Χαμένη ευκαιρία

Χαμένη ευκαιρία

Σκέφτηκες ποτέ
ότι μια στροφή
για χρόνια φυλούσε κρυφά το πεπρωμένο;

Ήξερε κι ανέμενε
την ιερή στιγμή.
Λευκές στιγμές η ζωή κι ο θάνατος .
Άρχοντας μέγας, μωρό μου, σαν εκείνη.

Αυτός έχει πάντα γνώση.
Εσύ;

Δάκρυα πικρά οι στάλες τ’ ουρανού αυλακώνουν τα μάγουλα.
Για το αύριο που δεν ήρθε.
Μετέωρο το χέρι στη δίνη του χρόνου
για το άγγιγμα που δεν κάλυψε το κενό.

Θάνατος κάθε χαμένη ευκαιρία.

Η ψυχή και η αλήθεια ανταμώθηκαν;
Την πολυπόθητη «σωστή» στιγμή τους έδωσες κάρτα ελευθέρας;
Ξεδίπλωσαν τα φύλλα τους μ’ απλότητα, ίσως και πόνο;
Στη θέα της τρομάζει κανείς πιότερο κι απ’ τα σκοτάδια του Άρχοντα.
Δίκαιη η λύπη κι η μετάνοια.

Πρόλαβες το φιλί πριν την αναχώρηση;

Ξέρεις, ο Άρχοντας έχει πάθος με τις λέξεις από άλφα.
Εκστασιάζεται με την άγνοια, την απώλεια, την απουσία, την ακαμψία.
Φοβάται μόνο την αναγέννηση και τις πεταλούδες.

Θυμάσαι;
Σαν το γοητευτικό «κλικ» μιας αναμνηστικής φωτογραφίας
στον ρυθμό των blues.

@ Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 23ο Συμπόσιο Ποίησης, που διοργάνωσε για ακόμη μία φορά με επιτυχία η Αριστέα. Είχε μια έμπνευση που...σκοτώνει, μια και βασική λέξη ήταν ο θάνατος. Δύσκολο το θέμα μα εξίσου προκλητικό για δημιουργία.
Ενώ ψήφισα κάποιες χιουμοριστικές συμμετοχές (λατρεύω το χιούμορ και το μαύρο), προσωπικά δεν μου πήγαινε να γράψω με τέτοιο ύφος, γιατί όταν σε αγγίξει το ψυχρό του χέρι με σοκαριστικό τρόπο, δεν μπορείς εύκολα να αστειευτείς.
Ευχαριστώ για την πρόσκληση-πρόκληση πάντως.

Το ποίημα γράφτηκε με συνοδεία μουσικής blues, οπότε κλικ εδώ για τη συλλογή των μουσικών κομματιών.

Ταπεινότητα και διαφορετικότητα

Δύο λέξεις στον τίτλο που ταιριάζουν ως μήνυμα για τις ημέρες ετούτες και ίσως περισσότερο για κάθε ημέρα που αναπνέουμε τον αέρα εδώ της μικρής αυτής γαλαζωπής σφαίρας του σύμπαντος.

"Ταπεινότητα δεν σημαίνει να έχεις μικρή ιδέα για τον εαυτό σου, αλλά να ασχολείσαι με τον εαυτό σου λιγότερο."

"Δεν έχει καμία σχέση με την υψηλή ή χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά... ότι κανείς μας δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο σημαντικός από τους άλλους."

"Προτού ακόμα σηκωθώ από το κρεβάτι, η Γη έχει εκτελέσει το ένα τρίτο της περιστροφής της γύρω από τον άξονά της και έξι δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν κάνει ό,τι καλύτερο μπορούν για να γίνουν ευτυχισμένοι και να μετριάσουν τον πόνο τους." 

           Αποσπάσματα από άρθρο στην Εναλλακτική Δράση

Αν αυτή την ταπεινότητα τη συνδύαζε ο άνθρωπος με την αποδοχή της διαφορετικότητας στην πράξη , τότε ο πλανήτης μας θα γινόταν ακόμα πιο γαλάζιος, πιο φωτεινός και ένα γλυκό χαμόγελο θα καθησύχαζε τις ψυχές, που βρίσκονται πλέον σε πλήρη σύγχυση, αναστάτωση και αγριότητα. Προς το παρόν μυρίζει στην ατμόσφαιρα άρωμα απανθρωπιάς και "ανθρωποφαγίας"...

Ένα παλιό δικό μου κείμενο για τη διαφορετικότητα, σκληρό και ειρωνικό, κάτι δηλαδή σαν την πραγματικότητα που ζούμε...

Διαφορετικός ως άνθρωπος ή ίδιος σαν τα "τέρατα ανθρωπιάς"; 

 

 

Η μουσική που ακολουθεί έρχεται να συμβάλλει στο κλίμα ηρεμίας και ισορροπίας του νου και της ψυχής, όπως και οι υπέροχες εικόνες από τη μικρή γαλάζια μας μπαλίτσα...

 

Εύχομαι τα καλύτερα σε όλους!

 

 

 

 

Από το "Βασίσου πάνω μου" του Μπουκάι

Ποτέ μην ξεχνάς το καλό που σου έκαναν

" Ήταν μια φορά ένας βασιλιάς που ταξίδευε και, περνώντας μέσα από ένα δάσος, του επιτέθηκε μια αγέλη πεινασμένων λύκων. Ο βασιλιάς κατάλαβε πώς δεν μπορούσε να αμυνθεί, οπότε σπιρούνισε το άλογό του προσπαθώντας να ξεφύγει.

Μπαίνοντας πιο βαθιά στο δάσος κατάφερε να απομακρυνθεί από τους λύκους, αλλά χάθηκε. Όσο κι αν προσπαθούσε να προσανατολιστεί, δεν μπορούσε να βρει το δρόμο για να γυρίσει στην πόλη και, όσο πιο πολύ έψαχνε, τόσο περισσότερο χανόταν.

Οι ώρες πέρασαν κι αυτός έκανε κύκλους χωρίς αποτέλεσμα, όταν τρεις ληστές του έκλεισαν το δρόμο. Ήξερε πως ήταν δύσκολο να βγει ζωντανός από αυτή την κατάσταση, ακόμα κι αν τους παρέδιδε τα λίγα πράγματα που είχε μαζί του.

Ο βασιλιάς έβγαλε το στιλέτο του και κατάφερε να πληγώσει τον έναν από αυτούς αλλά δεν μπόρεσε να αποφύγει τον άλλον που, χτυπώντας τον από πίσω, τον έριξε στο έδαφος, και με τη βοήθεια του τρίτου τον ακινητοποίησαν, καθώς του έψαχναν την τσάντα.

Ο βασιλιάς από μέσα του αποχαιρέτησε τη ζωή και, χωρίς να αντιστέκεται άλλο, παραδόθηκε στο θάνατό του. Όλα θα είχαν τελειώσει με τον θάνατο του βασιλιά, αν δεν είχε εμφανιστεί και ένας πέμπτος άντρας στη σκηνή.

Βλέποντας την επίθεση κατά του ταξιδιώτη, και παρόλο που ήταν άοπλος, πλησίασε για να βοηθήσει φωνάζοντας: “Εδώ είναι. Προχωρήστε. Επίθεση! Τρεις αλήτες τον ληστεύουν… Πάνω τους…”

Οι ληστές δεν στάθηκαν για να εξακριβώσουν πόσοι άντρες έφταναν. Έφυγαν τρέχοντας και εξαφανίστηκαν στο πυκνό δάσος. Ο άντρας βοήθησε τον άρχοντα να σταθεί στα πόδια του, κι εκείνος κοίταξε πάνω από τον ώμο του σωτήρα του, ψάχνοντας για τους υπόλοιπους άντρες, αλλά αμέσως κατάλαβε πως δεν υπήρχαν.

Ξανά πάνω στο άλογό του, και καθώς τον συνόδευε μέχρι έξω από το δάσος, ο άντρας αναγνώρισε τον βασιλιά και προσφέρθηκε να τον συνοδέψει μέχρι το παλάτι. Ο βασιλιάς τον αντάμειψε με πολλά δώρα και, εκτιμώντας το κουράγιο και την εξυπνάδα του, τον έκανε υπουργό της αυλής.

Τα χρόνια πέρασαν. Ο φθόνος και οι αντιπαλότητες ποτέ δεν έλειψαν από το βασίλειο. Μια προδοσία ή κάποιο ψέμα οδήγησαν τον ισχυρό και με επιρροή υπουργό στο εδώλιο του κατηγορουμένου, επειδή είχε απαντήσει με τρόπο που – καθ’ υπερβολήν – θεωρήθηκε πράξη ανυπακοής προς το στέμμα.

Οι δικαστές, επηρεασμένοι από τις ποταπές προθέσεις εκείνων που αποσκοπούσαν στη θέση του υπουργού, τον καταδίκασαν άδικα σε θάνατο.

Αφού του διάβασε την καταδίκη, ο βασιλιάς του είπε: “Επειδή υπήρξες υπουργός της αυλής, έχεις δικαίωμα για μια τελευταία επιθυμία, πριν οδηγηθείς στο ικρίωμα και εκτελεστείς. Ζήτα οτιδήποτε και θα το έχεις.

Ο άντρας απάντησε: “Θέλω να φορέσω τα ρούχα που φορούσα όταν συνόδεψα την μεγαλειότητά σας τη μέρα που σας βρήκα χαμένο στο δάσος, και επίσης η μεγαλειότητά σας να φοράει κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης τα ρούχα εκείνης της μέρας”.

Ο βασιλιάς, ξαφνικά, θυμήθηκε. Μετέτρεψε την ποινή και επέστρεψε στον άντρα τη θέση που ποτέ δεν έπρεπε να του είχε αφαιρέσει. Ο εκ νέου υπουργός, από τη μεριά του, αναγνώρισε το λάθος που είχε κάνει κι έτσι εξασφάλισε την οριστική συγχώρεση του βασιλιά. "

"Πώς με βρίσκετε; Like, comment;"

" Μια ποια στάση να πάρω, ανφάς, προφίλ, τρία τέταρτα, ανάσκελα να κοιτώ ηδονικά το ταβάνι, πλάι να ξαπλώνω νωχελικά, μπρούμυτα με το κεφάλι ελαφρά ανασηκωμένο;

Προσοχή μόνο να μην την τραβήξω από πολύ κοντά και βγω σαν τερατάκι παραμορφωμένο!

Να βγάλω κώλο ή βυζί έξω; Να στηθώ σε πόζα πλαϊνή ολόσωμη να δείχνουν πιο λεπτά τα μπούτια, α, και την κοιλιά να μην ξεχάσω να ρουφήξω, ε, μα δίκιο δεν έχω; Πώς να βγω στα social, σαν πατσαβούρα; Δε λέει! 
Τα φίλτρα να μην ξεχάσω, ένα πρόσωπο έχουμε στην κοινωνία και πρέπει να είναι "τζάμι"! 
Πριν ένα μήνα είχα πάρει πολλά like και comments ανέβηκα σκάλες λέμε γι' αυτή την τραβηγμένη photo κάπως από πάνω, κοιτώντας με νόημα τον φακό του κινητού. Έφευγε λίγο από την παραμόρφωση, αλλά τι με νοιάζει αφού άρεσε; Τρέξανε όλοι να μου γράψουν πόσο κουκλίτσα είμαι, τα πουλάκια μου! Αμέσως, μάλιστα, χωρίς ανάσα! Έτσι είναι αυτά, από την παραγωγή στην κατανάλωση, για να περνά η ώρα... 
Τώρα ετοίμασα μία, μπουκιά και συχώριο! Θα σκάσουνε οι φιλενάδες και οι πρώην από τη ζήλια τους! Ποζάρω με χαμόγελο γεμάτο υπονοούμενα στο αγαπημένο μπαράκι του... εκείνου του χαμένου κορμιού, του Τάκη, ντε! Αμ, τι, δε θα πεθάνουμε για δαύτον κιόλας! Δεν αλλάζουμε σαν τα πουκάμισα μόνο τις photos του προφίλ μας κάθε εβδομάδα, άντε μήνα, μα και τους άντρες! Όχι, παίζουμε!
Εντάξει, ας είναι αυτά τα "πουκάμισα" έστω με τα like και τα comments παρόντες. Με βλέπουν και αρέσω, ε, αυτό φτάνει. Τι; Δε φτάνει; Άσε, από κοντά δεν πλησιάζει ούτε μύγα, όλοι μουρόχαβλα είναι! "

Εννοείται ότι τα παραπάνω δεν αφορούν όσους έχουν μια απλή φωτογραφία στο προφίλ τους, κάτι το οποίο είναι λογικό για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για εκείνον που το επιθυμεί.

Το λίγο πικρό κείμενο που προηγήθηκε αφορά σε μία μάστιγα, μέσα σε πολλές της σύγχρονης εποχής, η οποία προκαλεί κυρίως λύπη. Δυστυχώς πίσω από όλο αυτό διακρίνει κανείς στοιχεία ανασφάλειας, ψυχικού κενού, ακόμα και κατάθλιψης. Ειδικά σε νεαρότερες ηλικίες η κατάσταση έχει ήδη εξελιχθεί σε υπερβολικό βαθμό ιδιαίτερα στο fb και το instagram. Όλα αυτά για ένα τίποτα και υπό καθεστώς σχεδόν υστερίας. Όπως πάντα τα παιδιά και οι έφηβοι είναι τα εύκολα θύματα οποιασδήποτε μόδας και οι γονείς απόντες...

Μια που αναφέρθηκα στους γονείς και την ευθύνη που φέρουν, δεν είναι τυχαίο που έχουν φτάσει εδώ τα πράγματα, καθώς είτε οι ίδιοι πράττουν με παρόμοιο τρόπο στα προαναφερθέντα μέσα είτε αδιαφορούν. 
Ενώ για τους νέους είναι δικαιολογημένο κάτι τέτοιο, για τους ενήλικες είναι;

Ακολουθεί ένα άρθρο που ίσως έχει ενδιαφέρον. Μιλά για έρευνα στις ΗΠΑ, όμως όσα περιγράφει δεν είναι μόνο εκεί, είναι και δίπλα μας...

Οι έφηβοι στα ψηφιακά δίχτυα της κατάθλιψης 

 

 

 

 

 

Οι "πειρατές" της καρδιάς...

Υπάρχουν πειρατές και "πειρατές" στην ιστορία του ανθρώπου. 

Αυτοί που πλέουν στις "θάλασσες του κόσμου" και σαρώνουν ό,τι βρεθεί μπροστά τους χωρίς καμιά αναστολή, επιδεικνύοντας μάλιστα κάθε βαρβαρότητα που μπορεί να συλλάβει ο νους του ανθρώπου. Πάντα εαυτούληδες τυχοδιώκτες έως χυδαίοι και ψυχροί εγκληματίες, που δε διστάζουν να πουλούν στα σκλαβοπάζαρα ανθρώπινες ψυχές. Που δεν αισθάνονται καμιά ντροπή να μπουκάρουν σε ξένους τόπους και να αρπάζουν ό,τι επιθυμήσουν, να σφάζουν, να παραπλανούν ξεδιάντροπα, να ληστεύουν και να καταστρέφουν ασύστολα τον πλανήτη που τους δίνει ζωή σαν να μην υπάρχει αύριο. Όπως λέει και ο λαός μας "ό,τι φάμε , ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας". Κάθε τους κίνηση μια κυνική συναλλαγή και τίποτε παραπάνω.
Αυτοί είναι οι πειρατές της παγκόσμιας οικονομίας, πολιτικής και άξεστης κοινωνίας.

Υπάρχουν και οι άλλοι "πειρατές" όμως ευτυχώς... εκείνοι της καρδιάς! 
Είναι αυτοί που δείχνει η προηγούμενη εικόνα. Αναφέρομαι φυσικά στα παιδιά, με αφορμή τη σημερινή ημέρα, όπου για ακόμη μια φορά μου κούρσεψαν την καρδιά. Το κάνουν συχνά με τη στάση, τη σκέψη και τη δράση που θα επιδείξουν είτε απέναντί μου είτε μεταξύ τους ή σε άλλους στη σχολική μας κοινότητα. Ήθελαν να δείξουν και πάλι στη δασκάλα τους πως είναι μια δυνατή ομάδα που νοιάζεται και θέλει να δώσει χαρά και χαμόγελο στην αγαπημένη κυρία. Και δεν έφτανε αυτό στο σχολείο, αλλά είχα συνέχεια και στο σπίτι όπου πέρασαν κάποιοι περσινοί μαθητές (γυμνασιόπαιδα πια), έτσι για να ευχηθούν και μόνο.
Είναι εξαιρετικοί "πειρατές", καθώς γνωρίζουν να αρπάζουν ό,τι τους προσφερθεί, ρουφούν σαν μαγικά σφουγγάρια (όχι το αίμα των άλλων) και το επιστρέφουν σε κάθε ευκαιρία με τον πιο θαυμάσιο τρόπο - στην ασθένεια, την όποια ανημπόρια του άλλου, στη δράση για έναν κοινό σκοπό, στη δημιουργία και την έκφραση, στην χαρά και τη διασκέδαση.
Ως "πειρατές", εννοείται ότι θα κάνουν ταρζανιές (μου αρέσει πολύ να το λέω αυτό) και λοιπές αταξίες-αναρχίες, οι οποίες είναι πάντα έναυσμα για... μάθημα.
Μα κανείς δεν μπορεί να μην υποκλιθεί στο μεγαλείο της ψυχής τους, που εκείνη ξέρει να δίνει αυθόρμητα και πηγαία αγάπη.

Υποκλίνομαι, λοιπόν, στους μικρούς "πειρατές", στους οποίους έχω αναλάβει ως χρέος να μεταλαμπαδεύω πολλά κόλπα μιας άλλου είδους πειρατείας..., ώστε να γίνουν "πειρατές" - αντίπαλοι των βάρβαρων, κυνικών και χυδαίων, εκείνων που λεηλατούν μυαλά, ψυχές, σώματα και τόπους.
Είναι τα μοναδικά αλλά πολύ ισχυρά όπλα που έχουμε στα χέρια μας, είναι και αυτά που πραγματικά φοβούνται οι φοβεροί και τρομεροί αντίπαλοι, γι' αυτό παλεύουν να τα εξολοθρεύσουν με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο.
Ίσως επαναλαμβάνομαι αναφερόμενη στα παιδιά για πολλοστή φορά, όμως με... προκαλούν και νομίζω ότι αξίζει.

Ας γίνουμε αληθινοί "πειρατές" ψυχών, λοιπόν, γιατί έτσι ίσως βρούμε θησαυρό κι όχι άνθρακα!

                                                                  

                                         Καλό μήνα!
                        Και όσα είπα δεν ήταν ψέματα...