Τι χρωστάνε άραγε οι αθώες ψυχές;

Για πολλοστή φορά και μέσα από διαφορετικές πλευρές της ζωής διαπιστώνω ότι ο άνθρωπος δε θα πάψει να βγάζει το "τέρας" που έχει στην ψυχή του. Με αυτή του την όψη ήρθα για ακόμη μία φορά πολύ κοντά εδώ και αρκετές μέρες, λόγω του ότι σώθηκε ως εκ θαύματος ο μικρός γατούλης που υπάρχει στο σπίτι τα τελευταία δύο χρόνια, ο οποίος ήρθε - πάλι κάπως μαγικά - να πάρει τη θέση του πατέρα του, του σπουδαίου Νικολή.
Για εκείνον είχα γράψει παλαιότερα και μπορεί να ανατρέξει κανείς στην παρακάτω ανάρτηση, για να μην επαναλαμβάνομαι.
                                  "Γοητευτικοί καρδιοκλέφτες...!"

Ένα βράδυ βρήκε τον μικρό γατούλη ένας νεαρός που έκανε βόλτα το σκυλάκι του στον πεζόδρομο μπροστά στο σπίτι. Για καλή του τύχη του μικρού τον είδε στο σκοτάδι, να τινάζεται όλο του το κορμάκι αδιάκοπα, κοντά στη ρόδα του αυτοκινήτου. Συνέπεσε να βγαίνουμε στις σκάλες εκείνη την ώρα και μας το ανέφερε, αλλιώς δε θα το είχε πάρει είδηση κανείς, μια και ο γατούλης είναι ελεύθερο ζώο, όπως ο πατέρας του. Έρχεται στο σπίτι όποτε αυτός επιθυμεί και κάθεται όσο θέλει, όμως σε καθημερινή βάση και αρκετές φορές μέσα στην ημέρα (κι έχει και ιατρική φροντίδα από εμάς).

 
Τελικά, υπάρχει ανθρωπιά...όπως και απανθρωπιά!
Όχι μόνο μας ειδοποίησε ο νεαρός για το συμβάν - που ήταν επείγον - μα τηλεφώνησε ωσότου δράσουμε και στον δικό του κτηνίατρο για να του πει τα συμπτώματα και να του δώσει οδηγίες! 

Στη συνέχεια ο μικρός ήρωας μεταφέρθηκε εσπευσμένα στον κτηνίατρο που τον παρακολουθεί, ο οποίος δεν έχει ωράριο (ήταν πολύ αργά το βράδυ όταν συνέβη) εμπρός στην ασφάλεια και την βοήθεια που έχουν ανάγκη τα ζώα και είναι προς τιμήν του! 

Φυσικά ήταν φόλα που είχε αρχίσει να δηλητηριάζει το σωματάκι του ανύποπτου ζώου και κόντευε να το εξολοθρεύσει. Και για του λόγου το αληθές, αν αργούσαμε δέκα λεπτά, δε θα είχε σωθεί. Έπειτα από σχεδόν τρεις ώρες ταλαιπωρίας στο ιατρείο κατάφερε να επιστρέψει σε πλήρη αδυναμία στο σπίτι. Με την φροντίδα όλων μέσα σε δυο μέρες ήταν και πάλι στα "όπλα". Αρχικά ίσα που στεκόταν στα πόδια του, αφού έπινε νερό κι έμενε το κεφαλάκι του στο δοχείο. Την τρίτη μέρα βολτάριζε όπως παλιά κι έτρωγε λουκούλλεια, όμως δέθηκε με το σπιτικό πολύ περισσότερο, κάτι το οποίο μας επισήμανε ο γιατρός.

 

 

Με τον ίδιο τρόπο πέθανε ο πατέρας του μικρού Ρόμπιν (αυτό είναι το όνομά του), ο περιβόητος και πολυαγαπημένος Νικολής, που θα μείνει αξέχαστος σε όσους τον γνώρισαν! Εκείνος έχασε τη ζωή του ένα βράδυ ισχυρής κακοκαιρίας τον Οκτώβριο του 2018. Δεν είχα γράψει για ό,τι συνέβη τότε, διότι μου ήταν πολύ δυσάρεστο. Τότε, όπως και τώρα, κάποιος ασυνείδητος έριχνε σωρηδόν τις φόλες στα ανυποψίαστα και άκακα ζωάκια, εξολοθρεύοντας πλήθος γατιών στη γειτονιά.

Ένας άλλος "βαρεμένος" γειτονικής περιοχής (πληροφορία του γιατρού) πετάει επίσης φόλες μέσα στους κήπους ή τις αυλές των σπιτιών με στόχο τους σκύλους τους.

 

Δεν κατάλαβα ποτέ τόση κακία και τόσο μίσος που μπορεί να επιδείξει κάποιος απέναντι σε αθώες ψυχές, οι οποίες κυριολεκτικά δεν τον έβλαψαν σε τίποτα. Μόνο ψυχική ασθένεια είναι δυνατό να σκεφτώ ότι κρύβεται από πίσω ή η ανόητη αίσθηση του ισχυρού απέναντι στον πιο αδύναμο, για να ικανοποιηθεί το "στραπατσαρισμένο" "εγώ" από άλλες αιτίες. 

Μα δε είναι να απορεί κανείς, όταν ήδη άνθρωπος συμπεριφέρεται με αντίστοιχο ύπουλο, χυδαίο κι εγκληματικό τρόπο απέναντι σε άνθρωπο. Οπότε, για ποιο λόγο να μην το κάνει προς κάθε πλάσμα της φύσης ή οποιοδήποτε δημιούργημά της.

 

Όπως επίσης θεωρώ εγκληματικό να πάρει κάποιος ένα ζωάκι κι έπειτα από ορισμένο χρονικό διάστημα να το εγκαταλείψει στον δρόμο. Κι όλο αυτό για να ικανοποιήσει μόνο και μόνο τις βαθιά εγωιστικές του ανάγκες! Ας μην το πάρει ποτέ!

 

Το "τέρας" της ψυχής καλά κρατεί και τον κόσμο κυριεύει!