Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

" Ό,τι αισθάνεσαι να λες "


Με αυτή την ευχή ξεκινώ την εβδομάδα...
" 'Ο,τι ασθάνεσαι να λες ", λοιπόν, με όποια επακόλουθα κι αν έχει αυτό κάθε φορά. Μπορεί άλλοτε να σου βγει σε καλό κι άλλοτε σε ξινόπικρο... Όμως θα είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου πρώτα απ' όλα και "δεν θα φύγεις με μαράζι". Ο τρόπος, φυσικά, που θα το πεις βαστάει το "κλειδί", διότι ο στόχος δεν είναι να πατήσεις επί πτωμάτων, για να αισθανθείς απλά καλά ή να κάνεις τον ήρωα...

Είναι κρίμα να ζεις σε "μια φυλακή", να "σε ξυπνάνε με το στανιό, όταν πας να ονειρευτείς", να "μην σε χωρά ο τόπος" εκεί που πας "ν' ανασάνεις"!
Άραγε γιατί "δεν μπορούμε μονοιασμένα να κυλάει η ζωή μας"; Πόσο ακριβά κοστίζει πια αυτό;
Ναι, "μάγκες μου" κάποιες στιγμές "δεν την παλεύουμε" έτσι... κι "άξια τότε η φυλακή μας".

Υποτονικά και ρομαντικά αρχίζει ο συνηθισμένος αγώνας δρόμου μιας ακόμη εργάσιμης εβδομάδας. Ο ρομαντισμός βλάπτει σοβαρά την υγεία και η εργασία είναι ιερή, αρκεί να μην μας μετατρέπει σε σκλάβους της (πάνω σ΄αυτό και άλλα σχετικά με την καθημερινότητα θα υπάρξει ανάλογο κείμενο στην πορεία - όποτε το τελειώσω δηλαδή...)!

Η μουσική και πάλι έδωσε την έμπνευση και τη δίοδο για την έκφραση σκέψεων και συναισθημάτων, όπως και στην προηγούμενη ανάρτηση (κάτι πολύ συνηθισμένο εδώ). Αυτή την φορά τη "σκυτάλη" παίρνει ο Λεωνίδας Μπαλάφας, γιατί πια είμαστε στο σήμερα...











Ας "κάνουμε πέτρα την καρδιά μας" τόσο όσο... πάντα!


 

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Μέσα από στίχους του Νικόλα Άσιμου

Προσωπικές σκέψεις και συναισθήματα, που εκφράζονται μέσα από στίχους του Νικόλα, του σοφού του δρόμου και της παράγκας. Με το "φανάρι" του κι αυτός σαν ένας άλλος Διογένης πήγαινε κόντρα στο βάρβαρο κατεστημένο. Έτσι, κι εγώ μιλώ μέσα από εκείνον για την πίεση που μας ασκείται από αυτή τη γαμημένη την "κανονικότητα" τούτου του παράλογου κόσμου. Ένα κατεστημένο που κατά βάθος μισεί τον άνθρωπο και επιδιώκει με κάθε τρόπο να τον καταπιεί ολόκληρο!



"Μου ρουφήξατε το αίμα
μ' ανυπόκριτο έχω βλέμμα"
"Την ψυχή μου δεν πουλάω
και τον δρόμο μου τραβάω"
... επειδή "γουστάρω ελευθερία" και αρνούμαι να λειτουργώ με "μπαταρία"!





"Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια
τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια"
"Τα λόγια μάς απόμειναν και οι θεωρίες
στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί"
Κι έτσι "απόκληρα μείναμε πουλάκια με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά"...
... επειδή μέχρι τέλους θα αρνούμαι να μου "περιφράξουν την καρδιά"! 







Μια και μίλησα για καρδιά...
"Το λοιπόν θ' αγαπάω και μένα
όπως εσένα"
"Μη μας ξεγελάν φως μου οι πληγές
στις χρυσές στιγμές μας πλάι κι αυτές"
...έτσι, "αγαπάω και αδιαφορώ και μαζί σου το 'χω μάθει κι αυτό", παίρνω δύναμη, μια και "είν' πανάκριβο σ' το λέω ν' αγαπάς"!





"Α ρε Μπαγάσα..."
"Μιαν ανάσα γυρεύω για να γιάνω"
"Κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω"
Έτσι, "για τον χαμένο μου αγώνα που τ' αστεράκια 'μείναν μόνα να τον κλαιν"  




Καθώς δύσκολα η ματιά του Μπαγάσα θα πέσει χάμω...
"Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια"
Αλλά και...
"Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου την ψύχρα"
Μια είναι η λύση για τη νίκη...
"να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ' αγαπήσω να μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι"!





Τ' ακούς "παπάκι", για να μην γίνεις κουρδιστό;
Κι ας είναι ψίθυρος...






"Πρέπει να γίνεις εσύ ο ήλιος, για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων".
                                                        Καζαντζάκης





@ Ένα "Αν" και ένα "θα" σε περιμένει εδώ. Αν επιθυμείς να γίνεις για λίγο παιδί, θα μπορέσεις εκεί να παίξεις...

   

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

Συντροφιά με ένα "Αν" και ένα "θα"...


Τα "παιδία παίζει"! Κι αυτό επιβάλλεται, για να είναι υγιή. Ενίοτε όμως είναι ανάγκη να συμμετέχουν σε παιχνίδια και οι ενήλικες, αφενός για τη διατήρηση μέσα τους της φρεσκάδας των παιδιών κι αφετέρου προς όφελος της πνευματικής και ψυχικής τους υγείας.
Στα κεφάλια μας παίζονται παγκόσμια τα πιο άγρια και απάνθρωπα παιχνίδια εξουσίας, ελέγχου και προδοσίας του ανθρώπου! Εμείς μπορούμε να ισορροπήσουμε αυτό τον εφιάλτη, έστω και για λίγο με την ψευδαίσθηση του ονείρου και του κόσμου της φαντασίας των παιδιών με ένα απλό παιχνίδι. Είναι ανάγκη κάποιες στιγμές, για να μην μπούμε για τα καλά στον παραλογισμό, που κοντεύει να μας καταπιεί...

Ας παίξουμε, λοιπόν, με το αχώριστο ζευγάρι του "Αν" και του "θα"!

α)  Αν για μια μέρα σού παραχωρούσε (λέμε τώρα) την θέση του ένα  πρόσωπο με ισχύ πολιτική ή οικονομική - εγχώριο ή ξένο, θα ήταν ... και θα αποφάσιζες ...

β)   Αν ξυπνούσες ένα ωραίο πρωινό και... ήσουν κάποιος άλλος/η, αυτός/η θα ήταν ...

γ)  Αν γινόσουν για μια νύχτα τραγουδιστής/στρια, θα τραγουδούσες σ' ένα πολύ αγαπημένο σου πρόσωπο, το ...

δ)   Αν άφηνες για μια φορά να βγει ελεύθερα το παιδί από μέσα σου, θα ...

ε)   Αν ερχόταν να σε βρει απρόσμενα και "κατακούτελα" ο απόλυτος έρωτας εκεί που όλα έμοιαζαν ήρεμα, ακίνητα, τακτοποιημένα, θα ...

στ)  Αν ήσουν φιγούρα σ' έναν γνωστό ζωγραφικό πίνακα, αυτή θα ήταν ...



Ξέχασα ότι... πρέπει να απαντήσω πρώτη...

α) Θα του έλεγα ένα γενναίο "Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Προτιμώ να μείνω όρθια...".

β) Σ' αυτή την φάση θα προτιμούσα την Ζαν ντ' Αρκ, για να περνούσα σε μερικές ... εκκαθαρίσεις σε πολλά πεδία μαχών!

γ) Θα του τραγουδούσα των Eloy το "The Sun Song" για την ελπίδα που φέρνει το φως του με τον ερχομό της επόμενης μέρας...


δ)   Θα παραβίαζα αρκετούς από τους κανόνες, που θα μου έβαζαν οι ενήλικες, για να δοκιμάσω την υπομονή και την αγάπη τους. Φυσικά μέσα από τον αυθορμητισμό των παιδιών θα τους έφερνα πρόσωπο με πρόσωπο με την αλήθεια του εαυτού τους  και τον βαθμό της υποκρισίας τους.

ε)   Θα του έδινα μια στο κεφάλι κι εγώ, για να μάθει να μην ενοχλεί! Θράσος που το έχει πια να μας χαλά την ηρεμία και την τάξη... 

στ)  Η θεά Άρτεμις στον πίνακα του Pompeo Batoni "Άρτεμις και Έρωτας", ο οποίος είναι μια αλληγορία για το αιώνιο παιχνίδι ανάμεσα στο "θέλω" και "πρέπει", που συχνά ξέρουμε ποιος είναι ο νικητής..., όπως λέει και στο άρθρο, που σας παραπέμπω, για να δείτε τον πίνακα, αλλά και να πάρετε, αν θέλετε, πληροφορίες γι' αυτόν.





Τέλος

Από εμένα...
Η σειρά σας τώρα!

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

Γοητευτικοί καρδιοκλέφτες...!


"Γατόνια, γοητευτικοί καρδιοκλέφτες!"
Ναι, έφτασα να το λέω αυτό και να γράφω κείμενο γι' αυτά, ενώ δεν πλησίαζα ποτέ τα ζώα... Τα αγαπούσα πάντα από μικρή αλλά εξ αποστάσεως! Μεγάλωσα σε μια οικογένεια, που είχε πάντα ζώα, τα οποία ζούσαν στον κήπο, δηλ. για μένα πιο κοντά στον φυσικό τους χώρο. Τα σεβόμουν ως υπάρξεις και δεν ήθελα ποτέ να τα κακοποιούν ή να τα παραμελούν από την στιγμή που είχε αναλάβει κάποιος την φροντίδα τους. Από παιδί μέχρι και σήμερα με ενδιέφερε πάντα να μην αισθάνονται οι μικροί μας φίλοι ότι στερούνται το περιβάλλον για το οποίο γεννήθηκαν, την φύση, ή ότι χάνουν την ελευθερία τους, για να περνάμε εμείς οι άνθρωποι καλά, ικανοποιώντας τη ματαιοδοξία μας ή άλλες ανάγκες μας. 

Θεωρώ ότι η συνύπαρξη ζώου και ανθρώπου είναι αρμονική και δίκαιη, μόνο όταν ο ένας σέβεται τον άλλο και υπάρχουν κάποια όρια, τα οποία είναι ανάγκη να τηρούνται και από τις δύο πλευρές. Πιστεύω ότι το ζώο είναι πιο ευτυχισμένο και δεν ξεχνά την φύση του, όταν ζει σε εξωτερικούς χώρους και έχει την ελευθερία του, απολαμβάνοντας όμως παράλληλα τη συντροφιά και την περιποίηση του ανθρώπου. Δεν μπορούσα ποτέ, για παράδειγμα, να δεχτώ τα πουλιά στα κλουβιά... με έπιανε μια απίστευτη δυσφορία όποτε τα έβλεπα! Ιδιοτροπία μου; Μπορεί... 
Ή αν δεν είχα κήπο ή έστω μια μικρή αυλή δεν θα έπαιρνα ποτέ ζώο να το φυλακίσω σε ένα διαμέρισμα, χωρίς να του δίνω τη δυνατότητα να κινηθεί ελεύθερο, να κυνηγήσει, να κυνηγηθεί, να παίξει με ομοίους του, να αλητέψει και να επιστρέψει εκεί όπου τελικά αγαπά πραγματικά! Όπως και δεν θα έπαιρνα ποτέ ένα ζώο, για να το εγκαταλείψω στους δρόμους, όταν θα το βαριόμουν ή δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στην φροντίδα του, δημιουργώντας αδέσποτα. Ιδιοτροπίες μου κι αυτές; Μπορεί...
Αντίστοιχα και το ζώο μπορεί να μάθει τι του επιτρέπεται και τι όχι στη συμβίωσή του με τον άνθρωπο, ο οποίος είναι και ο μόνος υπεύθυνος να τα διδάξει στον αγαπημένο του φίλο.




Μια όμορφη και αρμονική σχέση, όπως περιγράφω παραπάνω, αναπτύχθηκε εδώ και λίγους μήνες, όταν κατέληξε στο σπίτι μας ένας γάτος "σπιρουνάτος", ένας "παπουτσωμένος" γάτος θα έλεγα καλύτερα! Τον ονομάζω έτσι, λόγω της εξυπνάδας και της σβελτάδας, που τον χαρακτηρίζουν! Είναι ένας χνουδωτός κούκλος σε μπεζ-τιγρέ αποχρώσεις με λαμπερά, πράσινα μάτια! Σε κοιτούν τόσο γλυκά, που κάθε αντίσταση έχει πάει περίπατο... 
Βρέθηκε κάποια μέρα εγκλωβισμένος σε μία υπό ανέγερση οικοδομή στη γειτονιά μας , όπου για καλή του τύχη σώθηκε από τη μικρή του φίλη, που περνούσε από εκεί και άκουσε τα νιαουρίσματα. Αυτό ήταν! Αποκτήσαμε έναν νέο φίλο!

Επέλεξε τελικά να μείνει μαζί μας χωρίς καμία πίεση ή επιβολή από μέρους μας. Από εμάς απολάμβανε από την αρχή τα χάδια, το παιχνίδι και την τροφή. Στην πορεία απέκτησε κι έναν χώρο στο πλατύσκαλο, για να κοιμάται. Όλη την ημέρα τριγυρίζει ελεύθερος στη γειτονιά, μα πάρα πολλές ώρες είναι κοντά μας. 






Από τη μια πλευρά είναι απίστευτα κυνηγιάρης με θηράματά του τα μικρά ποντικάκια - για πότε τα εντοπίζει - ακόμα είναι επιθετικός και διεκδικητικός με τα υπόλοιπα γατιά της γειτονιάς, τα οποία έχει κρατήσει σε μεγάλη απόσταση από τον δικό του χώρο. Δεν επιτρέπει σε κανένα να πλησιάσει κοντά στο σπίτι ούτε καν στον πεζόδρομο που βρισκόμαστε, ρίχνοντας άγριους καβγάδες, οι οποίοι του αφήνουν σχεδόν πάντα και από κάποιο "παράσημο" πάνω του! Από την άλλη πάλι είναι απένατί μας ένας περήφανος και αξιοπρεπής "κύριος", που όμως λατρεύει τα χάδια, σερνόμενος στα πατώματα!

Αγαπημένες του συνήθειες είναι να φτάνει στο μπαλκόνι στον πρώτο όροφο κάνοντας ακροβατικά και να χτυπά τα μπροστινά πατουσάκια του στο τζάμι της κουζίνας, όπου μοιάζει να χορεύει, σηκωμένος στα δύο πισινά του, έναν ρυθμικό χορό... (του κάνω συχνά παρέα σ' αυτόν τον χορό... εδώ γελάμε). Στη συνέχεια τού ανοίγουμε την πόρτα, περνά μέσα και βγαίνει από την κυρία είσοδο, για να πάει στο σπιτάκι του στο πλατύσκαλο. Αν εν τω μεταξύ τού δοθεί και κάποιος μεζές είναι απόλυτα ευτυχής, αν όχι, δεν θα γκρινιάξει, καθώς τον ευχαριστεί αυτή η μικρή βόλτα μέσα στο σπίτι. Του αρέσει επίσης να μας ακολουθεί όπου κι αν κινηθούμε στον εξωτερικό χώρο του σπιτιού, να παίζει μαζί μας και να χαϊδεύεται μέχρι τελικής πτώσεως! Φυσικά, μόλις βρει την πόρτα του σπιτιού ανοιχτή "μπουκάρει" σαν κύριος, κάνοντας ήρεμα μια βόλτα μέχρι κάποιος να τον βγάλει πάλι έξω

Το θέμα είναι ότι έγινε μεγάλος καλοφαγάς μετά από τα γευστικά μεζεδάκια που έτρωγε συχνά, ώσπου ο γιατρός είπε να έχει δύο γεύματα την ημέρα, για να μην πειραχτούν τα νεφρά του. Κρατάει και τη σιλουέτα του έτσι, το γοητευτικό γατόνι!

Ακολουθεί κι ένα ποίημα που γράφτηκε από ένα μέλος της οικογένειας για τη δίαιτα του Νικολή (αυτό είναι το όνομά του):

ΕΝΑΣ ΓΑΤΟΣ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΣ
(ή άλλως : Νικολής μαινόμενος)

Φαγητό όλη την μέρα
έτρωγε ευτυχισμένος,
γιατί ήταν χαϊδεμένος
ο καημένος ,ο καημένος.

Στα σκαλάκια καθισμένος
νιαουρίζει δακρυσμένος,
γιατί είναι πεινασμένος
ο καημένος ,ο καημένος.

Τώρα είναι πικραμένος
γραντζουνάει θυμωμένος ,
γιατί είναι μπερδεμένος
ο καημένος ,ο καημένος

Του μιλούσε αγριεμένος
κ’ ήτανε νευριασμένος,
όμως δεν καταλαβαίνει
ο καημένος ,ο καημένος.

Στο σπιτάκι του κρυμμένος
τρέμει κ’ είναι φοβισμένος,
γιατί δεν καταλαβαίνει
ο καημένος ,ο καημένος

Ο κτηνίατρος τούς είπε:
«Μόνο δυό φορές να τρώει
μην τυχόν και αρρωστήσει»
ο καημένος ,ο καημένος

Στο χαλάκι ξαπλωμένος
κλαίει ο δυστυχισμένος,
γιατί νοιώθει ξεχασμένος
ο καημένος ,ο καημένος





Ένας μεγάλος έρωτας γεννήθηκε, λοιπόν, και ίσως να σας είπα μια ιστορία αλληλοσεβασμού!

 Δεν "κατακτήθηκα" μόνο εγώ και η οικογένειά μου πάντως από ένα ζώο - γατόνι καρδιοκλέφτη στην προκειμένη περίπτωση - αλλά και κάποιοι γνωστοί καλλιτέχνες... (κλικ)!


@ Όλο το παραπάνω γράφτηκε, επειδή έχουμε μεγάλη ανάγκη το χιούμορ και το γέλιο αλλά και τους μικρούς φίλους, που μας ηρεμούν στα δύσκολα...

@ Οι εικόνες είναι από την Google, διότι φωτογραφίες του Νικολή θεωρούνται προσωπικά δεδομένα...χεχε!