Από την πόλη μας απόντες

Ημέρες καραντίνας...

Έχουμε χάσει τον λογαριασμό!

Το μυαλό χάνεται έτσι κι αλλιώς μέσα στον καταιγισμό λέξεων που έχουν στήσει έναν παρανοϊκό χορό, ώσπου να μη στέκεται καθαρή σκέψη σε καμιά γωνίτσα του πολύπαθου εγκεφάλου μας. Και δωσ' του να σε βομβαρδίζουν με τα click away, click in shop, click inside, lockdown, metoo, emvolio, κόκκινες, κίτρινες και πράσινες ζώνες (για μαύρη να δούμε πότε θα πάμε).
Και θα πρόσθετα και τα "σήκω-κάτσε", "φάε το ξύλο της χρονιάς σου και σκάσε", "πίστεψε, και μη ερεύνα", "δέξου την αλητεία ως αριστεία", "αποδέξου την μπόχα ως ευωδία"...

Θες κι άλλα;
Πάντα μπορείς να προσθέσεις εσύ τα δικά σου!

Πάντως, αν δεν κάνει "click", δεν είναι!

Και με όλα αυτά γίναμε απόντες στην ίδια μας την πόλη...
με κάθε τρόπο και έννοια!

Παρηγοριά στον Καβάφη...

Η πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.

 

Και στη μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου, ενός άλλου Αλεξανδρινού...

Σκέψεις με αφορμή ένα τραγούδι

Πολύ συχνά συμβαίνει τραγούδια που ακούω να μου δίνουν έμπνευση να γράψω ή προκαλούν σκέψεις, τις οποίες μοιράζομαι εδώ στο ιστολόγιο. Έτσι, έγινε και με αυτή την ανάρτηση.

Το τραγούδι που αυτή τη φορά με προκάλεσε να γράψω κάτι είναι το "Γύρνα" σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και το αποδίδει πολύ μελωδικά, όπως και όλα τα μουσικά κομμάτια του άλμπουμ, ο Γιώργος Περρής. Στη συνέχεια ακολουθούν άλλα δύο από τη συγκεκριμένη συλλογή.

 

"Γύρνα 

σ' αυτόν τον κόσμο σελίδα

Γύρνα

μια στιγμή να δεις την άλλη ζωγραφιά

Γύρνα

σου στέλνω μια πατρίδα

νέα

που μ' αυτή μπορεί να πάτε πιο μακριά" 

 

 

Αυτό το "γύρισμα" της σελίδας πόσο δύσκολο είναι τελικά;

👉Πόσο ακατόρθωτο μοιάζει αυτό το "γύρισμα" της σελίδας σε τούτη την ταλαίπωρη πατρίδα (με αφορμή τους στίχους του τραγουδιού); Πώς μπορούμε έτσι σκορπισμένοι και αποκαμωμένοι να καταφέρουμε να περάσουμε σε άλλη σελίδα, ώστε να δούμε "την άλλη ζωγραφιά" και να "πάμε μ' αυτή πιο μακριά"; 

Πώς να φτάσουμε σε αυτό το "πιο μακριά" ζώντας από τη μια σε συνθήκες παραλόγου σαν τα πληγωμένα θηρία στα κλουβιά και από την άλλη παλεύοντας με πνιχτές κραυγές ό,τι πιο σάπιο ή βρώμικο έχει κρυμμένο αυτός ο τόπος και μάλιστα σε πολλαπλά πεδία; 

Μόνο απέραντη λύπη και καταπιεσμένη οργή βλέπω να αποθηκεύεται ολοένα και περισσότερο μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Όμως, αυτά δεν είναι "όπλα", για να παλέψει κανείς και να πετύχει το πολυπόθητο "γύρισμα" της σελίδας. 

Ή μήπως είναι;

 

👉Τώρα και σε προσωπικό επίπεδο ζορίζει πολλές φορές αυτό το ρημάδι το "γύρισμα" της σελίδας.
"Κοίτα πέρα από τις σκεπές" λένε οι στίχοι, μα δεν τολμά εύκολα κανείς. Ξέρει όμως ότι "δεν κοιμάται αυτό που θέλει", οπότε δεν μπορεί να παραβλέψει πως είναι "του ανθρώπου ανίκητη η καρδιά". Ίσως αυτό να αρκεί για να περάσει στην επόμενη σελίδα. Η δύναμη της καρδιάς ξεπερνά τον φόβο και δίνει την ώθηση.
Είναι πάντα έτσι;

 

💋 Ο μελωδικός περίπατος συνεχίζεται με τα άλλα δύο μουσικά κομμάτια και τη  συνοδεία λίγων στίχων τους...

"Ποιος φοβάται την αγάπη
και τρέχει πάλι να κρυφτεί
στου μυαλού του το ντουλάπι
να βρει το τρομαγμένο παιδί " 

 

"Όχι, ο έρωτας δεν είναι μια αγκαλιά

Τολμάει και ζητάει πολλά

Ζητάει το δέρμα σου, ζητάει το τέρμα μου

Κόβει σαν μαχαιριά"

 

 

 

" Στην αγκαλιά σου όλα ένα
Φεγγάρια κι άστρα ενωμένα
Η ομορφιά σου καθαρό νερό
Βουτάω στα βάθη κι ανεβαίνω
Μαζί σου όλα απ' την αρχή μπορώ
Κι εμένα τελικά να συγχωρώ "

 

 

 

 

"Δεν ξέρω πια τι να σου πω"

Τίτλος δανεικός από έναν στίχο του τραγουδιού που αποτέλεσε την αφορμή αυτής της ανάρτησης. Κάτι που έχει γίνει "καθεστώς" στο ιστολόγιο. Όχι από εκείνα τα καθεστώτα του ολοκληρωτισμού που μας περιτριγυρίζουν σαν εραστές της συμφοράς, αλλά εκείνα που ονομάζουμε όμορφες συνήθειες...

Πρόκειται για ένα τραγούδι για μένα έκπληξη, το οποίο δεν γνωρίζω πώς μου είχε διαφύγει με τόσα που ακούω (θα το ήθελα πάντως καλύτερο). Αφορά σε μια κάπως παράδοξη συνεργασία, που όμως θα έλεγα ότι εκπροσωπεί δύο διαφορετικούς κόσμους της ελληνικής κοινωνίας. Είναι σαν μια κοινή φωνή αγωνίας για όσα έχουμε υποστεί ως λαός όλα αυτά τα περίεργα χρόνια. 

Αυτές οι παράδοξες συναντήσεις και η συμπόρευση ως επακόλουθό τους είναι που αποδεικνύουν στην πράξη τη σπουδαιότητα της διαφορετικότητας. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι περισσότερα εκείνα που μας ενώνουν σε τούτο τον κόσμο παρά όσα μας χωρίζουν.

Δύο πολύ γνωστοί καλλιτέχνες, λοιπόν, συναντήθηκαν για λίγο μεταφέροντας τη δική τους έγνοια στη δημοσιότητα, μα ίσως και μεγάλου μέρους των ανθρώπων του τόπου μας.

Ας τους ακούσουμε πρώτα χωριστά.

Ο ένας είναι του λεγόμενου έντεχνου ελληνικού τραγουδιού με φωνή και ερμηνείες που δεν ξεχνιούνται... Ακολουθεί ένα μουσικό κομμάτι του που δεν έχω αναρτήσει.

 "Να γίνεις πέτρα κι από έρωτα να σπάσεις"

 

Ο άλλος καλλιτέχνης είναι μια όμορφη φωνή του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Δεν τον άκουγα ποτέ, διότι ακούω ελάχιστα λαϊκά. Όμως αν βρεθώ σε χώρο που υπάρχει τέτοια μουσική, μάλλον την απολαμβάνω επίσης.

" Μα που να πάω
αφού είσαι όλη μου η ζωή."

 

 

Και τώρα ας τους ακούσουμε μαζί στο τραγούδι που προανέφερα και σχολίασα... 

"Τέρμα τα παιχνίδια στις δικές μου πλάτες
Έσπασα ρε φίλε δεν αντέχω άλλο πια
Δε γουστάρω πλέον λόγια κι αυταπάτες
Ούτε να πληρώνω για τον κάθε κερατά"

"Έχε το νου σου στα παιδιά
Γιατί μονάχα απ’ αυτά
Ελπίδα θα χαράξει"

 

 

 

Αδιανόητο να αισθάνεσαι δυστυχής!

Η δυστυχία απαγορεύεται δια ροπάλου στον σύγχρονο κόσμο - ενώ είναι "βουτηγμένος" σε δαύτη. Ίσως γι' αυτό και την κυνηγούν άγρια, προσπαθώντας να εξαφανίσουν από τον χάρτη της ανθρώπινης ζωής κάθε συναίσθημα που έχει στενούς δεσμούς μαζί της. 

Το μόνο που επιτρέπεται είναι να χαμογελούν όλοι σαν τις φάτσες "smile" και να παλεύουν πάση θυσία να δείχνουν ευτυχισμένοι πάντα και παντού. Σαν τα ξόανα που ο επίδοξος καλλιτέχνης τούς στάμπαρε το μόνιμο χαμόγελο, σαν να προκλήθηκε από ένα θεσπέσιο όνειρο.

Τι;
Δεν είστε ευτυχισμένοι πάντα;
Ετοιμαστείτε να δεχτείτε σοβαρές κατηγορίες, διότι είστε υπεύθυνοι γι' αυτό. Δεν προσπαθήσατε πολύ να θάψετε μια κι έξω τα δυσάρεστα συναισθήματα;
Ντροπή, καλέ! Μας χρειάζονται ευτυχείς, μακάριους μα και απόλυτα υπεύθυνους για κάθε δυσάρεστο που μας συμβαίνει...

Ακολουθούν αποσπάσματα από ένα γνωστό άρθρο για την υποχρεωτική ευτυχία, το οποίο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ... (κλικ στον τίτλο για την πηγή και όλο το άρθρο)

Η δικτατορία της υποχρεωτικής ευτυχίας

Η διαρκής αναζήτηση της προσωπικής ευτυχίας υπονομεύει τη σταθερότητα των ανθρώπινων και κοινωνικών δικτύων αφού οι άνθρωποι παύουμε να βλέπουμε και να υπολογίζουμε και να συναισθανόμαστε τους συνανθρώπους μας – οι επισημάνσεις δύο έγκριτων κοινωνιολόγων-ψυχολόγων.

Πλέον ζούμε υπό ένα άτυπο δικτατορικό καθεστώς ευτυχίας. Η επιδίωξη της διαρκούς ικανοποίησης διέπει κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων, οι οποίοι καταλήγουν να νιώθουν αναγκασμένοι να αισθάνονται και να σκέφτονται αποκλειστικά θετικά. Τα τελευταία χρόνια η ευτυχία δεν αποτελεί μόνον δικαίωμα όλων των ανθρώπων αλλά και υποχρέωσή τους. Η αποτυχία και η δυστυχία δεν αντιμετωπίζονται ως ενδεχόμενα, έτσι είμαστε όλοι καταδικασμένοι να είμαστε επιτυχημένοι και πάντα ευτυχισμένοι.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 έκανε την εμφάνισή της στις ΗΠΑ και μια νέα «επιστήμη της ευτυχίας», βάση της οποίας αποτελεί η αποκαλούμενη θετική ψυχολογία. Σήμερα, πολλά χρόνια μετά, γιατροί και σύμβουλοι προσωπικής ανάπτυξης (life coaching), διασημότητες τύπου Οπρα Γουίνφρεϊ και πάσης φύσεως ειδικοί είναι έτοιμοι να μας διδάξουν πώς να είμαστε ευτυχισμένοι. Σύμφωνα, ωστόσο, με τη διακεκριμένη κοινωνιολόγο Εβα Ιλούζ, καθηγήτρια στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, και τον ισπανό ψυχολόγο Εντγκαρ Καμπάνας, συγγραφείς του δοκιμίου «Happycratie. Comment l’industrie du bonheur a pris le contrôle de nos vies» (Ευτυχιοκρατία – Πώς η βιομηχανία της ευτυχίας ελέγχει τις ζωές μας), το διαρκές κυνήγι της ευτυχίας επιφέρει πλήθος επιπτώσεων –πολιτικών, ιδεολογικών, επιστημονικών και οικονομικών–, κυρίως επειδή η διαρκώς αναπτυσσόμενη βιομηχανία της υποχρεωτικής ευτυχίας συνέβαλε στη μετατόπιση πολλών ευθυνών από την κοινωνία στους ανθρώπους.

Ποιος είναι, όμως, ο αντίκτυπος της διαρκούς επιδίωξης της ευτυχίας; Στους χώρους εργασίας «κατέληξε να αποτελεί μια χρήσιμη στρατηγική για την αιτιολόγηση κεκαλυμμένων οργανωτικών ιεραρχιών και την υποταγή των εργαζόμενων στην επιχειρηματική κουλτούρα». Μέσω της επίκλησης της ευτυχίας οι επιχειρήσεις μπόρεσαν να μεταθέσουν τις όποιες ευθύνες στους εργαζομένους τους, καταλογίζοντάς τους ακόμα περισσότερες για τις όποιες αποτυχίες, όχι μόνον τις προσωπικές αλλά και της επιχείρησής τους. Μπορεί να έγιναν πιο αποδοτικοί αλλά «ό,τι καθιστά ευτυχισμένες τις επιχειρήσεις δεν καθιστά απαραίτητα ευτυχισμένους και τους εργαζομένους».

Αλλά η δικτατορία της ευτυχίας υπονομεύει και τη σταθερότητα των ανθρώπινων και κοινωνικών δικτύων καθώς, αναζητώντας διαρκώς την προσωπική μας ευτυχία, οι άνθρωποι παύουμε να βλέπουμε και να υπολογίζουμε και να συναισθανόμαστε τους συνανθρώπους μας. Γιατί η προσωπική ευτυχία «είναι μια ατομιστική έννοια και η αναζήτησή της δημιουργεί ένα εμμονικό πλαίσιο διαβίωσης, εντός του οποίου η μοναδική μας έγνοια είναι η ψυχική μας ζωή.

Η επιδίωξη της ευτυχίας αλλά και η κυριαρχία των social media συχνά οδηγεί και στην παραποίηση της πραγματικότητας αλλά και της απώλειας του εαυτού μας, φαινόμενο που πλέον παρατηρείται σε όλον τον κόσμο και ειδικά μεταξύ της νεολαίας. «Για τους έφηβους η ευτυχία κατέληξε να αποτελεί υποχρέωση. Πρέπει με κάθε κόστος να δείχνουν ευτυχισμένοι και αυτό ξεπερνά κάθε πολιτισμικό, κοινωνικό και φυλετικό πλαίσιο. Αφορά αδιακρίτως όλες τις νέες γενιές. Υφίσταται ένα καταπιεστικό αίτημα για τη δημιουργία και την κοινοποίηση στη συνέχεια, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μιας αποκλειστικά θετικής εκδοχής του εαυτού».

Όσον αφορά την ποινικοποίηση των αρνητικών συναισθημάτων, «η επιστήμη της ευτυχίας προώθησε την ιδέα σύμφωνα με την οποία τα συναισθήματα μπορούν να χωριστούν σε θετικά (καλά) και σε αρνητικά (κακά). Αυτός είναι ένας αυστηρός διαχωρισμός ο οποίος παραβλέπει πως σε ό,τι αφορά τα συναισθήματα, εάν θέλουμε να τα κατανοήσουμε πραγματικά δεν μπορούμε να τα διαχωρίζουμε. Η οργή μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικές επιλογές και να επιφέρει ταπεινώσεις, αλλά καθιστά δυνατή την εναντίωση στην εξουσία και ενισχύει τις διαπροσωπικές σχέσεις ενώπιον συλλογικών αδικιών και απειλών. Οι επιστήμονες της ευτυχίας παρουσιάζουν την απογοήτευση, τη δυσαρέσκεια και το μίσος ως αποτυχίες κατά το σχηματισμό της ψυχής. Αποτελούν, ωστόσο, θεμελιώδη συναισθήματα για τη δημιουργία κοινωνικών δυναμικών όπως τα συλλογικά κινήματα και η συνοχή των ομάδων. Η ιδεολογία της θετικότητας καταλήγει έτσι να αποτελεί ένα συντηρητικό πολιτικό εργαλείο», υπογράμμισαν, ολοκληρώνοντας τη συνέντευξή τους οι δύο ακαδημαϊκοί.

Χαμογελάτε!

Όλα βαίνουν ζωηρά και "ανθηρά"...

 

 

 

@ Νότης Μαυρουδής αφιερωμένος στην Μαρία που τον αγαπά και μου τον θύμισε! 

 

 

Με μια κιθάρα στο χέρι και είναι οκ...

 

 

Μια μικρή μουσική βόλτα παρέα με μερικούς από τους καλύτερους κιθαρίστες, κυρίως της ροκ σκηνής. Επέλεξα εκείνους που συμπαθώ προσωπικά περισσότερο, δίνοντας μάλιστα στη λίστα τη μερίδα του λέοντος στον πιο αγαπημένο μου... Οι ιδιαίτερες συμπάθειες δεν κρύβονται ό,τι και να κάνουμε!

Ερωτήσεις για το κοινό...😄

👉Ποιον θα ξεχωρίζατε από όλους και γιατί (η αιτιολόγηση δεν είναι υποχρεωτική);

👉Έχετε κάποιον άλλο να προτείνετε, που δεν έχω συμπεριλάβει;

 

 

Πάμε, λοιπόν...

 

💥  B.B. King  -  The Thrill Is Gone 

💥  Jimi Hendrix  -  Bold As Love

 

💥  Jimmy Page (Led Zeppelin)  -  Whole Lotta Love

 

💥  David Gilmour  -  Comfortably Numb 

 

💥  Rory Gallagher  -  Moonchild 

 

💥  Eric Clapton - I can´t stand it 

 

💥  Santana - Black Magic Woman

 

💥  Dire Straits & Mark Knopfler - Tunnel Of Love

 

💥  Peter Green  -  Slabo Day

 

💥  Rory Gallagher  -  Philby

 

💥  Rory Gallagher  -  I Fall Apart

 

💥  Gary Moore  -   Still Got The Blues

 

💥  Jeff Beck - Live In The Dark

 

 

Ήπιος ο "ανήφορος" μ' ένα "μανταρίνι"

Τι είπε στον Καζαντζάκη ο φωτισμένος Μακάριος:

- Βαριά η ζωή σου γέροντά μου. Θέλω κι εγώ να σωθώ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος;

- Πιο βολικός; έκαμε ο ασκητής και χαμογέλασε με συμπόνια.

- Πιο ανθρώπινος, γέροντά μου.

- Ένας μοναχά δρόμος.

- Πώς τον λέν;

- Ανήφορο. Να ανεβαίνεις ένα σκαλί. Από τον χορτασμό στην πείνα, από τον ξεδιψασμό στη δίψα, από την χαρά στον πόνο. Στην κορυφή της πείνας, της δίψας, του πόνου κάθεται ο Θεός. Στην κορυφή της καλοπέρασης κάθεται ο Διάβολος. Διάλεξε.

- Είμαι ακόμα νέος. Καλή είναι η γης, έχω καιρό να διαλέξω.

Άπλωσε ο ασκητής τα πέντε κόκαλα του χεριού του, άγγιξε το γόνατό μου, με σκούντηξε:

- Ξύπνα, παιδί μου, ξύπνα, πριν σε ξυπνήσει ο Χάρος.

Ανατρίχιασα.

           Από την "Αναφορά στον Γκρέκο", εκδ. Ελ. Καζαντζάκη, 1964

Κι ένα τραγούδι πολύ ιδιαίτερο που άκουσα για πρώτη φορά τις προηγούμενες μέρες τυχαία. Δεν το γνώριζα και με εντυπωσίασε ως άκουσμα. Τίτλος του ένα λατρεμένο μου φρούτο... που με το άρωμά του πλημμυρίζει το μουσικό κομμάτι και γλυκαίνει την ψυχή! Η ύπαρξή του κάνει τον "ανήφορο" του ασκητή πιο ήπιο...

Να το θυμάσαι αυτό, "μηλομαντάρινό" μου!