Σκέψεις με αφορμή ένα τραγούδι

Πολύ συχνά συμβαίνει τραγούδια που ακούω να μου δίνουν έμπνευση να γράψω ή προκαλούν σκέψεις, τις οποίες μοιράζομαι εδώ στο ιστολόγιο. Έτσι, έγινε και με αυτή την ανάρτηση.

Το τραγούδι που αυτή τη φορά με προκάλεσε να γράψω κάτι είναι το "Γύρνα" σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και το αποδίδει πολύ μελωδικά, όπως και όλα τα μουσικά κομμάτια του άλμπουμ, ο Γιώργος Περρής. Στη συνέχεια ακολουθούν άλλα δύο από τη συγκεκριμένη συλλογή.

 

"Γύρνα 

σ' αυτόν τον κόσμο σελίδα

Γύρνα

μια στιγμή να δεις την άλλη ζωγραφιά

Γύρνα

σου στέλνω μια πατρίδα

νέα

που μ' αυτή μπορεί να πάτε πιο μακριά" 

 

 

Αυτό το "γύρισμα" της σελίδας πόσο δύσκολο είναι τελικά;

👉Πόσο ακατόρθωτο μοιάζει αυτό το "γύρισμα" της σελίδας σε τούτη την ταλαίπωρη πατρίδα (με αφορμή τους στίχους του τραγουδιού); Πώς μπορούμε έτσι σκορπισμένοι και αποκαμωμένοι να καταφέρουμε να περάσουμε σε άλλη σελίδα, ώστε να δούμε "την άλλη ζωγραφιά" και να "πάμε μ' αυτή πιο μακριά"; 

Πώς να φτάσουμε σε αυτό το "πιο μακριά" ζώντας από τη μια σε συνθήκες παραλόγου σαν τα πληγωμένα θηρία στα κλουβιά και από την άλλη παλεύοντας με πνιχτές κραυγές ό,τι πιο σάπιο ή βρώμικο έχει κρυμμένο αυτός ο τόπος και μάλιστα σε πολλαπλά πεδία; 

Μόνο απέραντη λύπη και καταπιεσμένη οργή βλέπω να αποθηκεύεται ολοένα και περισσότερο μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Όμως, αυτά δεν είναι "όπλα", για να παλέψει κανείς και να πετύχει το πολυπόθητο "γύρισμα" της σελίδας. 

Ή μήπως είναι;

 

👉Τώρα και σε προσωπικό επίπεδο ζορίζει πολλές φορές αυτό το ρημάδι το "γύρισμα" της σελίδας.
"Κοίτα πέρα από τις σκεπές" λένε οι στίχοι, μα δεν τολμά εύκολα κανείς. Ξέρει όμως ότι "δεν κοιμάται αυτό που θέλει", οπότε δεν μπορεί να παραβλέψει πως είναι "του ανθρώπου ανίκητη η καρδιά". Ίσως αυτό να αρκεί για να περάσει στην επόμενη σελίδα. Η δύναμη της καρδιάς ξεπερνά τον φόβο και δίνει την ώθηση.
Είναι πάντα έτσι;

 

💋 Ο μελωδικός περίπατος συνεχίζεται με τα άλλα δύο μουσικά κομμάτια και τη  συνοδεία λίγων στίχων τους...

"Ποιος φοβάται την αγάπη
και τρέχει πάλι να κρυφτεί
στου μυαλού του το ντουλάπι
να βρει το τρομαγμένο παιδί " 

 

"Όχι, ο έρωτας δεν είναι μια αγκαλιά

Τολμάει και ζητάει πολλά

Ζητάει το δέρμα σου, ζητάει το τέρμα μου

Κόβει σαν μαχαιριά"

 

 

 

" Στην αγκαλιά σου όλα ένα
Φεγγάρια κι άστρα ενωμένα
Η ομορφιά σου καθαρό νερό
Βουτάω στα βάθη κι ανεβαίνω
Μαζί σου όλα απ' την αρχή μπορώ
Κι εμένα τελικά να συγχωρώ "