Αλήθεια
ούτε ήρθε ούτε υπήρξε. Το τι είναι πλάνη αλλάζει.
Άλλη αιωνιότητα αυτή, άλλη συνήθεια,
κι ό,τι ήταν πριν πάντα καλύτερο φαντάζει.

Η επιστήμη οργώνει στα τυφλά το χώμα να ξεμπλέξει.
Ονείρου παραλήρημα της πίστης τα ιδεώδη.
Νέος Θεός σημαίνει απλά μια νέα λέξη.
Μην ερευνάς και μην πιστεύεις. Τα πάντα είναι γριφώδη.

                                      Φερνάντο Πεσόα 

 

Και πάλι Χριστούγεννα, όμως με ένα σκούρο πέπλο επάνω μας να μοιάζει τόσο παράδοξα βαρύ κι ασήκωτο. Ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες κι ευχόμενοι από τα βάθη της ψυχής μας γι' αυτό, ας ελαφρύνουμε κάπως το φορτίο με λίγη κατάλληλη μουσική και όση αγάπη είμαστε ικανοί να προσφέρουμε στους άλλους δίχως δεύτερη σκέψη!

 

 

Χρόνια πολλά! 

 

Σε αφήνω να με αφήσεις...ή μήπως όχι;

Δυο λόγια ήρθα να αφήσω εδώ και ένα μουσικό κομμάτι ως μικρή εισαγωγή στην εβδομάδα που ανοίγει την εορταστική περίοδο. Μάλιστα, πολλοί την βλέπουμε σαν σανίδα σωτηρίας μέσα στον παραζουρλισμό που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, ο οποίος στέκεται κυνικά σαν βρωμερό φτύσιμο πάνω στη μάπα μας! 

Ένας λόγος παραπάνω, λοιπόν, να αναρωτιέται κανείς αν θα πρέπει να αφήνει κάτι να... τον αφήσει ή αν θα παλέψει γι' αυτό, ίσως με άλλους τρόπους διαχείρισης ή με άλλον τρόπο σκέψης πλέον. Πάντα μιλώντας για κάτι που έχει αξία για εκείνον, είτε είναι ιδέα, κατάσταση, άνθρωποι, όνειρο, οτιδήποτε. 

Συχνά ο άνθρωπος είναι ο ίδιος που επιτρέπει σε ό,τι αγαπά να τον αφήσει, γιατί είτε δεν έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που θα προκύψουν είτε δεν έχει την αυτοπεποίθηση να διεκδικήσει αυτό που ονειρεύεται ή έχει ανάγκη ακόμη.

Το μόνο σίγουρο ότι αφήνει παντελώς πίσω του ό,τι ή όποιον του έκατσε σαν μπουκιά στον λαιμό και κόντευε να τον πνίξει. Για όλα τα υπόλοιπα ίσως οφείλει να το σκεφτεί διπλά και τριπλά πριν πει "Σε αφήνω να με αφήσεις"!

 

@ Κι ένα τραγούδι που το θυμήθηκα ακούγοντάς το πρόσφατα στο ραδιόφωνο...

 

Για να μη σκεφτόμαστε αυτό που λέει ο τίτλος του τραγουδιού για ό,τι επιτρέψαμε να μας αφήσει.

Καλές Γιορτές! 

 

Έχει βάλει ξυπνητήρι η σιωπή, άραγε;

Σιωπηλή εποχή
(απόσπασμα)

Είναι δικά μας όλα τούτα που άφησαν έξω απ’ την πόρτα τους
οι κλειδωμένοι άνθρωποι
το χουγιατό του αγέρα στις σκοτεινές κάμαρες
η μουσική που κατεβαίνει σε μεγάλα κύματα χτυπώντας τα
παραθυρόφυλλα
η σιωπή που ανοίγει την τσάντα της και κοιτάζεται στο τετράγωνο
καθρεφτάκι της
κι αυτή που τυλίγεται σε μια στρατιωτική κουβέρτα πάνου στο
μουράγιο
κι αποκοιμιέται δίπλα στο ταγάρι της.

Είσαι και συ που ανάβεις το τσιγάρο σου μ’ ένα άστρο πάνω απ’ το
ήσυχο κοπάδι της ψυχής σου
σαν το σκοπό που αγρυπνάει πάνω απ’ το κοιμισμένο στράτευμα
να συλλογιέται μια γυναίκα
τη θάλασσα
την πολιτεία με τις σημαίες
τις σάλπιγγες
τη σκόνη του ήλιου και τη δόξα των ανθρώπων.

Κ’ είναι στο πλάϊ σου -το ξέρεις-
ετούτο το μεγάλο χαμόγελο
σαν το στρογγυλό ξυπνητήρι πλάϊ στον ύπνο του εργάτη.
Καιρός να κοιμηθούμε λίγο. Μη φοβάσαι.
Κουρντισμένο καλά. Θα σε ξυπνήσει στην ώρα σου,
με το κουβά της αυγής που ανεβάζει το νερό απ’ το πηγάδι
με το σύρσιμο μιας προκήρυξης που ρίχνει αθόρυβα το φως
κάτου απ’ τη πόρτα της σιωπής σου. Νάσαι σίγουρος. Θα σε
ξυπνήσει.

                                                             Γιάννης Ρίτσος

 

 

Η ανατριχιαστική σιωπή της εποχής στέκεται παθητικά και κοιτιέται αυτάρεσκα στο τετράγωνο καθρεφτάκι της, όπως λέει ο αγαπημένος μας ποιητής. Γύρω συμβαίνουν καθημερινά "τέρατα" κι αυτή τον χαβά της! Στη θέα τους η ψυχή αγριεύεται, η σιωπή την πνίγει, μα στέκει ασάλευτη περιμένοντας ίσως ένα ξυπνητήρι με κουδούνες τεράστιες να σημάνει, σπάζοντας επιτέλους την κεφαλή της κυρα-σιωπής πάνω στον άχρηστο καθρέφτη της. Μήπως και γλιτώσει ό,τι έχει απομείνει από την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Οι στίχοι του ποιητή νομίζω αποτυπώνουν πολύ περισσότερα, όπως και τα τραγούδια που ακολουθούν, το πρώτο αν το δούμε μεταφορικά κι όχι ως ερωτικό τραγούδι, ενώ το δεύτερο τα λέει ως έχουν με όμορφο ποιητικό λόγο (το έχω αναρτήσει κι άλλοτε, αλλά είναι αγαπημένο μου πολύ και συνδεδεμένο με ιδιαίτερες προσωπικές στιγμές). 

 

 

Κι ακόμη ένα τραγούδι, σχετικά νέας "κοπής", του γλυκού ερμηνευτή, γιατί "τέτοια τραγούδια να έχουμε να μην μένουν οι στιγμές μας γυμνές", όπως έλεγε ένα σχόλιο κάτω από το βίντεο...!

 

 

"Σε άγγιξα και πίστεψα"

Ο τίτλος είναι στίχος από τη μικρή δημιουργία που ακολουθεί...

Επειδή χατίρια σε φίλους δεν χαλώ, και παραγγελίες εκτελώ, αναρτώ το σημερινό που μου παραδόθηκε από μία φίλη αγαπημένη. Είχε συμμετάσχει εδώ με ακόμη ένα δικό της γραπτό πριν από πολύ καιρό, με το οποίο κατέθετε τις ανησυχίες της ψυχής στη διαδρομή προς την ωριμότητα. Καθ' οδόν όμως, και φυσικά εκεί που δεν το περιμένει κανείς, είχε μία "μετωπική" με τον γνωστό "μικρό αλητάκο", τον θεό Έρωτα. Αυτόν τον "αναρχικό" θεό που δε λογαριάζει τίποτα και κανέναν, σπέρνοντας την ανατροπή τοιουτοτρόπως στο διάβα του. Με ένα του "άγγιγμα" έχει τέτοια πειθώ..., μα καθώς είναι κι άτιμος αφήνει συχνά ένα "κάψιμο" που τα σημάδια του μένουν ανεξίτηλα.

Σε άγγιξα και κάηκα

Ζεις και δεν ζεις
Λες ότι γελάς και στην
πραγματικότητα κλαις
Σε ρωτάνε πώς είσαι;
Και απαντάς αυθόρμητα "καλά"
"όλα μια χαρά"

Σε γνώρισα όμως και όλα έγιναν
αλλιώς...
Όντως ζούσα
Όντως γελούσα
Όντως ένιωθα
Ήμουν καλά, μια χαρά.

Σε άγγιξα και πίστεψα...
Αφέθηκα...

Και τώρα που ανέβηκα στον
ουρανό πρέπει να μάθω
να πετάω...
Να πετάω με τσακισμένα φτερά...

Να μάθω να γελάω, να νιώθω και
να ζω χωρίς εσένα...
Σε άγγιξα και κάηκα...

                                                                                  Ρ.Ρ.

 

Έκρουσα τον κώδωνα του "κινδύνου" στην γλυκιά μου φίλη, αλλά σε τέτοια περίπτωση είναι ποτέ δυνατόν να προλάβει κανείς; Και γιατί να προλάβει, άραγε...; Το μόνο που μπορώ να προσφέρω είναι μια πιο εύθυμη πλευρά της ανίατης "ασθένειας" με λογάκια από τους "τοίχους"!

 

Σταματώ, διότι βλέπω την "κατραπακιά" να μου έρχεται οσονούπω!

@ Το μουσικό κομμάτι είναι επίσης δική της επιλογή, η οποία μου άρεσε πολύ!

Εντούτοις, της το αφιερώνω, γιατί τελικά ανήκουμε μόνο στον εαυτό μας και αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον προσφέρουμε με όλη μας την καρδιά εκεί που εμείς θα επιλέξουμε ανεξάρτητα από την εξέλιξη. Για να το πράξουμε κάτι θα ξέρουμε...

Υπάρχουν και κάτι παιδιά...

 Ίρις Σαρματζή

Αυτή η ανάρτηση αφορά σε ένα βιβλίο παιδικής λογοτεχνίας με ένα πολύ γλυκό μήνυμα για τα παιδιά και όχι μόνο! Πρόκειται για "Το Παλιόπαιδο" της Αγγελικής Δαρλάση. Λίγα λόγια γι' αυτό από το οπισθόφυλλο των εκδόσεων Πατάκη 2014:

"Αυτή είναι η ιστορία ενός παιδιού συνηθισμένου σαν όλα τα παιδιά και ξεχωριστού σαν κάθε παιδί.

Η ιστορία ενός παιδιού που μεγάλωνε φορώντας την γκρίζα θλίψη ενός δανεικού παλτού που του έπεφτε μεγάλο. Όλοι το φώναζαν Παλιόπαιδο - ίσως επειδή ήταν το πιο φτωχό και θλιμμένο απ' όλα τα παιδιά.

Κάποια στιγμή λοιπόν αποφάσισε πως, αν σε λένε Παλιόπαιδο, πρέπει και να γίνεις.  Όμως, είσαι στ' αλήθεια... παλιόπαιδο;"

"Μια ιστορία εμπνευσμένη από αληθινές ιστορίες μουσικών του El Sistema και της διεθνούς φήμης συμφωνικής ορχήστρας "Μπολιβάρ" της Βενεζουέλας. Μια ιστορία για την πίστη στον άνθρωπο και στον ανθρωπισμό. Μια ιστορία για τη δύναμη της τέχνης και του πολιτισμού ενάντια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. " 

 

Ο μουσικός και οικονομολόγος Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου οραματίστηκε έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο για το πώς η μουσική θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή φτωχών και περιθωριοποιημένων παιδιών. Να τα σώσει από την εγκληματικότητα. Έτσι, το 1975 κάνει πραγματικότητα το όνειρό του, όταν μαζί με εθελοντές δασκάλους και 11 παιδιά δημιουργεί την πρώτη ορχήστρα.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ... 

Η ιδέα του εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο και το 2016 δημιουργήθηκε και το ελληνικό  El Sistema. 

 

Όταν ο μικρός πρωταγωνιστής του βιβλίου δέχτηκε να παραδώσει το πιστόλι (που είχε λάβει από τον έφηβο αρχηγό της συμμορίας) σε εκείνον τον άγνωστο άντρα (τον οποίο είχε απειλήσει κάποιο βράδυ στον δρόμο) και να το ανταλλάξει με ένα βιολί, ο κόσμος του δεν ήταν ποτέ ξανά ίδιος...

Από το βιβλίο:

"Γιατί; Γιατί να μου το δώσεις... εμένα;" ρώτησε έκπληκτο το Παλιόπαιδο και μόνο τότε σκέφτηκε να σκουπίσει με την ανάστροφη της παλάμης του τα δάκρυά του.

"Επειδή ένα παιδί που έχει ένα βιολί δεν μπορεί με τίποτα στον κόσμο να είναι παλιόπαιδο" είπε ο άντρας. Και χαμογέλασε - γλυκό το χαμόγελό του.

"Έλα σ' αυτή τη διεύθυνση. Φέρε μου το όπλο. Κι εγώ θα σου δώσω το βιολί. Και θα σε μάθω να παίζεις. "

Τη νύχτα εκείνη το Παλιόπαιδο δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Η αυγή το βρήκε καθισμένο στα σκαλοπάτια του σπιτιού του να κοιτάζει τα αστέρια και να χαμογελάει. Για πρώτη φορά ήταν απόλυτα σίγουρο πως τα αστέρια τού είχαν μιλήσει. Πως ο ουρανός το είχε, έστω για μια στιγμούλα, αγκαλιάσει. 

 

Ένα τέτοιο παιδί είναι κι αυτός που κατάφερε να είναι ένας από τους 100 σημαντικότερους ανθρώπους στον πλανήτη μας...  ο Gustavo Dudamel (κλικ) !

Μουσική από εκείνον...

 

 

"Φτώχεια δεν είναι μόνο η έλλειψη τροφής και στέγης. Φτώχεια είναι το να αισθάνεσαι Κανένας, το να στερείσαι ταυτότητας".  

                                                                                        (από το βιβλίο)

 

Γαλήνη με ποιήματα και παιχνιδίσματα

Συνήθως ποίηση και μουσική είναι πομποί γαλήνης ειδικά προς εκείνους τους δέκτες που αισθάνονται βαριά την ατμόσφαιρα της πραγματικότητας μα παράλληλα και την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν κάποιοι αυτή την πραγματικότητα.

Ποιήματα, λοιπόν, ενός ποιητή μοντέρνου για την εποχή του με ιδιαίτερη αγάπη στα παιχνιδίσματα των λέξεων και του στίχου, όμως και μια... "αλλεργία" στους τίτλους. Και τα δύο του Έντουαρτ Κάμμινγκς.

κάπου που δεν ταξίδεψα ποτέ, πρόθυμα πέρα
από κάθε εμπειρία, τα μάτια σου έχουν τη σιωπή τους:
στην πιο λεπτή σου χειρονομία υπάρχουν πράγματα που με περιβάλλουν,
ή που δεν μπορώ ν’ αγγίξω γιατί είναι πολύ κοντινά

το πιο ανεπαίσθητο βλέμμα σου εύκολα θα με απεγκλωβίσει
παρόλο που έχω κλείσει τον εαυτό μου όπως τα δάχτυλα·
ανοίγεις πάντα πέταλο−πέταλο εμένα καθώς η Άνοιξη ανοίγει
(αγγίζοντας επιδέξια, μυστηριακά) το πρώτο της τριαντάφυλλο

ή αν η επιθυμία σου είναι να με κλείσεις, εγώ
και η ζωή μου θα σφαλιστούμε πολύ όμορφα, ξαφνικά,
όπως όταν η καρδιά αυτού του λουλουδιού φαντάζεται
το χιόνι να πέφτει παντού με προσοχή·

τίποτα απ’ ό,τι μπορούμε ν’ αντιληφθούμε σε τούτο τον κόσμο δεν είναι
ισάξιο με τη δύναμη της σφοδρής σου ευθραυστότητας: που η υφή της
με συναρπάζει με το χρώμα των τόπων της,
προσφέροντας τον Θάνατο και το Για Πάντα με κάθε ανάσα

(δεν ξέρω τι είναι αυτό σε σένα που κλείνει
κι ανοίγει· μόνο κάτι μέσα μου καταλαβαίνει
πως η φωνή των ματιών σου είναι βαθύτερη απ’ όλα τα τριαντάφυλλα)
καμία, ούτε καν η βροχή, δεν έχει τόσο μικρά χέρια

 Πηγή

 

αν καθετί συμβεί από όσα είναι αδύνατο να γίνουν
(και καθετί είναι σωστότερο
απ' όσο τα βιβλία
μπορούσαν να προτείνουν)
ο πιο ανίδεος δάσκαλος σχεδόν θα τό 'βρει
(με μια τρεχάλα
σάλτο
γύρω εμείς κάνουμε το αντίθετο του όχι)
τίποτα δεν είναι κάτι όπως ένας ένας δεν έχει ένα γιατί ή διότι ή μολονότι

(και τα μπουμπούκια ξέρουν περισσότερο
απ' όσο τα βιβλία
δεν ακμάζουν)
ένας είναι κάτι το παλιό να είναι καθετί νέο
(με ένα τι
ποιο
γύρω εμείς πάμε απ' το ποιός)
ένας είναι το καθεκαθετί οπότε έχουμε ότι

ότι κόσμος είναι ένα φύλλο ότι δέντρο είναι ένα κλαδί
(και τα πουλιά έχουν τραγούδι πιο γλυκό
απ' όσο με βιβλία
μπορεί να διδαχθεί)
ότι το εδώ είναι πέρα κι ότι το συ είναι ένα ειμί
(με ένα κάτω
πάνω
γύρω πετάμε απ' την αρχή)
το για πάντα δεν ήτανε παρά ποτέ έως τώρα

τώρα εγώ αγαπώ εσένα κι εσύ αγαπάς εμένα
(και τα βιβλία έχουνε κλείσει περισσότερο
απ' όσο τα βιβλία
μπορούν να είναι κλεισμένα)
και βαθιά μες στο ψηλά που όλο πέφτει μοναχά
(μ' ένα ξεφωνητό
καθένας
γύρω εμείς πάμε απ' το παν)
κάποιος υπάρχει που καλεί ποιός είμαστε εμείς

εμείς είμαστε το καθετί λαμπρότερο ακόμα κι από τον ήλιο
(είμαστε καθετί σπουδαιότερο
απ' όσα ίσως
να σημαίνουν τα βιβλία)
είμαστε καθεκαθετί πιο πάνω απ' όσο εκτιμάμε
(με μια στροφή
τίναγμα
ζωντανοί είμαστε ζωντανοί)
είμαστε θαυμάσιος ένας επί ένα

 Πηγή

 

👉 Λίγα λόγια για τον δημιουργό εδώ και ... εδώ! 

👍 Χωρίς μουσική δε γίνεται...

Ανοησία και αδιαφορία πρωταγωνίστριες

Πολλές φορές έχουμε σκεφτεί μα και συζητήσει σε ποιο βαθμό μπορεί να φτάσει η ανοησία μα ακόμη περισσότερο η αδιαφορία του ανθρώπου προς τους άλλους. Και τα δύο μαζί αποτελούν έναν συνδυασμό ακαταμάχητο...

Αφορμή για το παραπάνω τα λόγια του Αρχιμανδρίτη Αγαθάγγελου Γιανναράκη (που διάβασα πριν κάποιες μέρες), ο οποίος παρακαλεί όσους θέλησαν να δείξουν την υποτιθέμενη αλληλεγγύη τους προς τους σεισμόπληκτους συνανθρώπους τους στο Αρκαλοχώρι της Κρήτης, στέλνοντας είδη ένδυσης και υπόδησης - ο Θεός να ονομάσει κάτι τέτοιο αλληλεγγύη και προσφορά βοήθειας - να δείξουν σεβασμό προς του πληγέντες μα και σε όσους συμπαραστέκονται έμπρακτα εκεί. Ας δούμε τι γράφει χαρακτηριστικά ο Αρχιμανδρίτης:

"Αγαπητοί αδελφοί, βοηθώ τον συνάνθρωπο μου σημαίνει σέβομαι την αξιοπρέπεια του και την ανάγκη του. Μας έχετε στείλει πολλούς τόνους ρούχα άχρηστα, αποκριάτικες στολές, νυφικά, κουβέρτες σκοροφαγωμένες, φορεμένα σκισμένα καλσόν, άπλυτα εσώρουχα, σκισμένα σεντόνια, χιλιάδες παπούτσια σκισμένα. Βοηθώ σημαίνει σέβομαι όχι ξεσκαρτάρω πατάρι, ντουλάπα. Υπάρχουν κάδοι ανακύκλωσης. Σεβασμός. Εκατοντάδες εθελοντές προσπαθούν να ξεχωρίσουν ρούχα ενώ θα μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο. Σας παρακαλούμε. Μην στέλνετε κουρέλια και σκουπίδια".

 

Νομίζω ότι όσα αναφέρει τα λένε όλα!

Ίσως και να μου έμοιαζαν κάπως υπερβολικά, αν δεν είχε συμβεί να δω κάτι αντίστοιχο με τα ίδια μου τα μάτια πριν ελάχιστα χρόνια, όταν συμμετείχα σε προσπάθεια συλλογής αγαθών, προκειμένου να βοηθηθούν συνάνθρωποί μας σε δύσκολες στιγμές της ζωής τους. 

Άραγε, τι να σχολιάσει κανείς έπειτα από τέτοιες συμπεριφορές; Πώς να μη βρισκόμαστε σε αυτά τα χάλια ως κοινωνία, σαν λειτουργούμε έτσι απέναντι στη δυστυχία του Άλλου; Μην απορούμε καθόλου, γιατί φτάσαμε ως εδώ...

Τα παρακάτω ίσως έχουν να προσθέσουν κάτι χρήσιμο...

@ Λίγη μουσική μπορεί να μας σώσει!

" Η πόλις θα σε ακολουθεί "

Christiane Vleugels

Για τις ημέρες ετούτες ένα ποίημα αυστηρό για τον άνθρωπο και τις προοπτικές του από τον λατρεμένο και απόλυτα μοναδικό ποιητή μας , τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Όπου ο δημιουργός αυτού του εκλεκτού γραπτού λόγου γνωρίζει βαθιά ότι ο άνθρωπος είναι και ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού του, καθώς δεν μπορεί να ξεφύγει από τις αδυναμίες και τις ελλείψεις του. Διαπιστώνει ίσως με απόλυτο τρόπο ο ποιητής ότι τις μεταφέρει παντού και πάντα όπου κι αν βρεθεί, όπου κι αν σταθεί. Το παρελθόν, οι επιλογές και τα λάθη του θα είναι μαζί του και δεν θα του επιτρέπουν να βελτιώσει τη ζωή του όσο κι αν το επιθυμεί. 

Ίσως να έχει δίκιο...

Η πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλύτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κι είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμμένη.
Ο νους μου ώς πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις.
Για τα αλλού — μη ελπίζεις —
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κόχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

 

 

 

 

 

Όταν δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο ...

Είναι στιγμές που δεν θέλεις τίποτε άλλο παρά μόνο γαλήνη πνευματική και ψυχική. Έτσι, ακολουθεί μόνο μια ουράνια θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε μουσική επιλογή, η οποία έρχεται να καλύψει ακριβώς αυτή την ανάγκη μέσα σε τόση φασαρία από τον ρεαλιστικό κόσμο. Έναν κόσμο, που τελικά φτάνει να έχει τόσο μα τόσο υπερρεαλιστικά σημεία.

Ως εκ τούτου, αφιερωμένο στην εσωτερική ισορροπία που επιθυμεί ο άνθρωπος σε περιόδους δύσκολες μα φυσικά και στην ολόφωτη πανσέληνο αυτού του μήνα!

 

👉 Σε επόμενη ανάρτηση περισσότερα και ίσως ενδιαφέροντα και με παραπάνω άνεση χρόνου...

Οι σκέψεις μου μέσα από λόγια κλασικά

Christiane Vleugels

Με όλα όσα συμβαίνουν αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε σε έναν ατέλειωτο γύρο στο καρουζέλ του τρόμου, όπου κάποιοι παραζαλισμένοι από την γελοιότητα και την αδικία κι άλλοι ίσως αμέριμνοι και ψευδαισθητικά ευτυχείς ακολουθούμε τη διαδρομή του "τίποτα" και του "πουθενά". Πειθήνια και αυτοκαταστροφικά. 

Έντονη πικρία, αηδία και βαθιά λύπη θα εκφράσω, αν μιλήσω, οπότε κάποιες σκέψεις μου είπα να τις μεταφέρω μέσα από μερικά γνωστά και κλασικά λόγια.

" Κάθε χώρα έχει την κυβέρνηση που της αξίζει." 

Joseph De Maistre, 1753-1821, Γαλλοϊταλός διπλωμάτης & φιλόσοφος

 

 " Στους τυφλούς ο μονόφθαλμος βασιλεύει. "

Έρασμος, 1469-1536, Ολλανδός ουμανιστής

 

 "Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό. "

Αβραάμ Λίνκολν, 1809-1865, Αμερικανός πρόεδρος

 

 " Μηδένα προ του τέλους μακάριζε. "

Σόλων, 630-560 π.χ., Αρχαίος Αθηναίος νομοθέτης & φιλόσοφος

(από τον Ηρόδοτο)

 

 " Δημοκρατία είναι η κυβέρνηση του λαού, από το λαό, για το λαό."

Αβραάμ Λίνκολν, 1809-1865, Αμερικανός πρόεδρος

 

 "Να συγχωρείς τους εχθρούς σου. Αυτό τους κάνει να σε μισούν περισσότερο."

Όσκαρ Ουάιλντ, 1854-1900, Ιρλανδός συγγραφέας

 

❤  Μουσική με ένα remix  γνωστού μουσικού κομματιού που μου άρεσε...

 

❤  Κι εδώ το αυθεντικό κομμάτι... (Κλικ και... μπαίνεις!)