Πέμπτη 25 Μαρτίου 2021

Πόσο παράξενοι είναι οι άνθρωποι...

Φίλε μου, οι άνθρωποι είναι παράξενοι. 

Τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο, καθώς όλα μεταμορφώνονται συνεχώς.

Τα χρώματα αλλάζουν και αποκαλύπτεται η ψυχή.

Κανείς δεν ξέρει τι "μάχη" δίνει μέσα του ο καθένας από εμάς. 

Το ουσιαστικό σημείο είναι το πώς αντιμετωπίζει τη δική του "μάχη". Εμπόδιο είναι πάντα ο λάθος τρόπος...

Πάντα κάτω από τη "μάσκα" κρύβεται ένα άλλο πρόσωπο που προστατεύει την ευάλωτη ψυχή του.

Η μεταμόρφωση όμως έρχεται κάποια στιγμή ως ανάγκη που διεκδικεί τη θέση της χωρίς καθυστερήσεις ή ενδοιασμούς  και τότε δεν είναι δυνατή η αντίσταση. 

Ο άνθρωπος μεταμορφώνεται σταδιακά και ομαλά καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του, όπως η πεταλούδα περνά από όλα τα στάδια που η φύση της έχει ορίσει για να υπάρχει. Θεωρείται, λοιπόν, ζήτημα επιβίωσης. 

Δυστυχώς, εκεί που ο άνθρωπος αντιδρά έντονα (εσωτερικά ή εξωτερικά) είναι στις μεταμορφώσεις που συμβαίνουν ραγδαία ή επιβάλλονται με βίαιο τρόπο από την ίδια την κοινωνία, ώστε αυτή η αλλαγή να βολεύει το κοινό αίσθημα σε κάθε περίπτωση.

Αργά ή γρήγορα, όλα αυτά, φίλε μου, δεν είναι σε θέση κανείς να τα αποφύγει, μα να εστιάσει στον τρόπο... που λέγαμε παραπάνω. Οφείλει στον εαυτό του να ψάξει να τον βρει, για να βγει νικητής.

 


 


Σάββατο 20 Μαρτίου 2021

Ο Camus και ο "Μύθος του Σίσυφου"

Αφιερωμένο ετούτο σε έναν κόσμο που "γκρεμίζεται" σταδιακά - ίσως πλέον με πιο γοργούς ρυθμούς, προκειμένου να "χτιστεί" ένας νέος. Ο "γκρεμιστής" και ο "χτίστης" - όπως λέει ο Παλαμάς - είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, όπου σαν το σύμβολο της ανθρώπινης μοίρας τον Σίσυφο, αγαπά την ζωή, αγνοεί τον θάνατο και αρχίζει πάλι από την αρχή. Είναι συγκεντρωμένος απόλυτα στον στόχο του. Να ανατρέψει την παρουσίαση του αυτονόητου ως παράλογο, να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ότι το μήνυμα είναι "Ζωή και όχι Επιβίωση".

Ακολουθούν αποσπάσματα από τον "Μύθο του Σίσυφου" του Camus...

" Οι Θεοί είχαν καταδικάσει τον Σίσυφο να κυλά ασταμάτητα έναν βράχο στην κορυφή ενός βουνού, από όπου όμως αυτή η τεράστια πέτρα, διαρκώς κατρακυλά στη βάση της, λίγο πριν φτάσει στην κορυφή. Είχαν σκεφτεί για κάποιο λόγο ότι δεν υπάρχει πλέον φοβερή τιμωρία από την ανώφελη και μάταιη εργασία. Ήδη έχετε καταλάβει ότι ο Σίσυφος είναι ο παράλογος ήρωας. Είναι, τόσο μέσω των παθών του όσο και μέσω των βασανιστηρίων του. Η περιφρόνησή του για τους θεούς, η έχθρα του με τον θάνατο και το πάθος του για τη ζωή τον σπρώχνουν σε μία απερίγραπτη ποινική ρήτρα, στην οποία ολόκληρη η ύπαρξη του εξαρτάται και ασκείται να ολοκληρώνει ένα αέναο τίποτα. Αυτό είναι η τιμή που πρέπει να καταβληθεί για τα γήινα και ασυγχώρητα πάθη του”.
 
" Είναι –αναφέρει- κατά τη διάρκεια εκείνης της επιστροφής, όταν ο Σίσυφος σταματά για λίγο τον αγώνα του, η στιγμή που με ενδιαφέρει. Ένα πρόσωπο που κοπιάζει έτσι κοντά στις πέτρες είναι ήδη ο ίδιος πέτρα! Τον βλέπω που επιστρέφει κάτω με ένα βαρύ και μετρημένο πια βήμα, πλησιάζοντας προς το βασανιστήριο του που και ο ίδιος δεν εννοεί και δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει. Εκείνη η ώρα που μοιάζει με ανάπαυλα και ανάσα ενώ επιστρέφει βέβαιος πια για την επανάληψη του βασανιστηρίου του είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μια από εκείνες τις στιγμές, όταν αφήνει τα ύψη και επιστρέφει στην Κοιλάδα των Θεών, είναι ανώτερος από τη μοίρα του. Είναι ισχυρότερος από το βράχο του. Εάν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, αυτό συμβαίνει επειδή ο ήρωάς του γνωρίζει την ματαιότητα της προσπάθειας. Πόσο διαφορετική τροπή θα είχε αυτό το βασανιστήριο αν σε κάθε βήμα και σε κάθε του προσπάθεια τον συντρόφευε η ελπίδα της επιτυχίας; Ο σύγχρονος εργαζόμενος πορεύεται καθημερινά με τους ίδιους στόχους και η μοίρα του δεν είναι λιγότερο παράλογη. Αλλά το τραγικό είναι ότι μόνο σε σπάνιες στιγμές αυτό το συνειδητοποιούμε. Ο Σίσυφος, προλετάριος των θεών, ανίσχυρος κι επαναστατημένος, ήξερε όλη την έκταση της άθλιας ύπαρξής του: είναι εκείνη που σκέφτεται όσο διαρκεί η κατάβασή του. Η σύνεση με την οποία δέχεται το μαρτύριό του συμπληρώνει την ίδια στιγμή τη νίκη του. Δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την περιφρόνηση."
 
" Ο βράχος κυλά ακόμη. Αφήνω λοιπόν το Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται τους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Αυτό το σύμπαν το αδέσποτο στο εξής δεν του φαίνεται ούτε άκαρπο, ούτε μάταιο. Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού πλάθει, μονάχα γι’ αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου. Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει την ανθρώπινη καρδιά. Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο."
                                                                              Πηγή: Αντικλείδι
 
 
@ Μουσική επιλογή από τη συλλογή της Σοφίας Λαμπροπούλου (δεξιοτέχνης στο κανονάκι και συνθέτης) "Σίσυφος" συντροφιά με τους εκπληκτικούς στίχους του Κωστή Παλαμά...
 

 


Κυριακή 14 Μαρτίου 2021

"Isolation... as a yellow lemon tree"

Η απομόνωση (isolation) έχει βαλθεί να μας αποτελειώσει, στερώντας μας κάθε χαρά και παίζοντας με την ψυχική μας ισορροπία μα ακόμη και με τη σωματική μας υγεία.

Στο χέρι μας είναι να μην της περάσει! Όπως και όλων των άλλων "θεριών" που βρήκαν ευκαιρία και υλοποιούν σε βάρος μας όλα τα ανήθικα σχέδιά τους! 

Αρχικά, διακρίνουμε με καθαρή ματιά όσα έχουμε ήδη στη ζωή μας και λέμε και κανένα ειλικρινές "ευχαριστώ" γι' αυτά προστατεύοντάς τα παράλληλα. Έπειτα, βάζουμε σε τάξη και σειρά όσα ονειρευόμαστε να συμβούν ή αναμένουμε να δρομολογήσουμε, δημιουργώντας ίσως και τις κατάλληλες προϋποθέσεις με όποιον τρόπο έχουμε διαθέσιμο, μια και είμαστε σε στασιμότητα. Κατά συνέπεια, διαμορφώνουμε τους πυλώνες της σωτηρίας μας, ώστε όχι μόνο να αντέξουμε στις "μάχες" που καλούμαστε να δώσουμε, αλλά να καταφέρουμε να βγούμε νικητές. Η ήττα από εδώ και πέρα δε θα πρέπει να γίνεται αποδεκτή, καθώς είναι χρέος μας να την αφαιρέσουμε από το "κινηματογραφικό πλάνο". Δεν ταιριάζει στο "σενάριο"! Πώς να το κάνουμε!

Μετά από ώρες δουλειάς σήμερα (όπως και όλες τις προηγούμενες μέρες) αισθάνθηκα σαν να έχω πάρει κάποιου είδους "ενισχυτικά" - ούτε στην "πρίζα" να με έχουν βάλει, οπότε θέλησα να μεταφέρω κι εδώ αυτή την ενέργεια. Έχω την αίσθηση ότι τρέχω επί τόπου όπως σε έναν κυλιόμενο διάδρομο -  δεν είμαι και ο αθλητικός τύπος για να επιλέξω το αληθινό τρέξιμο στον καθαρό αέρα... Έτσι, προέκυψε η ιδέα να προτείνω μια ταινία και ένα μουσικό κομμάτι μα και όσα έγραψα παραπάνω για την κατάσταση!

 

Η ταινία...

Πρόκειται για γαλλική παραγωγή του 2019 που χαρακτηρίζεται από γλυκύτητα και χιούμορ και παράλληλα διατηρεί ένα ζωηρό ρυθμό από την αρχή μέχρι το τέλος. Γέλιο και μυστήριο κάνουν συντροφιά καθ' όλη τη διάρκειά της.

Λίγα λόγια για το θέμα:
"Ένας εκδότης ανακαλύπτει ένα μυθιστόρημα που θεωρεί αριστούργημα, σε μια ιδιαίτερη βιβλιοθήκη που συλλέγει τα χειρόγραφα που δεν εκδόθηκαν ποτέ. Το κείμενο φέρει την υπογραφή του Ανρί Πικ, ενός Βρετανού πιτσαδόρου, ο οποίος πέθανε δύο χρόνια νωρίτερα." 
Η συνέχεια στις οθόνες... πατώντας στοv τίτλο!

 


Το μουσικό κομμάτι... 
(από το οποίο έχει στοιχεία ο τίτλος και ταιριάζει για μένα σ' αυτή την ανάρτηση)
 

 
 Οι στίχοι του ίσως έχουν κάποιο ενδιαφέρον...

I'm sitting here in a boring room
It's just another rainy Sunday afternoon
I'm wasting my time I got nothing to do
I'm hanging around I'm waiting for you
But nothing ever happens
And I wonder
 
I'm driving around in my car
I'm driving too fast, I'm driving too far
I'd like to change my point of view
I feel so lonely, I'm waiting for you
But nothing ever happens
And I wonder
 
I wonder how, I wonder why
Yesterday you told me 'bout the
Blue, blue sky
And all that I can see
Is just a yellow lemon tree
I'm turning my head up and down
I'm turning, turning, turning, turning
Turning around
And all that I can see
Is just another lemon tree
 
I'm sitting here, I miss the power
I'd like to go out, taking a shower
But there's a heavy cloud inside my head
I feel so tired, put myself into bed
Well, nothing ever happens
And I wonder
 
Isolation is not good for me
Isolation, I don't want to
Sit on a lemon tree
I'm steppin' around in a desert of joy
Maybe anyhow I'll get another toy
And everything will happen
And you wonder

I wonder how, I wonder why
Yesterday you told me 'bout the
Blue, blue sky
And all that I can see
Is just another yellow lemon tree
I'm turning my head up and down
I'm turning, turning, turning, turning
Turning around
And all that I can see
Is just a yellow lemon tree
And I wonder, wonder
 
I wonder how, I wonder why
Yesterday you told me 'bout the
Blue, blue sky
And all that I can see
And all that I can see
And all that I can see
Is just a yellow lemon tree


Και... σαν "παιδί της γύρας" και της ανησυχίας 
"isolation is not good for me"! 😎
 
 
 

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2021

Πώς να ειπωθούν τα πιο σπουδαία;

"Τα πιο σπουδαία πράγματα είναι και δυσκολότερο να ειπωθούν. Εκείνα που σε κάνουν ακόμα και να ντρέπεσαι, επειδή όταν τα λες, οι λέξεις μειώνουν τη σημασία τους - νοήματα που όταν τα είχες στο μυαλό σου περιλάμβαναν τα πάντα, οι λέξεις τα συρρικνώνουν δίνοντάς τους μια καθημερινή συνηθισμένη διάσταση... 

Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη, έτσι δεν είναι; Τα πιο σπουδαία πράγματα είναι που δείχνουν τον δρόμο προς τα μύχια της ψυχής, σαν σημάδια πάνω στον χάρτη ενός θησαυρού που οι εχθροί σου θα ήθελαν να βάλουν στο χέρι. Κι έρχονται πολλές φορές που κάνεις εκμυστηρεύσεις που σου κοστίζουν πολύ, μόνο και μόνο, για να δεις τους άλλους να σε κοιτάνε παράξενα, μην καταλαβαίνοντας τίποτα από όσα τους είπες ή τον λόγο για τον οποίο τα θεώρησες τόσο σημαντικά, ώστε σχεδόν δάκρυσες την ώρα που τα έλεγες. Αυτό είναι το χειρότερο πράγμα πιστεύω. Όταν το μυστικό μένει βαθιά κρυμμένο, όχι επειδή δεν θέλεις να το πεις, αλλά επειδή δεν υπάρχει κάποιος που θα σε καταλάβει....

Τα πιο σπουδαία πράγματα είναι και τα πιο δύσκολα να ειπωθούν, γιατί οι λέξεις μειώνουν τη σημασία τους. Δύσκολο πράγμα να κάνεις τους άλλους να ενδιαφερθούν γι' αυτά που σου ομόρφυναν τη ζωή."

                                                           Stephen King, Στάσου πλάι μου

 

 


 


 

 

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2021

Από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια...

Η γνωστή φράση ολόκληρη λέει ότι "από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια", όμως εδώ πρόκειται για μια αλήθεια που ξεστόμισε με τον παιδικό αυθορμητισμό του ένας μαθητής αυτές τις μέρες...

Σε ερώτηση στα Μαθηματικά της τελευταίας τάξης του δημοτικού, απάντησε αρκετά αποστομωτικά, προκαλώντας έκπληξη αρχικά, γέλιο στη συνέχεια και προβληματισμό στο τέλος.

Η επίμαχη ερώτηση...

"Ποιος θα μας πει μερικά αντιστρόφως ανάλογα ποσά;"

Αφού απάντησαν διάφορα κάποιοι μαθητές, ήρθε και η μοιραία απάντηση...

"Πλήθος κρουσμάτων κορωνοϊού και η ελευθερία μας , κυρία."

Εκεί έκλεισε η αναζήτηση άλλων παραδειγμάτων!

 

Μετά από αυτό ήρθα μόνο με χιουμοριστική διάθεση να γράψω, με σκοπό να μειώσω την πικρή γεύση που άφησε κατά βάθος το παραπάνω αλλά και όλη η εξέλιξη της κατάστασης που ζούμε. Ακολουθούν, λοιπόν, εικόνες με χοντρά και ελαφριά αστεία, που βρήκα στο διαδίκτυο σχετικές με το θέμα του ιού μα και άσχετες.  



 


 


 


 


 


 


Και για του τελευταίου λόγου το αληθές έρχονται τα επόμενα...




Του Λειβαδίτη διόλου αστείο μα σκληρή διαπίστωση για το "κελί" με την ευρεία του έννοια!

 

@ Μουσική από τρία συγκροτήματα σαν να τα έχω "κλέψει" από ραδιοφωνική εκπομπή με αφιέρωμα στα μουσικά δρώμενα κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80!

 







Δευτέρα 1 Μαρτίου 2021

Λέγεται και... "αντικείμενο αγάπης"!

Διαβάζοντας διάφορα άρθρα από ιστοσελίδα που επισκέπτομαι πού και πού, και κάνοντας επιτέλους διάλειμμα από τις ειδησεογραφικές σελίδες...(όχι άλλο "κάρβουνο"), μου τράβηξε την προσοχή από την πρώτη του πρόταση ένα άρθρο σχετικό με την αγάπη μέσα από τη ματιά ψυχαναλυτών.

Στην ψυχανάλυση το πρόσωπο που αγαπάμε ή είμαστε ερωτευμένοι λέγεται "αντικείμενο αγάπης"!

Μμμμ! Λες;
Αχ, και να το ήξερα νωρίτερα!
Η προσέγγισή μου θα ήταν εντελώς διαφορετική απέναντι σε όσα πρόσωπα έχουν την αγάπη μου... Πολύ απλά, θα τους έβαζα ένα περίτεχνα δουλεμένο σεμεδάκι επάνω τους και... θα τελείωνα από το πρόβλημα της σκόνης ή των ατελειών τους!
 
Φυσικά και αστειεύομαι, έτσι, για να φτιάξουμε καλύτερη ατμόσφαιρα, αφού πήραμε μεγάλη δόση από τα μολυσμένα στρώματά της!
 
Ακολουθούν ορισμένα αποσπάσματα που μου άρεσαν από το άρθρο που ανέφερα και όποιος επιθυμεί να το διαβάσει ολόκληρο, μπορεί να πατήσει στον τίτλο του:
 
(αποσπάσματα)

«Αγάπη είναι να δίνεις κάτι που δεν έχεις σε κάποιον που δεν το θέλει…»
                                                           Ζακ Λακάν, ψυχίατρος
«Αγάπη είναι να δίνεις αυτό που δεν έχεις». (σελ. 34). Όταν ένα άτομο αρχίζει να ερωτεύεται, αυτό που πρέπει να προσφέρει στον αγαπημένο του είναι το γεγονός ότι κάτι λείπει από τη ζωή του, μια τρύπα που μόνο ο αγαπημένος μπορεί να γεμίσει. Αυτό είναι που μπορεί να κάνει την ανεκπλήρωτη αγάπη τόσο οδυνηρή, γιατί όσο συνειδητοποιούμε αυτό που μας λείπει τόσο περισσότερο πενθούμε, εφόσον το άτομο που πιστεύουμε ότι μπορεί να καλύψει το κενό μέσα μας, δεν ενδιαφέρεται διόλου. Μια δήλωση αγάπης, λοιπόν, μας κάνει πολύ ευάλωτους. Το να πεις σε κάποιον άλλο ότι τον αγαπάς, δηλώνει στην ουσία την παραδοχή πως ναι μεν είσαι ατελής χωρίς αυτόν, αλλά ταυτόχρονα είσαι και ο μόνος που μπορείς να ολοκληρώσεις τον άλλον και σε χρειάζεται στην ζωή του και αυτό είναι ένα από τα πολλά παράδοξα του έρωτα. Αυτό γίνεται καλύτερα αντιληπτό μέσα από τα λόγια μερικών κορυφαίων εκπροσώπων του κλάδου:
 

«Δεν είμαστε ποτέ τόσο ανυπεράσπιστοι απέναντι στον πόνο, όπως όταν αγαπάμε, ποτέ τόσο αβοήθητα δυσαρεστημένοι όσο όταν έχουμε χάσει το αγαπημένο μας αντικείμενο ή την αγάπη του»
                                                                     Σίγκμουντ Φρόυντ


«Το να είσαι ερωτευμένος είναι να χαθείς σε ένα λαβύρινθο. Η αγάπη είναι λαβύρινθος. Μέσα από τα μονοπάτια της αγάπης χάνετε τον δρόμο σας, χάνετε τον εαυτό σας»,
Jacques-Alain Miller (ψυχαναλυτής, συγγραφέας και εκδότης των Σεμιναρίων του Jacques Lacan)
 
Το πρώτο μας «αντικείμενο αγάπης»
Όταν μιλάμε για αγάπη στην ψυχανάλυση, συχνά μιλάμε για «αντικείμενο αγάπης» και «επιλογή αντικειμένου». Το πρώτο αντικείμενο αγάπης που έχουν και τα δύο φύλα είναι ο πρωταρχικός φροντιστής τους, συνήθως η μητέρα. Τα θεμέλια της ικανότητάς μας για αγάπη και στοργή, αργότερα στη ζωή, τίθενται ακριβώς πάνω στη βάση αυτής της πρώτης σχέσης. Μαθαίνουμε τι είναι η αγάπη από τη σχέση μας με τους γονείς μας και από τη σχέση τους μεταξύ τους. Είναι οι πρώτοι άνθρωποι που μας αντανακλούν πόσο άξια αγάπης είμαστε, πόσο ασφαλές είναι να αγαπάς και τι σημαίνει να αγαπάς. 
 
Επιλέγουμε με ποιον θα ερωτευτούμε; 
Από ψυχαναλυτική άποψη, το κάνουμε. Όχι όμως με τον σκόπιμο, ελεγχόμενο και ορθολογικό τρόπο, που κάνουμε όλες τις άλλες επιλογές στη ζωή. Αντίθετα, με έναν ασυνείδητο, κάπως μυστηριώδη, «λαβυρινθικό» τρόπο. 
 
Με απλά λόγια, όταν ερωτευόμαστε, ερωτευόμαστε μια εικόνα του άλλου ατόμου που αντανακλά κάτι για τον εαυτό μας ή που μας θυμίζει κάποιον άλλο που αγαπάμε ή θαυμάζουμε. Μερικές φορές, ερωτευόμαστε με αυτό που δεν είχαμε ποτέ, αλλά λαχταρούσαμε ή με μια εξιδανικευμένη έκδοση του εαυτού μας ή μια συμπληρωματική («τα ετερώνυμα έλκονται») ή με κάποιον, που μας κάνει να νιώθουμε ξεχωριστοί και ότι μας φροντίζουν και μας νοιάζονται. 

----------------   *   ----------------


💖  Προσοχή, λοιπόν, σ' αυτά τα πανάκριβα "αντικείμενα αγάπης" μας! 
    Τα διατηρούμε "ολοκάθαρα", "καλογυαλισμένα", τα φυλάμε "ως κόρη οφθαλμού"! 
 
 
 

 



 
 Καλό μήνα!