Γιατί οι άνθρωποι φωνάζουν, όταν θυμώνουν;
Γιατί να μην λύνουν τις διαφορές τους ψιθυριστά;
Όσο πιο πολύ φωνάζει κανείς, τόσο δεν τον ακούει ο άλλος ή ακόμα καλύτερα δεν θέλει να τον ακούει.
Το μήνυμα δεν περνά και το αποτέλεσμα είναι ένα τεράστιο μηδενικό.
Όμως φωνάζουμε, όταν θυμώνουμε και το βασανιστήριο συνεχίζεται μέχρι ίσως - κάποιες φορές - και τελικής πτώσεως ή ακόμα και στο σημείο της απόλυτης αδιαφορίας.
Γιατί;
Γιατί να μην το πει κανείς ψιθυριστά αυτό που θέλει να κάνει ξεκάθαρο στον άλλο;
Κάποιες απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα δίνει μια σοφή και μοναδική προσωπικότητα...
" Μια μέρα, ένας σοφός ρώτησε τους μαθητές του:
«Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;»
«Επειδή χάνουν την ψυχραιμία τους» απάντησε κάποιος.
«Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν αφού ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;» επέμεινε ο σοφός.
«Γιατί θέλουν να τους ακούσει» είπε ένας άλλος μαθητής.
«Και γιατί δεν μπορεί να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;» ρώτησε πάλι ο δάσκαλος.
Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά καμιά δεν τον ικανοποίησε.
«Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;»
«Επειδή χάνουν την ψυχραιμία τους» απάντησε κάποιος.
«Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν αφού ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;» επέμεινε ο σοφός.
«Γιατί θέλουν να τους ακούσει» είπε ένας άλλος μαθητής.
«Και γιατί δεν μπορεί να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;» ρώτησε πάλι ο δάσκαλος.
Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά καμιά δεν τον ικανοποίησε.
«Ξέρετε γιατί ουρλιάζουν δυο άνθρωποι όταν είναι θυμωμένοι;» τους είπε τότε. Επειδή όταν θυμώνουν, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ. ΄Ετσι, για να μπορέσει ο ένας ν’ ακούσει τον άλλο, πρέπει να φωνάξει δυνατά, ώστε να καλύψει την απόσταση. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά πρέπει να φωνάξουν για ν' ακουστούν. Το αντίθετο γίνεται, για παράδειγμα, όταν δυο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι. Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνίσουν. Μιλούν σιγανά και τρυφερά, επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές μάλιστα είναι τόσο κοντά, που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν. Ψιθυρίζουν μονάχα. Κι όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή, δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχτούν. Έτσι συμβαίνει πάντα κι όταν δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζει ο ένας τον άλλον.
Όταν συζητάτε, λοιπόν, μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μη λέτε λόγια που σας απομακρύνουν, γιατί θα έρθει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη, ώστε τα λόγια σας δεν θα βρίσκουν πια το δρόμο του γυρισμού."
Mahatma Gandhi
Χτίζονται τείχη κι η φωνή ωρυώμενη
ΑπάντησηΔιαγραφήθέλει να διαπεράσει αυτά τα τείχη!
Σε φιλώ Γλαύκη της σκέψης πολύ πολύ ♥
Αυτά τα τείχη τα υψώνουμε μόνοι μας και πασχίζουμε να τα διαπεράσουμε υψώνοντας και την φωνή, ενώ θα έπρεπε να είχαμε σταματήσει την ώρα της οικοδόμησής τους.
ΔιαγραφήΗ ζωή όμως μας ξεπερνά κάποιες στιγμές, όπως και ο εαυτός μας δυστυχώς...
Τα παθήματα ευτυχώς γίνονται μαθήματα, έστω και καθυστερημένα.
Να είσαι καλά, γλυκιά μου!
Είμαι της άποψης πως ούτε ψίθυρος, ούτε κραυγή χρειάζεται. Όπως πολύ επιτυχημένα είχε επισημάνει κάποτε ένας φίλος, "η ένταση της φωνής δεν αποτελεί επιχείρημα". Ο φίλος μου εννοούσε τότε τις δυνατές φωνές, το να υψώνεις εκνευρισμένος τον τόνο. Και, πραγματικά, ως επιχείρημα υπέρ του δίκιου που έχει κάποιος χρησιμοποιείται αυτή η συμπεριφορά. Χωρίς καθόλου να είναι έτσι. "Τον πνίγει το δίκιο του", λέμε, "και ξεσπά". Ενώ κάλλιστα μπορεί να φωνάζει, επειδή είναι ανίκανος να συγκρατήσει τον εαυτό του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως κι ο ψίθυρος, μού φαίνεται, δεν ταιριάζει. Προϋποθέτει εγγύτητα - αλλά εγγύτητα δεν υπάρχει παντού. Στην πραγματικότητα, ψίθυροι και ξεφωνητά κάνουν μια συζήτηση να αφορά τη συναισθηματική σχέση των εμπλεκομένων. Όπου, όμως τέτοια δεν υπάρχει (μπορούν και δύο άγνωστοι να συνομιλούν), είναι απολύτως θεμιτό να κουβεντιάζουν με τον συνηθισμένο, κόσμιο τρόπο για να ανταλλάσσουν απόψεις, δίχως περαιτέρω προσωπική εμπλοκή. Και αυτό, νομίζω, είναι το επιθυμητό: να βγάζουμε από τη μέση τα συναισθήματα - και της οργής και της συμπάθειας -, ώστε να καταφέρνουμε να συνεννοούμαστε με τη λογική. (Με τους ψιθύρους πηγαίνουμε μόνο στο άλλο άκρο, του ίδιου, ωστόσο, συνεχούς.)
Η κραυγή δεν είναι σίγουρα επιχείρημα, όμως υπάρχουν στιγμές που ο έλεγχος χάνεται και είναι απόλυτα ανθρώπινο, αλλιώς θα ήμαστε θεοί και θα είχαμε λύσει όλα μας τα προβλήματα. Όταν είναι μόνιμος τρόπος αντιμετώπισης του άλλου είναι σίγουρα παθολογική η κατάσταση ή άνθρωπο που έχει βολευτεί πίσω από την αδυναμία του.
ΔιαγραφήΌσο για τον ψίθυρο αφορά καθαρά τα ζευγάρια και ακόμα καλύτερα η ανταλλαγή βλεμμάτων μέσα από τα οποία θα έπρεπε να λέγονται όλα, όταν υπάρχει αγάπη και σεβασμός.
Σε άλλες περιπτώσεις επικοινωνίας ο κόσμιος διάλογος και τα ισχυρά επιχειρήματα είναι το μυστικό του παιχνιδιού, διότι έτσι αξιοποιούμε στο μέγιστο βαθμό το μυαλό μας και αυτό που μας διακρίνει στο ζωικό βασίλειο. Όσο για τα συναισθήματα είναι αναγκαίο να υπάρχουν στις συζητήσεις μας με τους άλλους, καθώς μόνο η λογική δεν είναι από μόνη της αποτελεσματική στην επίλυση ενός θέματος. Η ισορροπία βρίσκεται εκεί που λογική και καλή διαχείριση του συναισθήματος συνεργάζονται για μια ολοκληρωμένη και εύστοχη επικοινωνία.
Σ' ευχαριστώ για πολύ ενδιαφέρον σχόλιό σου!
Καλό Σαββατοκύριακο!
Συγνώμη, για τα λάθη μου (έχω φάει κάποιες λέξεις), γιατί γράφω βιαστικά!
ΔιαγραφήΓιατί μέσα σ' όλη τη βλακεία που μας περιβάλει, κάποιοι θεωρούν τα ντεσιμπέλ επίδειξη ισχύος. Είναι οι ίδιοι που μαζί με τη φωνή, συχνά υψώνουν και το χέρι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου Γλαύκη!
Αν υψωθεί το χέρι..., αυτόματα υψώνεται ένας θεόρατος τοίχος και μια τεράστια διαγραφή!
ΔιαγραφήΣυχνά, αυτά τα ντεσιμπέλ και οι λέξεις που αρθρώνονται με τόση ένταση είναι απόλυτα καταστροφικές, καθώς χαράζονται βαθιά στην ψυχή!
Φιλιά πολλά, κορίτσι μου!
Το να υψώνει κάποιος τη φωνή το θεωρώ μεγάλη αγένεια. Το λιγότερο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια, η εξήγηση που διάβασα κι αγνοούσα, θα με κάνει πιο επιεική...
Καλό απόγευμα, Γλαύκη μου.
Η φωνή που υψώνεται κάποιες στιγμές μπορεί να είναι αναγκαία, μέσα από καταστάσεις απελπισίας, μεγάλης απογοήτευσης, γενικά σε φάση αδυναμίας και δικαιολογείται. Κάποιες φορές μπορεί να είναι κι ένας ακραίος τρόπος αφύπνισης. ΤΟ ζήτημα είναι να μην αποτελεί τον συνηθισμένο τρόπο επικοινωνίας, καθώς τότε δείχνει μια προβληματκή κατάσταση και ξεκάθαρα την επιβολή ισχύος με ωμό τρόπο.
ΔιαγραφήΚαλό Σαββατοκύριακο, Αλεξάνδρα μου!
Γλαύκη ομολογώ ότι η φωνή, η κραυγή, σε έναν έντονο διάλογο, με σοκάρει...! δεν έχω συνηθίσει πραγματικά να συζητώ έτσι και με ενοχλεί πραγματικά αν ο συζητητής μου το κάνει. Το θεωρώ ως μια πρόκληση επιβολής σε μια σχέση στιγμής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα έχεις όμορφο βράδυ κορίτσι μου.
Ναι, ισχύει αυτό που λες, Γιάννη μου, και με απωθεί και μένα, γιατί δεν είναι ο τρόπος που επικοινωνώ, καθώς είμαι ήπιος άνθρωπος. Όμως, έχει χρειαστεί να το κάνω με πολύ δικούς μου ανθρώπους πάνω σε σύγκρουση λεκτική. Μου μένει πάντα η πικρία και η απογοήτευση για τον εαυτό μου.
ΔιαγραφήΚαλό βράδυ και σε σένα!
Η ιστορία αυτή που αναφέρεις είναι από τις αγαπημένες μου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εγώ δεν υψώνω φωνή όταν νιώθω να αδικούμε και στον μπαμπά μου που δεν ακούει! ☺ Εγώ πάντως έχω κι ένα άλλο θεματάκι: δεν ακούω τη φωνή μου καλά κι όταν δεν την ακούω δεν μπορώ να σκεφτώ, ούτε να μιλήσω καλά, οπότε δυναμώνω την ένταση ( κουφό αφού!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως όταν δούλεψα με μικρά παιδιά σε παιδικό σταθμό και τους πρώτους 4 μήνες ήμουν συνήθως άφωνη (αφού έκλεινε στο τέλος η φωνή μου) ανακάλυψα ότι τα παιδιά προσέχουν πιο πολύ μια ήρεμη, γλυκιά φωνή. Έτσι το υπόλοιπο διάστημα που δούλεψα με παιδιά έμαθα να μην φωνάζω , ούτε να αγριεύω. Αλλά αυτό το γνωρίζεις κι εσύ φαντάζομαι Γλαύκη μου!
Πολλά φιλιά :)
Μικρό κουφό μου... χρειάζεται κάποιες στιγμές να υψώνεται και η φωνή, για να αφυπνίζονται όσοι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου!
ΔιαγραφήΣυνήθεια να γίνεται ή μόνιμος τρόπος επικοινωνίας και επιβολής της θέσης μας, διότι είναι γελοίο κι εκεί πρωταγωνιστεί η αδυναμία χαρακτήρος...!
Με τα παιδιά δεν το συζητώ.
Εκεί, αν χρειαστεί να υψωθεί η φωνή σε στιγμές ανάγκης (διότι υπάρχουν), θα πρέπει να είναι σταθερός και αποφασιστικός ο τόνος. Όχι, τσιριχτά και κατά τη διαρκεία τρικυμίας του μυαλού...! Έχει χαθεί το παιχνίδι!
Τα παιδιά αναγνωρίζουν και σέβονται τον δάσκαλο που θα φωνάξει, γιατί υπάρχει λόγος σοβαρός, όταν ο ίδιος τους έχει δώσει απίστευτη αγάπη, κατανόηση και ασκεί το έργο του με ευσυνειδησία, γνώση και πραγματικό ενδιαφέρον για εκείνα.
Στην τάξη ο δάσκαλος είναι μαέστρος σε μια ορχήστρα... Τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε να είναι!
Φιλιά πολλά κι από μένα, μπουκλωτό μου!
Ναι ,το δηλώνω , όταν τσακώνομαι είμαι φωνακλού! Δεν θέλω όμως ούτε να καπελώσω τον άλλο , ούτε να περάσει οπωσδήποτε το δικό μου, ούτε να επιβάλλω την άποψή μου. Αντίθετα δέχομαι τον αντίλογο και αναγνωρίζω το λάθος μου, αρκεί ο άλλος να μου το αποδείξει με επιχειρήματα. Επίσης μπορώ να ζητώ συγγνώμη , όταν σφάλλω , πράγμα που δεν κάνουν απαραίτητα όσοι μιλούν χαμηλόφωνα. Ναι το ομολογώ, παθιάζομαι εύκολα και άθελά μου υψώνω τον τόνο της φωνής μου. Ξέρω όμως να υποχωρώ ή ενίοτε , όταν χρειάζεται να αποχωρώ. Εξαρτάται από το είδος της διαφωνίας , το πρόσωπο με το οποίο διαφωνώ και τις ισορροπίες που θέλω ή πρέπει να κρατήσω. Συνεπώς το να μιλά κάποιος πιο έντονα δεν συνεπαγεται απαραιτήτως και έλλειψη πολιτισμού ή σεβασμού στο πρόσωπο του συνομιλητή. Σημασία έχουν οι λέξεις, το περιεχόμενο των λεγομένων και η έκβαση της διαμάχης. Κατά πόσο δηλαδή μπορεί ο καθένας να αναγνωρίσει στον άλλο το δικαίωμα της διαφορετικής άποψης χωρίς εμμονές και εμπάθεια.Επίσης κατά πόσον "το κρατάς μανιάτικο" , όπως λέμε στην καθομιλουμένη ή τα ξεχνάς όλα μετά από λίγο και συνεχίζεις να έχεις την ίδια καλή σχέση με τον άνθρωπό σου ή το φίλο σου. και βέβαια τη στιγμή της διαμάχης οι καρδιές βρίσκονται μακριά. Μετά από λίγο μπορούν όμως να βρεθούν πολύ κοντά. Όσον αφορά τη σχέση δασκάλου και μαθητή , εκεί το κύριο που πρέπει να υπάρχει είναι ο σεβασμός και από τις δυο μεριές για να μην χρειάζεται πειθαρχία και υπακοή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά φιλιά Γλαύκη μου
Καλά, το απόλαυσα το σχόλιό σου και με βρίσκει σύμφωνη από την αρχή μέχρι το τέλος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα τελευταία χρόνια έχω γίνει κι εγώ φωνακλού, γιατί δεν ήμουν ποτέ. Μου άρεσαν πάντα οι ήπιοι τόνοι επικοινωνίας με τους άλλους, όμως οι συνθήκες κάποια στιγμή σε αναγκάζουν να υψώσεις την φωνή. Παράλληλα ως ένοτνη προσωπικότητα η φωνή μου αρέσει μερικές φορές, γιατί ανάβουν ευχάριστα και τα αίματα, αλλά δεν την επιθυμώ ως συχνό τρόπο επαφής μου με τους άλλους. Κάποιοι με έχουν χρίσει ειρηνοποιό, φυσικά, μέχρι να με δουν να μου γυρίζει το μάτι...χαχα! Η υπομονή και η κατανόηση πολλές φορές παρεξηγείται και ορισμένοι την εκμεταλλεύονται! Μέγα λάθος ωσότου τους αποδειχθεί το αντίθετο...
Σε φιλώ κι εγώ και... ετοιμάσου για μία συζήτηση με επιχειρήματα και υψωμένο τον τόνο της φωνής, για να το ευχαριστηθούμε!!!
Οι καλοί φίλοι θα τα "χώσουν" ο ένας στον άλλο κι έπειτα θα είναι όπως πριν, γιατί αυτό είναι αληθινή φιλία και όλα χρειάζονται, αλλιώς θα μένουμε στους τύπους και σε κάτι ψεύτικο!