Είμαστε χαμένοι - καμένοι από χέρι...

Ένα θέμα που δεν χρειάζεται καν λόγια, αφού η εικόνα έρχεται να πει ολοκληρωμένα και σοκαριστικά όσα η γλώσσα συχνά δεν προφταίνει να μεταφέρει στον εγκέφαλο.

Εξάλλου, βρισκόμαστε στην εποχή της εικόνας με όλη τη σημασία της λέξης (δυστυχώς)!

Έχω αναφερθεί και πάλι εδώ για το θέμα της αποχαύνωσης μέσω της χρήσης των κινητών αλλά και γενικά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ύστερα από παρατηρήσεις που είχα κάνει σε δημόσιους χώρους και όχι μόνο. Όμως τώρα ας δούμε τη σκληρή και ανόητη πραγματικότητα σ' ένα βίντεο του μουσικού Moby με τα κινούμενα σχέδια του Steve Cutts, ο οποίος είχε φτιάξει το γνωστό κινούμενο σχέδιο, με τίτλο "Man", που είχα προβάλει παλιότερα εδώ. 

   Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά που είδατε;  

 Είμαστε χαμένοι - καμένοι ή βλαμμένοι;

   Γιατί επιτρέπουμε αυτή τη βλάβη;  

 (το πρώτο πληθυντικό αφορά στην ανθρωπότητα)

Είναι σαν ασθένεια που εξαπλώνεται ραγδαία και η οποία απαιτεί πάνω απ' όλα πρόληψη και ταυτόχρονα θεραπεία!

Η λύση;

Ίσως...
Σφαιρική και σε βάθος ενημέρωση σε παιδιά και εφήβους, προβολή (με θελκτική για εκείνα μέθοδο, όπως η βιωματική) κι άλλων τρόπων επικοινωνίας, ενημέρωσης, ψυχαγωγίας και κοινωνικών επαφών, υγιή παραδείγματα προς μίμηση (τα πρότυπα είναι δυνατά) - ξεκινώντας από τη δική μας στάση ως γονείς ή εκπαιδευτικοί, όχι στην δαιμονοποίηση του μέσου, ναι στην απομυθοποίησή του, ναι στη λογική και με μέτρο χρήση του και...

  

Μετράω στιγμές πτήσης και προσγείωσης

Πόσες ομαλές και δημιουργικές πτήσεις να μετρήσω αλλά και πόσες ανώμαλες προσγειώσεις;

Είμαι ευτυχής για τις πρώτες, όμως κι ευγνώμων για τις δεύτερες, αφού μου έμαθαν τόσα πολλά! Άσχετα που κάποιες στιγμές θέλω να τις ξεχνώ αυτές τις προσγειώσεις και όσα μαθήματα πήρα από εκείνες, επιμένοντας στα ίδια λάθη γιατί είμαι και "αγύριστο" κεφάλι, όπως λέει και ο λαός μας. Φαίνεται "τα θέλει ο οργανισμός μου", κατά τη Σαπφώ Νοταρά! Χρειάζεται να σπάσω τα μούτρα μου απανωτά, για να βάλω μυαλό, καθώς τα πάθη και η ισχυρογνωμοσύνη εκεί έχουν κατάληψη. "Τα πάθη μου τα λάθη μου" είναι ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που μου έχει προσφέρει τις ομορφότερες και πιο συγκλονιστικές στιγμές στην ζωή μου, όμως παράλληλα και τις πιο δύσκολες.

Είναι σοφό κάποτε να αφήνεται κανείς στα πάθη του, διότι θα τον φθάσουν πολύ ψηλά και θα αποδώσει με μοναδικό τρόπο ό,τι αναλάβει. Εξίσου όμως σοφό είναι να γνωρίζει πότε θα τα ελέγξει, για να μην τον καταπιούν.

Δεν είναι πάντοτε απλό κάτι τέτοιο, εκτός αν έχει μάθει να λειτουργεί μόνο με τη στείρα λογική, σαν ρομπότ, τα οποία δυστυχώς δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν και να έχουν αυτή την αίσθηση της πτήσης μέσα από το αποτέλεσμα του έργου τους και της ευφορίας που το συνοδεύει. Η εποχή μας έχει γεννήσει πολλά "ρομπότ", που ο μόνος τους στόχος είναι η δύναμη της εξουσίας και του ελέγχου είτε στην προσωπική τους ζωή είτε στη δημόσια μέσα από οποιονδήποτε τρόπο. Εξάλλου, το μέλλον θα ανήκει στα ρομπότ κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Το αν θα το επιτρέψουμε ή όχι είναι άλλο θέμα.

Επιμένω με πάθος στις πτήσεις κι ας οδηγούν σε ανώμαλες προσγειώσεις κάπου κάπου...

Και συμφωνώ με τον Νίτσε παρακάτω:

"όσο πιο ψηλά πετάμε τόσο πιο μικροί φαινόμαστε σε αυτούς που δεν μπορούν να πετάξουν" 

Έρχεται και ο Σαρτρ να μας προσγειώσει: 

"Θέλω να διατηρήσω τον κόσμο όπως είναι, όχι γιατί μου φαίνεται καλός - αντίθετα τον θεωρώ άθλιο - αλλά γιατί ζω μέσα σ’ αυτόν και δεν μπορώ να τον καταστρέψω χωρίς να καταστραφώ μαζί του. " 

Και κάτι ακόμα από τον ίδιο που μου αρέσει, αλλά και με αντιπροσωπεύει: 

"Δεν πρόκειται να είμαι μετριόφρων. Ταπεινός, όσο θέλετε, αλλά όχι μετριόφρων. Η μετριοφροσύνη είναι η αρετή των ξενέρωτων. " 

Πάμε να μας απογειώσει η μουσική τώρα...

Μπορείς να μη δεις Star Wars...; Αμ δε!

Κάτι για εφηβάκια λέγαμε στην προηγούμενη ανάρτηση...

Πιο σοβαρά εκεί, πιο ανάλαφρα εδώ!

Άμα είναι κανείς γονιός ή συναναστρέφεται παιδιά, τις παιδικές ταινίες δεν τις γλιτώνει. Θα τις δει όλες, θέλει δε θέλει και θα τις μάθει κι απέξω με όλες τις γνωστές ατάκες τους, τις οποίες θα ανταλλάσσει με τα νεαρά βλαστάρια με ύφος πάντα συνομωτικό...

Ε, λες κάποια στιγμή, πάει, περάσαμε την παιδική ηλικία και θα σταματήσει αυτός ο χαμός των παιδικών ηρώων. Σκέφτεσαι πως στην εφηβεία σιγά μη θέλουν να βλέπουν με τους γονείς τις ταινίες που τους αρέσουν... Αμ δε! Έτσι νόμιζες!

Σίγουρα επιθυμούν περισσότερο να τις μοιράζονται με φίλους και "κολλητούς" παρά μαζί σου, όμως υπάρχουν αρκετές στιγμές που επιζητούν διακαώς να κάτσεις δίπλα τους όπως παλιά. Να γελάσετε παρέα, να σχολιάσετε μέχρι τελικής πτώσεως, μιλώντας δυνατά και κάνοντας γενικά αρκετό θόρυβο ίσως και για το τίποτα - κάτι σαν να παρακολουθείς ποδοσφαιρικό αγώνα ένα πράμα, να ταυτιστείς κι εσύ με κάποιον ήρωα όπως κι εκείνοι! Αυτά, αν πρόκειται για περιπέτεια, γιατί αν είναι άλλου είδους ταινία, τότε θα αναπτυχθούν συζητήσεις για διάφορα θέματα - κοινωνικά, συναισθηματικά, σχέσεων, πολιτικά, περιβαλλοντικά κ.ά. (καλό και εποικοδομητικό αυτό... ευκαιρία ψάχνει κάθε γονιός και τρίβει τα χέρια του για κάτι τέτοιο, χεχε), θα συγκινηθείτε και θα κλάψετε συντροφικά. Μάλιστα, θα σε κοιτούν επίμονα, για να δουν αν έχεις επηρεαστεί κι εσύ από αυτό που βλέπεις ή είναι μόνο δική τους αίσθηση. Ανιχνεύουν τις αντιδράσεις σου! Ούτε κατάσκοποι να ήταν!

Το καλύτερο είναι όταν θα φας σκουντιά στην περίπτωση που τόλμησες να κλείσεις τα ματάκια σου κατά τη διάρκεια μιας βαρετής για σένα σκηνής...! Εσύ βέβαια, πάντα ετοιμοπόλεμος/η, θα δικαιολογηθείς λέγοντας δήθεν για κάποια ενόχληση στα κουρασμένα ματάκια σου και θα προσπαθήσεις να μαντέψεις τι στο καλό να έγινε στη σκηνή που μόλις έχασες!

Κάτι πολύ σημαντικό είναι ότι δέχονται δικές σου κινηματογραφικές προτάσεις είτε μέσα από τη μικρή οθόνη είτε τη μεγάλη, αλλά  θα πρέπει κι εσύ να δεχτείς τις δικές τους, κι όποιος αντέξει...! Στις διαπραγματεύσεις και τους διακανονισμούς δεν υπάρχουν δυνατότεροι εταίροι από τα παιδιά και τους εφήβους!

Τελευταία συντροφική τηλεθέαση ήταν "Ο Πόλεμος των Άστρων" - Star Wars! Πήραμε τα μέρη με τη σειρά, μια και είχαμε καιρό να τα δούμε παρέα.

Πάντως, αυτή την φορά, ένα πράμα κράτησα από όσα είδα και θα το μοιραστώ εδώ...

Τα λόγια που είπε ο σοφός δάσκαλος Γιόντα

στον νεαρό Άνακιν, έναν από τους πιο σπουδαίους Τζεντάι,

σε μια δύσκολη στιγμή του δεύτερου... και μπορεί να είναι χρήσιμα για όλους!

"Μάθε να αποδεσμεύεσαι από ό,τι φοβάσαι να χάσεις."

Και θα πρόσθετα οπωσδήποτε τη γνωστή ατάκα κι ευχή, καθώς θα φανεί απαραίτητη σε όποιον αποφασίσει να κάνει πράξη το παραπάνω... 

"May The Force Be With You"

"Είθε η Δύναμη να είναι μαζί σου"

Πώς να λείψει, επίσης, η μουσική από την ταινία;

10 μουσικά κομμάτια...

 The Spirit of Orchestral Music

Τι θα πει, μαμά, νέα τάξη πραγμάτων;

" Την εφηβεία, μόνο οι γέροι και οι βλάκες την εξωραΐζουν. Όλοι οι υπόλοιποι ξέρουμε ότι η εφηβεία είναι σαν την άνοιξη: η πιο σκληρή μας εποχή. Ο Έζρα Πάουντ και ο Χατζιδάκις συμφωνούν απολύτως: η άνοιξη δεν είναι μόνο η ελπίδα της (ανα)γέννησης, ο σπόρος, για να φυτρώσει και να ανθίσει, τελικά περνάει άγρια ζόρια – April is the cruelest month.

Η εφηβεία είναι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος της ζωής μας. Στα πεδία των μαχών της σκοτώνουμε το παιδί που υπήρξαμε, τους φίλους του, τους γονείς του, τις ισορροπίες του. Κάποιοι αδυνατούν να επιζήσουν. Πώς να θάψεις τόσους νεκρούς; Πώς να συνηθίσεις τόσες καινούργιες ξένες κακόηχες λέξεις; Επαγγελματική αποκατάσταση, κοινωνικός προσδιορισμός, ένταξη…
Πώς να πάρουμε ξαφνικά proficiency στα αλαμπουρνέζικα των γονιών μας;
Τι θα πει μαμά, νέα τάξη πραγμάτων;

Κάποιοι έχουν το χάρισμα φυσικά. Προσαρμογή ονομάζεται και -όπως όλα σχεδόν- είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. κάποιοι γεννήθηκαν έτοιμοι, κομμένοι και ραμμένοι για μεγάλοι, με την κρούστα αρραγή και εκ γενετής στη θέση της.

Κάποιοι όμως, οι πιο πολλοί, κολυμπάμε στα θολά νερά του μέσου όρου: ούτε πρωταθλητές της προσαρμογής ούτε ισόβια φυλακισμένοι του παιδιού που υπήρξαμε. Μερικές φορές και τα δύο. Με τα τρελαμένα πάνω μας και τα θλιβερά κάτω μας. Εμείς αναδυόμαστε -όσοι επιζήσουμε τόσων οικείων θανάτων- καινούργιοι άνθρωποι από το πεδίο της μάχης της εφηβείας μας, πιο σκληροί , κομματάκι πιο άχαροι, με κουρεμένο άγαρμπα το χνούδι του νεοσσού.

Τελικά προσαρμοσμένοι. (Ψιλο)έτοιμοι για το καλύτερο και το χειρότερο. Όμως ούτε οι καλύτεροι ούτε οι χειρότεροι. "

Λένα Διβάνη, «Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω και άλλα αναπάντητα ερωτήματα»

Πηγή: ithaque.gr

Αφιερωμένο σε όλους τους έφηβους, που καλούνται να ακολουθήσουν μια σκληρή διαδρομή, για να μεγαλώσουν... όπως θέλουν εκείνοι..., όπως θέλουν οι άλλοι! Λόγω των ημερών της "Ιεράς Εξέτασης", έχουν την τιμητική τους!

Φυσικά και σε εκείνους που θα παραμένουν πάντα έφηβοι στην ψυχή!

Την εφηβεία, μόνο οι γέροι και οι βλάκες την εξωραΐζουν. Όλοι οι υπόλοιποι ξέρουμε ότι η εφηβεία είναι σαν την άνοιξη: η πιο σκληρή μας εποχή. Ο Έζρα Πάουντ και ο Χατζιδάκις συμφωνούν απολύτως: η άνοιξη δεν είναι μόνο η ελπίδα της (ανα)γέννησης, ο σπόρος, για να φυτρώσει και να ανθίσει, τελικά περνάει άγρια ζόρια – April is the cruelest month. Η εφηβεία είναι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος της ζωής μας. Στα πεδία των μαχών της σκοτώνουμε το παιδί που υπήρξαμε, τους φίλους του, τους γονείς του, τις ισορροπίες του. Κάποιοι αδυνατούν να επιζήσουν. Πώς να θάψεις τόσους νεκρούς; Πώς να συνηθίσεις τόσες καινούργιες ξένες κακόηχες λέξεις; Επαγγελματική αποκατάσταση, κοινωνικός προσδιορισμός, ένταξη… Πώς να πάρουμε ξαφνικά proficiency στα αλαμπουρνέζικα των γονιών μας; Τι θα πει μαμά, νέα τάξη πραγμάτων; Κάποιοι έχουν το χάρισμα φυσικά. Προσαρμογή ονομάζεται και -όπως όλα σχεδόν- είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. κάποιοι γεννήθηκαν έτοιμοι, κομμένοι και ραμμένοι για μεγάλοι, με την κρούστα αρραγή και εκ γενετής στη θέση της. Κάποιοι όμως, οι πιο πολλοί, κολυμπάμε στα θολά νερά του μέσου όρου: ούτε πρωταθλητές της προσαρμογής ούτε ισόβια φυλακισμένοι του παιδιού που υπήρξαμε. Μερικές φορές και τα δύο. Με τα τρελαμένα πάνω μας και τα θλιβερά κάτω μας. Εμείς αναδυόμαστε -όσοι επιζήσουμε τόσων οικείων θανάτων- καινούργιοι άνθρωποι από το πεδίο της μάχης της εφηβείας μας, πιο σκληροί , κομματάκι πιο άχαροι, με κουρεμένο άγαρμπα το χνούδι του νεοσσού. Τελικά προσαρμοσμένοι. (Ψιλο)έτοιμοι για το καλύτερο και το χειρότερο. Όμως ούτε οι καλύτεροι ούτε οι χειρότεροι. Λένα Διβάνη, «Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω και άλλα αναπάντητα ερωτήματα»

Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.gr

Η φάση που το ρίχνει κανείς στην τρελή

Είναι φορές που έρχεσαι πλέον αντιμέτωπος με την παραδοχή της υποκρισίας που υπάρχει γύρω σου κι εκεί όχι μόνο δεν κλείνεις τα μάτια, αλλά δε θες να το κάνεις πια. Τότε  αφήνεις την αλήθεια να σε ποτίσει, με αποτέλεσμα να παίρνεις και τις ανάλογες αποφάσεις σου. Δε σε νοιάζει ακόμα και που είσαι πιθανόν μόνος, όμως πιστός σε ό,τι σε αντιπροσωπεύει ως άνθρωπο, ούτε βήμα πιο πέρα, χωρίς να ανησυχείς, επειδή οι άλλοι πράττουν διαφορετικά κι εσύ θα βρεθείς εκτός.

Λέω μάλιστα ότι έρχεσαι πλέον αντιμέτωπος με την παραδοχή της υποκρισίας, καθώς υπάρχουν περίοδοι όπου κάνεις τα στραβά μάτια παρόλο που έχεις διαπιστώσει την ύπαρξή της. Δίνεις συχνά τόπο στην οργή, διότι ουδείς τέλειος ή ίδιος με σένα. Φυσικά, αυτό αποτελεί μια καλή βάση για να θεωρείσαι κοινωνικό ον, δυστυχώς πάντα κάνοντας πολλές υποχωρήσεις, συμβιβασμούς και εκπτώσεις στα δικά σου πιστεύω.

Αλλά έρχεται αργά ή γρήγορα η ώρα του διλήμματος του να παραμείνεις στη λεωφόρο της μεγάλης κυκλοφορίας και να αισθάνεσαι το ιδανικό κοινωνικό ον, με την αναγνώριση από τους άλλους για την επιλογή σου και με την ασφάλεια του ανήκειν, προδίδοντας παράλληλα όσα σε εκφράζουν ή του να αποστασιοποιηθείς ακολουθώντας το μονοπάτι, που είναι απόλυτα δικό σου, χάνοντας βέβαια τα θετικά που θα εισέπραττες με την πρώτη επιλογή. 

Αν ακολουθήσεις τη λεωφόρο, είναι σαν να επιτρέπεις στην υποκρισία, την οποία αρνιόσουν, να μπει στο δέρμα σου και να γίνετε εσύ κι εκείνη ένα σώμα.

Αν, πάλι, πάρεις το μονοπάτι σου, έχοντας εντελώς ξεκάθαρο μέσα σου γιατί το κάνεις, τότε είσαι εσύ και η αλήθεια σου παρέα. Για τους άλλους θα μοιάζει ότι το έχεις ρίξει στην τρελή και στο τραγούδι. Στα μάτια τους θα δείχνεις είτε αδιάφορος και εγωκεντρικός είτε δειλός και ίσως λίγος.
Ας το νομίζουν.

Θα πει κάποιος ότι έχεις τη δυνατότητα να εξηγήσεις τα σχετικά με την επιλογή σου, να μιλήσεις και ίσως έτσι δεν παρεξηγηθείς. Αν όμως το έχεις κάνει ήδη σε άλλη φάση και η ανταπόκριση ήταν χαοτική, τότε είναι σαν να προσπαθείς και πάλι σε μια συντροφιά από κουτσομπόλες της γειτονιάς, που παρλάρουν ασταμάτητα με το εργόχειρο στο χέρι, να αιτιολογήσεις τη συμπεριφορά, τη στάση ή τη δράση μιας  γυναίκας πιο προχωρημένης για την εποχή.

Άντε και μία από δαύτες ίσως θα καταλάβει, αν και καταβάθος θα τη ζηλεύει, ενώ οι υπόλοιπες θα πέσουν να  φάνε κι εσένα κι εκείνη μαζί, καθώς θα θεωρούν τους εαυτούς τους τέλειους και μακάριους μέσα στα γνωστά τους πλαίσια. Κάποιες από αυτές θα ζηλεύουν παράφορα, δίχως να το μαρτυρήσουν ποτέ ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό, αφού θα είναι σε θέση να κατανοήσουν, αλλά δεν θα μπορούν να ακολουθήσουν μια παρόμοια στάση ζωής. Ορισμένες μάλιστα δεν θα έχουν καταλάβει τίποτα και μάλλον θα είναι οι πιο ευτυχείς με βάση τα δικά τους μέτρα.

Ε, ας είσαι εσύ κι ας το έχεις ρίξει στην τρελή σφυρίζοντας έναν μουσικό σκοπό δήθεν αδιάφορα. Πάντα μέχρι να έρθει η ώρα του επόμενου διλήμματος, της επόμενης επιλογής...

 

Κάτι σημαντικό, που ίσως θα πρέπει κανείς να το δει διπλά και τρίδιπλα πριν πράξει ή παραμείνει απαθής, είναι ότι όσα δεν πει είναι και αυτά που θα σκέφτεται συνέχεια... 

Θα του τρων τον νου και την ψυχή σαν τις Ερινύες.

Αξίζει αυτό το μαρτύριο;

Τουλάχιστον ας έχει προσπαθήσει να δείξει την αλήθεια του για μια φορά! Θα ξέρει ότι έχει τολμήσει και δεν θα έχει αφήσει τα απωθημένα να κάνουν πάρτι μέσα του!

  

Και λόγω των ημερών, έστω και καθυστερημένα, η γυναίκα έχει την πιο ιερή της στιγμή εκείνη που γίνεται μητέρα!

Είναι ο λόγος, που με μάτια βουρκωμένα από τη συγκίνηση, την κάνει να χαμογελά πλατιά κι ειλικρινά, όπου τότε γίνεται πολύ όμορφη!

Κάθε άνθρωπος που χαμογελά από τα βάθη της ψυχής του είναι αληθινά όμορφος!

"Έχω σημαδέψει ένα νησί", ένα παραμύθι

Ως συνέχεια και εξέλιξη της προηγούμενης ανάρτησης είναι ετούτη, όμως με άλλη πορεία, γιατί είναι Μάης και δεν είναι μόνο ο μήνας της επανάστασης του '68. Θα μπορούσε να είναι κι αυτής της επανάστασης που γίνεται μέσα μας, όπως πολύ σωστά έγραψαν οι φίλοι στα σχόλιά τους εκεί. Κάτι το οποίο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη και από εκεί πρέπει να ξεκινά κανείς. 

Αρκεί οι πολλές πλευρές του εαυτού μας να τα βρίσκουν μεταξύ τους, να συνεργάζονται για έναν σκοπό κάθε φορά και να μην καταλήγουμε σαν την Αριστερά όπου πάντα "άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη", με αποτέλεσμα να καταλήγει η όλη διαδικασία σε επανάσταση φιάσκο...

Συχνά αυτή η εσωτερκή επανάσταση προκύπτει ξαφνικά από μία και μοναδική αφορμή, η οποία μπορεί να είναι οτιδήποτε, καταστάσεις πολιτικές, κοινωνικές, ατομικές, ακόμα και σημαντικά για τον καθένα πρόσωπα και τόποι. Συνήθως η αφορμή έρχεται να συναντήσει μια έτοιμη από καιρό διάθεση κι από εκεί κι έπειτα ακολουθούν αλυσιδωτές αντιδράσεις, που οδηγούν στην προσωπική διεκδίκηση της αλλαγής μέσω των ανάλογων συναισθημάτων, σκέψεων, συμπεριφορών και δράσεων.

Έτσι, όταν άνθρωπος και τόπος ταυτίζονται σ' ένα παραμύθι,  γίνεται να αποτελέσουν την αφορμή για τη δική μας επανάσταση.

Ένα νησί Απαράλλαχτο Εσύ 

Στον παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί 

Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ΄ άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

                                        Από το "Μονόγραμμα" του Οδυσσέα Ελύτη

 

Στον παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή Έχω ρίξει μες στ΄ άπατα μιαν ηχώ Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.gr

Από έναν τοίχο με αρκετά πικρό χιούμορ για την επανάσταση γενικά (κοινωνική και προσωπική)...

Από το παρακάτω διαλέγει ο καθένας ό,τι του πάει περισσότερο...

Εγώ πάντως θα είμαι μέχρι το τέλος ερωτευμένη με ανθρώπους, τόπους και με ό,τι καταπιάνομαι ατομικά ή συλλογικά κι ας παν' να με πουν τρελή. Καλύτερα, μια και προλετάρια πάντα θα τους βολεύει να με έχουν!

Και η μουσική ποτέ να μην μας λείψει... 

 Τα λέμε πάλι κάποια στιγμή!

Μάης, και η επανάσταση που πήγε;

Η παραπάνω εικόνα από έναν Μάη που είχε μείνει ημιτελής αλλά καθοριστικός για τις μετέπειτα εξελίξεις στον κόσμο και μάλλον δεν προβλέπεται να υπάρξει ξανά.

Με τους στίχους ενός τραγουδιού, το άρθρο ενός συναδέλφου και τις σκέψεις του Camus για την επανάσταση και τον επαναστατημένο άνθρωπο ανακινώ ένα θέμα που τείνει να ξεχαστεί ως έννοια κι ως λέξη. Για τον σύγχρονο άνθρωπο θα μένει μόνο η αναφορά του μέσα στον ιστορικό χρόνο ως κάτι που συνέβη και πλέον μοιάζει για άλλους ουτοπικό και για κάποιους άχρηστο. Δεν συζητώ φυσικά για εκείνους που θα τους χαλούσε τα φιλόδοξα σχέδια.

Δεν θα πω άλλα, καθώς τα παρακάτω λένε ήδη πολλά. Τα υπόλοιπα από μένα στα όποια σχόλια υπάρξουν. 

Το τραγούδι και οι στίχοι του... 

Depeche Mode και "Where's the Revolution" 

You've been kept down
You've been pushed 'round
You've been lied to
You've been fed truths
Who's making your decisions
You or your religion
Your government, your countries
You patriotic junkies

Where's the revolution
Come on people
You're letting me down
Where's the revolution
Come on people
You're letting me down

You've been pissed on
For too long
Your rights abused
Your views refused
They manipulate and threaten
With terror as a weapon
Scare you till you're stupefied
Wear you down until you're on their side

Where's the revolution
Come on people
You're letting me down
Where's the revolution
Come on people
You're letting me down

The train is coming
The train is coming
The train is coming
The train is coming
So get on board
Get on board
Get on board
Get on board
The engine's humming
The engine's humming
The engine's humming
The engine's humming
So get on board
Get on board
Get on board
Get on board

Where's the revolution
Come on people
You're letting me down
Where's the revolution
Come on people
You're letting me down


Και στα ελληνικά...

Έχετε παραμείνει σε υποταγή,
έχετε χειραγωγηθεί,
έχετε εξαπατηθεί,
έχετε φλομωθεί στις "αλήθειες".
Ποιος θα αποφασίσει για την τύχη σας ;
Εσείς ή το θρήσκευμα σας,
η κυβέρνηση σας, οι χώρες σας,
οι ψευδό-πατριώτες σας ;

Πού είναι η επανάσταση ;
Κουνήσου, λαέ,
με απογοητεύεις.
Πού είναι η επανάσταση ;
Κουνήσου, λαέ,
με απογοητεύεις.

Έχετε παροργιστεί
για μακρό χρονικό διάστημα.
Τα δικαιώματα σας παραβιάστηκαν,
οι απόψεις απερρίφθησαν.
Σας χειραγωγούν και σας απειλούν
με όπλο τον τρόμο.
Σας τρομάζουν μέχρι αποβλάκωσης.
Σας "εξαγοράζουν" έως ότου συμπορευθείτε.

Πού είναι η επανάσταση ;
Κουνήσου, λαέ,
με απογοητεύεις.
Πού είναι η επανάσταση ;
Κουνήσου, λαέ,
με απογοητεύεις.

Έρχεται το τρένο.
Έρχεται το τρένο.
Έρχεται το τρένο.
Έρχεται το τρένο.
Οπότε, επιβιβαστείτε.
Επιβιβαστείτε,
επιβιβαστείτε,
επιβιβαστείτε.
Σφυρίζει η μηχανή,
σφυρίζει η μηχανή.
Σφυρίζει η μηχανή,
σφυρίζει η μηχανή.
Οπότε, επιβιβαστείτε.
Επιβιβαστείτε,
επιβιβαστείτε,
επιβιβαστείτε.

Πού είναι η επανάσταση ;
Κουνήσου, λαέ,
με απογοητεύεις.
Πού είναι η επανάσταση ;
Κουνήσου, λαέ,
με απογοητεύεις.
 

Το άρθρο από έναν δάσκαλο για τη δική μας αδρανή πραγματικότητα, το οποίο σε κάποιο βαθμό με καλύπτει (κλικ στον τίτλο του).

 Εσυνηθίσαμε, ως θα έλεγε ο γερο – Κολοκοτρώνης, να μας καταφρονούν οι ξένοι.

Αλήθεια, "γιατί να επαναστατήσει κανείς αν δεν έχει μέσα του κάτι το σταθερό να προασπίσει;" Κι ας δούμε τι γράφει ο Camus (κλικ στον τίτλο).

 Τι είναι ένας επαναστατημένος άνθρωπος;

Προς το παρόν μπορούμε να ακολουθήσουμε τη συμβουλή του παρακάτω γνωστού τραγουδιού, καθώς "προκόψαμε" με ό,τι κάναμε μέχρι τώρα...!

 

Θα 'ναι "σαν να γελάνε όλα τα αστέρια"

Ήρθα να αφήσω ένα μικρό μήνυμα αισιοδοξίας, μια και δεν έχω χρόνο να ολοκληρώσω το κείμενο που έχω ξεκινήσει..., το οποίο αφορά κάτι εντελώς διαφορετικό από τις σχέσεις των ανθρώπων (όπως εκείνο της προηγούμενης ανάρτησης). Εξάλλου,  οι σχέσεις και η συμβίωση των ανθρώπων ήταν, είναι και θα είναι πάντα τόσο καυτό και πολύπλοκο θέμα, που ας το αφήσουμε προς το παρόν, γιατί δεν θα βγάλουμε άκρη ποτέ.

Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σε κάποιο αστέρι, είναι γλυκό τη νύχτα να κοιτάζεις τον ουρανό. Όλα τ’ αστέρια τότε είναι ανθισμένα. – Σίγουρα … – Είναι όπως με το νερό. Ότι μου είχες δώσει να πιω ήταν όπως μια μουσική, εξαιτίας του ήχου που έκανε το μαγκάνι και το σχοινί … θυμάσαι … ήταν πολύ ωραίο. – Και βέβαια… – Θα κοιτάζεις τη νύχτα τ’ αστέρια. Το δικό μου είναι πολύ μικρό για να σου δείξω που βρίσκεται. Έτσι είναι καλύτερα. Το αστέρι μου θα είναι για σένα ένα από τ’ αστέρια. Τότε, θα σ’ αρέσει να κοιτάζεις όλα τα αστέρια… Όλα θα είναι φίλοι σου. Κι ύστερα, θα ‘θελα να σου κάνω ένα δώρο … Γέλασε πάλι. -Α! μικρό μου ανθρωπάκι, μικρό μου ανθρωπάκι, μου αρέσει να σ’ ακούω να γελάς! – Ακριβώς αυτό θα ‘ναι το δώρο μου… αυτό θα ‘ναι όπως με το νερό … – Τι θέλεις να πεις; – Οι άνθρωποι έχουν αστέρια που δεν είναι τα ίδια. Για κείνους που ταξιδεύουν, τ’ αστέρια είναι οδηγοί. Για άλλους δεν είναι παρά μικρά φώτα. Για άλλους, τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για τον μπίζνεσμαν μου, ήταν από χρυσάφι. Μα όλα τούτα τ’ αστέρια σωπαίνουν. Εσύ, θα έχεις αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει … – Τι θέλεις να πεις; – Αφού εγώ θα ‘μαι σ’ ένα απ’ αυτά, κι αφού θα γελάω σ’ ένα απ’ αυτά, τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τ’ αστέρια. Θα έχεις εσύ αστέρια που ξέρουν να γελάνε! Και γέλασε πάλι. – Κι όταν θα ‘χεις παρηγορηθεί (πάντα παρηγορείται κανείς ), θα είσαι ευχαριστημένος που μ’ έχεις γνωρίσει. Θα είσαι πάντα φίλος μου. Πάντα θα θέλεις να γελάς με μένα. Και θ’ ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο, έτσι, για την ευχαρίστηση… Και οι φίλοι σου θα σε κοιτάζουν κατάπληκτοι να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε, εσύ θα τους λες: «Ναι, τ’ αστέρια με κάνουν πάντα να γελάω!» και θα σε περνάνε για τρελό. Σου σκάρωσα ένα πολύ πονηρό παιχνίδι … Και γέλασε ξανά. – Θα είναι σαν να σου έχω δώσει αντί γι’ αστέρια, μικρά κουδουνάκια που ξέρουν να γελούν

Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.gr

Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σε κάποιο αστέρι, είναι γλυκό τη νύχτα να κοιτάζεις τον ουρανό. Όλα τ’ αστέρια τότε είναι ανθισμένα. – Σίγουρα … – Είναι όπως με το νερό. Ότι μου είχες δώσει να πιω ήταν όπως μια μουσική, εξαιτίας του ήχου που έκανε το μαγκάνι και το σχοινί … θυμάσαι … ήταν πολύ ωραίο. – Και βέβαια… – Θα κοιτάζεις τη νύχτα τ’ αστέρια. Το δικό μου είναι πολύ μικρό για να σου δείξω που βρίσκεται. Έτσι είναι καλύτερα. Το αστέρι μου θα είναι για σένα ένα από τ’ αστέρια. Τότε, θα σ’ αρέσει να κοιτάζεις όλα τα αστέρια… Όλα θα είναι φίλοι σου. Κι ύστερα, θα ‘θελα να σου κάνω ένα δώρο … Γέλασε πάλι. -Α! μικρό μου ανθρωπάκι, μικρό μου ανθρωπάκι, μου αρέσει να σ’ ακούω να γελάς! – Ακριβώς αυτό θα ‘ναι το δώρο μου… αυτό θα ‘ναι όπως με το νερό … – Τι θέλεις να πεις; – Οι άνθρωποι έχουν αστέρια που δεν είναι τα ίδια. Για κείνους που ταξιδεύουν, τ’ αστέρια είναι οδηγοί. Για άλλους δεν είναι παρά μικρά φώτα. Για άλλους, τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για τον μπίζνεσμαν μου, ήταν από χρυσάφι. Μα όλα τούτα τ’ αστέρια σωπαίνουν. Εσύ, θα έχεις αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει … – Τι θέλεις να πεις; – Αφού εγώ θα ‘μαι σ’ ένα απ’ αυτά, κι αφού θα γελάω σ’ ένα απ’ αυτά, τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τ’ αστέρια. Θα έχεις εσύ αστέρια που ξέρουν να γελάνε! Και γέλασε πάλι. – Κι όταν θα ‘χεις παρηγορηθεί (πάντα παρηγορείται κανείς ), θα είσαι ευχαριστημένος που μ’ έχεις γνωρίσει. Θα είσαι πάντα φίλος μου. Πάντα θα θέλεις να γελάς με μένα. Και θ’ ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο, έτσι, για την ευχαρίστηση… Και οι φίλοι σου θα σε κοιτάζουν κατάπληκτοι να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε, εσύ θα τους λες: «Ναι, τ’ αστέρια με κάνουν πάντα να γελάω!» και θα σε περνάνε για τρελό. Σου σκάρωσα ένα πολύ πονηρό παιχνίδι … Και γέλασε ξανά. – Θα είναι σαν να σου έχω δώσει αντί γι’ αστέρια, μικρά κουδουνάκια που ξέρουν να γελούν

Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.gr

"Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σε κάποιο αστέρι, είναι γλυκό τη νύχτα να κοιτάζεις τον ουρανό. Όλα τ’ αστέρια τότε είναι ανθισμένα.
– Σίγουρα …
– Είναι όπως με το νερό. Ότι μου είχες δώσει να πιω ήταν όπως μια μουσική, εξαιτίας του ήχου που έκανε το μαγκάνι και το σχοινί … θυμάσαι … ήταν πολύ ωραίο.
– Και βέβαια…
– Θα κοιτάζεις τη νύχτα τ’ αστέρια. Το δικό μου είναι πολύ μικρό για να σου δείξω που βρίσκεται. Έτσι είναι καλύτερα. Το αστέρι μου θα είναι για σένα ένα από τ’ αστέρια. Τότε, θα σ’ αρέσει να κοιτάζεις όλα τα αστέρια… Όλα θα είναι φίλοι σου. Κι ύστερα, θα ‘θελα να σου κάνω ένα δώρο …
Γέλασε πάλι.
- Α! μικρό μου ανθρωπάκι, μικρό μου ανθρωπάκι, μου αρέσει να σ’ ακούω να γελάς!
– Ακριβώς αυτό θα ‘ναι το δώρο μου… αυτό θα ‘ναι όπως με το νερό …
– Τι θέλεις να πεις;
– Οι άνθρωποι έχουν αστέρια που δεν είναι τα ίδια. Για κείνους που ταξιδεύουν, τ’ αστέρια είναι οδηγοί. Για άλλους δεν είναι παρά μικρά φώτα. Για άλλους, τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για τον επιχειρηματία σου, ήταν χρυσάφι. Μα όλα τούτα τ’ αστέρια σωπαίνουν. Εσύ, θα έχεις αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει …
– Τι θέλεις να πεις;
– Αφού εγώ θα 'μαι σ’ ένα απ’ αυτά, κι αφού θα γελάω σ’ ένα απ’ αυτά, τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τ’ αστέρια. Θα έχεις εσύ αστέρια που ξέρουν να γελάνε!
Και γέλασε πάλι.
– Κι όταν θα ‘χεις παρηγορηθεί (πάντα παρηγορείται κανείς ), θα είσαι ευχαριστημένος που μ’ έχεις γνωρίσει. Θα είσαι πάντα φίλος μου. Πάντα θα θέλεις να γελάς με μένα. Και θ’ ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο, έτσι, για την ευχαρίστηση… Και οι φίλοι σου θα σε κοιτάζουν κατάπληκτοι να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε, εσύ θα τους λες: «Ναι, τ’ αστέρια με κάνουν πάντα να γελάω!» και θα σε περνάνε για τρελό. Σου σκάρωσα ένα πολύ πονηρό παιχνίδι …
Και γέλασε ξανά.
– Θα είναι σαν να σου έχω δώσει αντί γι’ αστέρια, μικρά κουδουνάκια που ξέρουν να γελούν..." [σελ. 86-88]

                     "Ο μικρός πρίγκιπας" του Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί, Εκδ. Ψυχογιός

Να μην ξεχνάμε ότι:

Και κάτι αστείο αλλά άσχετο, που βρήκα μαζί με το παραπάνω μήνυμα από τους τοίχους... Έχει μια κάποια σχέση φυσικά με το προηγούμενο θέμα...

Να περνάτε όμορφα!