Από την πόλη μας απόντες

Ημέρες καραντίνας...

Έχουμε χάσει τον λογαριασμό!

Το μυαλό χάνεται έτσι κι αλλιώς μέσα στον καταιγισμό λέξεων που έχουν στήσει έναν παρανοϊκό χορό, ώσπου να μη στέκεται καθαρή σκέψη σε καμιά γωνίτσα του πολύπαθου εγκεφάλου μας. Και δωσ' του να σε βομβαρδίζουν με τα click away, click in shop, click inside, lockdown, metoo, emvolio, κόκκινες, κίτρινες και πράσινες ζώνες (για μαύρη να δούμε πότε θα πάμε).
Και θα πρόσθετα και τα "σήκω-κάτσε", "φάε το ξύλο της χρονιάς σου και σκάσε", "πίστεψε, και μη ερεύνα", "δέξου την αλητεία ως αριστεία", "αποδέξου την μπόχα ως ευωδία"...

Θες κι άλλα;
Πάντα μπορείς να προσθέσεις εσύ τα δικά σου!

Πάντως, αν δεν κάνει "click", δεν είναι!

Και με όλα αυτά γίναμε απόντες στην ίδια μας την πόλη...
με κάθε τρόπο και έννοια!

Παρηγοριά στον Καβάφη...

Η πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.

 

Και στη μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου, ενός άλλου Αλεξανδρινού...