"Έχω σημαδέψει ένα νησί", ένα παραμύθι

Ως συνέχεια και εξέλιξη της προηγούμενης ανάρτησης είναι ετούτη, όμως με άλλη πορεία, γιατί είναι Μάης και δεν είναι μόνο ο μήνας της επανάστασης του '68. Θα μπορούσε να είναι κι αυτής της επανάστασης που γίνεται μέσα μας, όπως πολύ σωστά έγραψαν οι φίλοι στα σχόλιά τους εκεί. Κάτι το οποίο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη και από εκεί πρέπει να ξεκινά κανείς. 

Αρκεί οι πολλές πλευρές του εαυτού μας να τα βρίσκουν μεταξύ τους, να συνεργάζονται για έναν σκοπό κάθε φορά και να μην καταλήγουμε σαν την Αριστερά όπου πάντα "άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη", με αποτέλεσμα να καταλήγει η όλη διαδικασία σε επανάσταση φιάσκο...

Συχνά αυτή η εσωτερκή επανάσταση προκύπτει ξαφνικά από μία και μοναδική αφορμή, η οποία μπορεί να είναι οτιδήποτε, καταστάσεις πολιτικές, κοινωνικές, ατομικές, ακόμα και σημαντικά για τον καθένα πρόσωπα και τόποι. Συνήθως η αφορμή έρχεται να συναντήσει μια έτοιμη από καιρό διάθεση κι από εκεί κι έπειτα ακολουθούν αλυσιδωτές αντιδράσεις, που οδηγούν στην προσωπική διεκδίκηση της αλλαγής μέσω των ανάλογων συναισθημάτων, σκέψεων, συμπεριφορών και δράσεων.

Έτσι, όταν άνθρωπος και τόπος ταυτίζονται σ' ένα παραμύθι,  γίνεται να αποτελέσουν την αφορμή για τη δική μας επανάσταση.

Ένα νησί Απαράλλαχτο Εσύ 

Στον παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί 

Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ΄ άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

                                        Από το "Μονόγραμμα" του Οδυσσέα Ελύτη

 

Στον παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή Έχω ρίξει μες στ΄ άπατα μιαν ηχώ Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.gr

Από έναν τοίχο με αρκετά πικρό χιούμορ για την επανάσταση γενικά (κοινωνική και προσωπική)...

Από το παρακάτω διαλέγει ο καθένας ό,τι του πάει περισσότερο...

Εγώ πάντως θα είμαι μέχρι το τέλος ερωτευμένη με ανθρώπους, τόπους και με ό,τι καταπιάνομαι ατομικά ή συλλογικά κι ας παν' να με πουν τρελή. Καλύτερα, μια και προλετάρια πάντα θα τους βολεύει να με έχουν!

Και η μουσική ποτέ να μην μας λείψει... 

 Τα λέμε πάλι κάποια στιγμή!