Η φάση που το ρίχνει κανείς στην τρελή

Είναι φορές που έρχεσαι πλέον αντιμέτωπος με την παραδοχή της υποκρισίας που υπάρχει γύρω σου κι εκεί όχι μόνο δεν κλείνεις τα μάτια, αλλά δε θες να το κάνεις πια. Τότε  αφήνεις την αλήθεια να σε ποτίσει, με αποτέλεσμα να παίρνεις και τις ανάλογες αποφάσεις σου. Δε σε νοιάζει ακόμα και που είσαι πιθανόν μόνος, όμως πιστός σε ό,τι σε αντιπροσωπεύει ως άνθρωπο, ούτε βήμα πιο πέρα, χωρίς να ανησυχείς, επειδή οι άλλοι πράττουν διαφορετικά κι εσύ θα βρεθείς εκτός.

Λέω μάλιστα ότι έρχεσαι πλέον αντιμέτωπος με την παραδοχή της υποκρισίας, καθώς υπάρχουν περίοδοι όπου κάνεις τα στραβά μάτια παρόλο που έχεις διαπιστώσει την ύπαρξή της. Δίνεις συχνά τόπο στην οργή, διότι ουδείς τέλειος ή ίδιος με σένα. Φυσικά, αυτό αποτελεί μια καλή βάση για να θεωρείσαι κοινωνικό ον, δυστυχώς πάντα κάνοντας πολλές υποχωρήσεις, συμβιβασμούς και εκπτώσεις στα δικά σου πιστεύω.

Αλλά έρχεται αργά ή γρήγορα η ώρα του διλήμματος του να παραμείνεις στη λεωφόρο της μεγάλης κυκλοφορίας και να αισθάνεσαι το ιδανικό κοινωνικό ον, με την αναγνώριση από τους άλλους για την επιλογή σου και με την ασφάλεια του ανήκειν, προδίδοντας παράλληλα όσα σε εκφράζουν ή του να αποστασιοποιηθείς ακολουθώντας το μονοπάτι, που είναι απόλυτα δικό σου, χάνοντας βέβαια τα θετικά που θα εισέπραττες με την πρώτη επιλογή. 

Αν ακολουθήσεις τη λεωφόρο, είναι σαν να επιτρέπεις στην υποκρισία, την οποία αρνιόσουν, να μπει στο δέρμα σου και να γίνετε εσύ κι εκείνη ένα σώμα.

Αν, πάλι, πάρεις το μονοπάτι σου, έχοντας εντελώς ξεκάθαρο μέσα σου γιατί το κάνεις, τότε είσαι εσύ και η αλήθεια σου παρέα. Για τους άλλους θα μοιάζει ότι το έχεις ρίξει στην τρελή και στο τραγούδι. Στα μάτια τους θα δείχνεις είτε αδιάφορος και εγωκεντρικός είτε δειλός και ίσως λίγος.
Ας το νομίζουν.

Θα πει κάποιος ότι έχεις τη δυνατότητα να εξηγήσεις τα σχετικά με την επιλογή σου, να μιλήσεις και ίσως έτσι δεν παρεξηγηθείς. Αν όμως το έχεις κάνει ήδη σε άλλη φάση και η ανταπόκριση ήταν χαοτική, τότε είναι σαν να προσπαθείς και πάλι σε μια συντροφιά από κουτσομπόλες της γειτονιάς, που παρλάρουν ασταμάτητα με το εργόχειρο στο χέρι, να αιτιολογήσεις τη συμπεριφορά, τη στάση ή τη δράση μιας  γυναίκας πιο προχωρημένης για την εποχή.

Άντε και μία από δαύτες ίσως θα καταλάβει, αν και καταβάθος θα τη ζηλεύει, ενώ οι υπόλοιπες θα πέσουν να  φάνε κι εσένα κι εκείνη μαζί, καθώς θα θεωρούν τους εαυτούς τους τέλειους και μακάριους μέσα στα γνωστά τους πλαίσια. Κάποιες από αυτές θα ζηλεύουν παράφορα, δίχως να το μαρτυρήσουν ποτέ ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό, αφού θα είναι σε θέση να κατανοήσουν, αλλά δεν θα μπορούν να ακολουθήσουν μια παρόμοια στάση ζωής. Ορισμένες μάλιστα δεν θα έχουν καταλάβει τίποτα και μάλλον θα είναι οι πιο ευτυχείς με βάση τα δικά τους μέτρα.

Ε, ας είσαι εσύ κι ας το έχεις ρίξει στην τρελή σφυρίζοντας έναν μουσικό σκοπό δήθεν αδιάφορα. Πάντα μέχρι να έρθει η ώρα του επόμενου διλήμματος, της επόμενης επιλογής...

 

Κάτι σημαντικό, που ίσως θα πρέπει κανείς να το δει διπλά και τρίδιπλα πριν πράξει ή παραμείνει απαθής, είναι ότι όσα δεν πει είναι και αυτά που θα σκέφτεται συνέχεια... 

Θα του τρων τον νου και την ψυχή σαν τις Ερινύες.

Αξίζει αυτό το μαρτύριο;

Τουλάχιστον ας έχει προσπαθήσει να δείξει την αλήθεια του για μια φορά! Θα ξέρει ότι έχει τολμήσει και δεν θα έχει αφήσει τα απωθημένα να κάνουν πάρτι μέσα του!

  

Και λόγω των ημερών, έστω και καθυστερημένα, η γυναίκα έχει την πιο ιερή της στιγμή εκείνη που γίνεται μητέρα!

Είναι ο λόγος, που με μάτια βουρκωμένα από τη συγκίνηση, την κάνει να χαμογελά πλατιά κι ειλικρινά, όπου τότε γίνεται πολύ όμορφη!

Κάθε άνθρωπος που χαμογελά από τα βάθη της ψυχής του είναι αληθινά όμορφος!