" Κανείς δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι δύο φορές. " -
" Πόλεμος πατήρ πάντων " -
" ...τα εναντιόδρομα έχουν ενιαία φορά - από τα αντίθετα γεννιέται η ωραιότερη αρμονία " -
Ηράκλειτος
Με ένα καφεδάκι και λίγη μουσική για συντροφιά ας δούμε δύο ποιητές να καταθέτουν δικά τους μικρά "αποστάγματα". Μάλιστα, ας τους φανταστούμε να συνομιλούν... Ξεκινά ο Ρίτσος με τους δικούς του προβληματισμούς και κλείνει με μια φράση του ο Καβάφης.
"Ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας και δεν μπορούμε πια να κοιμηθούμε. "
"Να είμαστε έτοιμοι. Κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα."
"Για να φτάσεις να πεις την αλήθεια, θα πρέπει -λέει- να μην περιμένεις πια τίποτα."
"Έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει."
Αυτά μάς είπε ο Ρίτσος και ο Καβάφης σαν να του απαντά με το παρακάτω...
"Ήθελα να δώσω φως και συγκίνηση σε όσους είναι σαν και εμένα καμωμένοι… "
@ Έτσι, για να πάει καλά η εβδομάδα παρ' όλη την μπίχλα που μας έχει κυριεύσει και ορίσει την καθημερινότητά μας!
Λένε πως για να μην σαλτάρει κανείς, καλό θα είναι να εκφράζει ή να μετουσιώνει όσα αισθάνεται (πάντα για τα καταστροφικά συναισθήματα μιλώντας) με κάποιο τρόπο λιγότερο ή περισσότερο δημιουργικό. Με κάποιο τρόπο, τελοσπάντων, πρόσφορο που να βοηθάει, ώστε να μην τον καταβάλει ψυχικά, πνευματικά κι ενίοτε σωματικά όλο αυτό που νιώθει. Σίγουρα δε συστήνεται το να αρχίσει να επιτίθεται σε όποιον βρει μπροστά του, βγάζοντας όλα του τα απωθημένα, δηλαδή άλλο να του φταίει κι άλλος να την "πληρώνει"! Δυστυχώς, όμως, σε πλήθος περιπτώσεων μέσα στις καθημερινές ιστορίες τρέλας μόνο αυτό συμβαίνει!
Ζούμε που ζούμε την αδιαφορία και το παράλογο μέσα στη χώρα μας με όλα όσα εξελίσσονται χωρίς παύση - μια ανάσα - και ταράζουν ανελέητα την ισορροπία μέσα μας, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η λύση δεν είναι το "αλληλοφάγωμα" μα η ψυχραιμία, η κατανόηση, η ενότητα και η συνεργασία. Σε περιόδους υψηλής κρίσης αυτά αποτελούν το "μαγικό ραβδί" που θα οδηγήσει στον δρόμο της σωτηρίας.
Στις πιο δύσκολες συνθήκες θα συναντήσει κανείς και τις πιο άκυρες στάσεις ή συμπεριφορές. Κι αυτό, διότι ο άνθρωπος δεν εννοεί να νιώσει στο πετσί του ότι γύρω του υπάρχουν και φωτεινά σημάδια πέρα από το σκοτάδι της ψυχής του. Δεν έμαθε ποτέ να διακρίνει τα καλά που απολαμβάνει, να τα προβάλλει παράλληλα με τα αρνητικά που τον ταλαιπωρούν, για να σκεφτεί με σοφία πριν δράσει ανεξέλεγκτα. Όπου τότε και την αναστάτωση ή την καταστροφή θα επιφέρει, αλλά και θα γελοιοποιηθεί μέσα από ακραίες αντιδράσεις ή ακόμη και ψεύδη!
Τα παραπάνω συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή του τόπου, μα ακόμη χειρότερα στην αγορά, στη στάση των ΜΜΜ, στον χώρο εργασίας (κι ας δίνεις την ψυχή του κανείς εκεί), στις δημόσιες υπηρεσίες (κι ας "καίγεται" κανείς στο να έχει κάποιο αποτέλεσμα), στον δρόμο και όπου αλλού μπορεί να φανταστεί κανείς (ας το προσθέσει...).
Τελειωμό δεν έχει όλο τούτο κι εγώ βλέπω το μεταφορικό μέσο που επέλεξα για την αρχική εικόνα της ανάρτησης και θέλω να το σκάσω με τις πιο υψηλές ταχύτητες που είναι σε θέση να πιάσει... "Μα αυτό βρήκες, καλή μου;", θα μου πεις, αγαπητέ αναγνώστη. Ο καθένας με τα γούστα του, αφού προσωπικά νιώθω ότι αυτό το μέσο μου προσφέρει την αίσθηση της ελευθερίας και της εκτόνωσης (μια και κάνεις άσκηση παράλληλα)....
Άντε, γιατί θα έχει δίκιο όποιος σκεφτεί ότι η σοφότερη κίνηση είναι να το πάρω και να βγω στον δρόμο κι όχι να κάθομαι να γράφω πάλι εδώ!
Φυσικά και θα το πράξω, για να μην σκάσω, μα ένα μοίρασμα ήρθα να κάνω για την ελευθερία που χάνουμε με ρυθμούς γοργούς και την ασφυξία που την ακολουθεί και είναι πολύ κακός σύμβουλος για όλα!
Μουσική από τα παλιά στο play και... καλή μας συνέχεια κι όποιος αντέξει!
Για πολλοστή φορά και μέσα από διαφορετικές πλευρές της ζωής διαπιστώνω ότι ο άνθρωπος δε θα πάψει να βγάζει το "τέρας" που έχει στην ψυχή του. Με αυτή του την όψη ήρθα για ακόμη μία φορά πολύ κοντά εδώ και αρκετές μέρες, λόγω του ότι σώθηκε ως εκ θαύματος ο μικρός γατούλης που υπάρχει στο σπίτι τα τελευταία δύο χρόνια, ο οποίος ήρθε - πάλι κάπως μαγικά - να πάρει τη θέση του πατέρα του, του σπουδαίου Νικολή. Για εκείνον είχα γράψει παλαιότερα και μπορεί να ανατρέξει κανείς στην παρακάτω ανάρτηση, για να μην επαναλαμβάνομαι. "Γοητευτικοί καρδιοκλέφτες...!"
Ένα βράδυ βρήκε τον μικρό γατούλη ένας νεαρός που έκανε βόλτα το σκυλάκι του στον πεζόδρομο μπροστά στο σπίτι. Για καλή του τύχη του μικρού τον είδε στο σκοτάδι, να τινάζεται όλο του το κορμάκι αδιάκοπα, κοντά στη ρόδα του αυτοκινήτου. Συνέπεσε να βγαίνουμε στις σκάλες εκείνη την ώρα και μας το ανέφερε, αλλιώς δε θα το είχε πάρει είδηση κανείς, μια και ο γατούλης είναι ελεύθερο ζώο, όπως ο πατέρας του. Έρχεται στο σπίτι όποτε αυτός επιθυμεί και κάθεται όσο θέλει, όμως σε καθημερινή βάση και αρκετές φορές μέσα στην ημέρα (κι έχει και ιατρική φροντίδα από εμάς).
Τελικά, υπάρχει ανθρωπιά...όπως και απανθρωπιά! Όχι μόνο μας ειδοποίησε ο νεαρός για το συμβάν - που ήταν επείγον - μα τηλεφώνησε ωσότου δράσουμε και στον δικό του κτηνίατρο για να του πει τα συμπτώματα και να του δώσει οδηγίες!
Στη συνέχεια ο μικρός ήρωας μεταφέρθηκε εσπευσμένα στον κτηνίατρο που τον παρακολουθεί, ο οποίος δεν έχει ωράριο (ήταν πολύ αργά το βράδυ όταν συνέβη) εμπρός στην ασφάλεια και την βοήθεια που έχουν ανάγκη τα ζώα και είναι προς τιμήν του!
Φυσικά ήταν φόλα που είχε αρχίσει να δηλητηριάζει το σωματάκι του ανύποπτου ζώου και κόντευε να το εξολοθρεύσει. Και για του λόγου το αληθές, αν αργούσαμε δέκα λεπτά, δε θα είχε σωθεί. Έπειτα από σχεδόν τρεις ώρες ταλαιπωρίας στο ιατρείο κατάφερε να επιστρέψει σε πλήρη αδυναμία στο σπίτι. Με την φροντίδα όλων μέσα σε δυο μέρες ήταν και πάλι στα "όπλα". Αρχικά ίσα που στεκόταν στα πόδια του, αφού έπινε νερό κι έμενε το κεφαλάκι του στο δοχείο. Την τρίτη μέρα βολτάριζε όπως παλιά κι έτρωγε λουκούλλεια, όμως δέθηκε με το σπιτικό πολύ περισσότερο, κάτι το οποίο μας επισήμανε ο γιατρός.
Με τον ίδιο τρόπο πέθανε ο πατέρας του μικρού Ρόμπιν (αυτό είναι το όνομά του), ο περιβόητος και πολυαγαπημένος Νικολής, που θα μείνει αξέχαστος σε όσους τον γνώρισαν! Εκείνος έχασε τη ζωή του ένα βράδυ ισχυρής κακοκαιρίας τον Οκτώβριο του 2018. Δεν είχα γράψει για ό,τι συνέβη τότε, διότι μου ήταν πολύ δυσάρεστο. Τότε, όπως και τώρα, κάποιος ασυνείδητος έριχνε σωρηδόν τις φόλες στα ανυποψίαστα και άκακα ζωάκια, εξολοθρεύοντας πλήθος γατιών στη γειτονιά.
Ένας άλλος "βαρεμένος" γειτονικής περιοχής (πληροφορία του γιατρού) πετάει επίσης φόλες μέσα στους κήπους ή τις αυλές των σπιτιών με στόχο τους σκύλους τους.
Δεν κατάλαβα ποτέ τόση κακία και τόσο μίσος που μπορεί να επιδείξει κάποιος απέναντι σε αθώες ψυχές, οι οποίες κυριολεκτικά δεν τον έβλαψαν σε τίποτα. Μόνο ψυχική ασθένεια είναι δυνατό να σκεφτώ ότι κρύβεται από πίσω ή η ανόητη αίσθηση του ισχυρού απέναντι στον πιο αδύναμο, για να ικανοποιηθεί το "στραπατσαρισμένο" "εγώ" από άλλες αιτίες.
Μα δε είναι να απορεί κανείς, όταν ήδη άνθρωπος συμπεριφέρεται με αντίστοιχο ύπουλο, χυδαίο κι εγκληματικό τρόπο απέναντι σε άνθρωπο. Οπότε, για ποιο λόγο να μην το κάνει προς κάθε πλάσμα της φύσης ή οποιοδήποτε δημιούργημά της.
Όπως επίσης θεωρώ εγκληματικό να πάρει κάποιος ένα ζωάκι κι έπειτα από ορισμένο χρονικό διάστημα να το εγκαταλείψει στον δρόμο. Κι όλο αυτό για να ικανοποιήσει μόνο και μόνο τις βαθιά εγωιστικές του ανάγκες! Ας μην το πάρει ποτέ!
Το "τέρας" της ψυχής καλά κρατεί και τον κόσμο κυριεύει!
"Ψεύτικε κόσμε, ψεύτικε η αλήθεια σε ερωτεύτηκε κι έκανε όνειρα γλυκά που δε μπορεί να τα νικά "
Στίχοι στους οποίους στάθηκα από ένα νέο τραγούδι του Θοδωρή Κοτονιά, που όμως το τραγουδά παρέα με τον Μίλτο Πασχαλίδη. Και οι δύο αγαπημένοι. Συνυπάρχουν σε μια πολύ γλυκιά δημιουργία. Παραμένοντας σε ένα ύψος που κάνει αυτόν τον κόσμο τον ψεύτικο να δείχνει αποστροφή σε κάτι τέτοια.
Έπειτα από το παραπάνω συνάντησα στην αναζήτησή μου ένα ακόμη καινούριο σχετικά (περσινό) μουσικό κομμάτι μιας εξαιρετικής καλλιτέχνιδας. Φωτεινή Βελετσιώτου και...
"Γιατί το δάκρυ της καρδιάς μέσα σε μια ψυχρή ματιά παγώνει"
Γιατί εκείνη ξέρει...
Πώς να αντισταθώ μετά από αυτό στη γοητεία της φωνής της και να μην ακούσω κι άλλες δικές της μουσικές ομορφιές; Πάμε απλά λίγο πίσω στον χρόνο μετρώντας πέντε, έξι και εφτά χρόνια με τη σειρά κυκλοφορίας των τραγουδιών που ακολουθούν.
"Ενός κλαδιού η ερημιά το χέρι της απλώνει σαν αποχωρισμού αγκαλιά γέρνει και μας πληγώνει "
" Είχες την πόρτα ανοιχτή, αμπαρωμένη την πληγή κι εμένα στα ξεθωριασμένα. Να μπω απόψε ή να μην μπω κι αν έρθω πες μου τι να πω που μου `χεις τα φτερά δεμένα."
" Τώρα θα δεις τα χρώματα ν’ αλλάζουνε και τα βουνά να σμίγουν ένα-ένα. Άγγελοι σα θνητοί θα σ’ αγκαλιάζουνε εχθροί θα σου μιλούν αγαπημένα. "
Όλα έχουν θαυμάσιους στίχους!
Αλήθεια "εδώ που φτάσαμε, ποια παραμύθια έχουν μείνει""έτσι που τη ζωή χαλάσαμε και η φλόγα τρεμοσβήνει"; Πόσα, άραγε "διόδια" έχουμε ακόμα να "πληρώσουμε" σε τούτη τη ζωή;
Και να λέγαμε με "αποθυμιά", "τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια, που πέφτει σαν ζεστή βροχή η αγάπη", ο κόσμος μας θα μοιάζει πιο ωραίος!
