Και μέσα σε όλα έρχεται ο Πατρίκιος να μας θυμίσει κάτι που θα θέλαμε λίγο πολύ όλοι να ξεχνάμε. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αισθάνθηκε μία φόρα στη ζωή του πως κάποια χρόνια ήταν για εκείνον χαμένα, είτε ελάχιστα είτε περισσότερα.
Πότε θεωρούμε όμως ότι χάσαμε χρόνια; Ποια είναι αυτά για τον καθένα μας; Για ποιους λόγους τα ορίζουμε ως τέτοια; Μπορούσαμε να τα σώσουμε από τον χαμό; Και αν ναι, γιατί δεν το πράξαμε; Τα πενθούμε και τα αφήνουμε στη λήθη ή μήπως δύναται να τα αναπληρώσουμε με έναν τρόπο;
Πολλά τα ερωτήματα και ο καθένας έχει να δώσει τις δικές του μοναδικές απαντήσεις.
Ο ποιητής μάς παραδίδει την προσωπική γραφή του πάνω στο θέμα...
Χαμένα Χρόνια
Όλοι μας έχουμε χαμένα χρόνια.
Άλλοτε τρία, άλλοτε επτά, άλλοτε παραπάνω.
Όμως τα είκοσι κλείνουν ωραίο κύκλο.
Μπορούνε γύρω του να νοσταλγούνε,
χωρίς τον πανικό που φέρνουν τα χαμένα χρόνια μιας ολόκληρης ζωής.
Κι έπειτα τι θα σήμαινε να ‘χα κερδίσει είκοσι χρόνια,
που μετακινούνται κάθε που κοιτάζω προς τα πίσω.
Αδιάκοπη πρόοδο βάσει σχεδίου,
συνεχή παραγωγή, ανεβασμένη απόδοση,
αναγνώριση στην ώρα της και ανάλογες τιμές;
ανάλογες είκοσι χρόνια ανώφελα, χαμένα,
που μόνο αυτά πρόσφεραν ευκαιρίες για ονειρικές ζωές,
γεμάτες δυνατότητες που δεν πραγματώνονταν ποτέ.
Για απολαύσεις από την ταύτιση,
με πρόσωπα που δεν επρόκειτο να γίνουν,
για τέρψεις και ενοχές, απ’ την αέναη
τροποποίηση των στόχων.
Για ανεπιφύλακτες αποδοχές.
Για έντρομες απορρίψεις.
Είκοσι χαμένα χρόνια
πάντα χρειάζονται
για ένα φιλόδοξο παρόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.