Ένα γιγάντιο και αναπάντητο "γιατί"

Κατάθεση ενός γιγάντιου και μάλλον αναπάντητου "γιατί" είναι τούτη εδώ η ανάρτηση.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει πλέον τον κόσμο τόσο εντός της χώρας μας όσο και παγκόσμια. Ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά για τις πιο απεχθείς δολοφονίες κι όχι από στυγνούς δολοφόνους που υπήρχαν πάντα σε κάθε κοινωνία, αλλά βλέπουμε να μετατρέπονται σε τέτοιους άνθρωποι της διπλανής πόρτας, για τους οποίους δεν πάει ο νους κανενός. Φαίνεται να απουσιάζει οποιαδήποτε αναστολή και η αποτρόπαια πράξη μοιάζει να είναι αυτοματισμός, όπου κανείς δε συγκινείται.

Οι βιασμοί ενηλίκων και ανήλικων αποτελούν "πασατέμπο" σε καθημερινή βάση μα και λαχταριστό θέμα προς τέρψη των πιο άρρωστων μυαλών. Χωρίς όρια και ηθικούς φραγμούς ο κάθε "κανίβαλος " ασελγεί σε όποιο κορμί βρει, αρκεί οι ορέξεις του να ικανοποιηθούν ώστε να συνεχίσει χορτάτος (για όσο...). Πίσω ρημαδιό και όλοι "πέρα βρέχει".

Ο κόσμος καίγεται κυριολεκτικά και σε πολλούς "καρφί δεν καίγεται" είτε πρόκειται για εκείνους που έχουν την ευθύνη της προστασίας του πολίτη (από πάνω προς τα κάτω και το ανάποδο) είτε πρόκειται για άλλους συμπολίτες που στη συγκεκριμένη φάση δεν καίγεται ο δικός του πισινός. Όταν, δε, χρησιμοποιείται  μια καταστροφή για πολιτικούς λόγους χωρίς να κοιτά κανείς τα δικά του χάλια είναι αισχρό. Εκλογές κερδήθηκαν πανηγυρικά επάνω στον τύμβο νεκρών και μεγάλων καταστροφών. Όμως σε αυτόν τον τόπο πάντα φταίει κάποιος άλλος και όλα είναι οκ. Ελάχιστοι αναρωτήθηκαν για το τι έκαναν και τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν και να είναι έτοιμοι να το πράξουν πριν την επόμενη φορά. Αλλά ποιος νοιάζεται;

Για όλα τα παραπάνω και πόσα άλλα στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης διεξάγεται ένας διαρκής αγώνας απίστευτων ύβρεων και απολίτιστης στάσης γενικά απέναντι σε όποιον έχει διαφορετική άποψη. Τα επιχειρήματα έχουν πάει διακοπές ατέλειωτες και επικρατεί η ηθική εξόντωση ή η σίγαση με κάθε μέσο. Κάτι αντίστοιχο εξελίσσεται στα ΜΜΕ όπου εκεί αν δεν ξεστομίσει ο καλεσμένος τις κουβέντες που θέλουν και τους εξυπηρετούν, τότε ξεκινά χωρίς έλεος και ντροπή ο δήθεν πολιτισμένος χλευασμός και η αυταρχική καθοδήγηση ή η εσπευσμένη διακοπή του ομιλούντα. Μην χαλάει η τάξη και η "ηθική" τους.

Ένας κόσμος, λοιπόν, που λειτουργεί πια μόνο με τα κατώτερα ένστικτα και πορεύεται με υψηλές ταχύτητες δίχως "φρένα"... Και θα μπορούσα να αναφερθώ σε πολλά ακόμα, όμως δεν αντέχω την πικρή γεύση για πολύ!

Βρείτε την απάντηση σε αυτό το ταλαίπωρο "γιατί"...

 

 

Διακοπές προσπαθώ να κάνω, αλλά με όσα γίνονται ησυχία δε βρίσκω, εκτός αν βάλω το κεφάλι μου στην άμμο... , μια συνηθισμένη τακτική πολλών. Προτιμώ όμως να ατενίζω τη θάλασσα και να φαντάζομαι τον χρόνο διατηρημένο σ' ένα μπουκάλι μαζί με όσα ονειρευόμουν σε όλη μου τη ζωή ως αντίβαρο σε όλα τα άσχημα.

 

 

 

Θερινά καθημερινά και μουσική "βουτιά"

Και ήρθε η ώρα της θερινής κάψας! Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς καύσωνας όπως τον ονομάζουν ή απλώς μια συνηθισμένη θερμή καλοκαιρινή περίοδος. Θα δείξει.

Σίγουρα το μόνο που θα ήθελα να κάνω σε μια τέτοια φάση είναι κάτι γενναίες βουτιές σαν αυτή της εικόνας! Τολμηρές βουτιές και από την καλή και από την ανάποδη, αρκεί να νιώσω το κρυστάλλινο νερό με όλη την ορμή της πτώσης. Ε, καλά, όχι και από τόσο ψηλά ακριβώς...😂 γιατί θα μαζεύουν τα κοκαλάκια μου και είναι κρίμα! Πάντα θαύμαζα και ζήλευα όμως τον παππού μου, ο οποίος στα εβδομήντα του έκανε από τόσο ψηλά βουτιές...! Αυτά είναι (ήταν)! Όχι σαν κι εμάς τους φοβητσιάρηδες 😋! 

Επίσης, εφιστώ την προσοχή στην περίπτωση επιπόλαιων πειραματισμών με το νερό, καθώς σαν πολλούς πνιγμούς ακούμε τώρα τελευταία... Πάντως, μια φορά πειραματίστηκα με βουτιά (μια και γι' αυτές γίνεται λόγος παραπάνω) και δεν το ξανάκανα, αφού ήθελα να πέσω στο νερό από κάποιο βράχο όπως πέφτουν τα δέντρα και... αυτό προκαλεί τσούξιμο-κάψιμο σε όλη την επιφάνεια του σώματος που έρχεται σε επαφή με το υγρό στοιχείο! Με το κεφάλι, λοιπόν, τα μακροβούτια! 😂

Όσο για τη ζέστη στα σπίτια - κι εφόσον η θάλασσα δεν είναι πάντα εύκαιρη - πιστεύω ότι υπάρχουν τρόποι να την αντιμετωπίσει κανείς και δίχως κλιματιστικά. Είμαι κατά της χρήσης τους παρά μόνο σε περιπτώσεις μεγάλης ανάγκης ή με πολύ μέτρο σε χώρους εργασίας. Δεν το υποστηρίζω τυχαία, καθώς είναι επιβλαβή όταν δεν καθαρίζονται τα φίλτρα τους τακτικά ή όταν δεν έχουν καλής ποιότητας φίλτρα. Ένας άλλος λόγος είναι το σοκ που προκαλείται στον οργανισμό από το πολύ δροσερό περιβάλλον εντός κάποιου χώρου με την έκθεσή του στο απόλυτα θερμό εκτός. Δεν δίνεται η δυνατότητα στο σώμα να βρει τρόπους προσαρμογής με φυσικό τρόπο στην άνοδο της θερμοκρασίας, οπότε όλα φαίνονται τρομακτικά και αφόρητα. 

Εναλλακτική πρόταση είναι η χρήση ανεμιστήρων οροφής κι αυτοί χωρίς να είναι απαραίτητο να λειτουργούν διαρκώς. Σημαντικό είναι πότε ανοίγουν και κλείνουν τα παράθυρα και οι μπαλκονόπορτες του σπιτιού. Νωρίς το πρωί καλό είναι να ανοίγουν όλα για μισή ώρα και εν συνεχεία να κλείνουν μέχρι αργά το απόγευμα και αφού έχει φύγει ο ήλιος ν' ανοίγουν πάλι όλα μέχρι την ώρα του ύπνου. Γενικά κατά τη διάρκεια της ημέρας από τα σημεία που υπάρχει πιο έντονη ηλιοφάνεια είναι βοηθητικό να κλείνουν και τα παντζούρια. Σε όλα αυτά σωτήριο ρόλο πάντα παίζουν τα φυτά (δέντρα, θάμνοι) στους εξωτερικούς χώρους του σπιτιού, αφού η ύπαρξή τους βελτιώνει το μικροκλίμα κάθε οικήματος και όχι μόνο! Δεν παραλείπουμε φυσικά τα ντουσάκια στην μπανιέρα και την κατανάλωση υγρών σε αφθονία. Τότε όλα θα είναι μια χαρά και χωρίς πολλά αγκομαχητά!

@ Μετά τις μικρές οδηγίες προς "ναυτιλλομένους" 😁 πάμε για "βουτιά" στη μουσική ποικιλία , διότι για περισσότερα δεν είμαστε!

 

Παράθυρα στης ψυχής τη θάλασσα...

Μια που το καλοκαίρι αποφάσισε να μπει πλέον για τα καλά, προσφέροντας πέρα από υψηλές θερμοκρασίες, μια απλωσιά στις ψυχές των ανθρώπων, ας αποφασίσουν κι εκείνοι να μιλήσουν ουσιαστικά μεταξύ τους και να πάψουν να παρλάλουν ακατάπαυστα για όλα και για τίποτα.

Ο ποιητής μας τα λέει καλύτερα δίνοντας μάθημα ύπαρξης και επαφής ανάμεσα στους ανθρώπους.

Η σιωπή δυο ανθρώπων

Θέλω να σου δείξω όλες τις κάμαρες
την άσπρη, την τριανταφυλλιά, τη φυστικιά, τη μαύρη
και τα παλιά ντουλάπια και τα μπαούλα και τα μικρά συρτάρια
και τα υπόγεια με τα’ άδεια κιούπια και με τα σπασμένα έπιπλα
να σου ανοίξω όλες τις πόρτες και τα παράθυρα
να σου φανερώσω απ’ όλες τις μεριές τ’ αστέρια
να σου πω για τον ίσκιο που μεγαλώνει στον τοίχο όταν ανάβει η λάμπα
για τα δυο κουρασμένα τρίγωνα που γράφει το φως του φεγγίτη στο κεφαλόσκαλο
σαν τους δυο λυγισμένους αγκώνες που ακουμπάνε στα γόνατα της λύπης
να σου πω για το μικρό χαμόγελο που κρύβεται σ’ ένα ποτήρι νερό
για το μεγάλο πόνο που κρύβεται κάτου απ’ το χαμόγελο
και για το χνούδι του καρπού που βασανίζει τα δάχτυλα της αγάπης
να σου δείξω πόσο μικρός είμαι
πόσο μεγάλος είμαι
για να μη μείνει κάτι δικό μου που να μην είναι δικό σου
για να σμίξουμε πέρα απ’ τα χωριστά μας σώματα.

Η Μαρία σώπαινε.
Δεν άνοιγε κανένα παράθυρο. Μη και δεν είχε κανένα παράθυρο;
Κ’ η σιωπή φάρδαινε ανάμεσα μας, όπως το ποτάμι, όπως η θάλασσα.
Καθόμαστε στις αντίθετες όχθες και κλαίγαμε. Ώσπου ανέβαινε η σιωπη και μας έπνιγε.

Πέστε μου πού θα σμίξουμε;-είπε. Πέστε μου πού θα σμίξει η σιωπή τα δάχτυλα μας;
Πιο μέσα απ’ τα δάχτυλα μας που θα σμίξουμς; Ποια κραυγή
θα σπάσει αυτά τα μαύρα τζάμια-όχι να γνωριστούμε ή να γνωρίσουμε
μα να ορίσουμε ακριβώς τη θέση μας, ν’ αλλάξουμε τους κύλινδρους της ρίζας
έτσι που η ρίζα και το φύλλο νάναι σύμφωνα στο φως. Ανοίχτε τα παράθυρα.
Ανοίχτε τα παράθυρα, είπε.
Κάθε μέρα λιγότερη σιωπή κρύβουν τα λόγια μας.
Τα παράθυρα βλέπουν στον ουρανό, στα σπίτια και στα στάχυα.

                                                                       Γιάννης Ρίτσος

 

👭 Και μουσική γλυκά ταξιδιάρικη από συλλογή του Μίμη Νικολόπουλου, τον οποίο γνώρισα από ένα μουσικό κομμάτι που πρότεινε εδώ φίλος αναγνώστης. Τον ευχαριστώ, διότι μου άρεσε πάρα πολύ και αξίζει να ακούσει κανείς όλο το άλμπουμ. 

 

 

"Δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις"

Όσα ακολουθούν είναι από αναδημοσίευση σε κάτι που στάθηκα επειδή μου άρεσε και δυστυχώς συμβαίνει συχνά.

Ο Ισπανός ψυχολόγος και ψυχίατρος Enrique Rojas αναφέρει πως «όσοι νιώθουν ότι αποτελούν αντικείμενο του φθόνου συναδέλφων, συμμαθητών, γειτόνων, φίλων, ακόμα και συγγενών, πρέπει να ξέρουν πως το πιο σημαντικό είναι να προφυλάσσονται, να μην εκτίθενται σε καταστάσεις που προκαλούν και οξύνουν αυτό το συναίσθημα».

Για το τόσο ανθρώπινο ελάττωμα του φθόνου, μια παραδοσιακή ιστορία αναφέρει πως μια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα/Υστερα από τρεις μέρες αδιάκοπης καταδίωξης, χωρίς δυνάμεις πια, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι:

— Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;

— Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματά μου, αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις.

— Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα; “Όχι·,

— Σου έκανα κανένα κακό;

— Όχι

— Τότε γιατί θέλεις να με σκοτώσεις; Αφού σκέφτηκε λίγο, το φίδι απάντησε:

— Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.

Δεν είναι λίγες οι φορές που προκαλούμε τον φθόνο και την ζήλια των τριγύρων μας και γινόμαστε αποδέκτες μιας άσχημης συμπεριφοράς χωρίς να υπάρχει κάποια προφανή αιτία! Δεν είναι λίγες, επίσης, οι φορές που τα σχόλια των γύρων μας όταν υλοποιούμε αυτά που ονειρευόμαστε, όταν κάνουμε πράξη αυτά που μας εκφράζουν, θα είναι το λιγότερο επικριτικά και το μέγιστο απαξιωτικά.

Και τότε σκεφτόμαστε ότι αυτό που καταφέρνουμε, δεν είναι αποδεκτό και μαλώνουμε άλλη μια φορά τον εαυτό μας για την απερισκεψία μας έστω και να ονειρευτούμε…

Και ξεκινάμε, αδύναμοι, σαν την πυγολαμπίδα, να τρέχουμε μακριά από αυτούς μας επικρίνουν και μας καταδιώκουν, φοβούμενοι την οργή και τα σχόλια που προκαλούν οι πράξεις μας. Θέλει μεγάλο κουράγιο και ψυχικό σθένος να σταματήσουμε να τρέχουμε και να στραφούμε στον θηρευτή μας και να τον αντιμετωπίσουμε κατάματα. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ανταμοιβόμαστε με μια μεγάλη αλήθεια. Σοκαριστική μεν, αλλά μεγάλη: «Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.»

Και τότε συνειδητοποιούμε όχι μόνο το μάταιο αυτού του κυνηγητού αλλά και τον πραγματικό μας εχθρό. Είμαστε αυτοί που είμαστε, λάμπουμε με τον τρόπο που φτιαχτήκαμε να λάμπουμε. Και αυτός από τον οποίο τρέχαμε να ξεφύγουμε δεν ήταν τελικά κανένας άλλος από τον ίδιο μας τον φόβο για την επικριτική στάση του κόσμου. Και όλα αυτά γιατί απλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως… λάμπουμε!

Κάθε φορά λοιπόν που κάνουμε κάτι που μας αρέσει, κάτι που μας εκφράζει, κάτι που μας συγκινεί, ας θυμόμαστε ότι αυτό είναι το φως μας και αν εμπιστευόμαστε το πως φαίνεται αυτό το φως στα δικά μας μάτια, δεν έχουμε να φοβηθούμε κανένα κυνηγητό από αυτούς που ενοχλήθηκαν. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν… Πάντα θα προσπαθούν να σβήσουν την δική μας λάμψη γιατί απλά δεν γνωρίζουν τον τρόπο να αναδείξουν την δική τους…

Γιατί ο καθένας είναι μοναδικός και δεν μπορεί να λάμψει ποτέ με τον ίδιο τρόπο που λάμπει ο διπλανός του…

Πηγή : Αντικλείδι