Προσωπικές σκέψεις και συναισθήματα, που εκφράζονται μέσα από στίχους του Νικόλα, του σοφού του δρόμου και της παράγκας. Με το "φανάρι" του κι αυτός σαν ένας άλλος Διογένης πήγαινε κόντρα στο βάρβαρο κατεστημένο. Έτσι, κι εγώ μιλώ μέσα από εκείνον για την πίεση που μας ασκείται από αυτή τη γαμημένη την "κανονικότητα" τούτου του παράλογου κόσμου. Ένα κατεστημένο που κατά βάθος μισεί τον άνθρωπο και επιδιώκει με κάθε τρόπο να τον καταπιεί ολόκληρο!
"Μου ρουφήξατε το αίμα
μ' ανυπόκριτο έχω βλέμμα"
"Την ψυχή μου δεν πουλάω
και τον δρόμο μου τραβάω"
... επειδή "γουστάρω ελευθερία" και αρνούμαι να λειτουργώ με "μπαταρία"!
"Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια
τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια"
"Τα λόγια μάς απόμειναν και οι θεωρίες
στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί"
Κι έτσι "απόκληρα μείναμε πουλάκια με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά"...
... επειδή μέχρι τέλους θα αρνούμαι να μου "περιφράξουν την καρδιά"!
Μια και μίλησα για καρδιά...
"Το λοιπόν θ' αγαπάω και μένα
όπως εσένα"
"Μη μας ξεγελάν φως μου οι πληγές
στις χρυσές στιγμές μας πλάι κι αυτές"
...έτσι, "αγαπάω και αδιαφορώ και μαζί σου το 'χω μάθει κι αυτό", παίρνω δύναμη, μια και "είν' πανάκριβο σ' το λέω ν' αγαπάς"!
"Α ρε Μπαγάσα..."
"Μιαν ανάσα γυρεύω για να γιάνω"
"Κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω"
Έτσι, "για τον χαμένο μου αγώνα που τ' αστεράκια 'μείναν μόνα να τον κλαιν"
Καθώς δύσκολα η ματιά του Μπαγάσα θα πέσει χάμω...
"Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια"
Αλλά και...
"Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου την ψύχρα"
Μια είναι η λύση για τη νίκη...
"να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ' αγαπήσω να μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι"!
Τ' ακούς "παπάκι", για να μην γίνεις κουρδιστό;
Κι ας είναι ψίθυρος...
"Πρέπει να γίνεις εσύ ο ήλιος, για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων".
Καζαντζάκης
@ Ένα "Αν" και ένα "θα" σε περιμένει εδώ. Αν επιθυμείς να γίνεις για λίγο παιδί, θα μπορέσεις εκεί να παίξεις...
Αυτός ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για τους ρομαντικούς Γλαύκη μου... Όσοι γεννιούνται ρομαντικοί, οι θάνατοι (κυριολεκτικά ή μη) παραμονεύουν από νωρίς.. Τα φιλιά μου κι έλα όποτε μπορείς στη συνέχεια τού ταξιδιού! ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΡομαντικός = φως, αλλά σε πολλούς αρέσει το σκοτάδι...
ΔιαγραφήΤαξίδεψα δυό φορές μαζί σου!
Άλλη μορφή ανυπότακτη, ευάλωτη, ευαίσθητη, ρομαντική Γλαύκη μου. Μορφή που συγκέντρωσε απέναντί της ολάκερο το μίσος και το δηλητήριο της καθεστηκυίας τάξης και του κράτους της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο αφιέρωμα Γλαύκη μου. Καλό σου βράδυ.
Κάθε ανυπότακτη μορφή προκαλεί το μίσος, διότι δεν αντέχεται η αλήθεια...
ΔιαγραφήΚαλό βράδυ, Γιάννη μου!
Και σήμερα να ζούσε, θα βρισκόταν πάλι ο σύγχρονος "Μαστοράκης" να τον χλευάσει, όπως έγινε τότε. Η κοινωνία μας παραμένει το ίδιο αφιλόξενη και εχθρική σ' όλα τα ανήσυχα πνεύματα, σε κάθε τι που είναι αντισυμβατικό και ψαγμένο. Κρίμα γιατί ήταν ένας ταλαντούχος άνθρωπος, που είχε να δώσει πολλά στο τραγούδι αλλά και στο θέατρο.Τον έφαγαν τα "κοράκια", όπως κι όλους τους καταραμένους ποιητές της γενιάς του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο ρε Γλαύκη για την αναφορά στον Νικόλα. Να μην ξεχνάμε...
Αφιλόξενοι είναι οι απολίτιστοι... όσοι έχουν πρόβλημα με τον εαυτό τους και δεν πρόκειται δυστυχώς να το λύσουν ποτέ!
ΔιαγραφήΤα "κοράκια" είναι παντού γύρω μας μέσα στην καθημερινότητά μας...
Να είσαι καλά, Μαρία μου!
Η κοινωνία είναι αδυσώπητη με όσους δεν προσαρμόζονται. Θέλει γερό στομάχι για ν' αντέξεις. Τουλάχιστον έμειναν τα τραγούδια του να μας συγκινούν ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!
Πόσα ν' αντέξει κι αυτό το στομάχι;;;
ΔιαγραφήΟ λόγος του διαχρονικός!
Καλό σου βράδυ, Σοφία μου!
Αιρετικος, ιδιόρρυθμος και ανθρωπινος η αυτό που θα λεγαμε σημερα «διαφορετικος». Ένα ελευθερο πνευμα που τελικα πληρωσε με τη ζωη του, τις προσωπικες του αγωνιες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλουσε για πραγματα που είναι δυσκολο να κατανοησει ο μεσος ανθρωπινος νους. Γιαυτο και δεν αγαπηθηκε οσο θα πρεπε οσο ζουσε. Φοβιζε ο τροπος ζωης του, οι ιδεες του, τα τραγουδια του, η μαχητικοτητα του, εναντια στο πολιτικο και καλιτεχνικο κατεστημενο. Εφαγε ξυλο από την αστυνομια (αρκετες συληψεις και βασανισμούς επι χουντας) αλλα και από αριστερους «συντροφους». Δεχθηκε τη χλευη, χαρακτηριστηκε «τρελος», «γραφικος» «φευγάτος», αυτος που δεν δεχθηκε ποτε καμιά ταμπελα ακομη κι αυτή του «αναρχικου». Κατεληξε στο περιθωριο, στην απομονωση, χωρις διαύλους επικοινωνιας
Υστερα ηρθαν οι ψυχίατροι, τα ηλεκροσοκ, η αβασιμη κατηγορια για «βιασμο» η προφυλακιση, η «ντροπη», το ψυχικο αδιεξοδο, επόμενο ηταν να οδηγηθεί στην αυτοκτονια. Ποιος πραγματικα αντεχει?. Και όπως συμβαίνει συνηθως για ορισμένους σπουδαίους, μετα τον θανατο ερχεται η αναγνώριση, τα μεγαλα λογια, η εκμεταλλευση και τα κάθε ειδους αφιερωματα.
Για μενα ο Νικολας Ασιμος (περα της προσωπικότητας του) ως δημιουργος, πιστεύω ότι ηταν από τους σπουδαιότερους τραγουδοποιούς που περασαν στην ελληνική μουσικη.
Αυτή η ρημάδα η ταμπέλα πόσο εύκολα μπαίνει...!!!
ΔιαγραφήΤη σιχαίνομαι 'οπως δεν μου αρέσει να την φοράω εύκολα και στους άλλους... όσο μπορώ!
Ονειρεύτηκε έναν κόσμο ελεύθερο τίποτε περισσότερο, δηλ.τα πάντα!!!
Ποιος τολμά να το κάνει σ' αυτόν τον βρωμόκοσμο και να τη βγάλει στο τέλος καθαρή;
Ήταν σπουδαίος πράγματι, αλλά δεν τον νοιάζει...
Η πρωτη φωτογραφια που αναρτησες δεν ειναι ο Ασιμος,
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλα ο Γκαιφυλλιας
Βρες μια ωραια δικια του
Έχεις δίκιο, όμως ήταν μεγάλη η ομοιότητα κι εγώ δυστυχώς δεν είχα σταθεί ποτέ σε φωτογραφία του Γκαϊφύλλια σε νεαρή ηλικία...
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ για τις επισημάνσεις σου, γιατί, πέρα από το ότι δείχνουν ενδιαφέρον, είναι "σωτήριες"...
Σώζουν όσους είναι βιαστικοί κι απρόσεχτοι;-)
Το αγαπάω κι αδιαφορώ που λες το είχα πάρει πολύ τοις μετρητοίς όταν ήμουν σχολιαρόπαιδο και είχα μεγάλο θέμα με τα ανεκπλήρωτα ρομάντζα. Έτσι καμάρωνα και κόμπαζα όταν αγαπούσα κανά αγόρι κι εκείνο δε με ήθελε. Δεν ξέρω πώς να το ερμηνεύσω αλλά ένιωθα μια παράξενη ανωτερότητα. Μετά κατάλαβα ότι απλά περνούσα μια παρατεταμένη εφηβεία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' αυτή την περίπτωση φυσικά είναι παρατεταμένη εφηβεία και ίσως θα έλεγα ένας φόβος να συνάψει κανείς μια αληθινή και ολοκληρωμένη σχέση λόγω κάποιων προσωπικών ανασφαλειών. Όταν όμως πρόκειται για πραγματική και βαθιά αγάπη, που έχει δοκιμαστεί στον χρόνο και έχει βιωθεί εσωτερικά πολύ έντονα, τότε πιστεύω μπορεί να ειπωθεί το "αγαπώ και αδιαφορώ", διότι δεν υπάρχει τέλος στην αγάπη. Ή αγαπάς ή όχι! Οπότε όσο και να σε στενοχωρεί σε μεγάλο βαθμό αρχικά η μη ανταπόκριση του άλλου, δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά και εξακολουθείς να αγαπάς αδιαφορώντας πλέον για το πώς αισθάνεται το υποκείμενο λατρείας σου...
Διαγραφή