Είμαστε σίγουρα σε μια άλλη εποχή

Σε τούτη την εποχή όλα οδεύουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το άγνωστο μέλλον. Οι εξελίξεις συχνά μας προλαβαίνουν. Κι από εκεί που κάποιες καταστάσεις ήταν ακόμα στη σφαίρα της φαντασίας, γίνονται αιφνίδια η πραγματικότητα, στην οποία καλούμαστε να ζήσουμε.

Μέσα από την επικαιρότητα επέλεξα δύο θέματα, στα οποία στάθηκα ιδιαίτερα όταν έπεσαν στην αντίληψή μου. Το πρώτο αφορά στη μουσική και το σεξ και την κοινή επίδρασή τους στον εγκέφαλο. Το δεύτερο έχει να κάνει με ένα λίγο τρομακτικό σενάριο της καθημερινότητάς μας, που μόνο σε ταινίες το έχουμε παρακολουθήσει. Τα μικροτσίπ στο σώμα μας.

Σεξ και μουσική

Καναδοί ερευνητές, με επικεφαλής τον νευροεπιστήμονα (και μουσικό) Ντάνιελ Λεβίτιν του Πανεπιστημίου ΜακΓκιλ, πειραματίστηκαν με 17 εθελοντές που άκουσαν την αγαπημένη τους μουσική στο εργαστήριο. 

Το ίδιο νευροχημικό σύστημα του εγκεφάλου παράγει τα αισθήματα απόλαυσης είτε πρόκειται για σεξ, για μουσική, φαγητό, ναρκωτικά. Όταν οι επιστήμονες μπλόκαραν την φυσική παραγωγή οπιοειδών ουσιών στη συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου, οι εθελοντές δεν ευχαριστιούνταν πλέον το αγαπημένο τους μουσικό κομμάτι, ενώ το αναγνώριζαν. Παρατηρούνταν ανηδονία.

Είναι η πρώτη φορά που αποδεικνύεται πέραν κάθε αμφιβολίας ότι τα οπιοειδή του εγκεφάλου εμπλέκονται άμεσα στην απόλαυση της μουσικής, όπως συμβαίνει με το σεξ.

Οι επιστήμονες έκαναν σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature Scientific Reports".

Μην μας φανεί καθόλου παράξενο, λοιπόν, αν στην πορεία δούμε να αντικαθίσταται εντελώς το σεξ με τη μουσική, καθώς στην εποχή μας, που πρωταγωνιστεί η μοναξιά, η ψυχική και η σωματική απομάκρυνση των ανθρώπων, θα είναι η πιο ασφαλής, οικονομική, ανώδυνη και σίγουρη λύση.

 

  

Μικροτσίπ σε εργαζόμενους

Μια εταιρεία μάρκετινγκ στο Βέλγιο κάλεσε τους υπαλλήλους της να τοποθετήσουν μικροτσίπ - σε μέγεθος ενός κόκκου ρυζιού -  στο σώμα τους και συγκεκριμένα ανάμεσα στον αντίχειρα και τον δείκτη του χεριού τους. Αυτό θα αντικαταστήσει τις κάρτες που κατέχουν και οι οποίες τους επιτρέπουν την πρόσβαση στον χώρο της εταιρείας.

Το τσιπάκι θα εμπεριέχει προσωπικές πληροφορίες, με αποτέλεσμα να τίθεται θέμα προστασίας προσωπικών δεδομένων. 

Παρόλο που η πρόταση αυτή αντιμετωπίστηκε με δισταγμό από τους εργαζόμενους, υπήρξαν ήδη κάποιοι που δέχτηκαν να τοποθετήσουν το μικροτσίπ στο σώμα τους.

Μήπως παράγει πολλά οπιοειδή ο εγκέφαλος αυτών που δέχτηκαν; Ή μήπως εγώ είμαι υπερβολική και εκτός εποχής;

Γιατί περνούν στα "ψιλά γράμματα" τέτοιου είδους κινήσεις;

@ Μέρες πριν ήθελα να γράψω με χιούμορ τα σημερινά θέματα, όμως τελικά δεν μου βγήκε με τίποτε...

Η μουσική όμως απαραίτητη. Έτσι, για την απόλαυση...

"Στη ζωή δεν υπάρχουν λύσεις..."

"Στη ζωή δεν υπάρχουν λύσεις. Υπάρχουν δυνάμεις σε κίνηση. Πρέπει να τις πλάσεις και οι λύσεις θα ακολουθήσουν."

Από τον δημιουργό του "Μικρού Πρίγκιπα",  Antoin de Saint-Exupéry, όπως και τα παρακάτω.

"Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό."

"Η τελειότητα επιτυγχάνεται όχι όταν δεν έχεις τίποτα να προσθέσεις, αλλά όταν δεν υπάρχει τίποτα να αφαιρέσεις." 

"Κάνε τη ζωή σου ένα όνειρο και το όνειρό σου πραγματικότητα."

Θα έλεγα ακόμα στον δημιουργό του μικρού, τρυφερού μας ήρωα, αν συνομιλούσαμε: 

"Αγαπημένε Antoin, αυτές οι δυνάμεις σε κίνηση μπορούν να οδηγήσουν στην τελειότητα, στο τριαντάφυλλο που είναι τόσο σημαντικό, στο όνειρο που μπορεί να γίνει πραγματικότητα, όταν το "εγώ" συναντήσει το "μαζί". 

Εκεί πλάθεται η πιο γλυκιά ομορφιά, η αρμονία και έρχονται πάντα οι λύσεις, ίσως πιο ευφυείς, πιο δυνατές κι όλα αποκτούν μια άλλη αξία."

Κι εδώ ένα βίντεο σε μουσική του Yann Tiersen (ταινία Amelie), όπου μέσα από τον χορό θα ήθελα να αποδώσω με συμβολικό τρόπο όσα λέγονται παραπάνω...

 

@ O πίνακας είναι του Gustav Klimt 

Ο καλύτερος γιος

Μια ιστορία από την Αιθιοπία μας παρουσιάζει έναν γέρο ο οποίος, όταν έφτασε στο κατώφλι του θανάτου, κάλεσε τους τρεις γιους του και τους είπε:

«Δεν μπορώ να χωρίσω στα τρία την περιουσία μου. Θα αναλογούσε ένα πολύ μικρό μερίδιο στον καθένα σας. Αποφάσισα να κληροδοτήσω όσα έχω σ’ αυτόν που θα αποδειχτεί ο πιο ικανός, ο πιο έξυπνος απ’ όλους. Με άλλα λόγια: στον καλύτερο γιο μου. Έχω ακουμπήσει στο τραπέζι από ένα νόμισμα για τον καθένα σας. Πάρτε τα. Αυτός που θα καταφέρει να αγοράσει με το νόμισμα αυτό κάτι που θα γεμίσει μέχρι επάνω την καλύβα θα τα πάρει όλα.»

Οι γιοι έφυγαν. Ο πρώτος αγόρασε άχυρα, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να γεμίσει την καλύβα μέχρι τη μέση. Ο δεύτερος αγόρασε σακιά με πούπουλα, αλλά ούτε κι αυτός κατάφερε να γεμίσει την καλύβα.

Ο τρίτος γιος – που πήρε την κληρονομιά – αγόρασε ένα πράγμα μόνο. Ήταν ένα κερί. Περίμενε το σκοτάδι, άναψε το κερί και γέμισε την καλύβα με φως.

                                       Πηγή: Μυθοπλασίες κι αφηγήσεις

Οι μεγάλες αγάπες πάνε στον παράδεισο

Οι παλιές αγάπες λένε πάνε στον παράδεισο, όμως το παραφράζω και λέω πως οι μεγάλες αγάπες πάνε στον ονειρικό εκείνο τόπο, ενώ οι μικρές πάνε παντού, όπως και τα "κακά παιδιά".

Το ζήτημα είναι ποιες αγάπες επιθυμεί να ζήσει κανείς, για ποιες είναι έτοιμος. 

Όποια είναι η ανάγκη του - μεγάλη ή μικρή αγάπη, γι' αυτή θα είναι προετοιμασμένος, κι ας μην το γνωρίζει, κι αυτή θα του προκύψει στην ζωή του. 

Μπορεί να μη συμβεί μόνο μία φορά, αλλά μία είναι εκείνη που θα χαραχτεί βαθιά στην ψυχή του. Πάντα μιλώντας γι' αυτές τις μεγάλες, που "κάστρα καταλούν", όπως λέει και το τραγούδι.

Μερικές σκόρπιες σκέψεις γύρω από το δυνατό συναίσθημα. Έτσι, "στα κλειστά τα παραθύρια τον παλιό σκοπό ήρθ’ απόψε όπως πρώτα για να ξαναπώ", σαν τους Χαϊνηδες.

Πόσο τυχερός είναι ένας άνθρωπος όταν αγαπιέται, όταν κάποιος τον νιώθει και όλο αυτό του έρχεται χωρίς να κοπιάσει. 

Συχνά δεν αντέχουν τόση αλήθεια οι άνθρωποι και αντιδρούν καχύποπτα και ίσως με μια δόση κοροϊδίας, λόγω του ότι είναι περικυκλωμένοι από τόσα ψέματα, τόσα δήθεν, τόση ισοπέδωση ή υπερβολή για ανούσια πράγματα.

Πόσο σημαντικό είναι για δύο ανθρώπους να ανέχονται ο ένας τα ζόρια του άλλου.

Να έχουν έτοιμο το αστείο στην άκρη της γλώσσας, την ώρα που ο ένας έχει κατακλυστεί από τον χείμαρρο των νεύρων.

Εκεί που ο ένας νευριάζει τον άλλο κι εκείνος λέει πως θα φύγει, την ίδια στιγμή να γυρνά, να τον αρπάζει και να τον φιλά. Να του λέει πως δεν πειράζει, διότι πράγματι θα ισχύει αυτό. Ο οποίος δεν θα το κρατά "μανιάτικο" και δεν θα βρεθεί ποτέ η στιγμή να το "χτυπήσει" στον άλλο σαν την καμπάνα της Νοτρ Νταμ.

 

Πόσο μοναδικό και πολύτιμο είναι να στέκεται κανείς πλάι στον άλλο την ώρα της εσχατιάς του, όποια κι αν είναι αυτή. Να την κατανοεί, να την υπομένει, να την αντέχει, να τείνει το χέρι της αγάπης την πιο δύσκολη στιγμή ή περίοδο. Να είναι εκεί με την ψυχή του και να θέλει το καλύτερο για τον άλλο.  

Πόσο ανακουφιστικό και ιδανικό είναι για δύο ανθρώπους να νιώθουν μαζί άνεση και ασφάλεια, γιατί ξέρουν πως τα συναισθήματα και οι σκέψεις τους δεν κινδυνεύουν, όταν τις μοιραστούν μεταξύ τους. Όταν είναι σίγουροι ότι είναι σε καλά χέρια.

Κι αν κάποιος δεν τα πάει καλά με τα λόγια, δεν του είναι εύκολο να εκφραστεί, να δείξει τι συμβαίνει στο μυστήριο μυαλό του, ας μην πει λέξη, ας δώσει ένα φιλί. Ο άλλος που τον αγαπά, θα καταλάβει.

Εμπεριέχονται όλα επιτυχώς σ' ένα φιλί. 

Το φιλί μας είμαστε εμείς.

 

Τελικά, τι είναι αυτό που έχει αξία;

Οι πολιτικές ιδεολογίες απογυμνώθηκαν, έχασαν τον στόχο τους και την αίγλη τους. 

Έπαψαν για πολλούς να είναι το στήριγμα και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. 

Δεν φταίνε φυσικά αυτές αλλά οι πιστοί ακόλουθοί τους, που έβαλαν πάνω από εκείνες τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και παντός είδους αδυναμίες, αλλά πολύ περισσότερο την κοντόφθαλμη ματιά τους απέναντι σε όλα.

Οι ιδέες από μόνες τους δεν προδίδουν ποτέ και κανέναν, ίσως μόνο να αποδειχθούν αταίριαστες σε κάποιους και στον τρόπο σκέψης τους  ή ανεφάρμοστες για την αχόρταγη κι ανόητη πραγματικότητα του ανθρώπινου είδους.

Οι άνθρωποι όμως προδίδουν και συχνά χωρίς καμία αναστολή, ενοχή, με καθαρά υστερόβουλο τρόπο, διόλου τυχαία.

Ο άνθρωπος ζει έτσι κι αλλιώς το παράλογο από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του. Προσπαθεί να μην το βλέπει, όταν δεν το αγνοεί πλήρως. Σε αυτή την περίπτωση αποφασίζει να ζει στον μικρόκοσμό του, που έχει πιθανότητες να του προσφέρει μικρές στιγμές ευτυχίας, όμως μέχρι εκεί και παραπέρα δεν έχει. Στο τέλος της ζωής του θα αναρωτιέται ίσως για ποιο λόγο ήρθε στον κόσμο. Αν είχε κάποιο νόημα η πορεία του στη γη. Μπορεί και να μην αναρωτιέται καν, οπότε μακάριος μέσα στην πνευματική του φτώχεια θα αφήνει όλο το φορτίο της ανυπαρξίας του στο ότι πάντα κάποιος άλλος ή κάτι θα του έφταιγε. Εκείνος ήταν απών.

Στην περίπτωση που δείξει το σθένος να το αντικρίσει κατάματα, τότε η πορεία του είναι μονόδρομος και δεν είναι άλλος από την ατομική συνειδητοποίηση αυτού του παράλογου ακόμα και του θανάτου, οπότε θα επαναστατήσει μέσα από την ατομική του προσπάθεια, η οποία θα συμπεριλαμβάνεται και σε μία  συλλογική. Έτσι αποκτά νόημα η ζωή και ο κόσμος και έχει τη δυνατότητα να οδηγηθεί στην ευτυχία.

Δυστυχώς, ο άνθρωπος αποφασίζει να δράσει συλλογικά, πιθανόν αναλαμβάνοντας και την ατομική ευθύνη, όταν μια δοκιμασία που περνά φτάσει στην κορύφωσή της. 

Όμως, μέχρι τώρα έχει φανεί πως όταν τελειώσει κι αυτή του η ταλαιπωρία, έχοντας καταφέρει δυναμικά να την ξεπεράσει, θα χαρεί με την ψυχή του την σωτηρία του, θα πανηγυρίσει επιδιδόμενος σε υλικές απολαύσεις χωρίς μέτρο, λησμονώντας για ακόμη μία φορά ότι το κακό διατηρείται σε λανθάνουσα κατάσταση και κάποια στιγμή θα επανέλθει. Γι' αυτό είναι ανάγκη να επαγρυπνά.

Τελικά, τι είναι αυτό που έχει αξία στην ζωή μας και σε αυτό τον παράλογο κόσμο;

Θα απαντούσα μέσα από τη σκέψη και τον λόγο του Αλμπέρ Καμύ:

"Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να ζούμε και να πεθαίνουμε γι' αυτό που αγαπάμε".

Εννοείται ότι θα έχουμε βρει κατά τη διάρκεια της ζωής μας ποια είναι όλα αυτά που αγαπάμε αληθινά, ώστε να έχει κάποια αξία η ύπαρξή μας και το τέλος της.

Μουσική όπως πάντα, καθώς είναι μια διαχρονική αγάπη...

Ήρθα, έτσι, γιατί είχα κάτι να σας πω, κι ας πέσει χάμω...

Καλή συνέχεια στον προσωπικό μας αγώνα ο καθείς!

 Μην ξεχνάμε ότι είμαστε όλη μια παρέα σε τούτο το πλοίο, που αξίζει να κάνει όνειρα για κάτι καλύτερο!

Ένα μεγάλο Ναι ή ένα μεγάλο Όχι;

«Che fece .... il gran rifiuto» 

 
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ‘χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.

                                    Κωνσταντίνος Καβάφης

Ο Καβάφης παίρνει τον στίχο από την Κόλαση του Δάντη "Che fece .... il gran rifiuto", αφαιρώντας το "per vilta" (από δειλία), και απομακρύνεται από το νόημα που έδωσε ο Δάντης. Δεν υπερασπίζεται εκείνον που από δειλία ακολούθησε τη μεγάλη άρνηση, αλλά τιμά τους μεγάλους αρνητές, τους ανθρώπους που έχουν το θάρρος να πουν όχι στην τρέχουσα ηθική, στις κοινωνικές συμβάσεις, στις ξεπερασμένες ποιητικές τεχνικές και ό,τι άλλο η κοινωνία επιχειρεί να επιβάλλει στους ανθρώπους, εγκλωβίζοντάς τους σε έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής και σκέψης.

Το ζήτημα είναι ότι όσοι πήραν τον δρόμο της άρνησης, ο οποίος απαιτεί υψηλό σθένος και αποφασιστικότητα, έμειναν πιστοί στην προσωπική τους ταυτότητα και μακριά από όσα όριζαν οι άλλοι γι' αυτούς, δεν έγιναν αποδέκτες ανάλογης τιμής και σεβασμού από την κοινωνία, όπως εκείνοι που είπαν το μεγάλο ναι στις επιταγές της. Επειδή επέλεξαν να είναι αυθεντικοί,  δέχτηκαν την ισχυρή επίκριση από αυτήν έως και την τιμωρία της κάποιες φορές.

Πηγή όλων των παραπάνω και μια πολύ καλή ανάλυση του ποιήματος στο latistor.

Πόσο αντέχει τελικά κανείς να χαράξει τη δική του αυθεντική πορεία; Πάντα με σεβασμό απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους;