Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2022

"Είμαι κομψός; Τι λέτε;", είπε ο Γουίνι

Ξεκινώ με μία ερώτηση ετούτη την ανάρτηση κι όποιος θέλει απαντά!

Ποια είναι η σχέση που έχεις με το σώμα σου;

Φλέγουσα ερώτηση και πολύ σύγχρονη, μια και είναι ένα ακόμη σημείο των καιρών, το οποίο έχει δημιουργήσει μεγάλο κακό σε άπειρους ανθρώπους. Θα μου πεις, εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ασχολείσαι με ένα τέτοιο θέμα; Μα, οφείλουμε παράλληλα να στρέψουμε το βλέμμα μας και σε άλλα, ώστε να αποφύγουμε να μας γίνει εμμονή η κατάρα που έχει πέσει στον τόπο και σε όλη τη γη. Ειδάλλως δε βγαίνει!

Επί του θέματος, λοιπόν!

Πολύ λίγους ανθρώπους έχω γνωρίσει προσωπικά, οι οποίοι είναι άνετοι με το κορμί τους και το έχουν  αποδεχτεί με τις μικρές ή μεγάλες ατέλειές του. Οι περισσότεροι αισθάνονται συστολή ή μειονεξία, με αποτέλεσμα να μην επιτρέπουν στον εαυτό τους να απολαύσει τις ομορφιές της ζωής. Πρώτες και καλύτερες στο σπορ οι γυναίκες και μάλιστα με διαφορά από τους άντρες, καθώς έτσι τους έμαθε η κοινωνία και τα στερεότυπά της. Απαιτείται σχεδόν από εκείνες να είναι πάντα κομψές και όσο το δυνατόν με τις λιγότερες ατέλειες στο ταλαίπωρο σώμα τους. Δέχονται διαρκώς παροτρύνσεις να μην τρώνε ό,τι γουστάρουν, να προσέχουν, να φορούν κατάλληλα ρούχα, να..., να..., να... . Πέρα από τους δικούς τους να και ο βομβαρδισμός από τα ΜΜΕ, τα οποία έρχονται να δώσουν την χαριστική βολή! Αυτά θα σου πουν τι θα τρως, πώς θα ντυθείς, πώς θα εμφανίζεις το ημίγυμνο κορμί σου σε κοινή θέα, γιατί αν δεν είσαι έτσι, δεν υπάρχεις. Ή μάλλον υπάρχεις ως αντικείμενο κακεντρεχούς σχολιασμού, όπως : "Κοίτα πόση κυτταρίτιδα έχει! " ή "Πόση πλαδαρότητα πια;" ή "Κοίτα μια χοντρή! Καλά δε ντρέπεται;" ή "Πω πω, σκελετός είναι!". Τέτοια και άλλα πολλά ίσως πολύ πιο καυστικά και άγαρμπα.

Όσο για τους άντρες, πλέον δεν πάνε πίσω, μια και αποτελούν κι αυτοί αντίστοιχα θύματα της τέλειας εικόνας που προβάλλουν ασταμάτητα και με κάθε τρόπο τα μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Κοιλιακούς κι "άγιος ο θεός", αλλιώς δε μετράς! Προφανώς, μετράς "φέτες" κι εγκρίνεις αρσενικό, σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής. 

Δυστυχώς, τα πάντα θυσιάζονται στον "βωμό του οφθαλμόλουτρου" (χρειάζεται κι αυτό, δε λέω), μέχρι που ξεχνά κανείς ότι είναι άνθρωπος και όχι πλαστική κούκλα.

Φυσικά, με όσα προείπα δεν εννοώ ότι δε θα πρέπει ο άνθρωπος να φροντίζει το σώμα του ούτε να μη γυμνάζεται ή να αθλείται ούτε να μην προσέχει τη διατροφή του και ούτε είμαι της λογικής "όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια". Πιστεύω ότι ο καθένας θα κάνει εκείνο που θεωρεί καλύτερο για τον εαυτό του χωρίς όμως να επηρεάζεται εύκολα από όσα πλαστά πρότυπα τον κυκλώνουν από παντού ή ακολουθώντας επιθυμίες άλλων.

Θεωρώ ότι είναι σημαντικότατο από την πρώτη παιδική ηλικία να μαθαίνει το παιδί από τους οικείους του (κάτι που θα είναι καλό να έχουν δουλέψει και οι ίδιοι) να αισθάνεται ωραία με την εικόνα του σώματός του. Ακόμη περισσότερο αναγκαίο είναι κατά την περίοδο της εφηβείας, όπου συμβαίνουν και οι μεγάλες αλλαγές. Αν τότε διαμορφωθεί μια αρνητική εικόνα για το σώμα, δημιουργούνται συναισθήματα ντροπής, άγχους, ακόμα και συμπτώματα κατάθλιψης ή διατροφικές διαταραχές (ανορεξία, βουλιμία κ.ά.).

Όπως και να 'χει, σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να συνδέεται η εικόνα του σώματος ενός ανθρώπου με την αξία του ως προσωπικότητα. Τότε ας μείνουμε όλοι οι άνθρωποι με την εικόνα στα χέρια και ας χάσουμε όλα τα άλλα τα πολύτιμα...

(Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από την παγίδα αρνητικής εικόνας για το σώμα, που ανέφερα, αφού για παράδειγμα - και δεν είναι το μόνο - δε δεχόμουν να φορέσω για πάρα πολλά χρόνια μπικίνι στην παραλία. Πίστευα ότι οι ατέλειες (είμαι και κάπως τεμπέλα ως προς τη φυσική άσκηση) δε θα πρέπει να είναι στο φως παρά τα όσα μου έλεγαν οι άλλοι. Ευτυχώς, μια φίλη βρήκε τον τρόπο και με έπεισε... και είχε δίκιο, Από τότε άλλαξα την οπτική μου γενικά σε ό,τι αφορά στην εμφάνιση του σώματος και ίσως για πολλά άλλα! Εντούτοις, θα προτιμούσα να είχα την αυτοπεποίθηση του Γουίνι του αρκουδιού! 😂)

Μουσική όπως πάντα...






Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2022

"Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου"...

Κανεὶς δὲν εἶναι μόνος

«Ἦρθα», ἔλεγες πάντα μπαίνοντας στὸ δωμάτιο, παρ᾿ ὅλο ποὺ δὲν
……σὲ περίμενε κανείς.
Ὅμως ἀκριβῶς αὐτό σου ἔδινε μιὰ βαθύτερη ἀπάντηση.

Τάσος Λειβαδίτης, Κανεὶς δὲν εἶναι μόνος, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Ἀνακάλυψη, ἑνότητα, Σημειώσεις, Τόμος 2 τῆς τρίτομης ἔκδοσης τοῦ Κέδρου, σελίδα 310


Ἐπίλογος (Φυσάει)

[...]
Τὸ βράδυ ἔχω βρεῖ ἕναν ὡραῖο τρόπο νὰ κοιμᾶμαι.
Τοὺς συγχωρῶ ἕναν-ἕναν ὅλους.
Ἄλλοτε πάλι θέλω νὰ σώσω τὴν ἀνθρωπότητα,
ἀλλὰ ἐκείνη ἀρνεῖται.

Ὅμως ἀπόψε, βιάζομαι ἀπόψε,
νὰ παραμερίσω ὅλη τὴ λησμονιὰ
καὶ στὴ θέση τῆς ν᾿ ἀκουμπήσω,
μιὰ μικρὴ ἀνεμώνη.

Κύριε, ἁμάρτησα ἐνώπιόν σου, ὀνειρεύτηκα πολὺ
μιὰ μικρὴ ἀνεμώνη. Ἔτσι ξέχασα νὰ ζήσω.
Μόνο καμιὰ φορᾷ μ᾿ ἕνα μυστικὸ ποὺ τὸ ᾿χὰ μάθει ἀπὸ παιδί,
ξαναγύριζα στὸν ἀληθινὸ κόσμο, ἀλλὰ ἐκεῖ κανεὶς δὲ μὲ γνώριζε.
Σὰν τοὺς θαυματοποιοὺς ποὺ ὅλη τὴ μέρα χάρισαν τ᾿ ὄνειρα στὰ παιδιὰ
καὶ τὸ βράδυ γυρίζουν στὶς σοφίτες τοὺς πιὸ φτωχοὶ κι ἀπ᾿ τοὺς ἀγγέλους.
[...]
Τάσος Λειβαδίτης, Ἡ ἕκτη ἡμέρα, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Νυχτερινὸς ἐπισκέπτης (1972), ἑνότητα, Διασπορά, Τόμος 2 τῆς τρίτομης ἔκδοσης τοῦ Κέδρου, σελίδα 20

Πηγή: Τάσος Λιβαδίτης - Ποίηματα


Διαβάζοντας τα παραπάνω αποσπάσματα αναλογιζόμουν τον άνθρωπο, τον πόνο και τη μοναξιά του μέσα σ' αυτόν. Λίγο πολύ όλοι φυλάμε στο θησαυροφυλάκιο της πολύπαθης καρδιάς μας κάποιον πόνο, τον οποίο καλούμαστε να διαχειριστούμε μόνοι παρά τα αγαπημένα, έμπιστα και διαθέσιμα πρόσωπα που μπορεί να υπάρχουν στη ζωή μας. 

Καλείται ο καθένας μας να σταθεί στη γωνιά του εαυτού του και να αγκαλιάσει τη "θάλασσά του τη σκοτεινή", να της δώσει "ένα φιλί από δυόσμο", που ίσως είναι "από βροχή και φωτιά", όμως τόσο αναγκαίο να φέρει την "ανατολή" στην ψυχή. Να πει μέσα του: "είσαι εσύ ο άνθρωπός μου, της καρδιάς μου η χαρά κι αν μ' αφήσεις θα με πνίξει η συμφορά". Και να το πιστέψει.

Έτσι, αγαπώντας πρώτα τον εαυτό μας, ανοίγουμε την οδό στην ίαση και στην εσωτερική ηρεμία. Έτσι, ανοίγουμε και την αγκαλιά μας στον κόσμο, δείχνουμε ενσυναίσθηση, συμπόνια, φροντίδα, αγαπάμε βαθιά και ειλικρινά δίχως όρους και όρια. Αγαπάμε τη ζωή με ό,τι κι αν κουβαλά μαζί της και το παραδίδει στη δική μας θύρα. 

👀Οι φράσεις σε εισαγωγικά είναι δανεικές από τα τραγούδια που ακολουθούν...

 


 


 


 

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2022

"Αλληθωρίζω", επιμένω ή το σκάω;

Να που ήρθε η ώρα να μπει ο Σεπτέμβρης στη ζωή μας κι εμείς στις δικές του απαιτήσεις και τερτίπια! Να σταματήσουμε την εισαγωγή του δεν είναι εφικτό, οπότε ακολουθούμε τους ρυθμούς του, θέλουμε δε θέλουμε. Μάλιστα, αποφάσισα να αναρτήσω ως κεντρική εικόνα του κειμένου την παραπάνω της γοητευτικής πασίγνωστης ηθοποιού κι όχι αυτή που έπεται, ώστε να προκαταβάλω θετικά τις εξελίξεις της νέας σεζόν σε προσωπικό, κοινωνικό, οικονομικό και ίσως σε παγκόσμιο επίπεδο. Κι αυτό, διότι η επόμενη πόζα είναι σίγουρα ταιριαστή με την αίσθηση που έχουμε για όσα συμβαίνουν ήδη!

 


Μα άδικο έχω; Πώς να μην πάρει τέτοια έκφραση κανείς όταν βιώνει στην καθημερινότητά του ως πολίτης μιας ταπεινής και ταλαίπωρης χώρας - που θα ήθελε να είναι σπουδαία και αυτάρκης, αλλά δεν της κάθεται - ό,τι πιο παράλογο και αηδιαστικό θα μπορούσε να σκεφτεί!

Εντούτοις, συνεχίζουμε με το κεφάλι ψηλά - παρά τις άπειρες φάπες - με όση αισιοδοξία μας προσφέρει για ενδυνάμωση ο ίδιος μας ο εαυτός μα και η αγάπη για τη ζωή. Έτοιμοι και αποφασισμένοι να αντιμετωπίζουμε ό,τι έρχεται (κυρίως ως καρπαζιά) στην ώρα του δίχως την αναίτια καταστολή που επιφέρει πρόωρα ο φόβος από ανασφάλεια και το υπερβολικό άγχος. 

Ας μην λησμονούμε επίσης ότι η ζωή μπορεί να είναι γεμάτη εκπλήξεις, όμως αυτό δε σημαίνει ότι όλες θα είναι απαραίτητα δυσάρεστες. Τα πιο υπέροχα εισβάλλουν στο καθημερινό μας τοπίο εκεί που δεν τα υποψιαζόμαστε καν ή πάψαμε πια να τα περιμένουμε ..!

Πάντως, όσα ενθαρρυντικά και να λέω πιο πάνω, θα προτιμούσα να βρίσκομαι στη θέση της γλυκύτατης πρωταγωνίστριας στην ακόλουθη εικόνα από την ταινία Διακοπές στη Ρώμη (1953)! 😁



💘 Μουσική του John Barry (πληροφορίες για το έργο του στο βίντεο) με τίτλο Until September από την ομότιτλη ταινία του Richard Marquand (1984) (κλικ)