Γοητευτικοί καρδιοκλέφτες...!

"Γατόνια, γοητευτικοί καρδιοκλέφτες!"

Ναι, έφτασα να το λέω αυτό και να γράφω κείμενο γι' αυτά, ενώ δεν πλησίαζα ποτέ τα ζώα... Τα αγαπούσα πάντα από μικρή αλλά εξ αποστάσεως! Μεγάλωσα σε μια οικογένεια, που είχε πάντα ζώα, τα οποία ζούσαν στον κήπο, δηλ. για μένα πιο κοντά στον φυσικό τους χώρο. Τα σεβόμουν ως υπάρξεις και δεν ήθελα ποτέ να τα κακοποιούν ή να τα παραμελούν από την στιγμή που είχε αναλάβει κάποιος την φροντίδα τους. Από παιδί μέχρι και σήμερα με ενδιέφερε πάντα να μην αισθάνονται οι μικροί μας φίλοι ότι στερούνται το περιβάλλον για το οποίο γεννήθηκαν, την φύση, ή ότι χάνουν την ελευθερία τους, για να περνάμε εμείς οι άνθρωποι καλά, ικανοποιώντας τη ματαιοδοξία μας ή άλλες ανάγκες μας. 

Θεωρώ ότι η συνύπαρξη ζώου και ανθρώπου είναι αρμονική και δίκαιη, μόνο όταν ο ένας σέβεται τον άλλο και υπάρχουν κάποια όρια, τα οποία είναι ανάγκη να τηρούνται και από τις δύο πλευρές. Πιστεύω ότι το ζώο είναι πιο ευτυχισμένο και δεν ξεχνά την φύση του, όταν ζει σε εξωτερικούς χώρους και έχει την ελευθερία του, απολαμβάνοντας όμως παράλληλα τη συντροφιά και την περιποίηση του ανθρώπου. Δεν μπορούσα ποτέ, για παράδειγμα, να δεχτώ τα πουλιά στα κλουβιά... με έπιανε μια απίστευτη δυσφορία όποτε τα έβλεπα! Ιδιοτροπία μου; Μπορεί... 

Ή αν δεν είχα κήπο ή έστω μια μικρή αυλή δεν θα έπαιρνα ποτέ ζώο να το φυλακίσω σε ένα διαμέρισμα, χωρίς να του δίνω τη δυνατότητα να κινηθεί ελεύθερο, να κυνηγήσει, να κυνηγηθεί, να παίξει με ομοίους του, να αλητέψει και να επιστρέψει εκεί όπου τελικά αγαπά πραγματικά! Όπως και δεν θα έπαιρνα ποτέ ένα ζώο, για να το εγκαταλείψω στους δρόμους, όταν θα το βαριόμουν ή δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στην φροντίδα του, δημιουργώντας αδέσποτα. Ιδιοτροπίες μου κι αυτές; Μπορεί...

Αντίστοιχα και το ζώο μπορεί να μάθει τι του επιτρέπεται και τι όχι στη συμβίωσή του με τον άνθρωπο, ο οποίος είναι και ο μόνος υπεύθυνος να τα διδάξει στον αγαπημένο του φίλο.

Μια όμορφη και αρμονική σχέση, όπως περιγράφω παραπάνω, αναπτύχθηκε εδώ και λίγους μήνες, όταν κατέληξε στο σπίτι μας ένας γάτος "σπιρουνάτος", ένας "παπουτσωμένος" γάτος θα έλεγα καλύτερα! Τον ονομάζω έτσι, λόγω της εξυπνάδας και της σβελτάδας, που τον χαρακτηρίζουν! Είναι ένας χνουδωτός κούκλος σε μπεζ-τιγρέ αποχρώσεις με λαμπερά, πράσινα μάτια! Σε κοιτούν τόσο γλυκά, που κάθε αντίσταση έχει πάει περίπατο... 

Βρέθηκε κάποια μέρα εγκλωβισμένος σε μία υπό ανέγερση οικοδομή στη γειτονιά μας , όπου για καλή του τύχη σώθηκε από τη μικρή του φίλη, που περνούσε από εκεί και άκουσε τα νιαουρίσματα. Αυτό ήταν! Αποκτήσαμε έναν νέο φίλο!

Επέλεξε τελικά να μείνει μαζί μας χωρίς καμία πίεση ή επιβολή από μέρους μας. Από εμάς απολάμβανε από την αρχή τα χάδια, το παιχνίδι και την τροφή. Στην πορεία απέκτησε κι έναν χώρο στο πλατύσκαλο, για να κοιμάται. Όλη την ημέρα τριγυρίζει ελεύθερος στη γειτονιά, μα πάρα πολλές ώρες είναι κοντά μας. 

Από τη μια πλευρά είναι απίστευτα κυνηγιάρης με θηράματά του τα μικρά ποντικάκια - για πότε τα εντοπίζει - ακόμα είναι επιθετικός και διεκδικητικός με τα υπόλοιπα γατιά της γειτονιάς, τα οποία έχει κρατήσει σε μεγάλη απόσταση από τον δικό του χώρο. Δεν επιτρέπει σε κανένα να πλησιάσει κοντά στο σπίτι ούτε καν στον πεζόδρομο που βρισκόμαστε, ρίχνοντας άγριους καβγάδες, οι οποίοι του αφήνουν σχεδόν πάντα και από κάποιο "παράσημο" πάνω του! Από την άλλη πάλι είναι απένατί μας ένας περήφανος και αξιοπρεπής "κύριος", που όμως λατρεύει τα χάδια, σερνόμενος στα πατώματα!

Αγαπημένες του συνήθειες είναι να φτάνει στο μπαλκόνι στον πρώτο όροφο κάνοντας ακροβατικά και να χτυπά τα μπροστινά πατουσάκια του στο τζάμι της κουζίνας, όπου μοιάζει να χορεύει, σηκωμένος στα δύο πισινά του, έναν ρυθμικό χορό... (του κάνω συχνά παρέα σ' αυτόν τον χορό... εδώ γελάμε). Στη συνέχεια τού ανοίγουμε την πόρτα, περνά μέσα και βγαίνει από την κυρία είσοδο, για να πάει στο σπιτάκι του στο πλατύσκαλο. Αν εν τω μεταξύ τού δοθεί και κάποιος μεζές είναι απόλυτα ευτυχής, αν όχι, δεν θα γκρινιάξει, καθώς τον ευχαριστεί αυτή η μικρή βόλτα μέσα στο σπίτι. Του αρέσει επίσης να μας ακολουθεί όπου κι αν κινηθούμε στον εξωτερικό χώρο του σπιτιού, να παίζει μαζί μας και να χαϊδεύεται μέχρι τελικής πτώσεως! Φυσικά, μόλις βρει την πόρτα του σπιτιού ανοιχτή "μπουκάρει" σαν κύριος, κάνοντας ήρεμα μια βόλτα μέχρι κάποιος να τον βγάλει πάλι έξω. 

Το θέμα είναι ότι έγινε μεγάλος καλοφαγάς μετά από τα γευστικά μεζεδάκια που έτρωγε συχνά, ώσπου ο γιατρός είπε να έχει δύο γεύματα την ημέρα, για να μην πειραχτούν τα νεφρά του. Κρατάει και τη σιλουέτα του έτσι, το γοητευτικό γατόνι!

Ακολουθεί κι ένα ποίημα που γράφτηκε από ένα μέλος της οικογένειας για τη δίαιτα του Νικολή (αυτό είναι το όνομά του):

ΕΝΑΣ ΓΑΤΟΣ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΣ
(ή άλλως : Νικολής μαινόμενος)

Φαγητό όλη την μέρα
έτρωγε ευτυχισμένος,
γιατί ήταν χαϊδεμένος
ο καημένος ,ο καημένος.

Στα σκαλάκια καθισμένος
νιαουρίζει δακρυσμένος,
γιατί είναι πεινασμένος
ο καημένος ,ο καημένος.

Τώρα είναι πικραμένος
γραντζουνάει θυμωμένος ,
γιατί είναι μπερδεμένος
ο καημένος ,ο καημένος

Του μιλούσε αγριεμένος
κ’ ήτανε νευριασμένος,
όμως δεν καταλαβαίνει
ο καημένος ,ο καημένος.

Στο σπιτάκι του κρυμμένος
τρέμει κ’ είναι φοβισμένος,
γιατί δεν καταλαβαίνει
ο καημένος ,ο καημένος

Ο κτηνίατρος τούς είπε:
«Μόνο δυό φορές να τρώει

μην τυχόν και αρρωστήσει»
ο καημένος ,ο καημένος

Στο χαλάκι ξαπλωμένος
κλαίει ο δυστυχισμένος,
γιατί νοιώθει ξεχασμένος
ο καημένος ,ο καημένος

Ένας μεγάλος έρωτας γεννήθηκε, λοιπόν, και ίσως να σας είπα μια ιστορία αλληλοσεβασμού!

 Δεν "κατακτήθηκα" μόνο εγώ και η οικογένειά μου πάντως από ένα ζώο - γατόνι καρδιοκλέφτη στην προκειμένη περίπτωση - αλλά και κάποιοι γνωστοί καλλιτέχνες... (κλικ)!

@ Όλο το παραπάνω γράφτηκε, επειδή έχουμε μεγάλη ανάγκη το χιούμορ και το γέλιο αλλά και τους μικρούς φίλους, που μας ηρεμούν στα δύσκολα...

@ Οι εικόνες είναι από την Google, διότι φωτογραφίες του Νικολή θεωρούνται προσωπικά δεδομένα...χεχε!