Υπάρχουν και κάτι παιδιά...

 Ίρις Σαρματζή

Αυτή η ανάρτηση αφορά σε ένα βιβλίο παιδικής λογοτεχνίας με ένα πολύ γλυκό μήνυμα για τα παιδιά και όχι μόνο! Πρόκειται για "Το Παλιόπαιδο" της Αγγελικής Δαρλάση. Λίγα λόγια γι' αυτό από το οπισθόφυλλο των εκδόσεων Πατάκη 2014:

"Αυτή είναι η ιστορία ενός παιδιού συνηθισμένου σαν όλα τα παιδιά και ξεχωριστού σαν κάθε παιδί.

Η ιστορία ενός παιδιού που μεγάλωνε φορώντας την γκρίζα θλίψη ενός δανεικού παλτού που του έπεφτε μεγάλο. Όλοι το φώναζαν Παλιόπαιδο - ίσως επειδή ήταν το πιο φτωχό και θλιμμένο απ' όλα τα παιδιά.

Κάποια στιγμή λοιπόν αποφάσισε πως, αν σε λένε Παλιόπαιδο, πρέπει και να γίνεις.  Όμως, είσαι στ' αλήθεια... παλιόπαιδο;"

"Μια ιστορία εμπνευσμένη από αληθινές ιστορίες μουσικών του El Sistema και της διεθνούς φήμης συμφωνικής ορχήστρας "Μπολιβάρ" της Βενεζουέλας. Μια ιστορία για την πίστη στον άνθρωπο και στον ανθρωπισμό. Μια ιστορία για τη δύναμη της τέχνης και του πολιτισμού ενάντια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. " 

 

Ο μουσικός και οικονομολόγος Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου οραματίστηκε έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο για το πώς η μουσική θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή φτωχών και περιθωριοποιημένων παιδιών. Να τα σώσει από την εγκληματικότητα. Έτσι, το 1975 κάνει πραγματικότητα το όνειρό του, όταν μαζί με εθελοντές δασκάλους και 11 παιδιά δημιουργεί την πρώτη ορχήστρα.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ... 

Η ιδέα του εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο και το 2016 δημιουργήθηκε και το ελληνικό  El Sistema. 

 

Όταν ο μικρός πρωταγωνιστής του βιβλίου δέχτηκε να παραδώσει το πιστόλι (που είχε λάβει από τον έφηβο αρχηγό της συμμορίας) σε εκείνον τον άγνωστο άντρα (τον οποίο είχε απειλήσει κάποιο βράδυ στον δρόμο) και να το ανταλλάξει με ένα βιολί, ο κόσμος του δεν ήταν ποτέ ξανά ίδιος...

Από το βιβλίο:

"Γιατί; Γιατί να μου το δώσεις... εμένα;" ρώτησε έκπληκτο το Παλιόπαιδο και μόνο τότε σκέφτηκε να σκουπίσει με την ανάστροφη της παλάμης του τα δάκρυά του.

"Επειδή ένα παιδί που έχει ένα βιολί δεν μπορεί με τίποτα στον κόσμο να είναι παλιόπαιδο" είπε ο άντρας. Και χαμογέλασε - γλυκό το χαμόγελό του.

"Έλα σ' αυτή τη διεύθυνση. Φέρε μου το όπλο. Κι εγώ θα σου δώσω το βιολί. Και θα σε μάθω να παίζεις. "

Τη νύχτα εκείνη το Παλιόπαιδο δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Η αυγή το βρήκε καθισμένο στα σκαλοπάτια του σπιτιού του να κοιτάζει τα αστέρια και να χαμογελάει. Για πρώτη φορά ήταν απόλυτα σίγουρο πως τα αστέρια τού είχαν μιλήσει. Πως ο ουρανός το είχε, έστω για μια στιγμούλα, αγκαλιάσει. 

 

Ένα τέτοιο παιδί είναι κι αυτός που κατάφερε να είναι ένας από τους 100 σημαντικότερους ανθρώπους στον πλανήτη μας...  ο Gustavo Dudamel (κλικ) !

Μουσική από εκείνον...

 

 

"Φτώχεια δεν είναι μόνο η έλλειψη τροφής και στέγης. Φτώχεια είναι το να αισθάνεσαι Κανένας, το να στερείσαι ταυτότητας".  

                                                                                        (από το βιβλίο)