"Πέτρα βουβή..."

"Πέτρα βουβή..." θέλουν την Ελλάδα οι πιστωτές μας, να μην τολμά να φέρνει καμιά αντίρρηση στις όποιες επιθυμίες - προσταγές τους. Πάντα πέτρα βουβή την ήθελαν όλοι έτσι κι αλλιώς από τότε που αποτέλεσε ανεξάρτητο κράτος. Ήταν πολύ μικρή και ταπεινή για να σηκώνει κεφάλι στ' αφεντικά που όριζαν την μοίρα της. Κι εκείνη αποδεχόμενη τον ρόλο της παρέμενε σιωπηρή κι ακολουθούσε, απλά ακολουθούσε, ως υποτακτική που δεν έχει τη δύναμη να διεκδικήσει. Μέχρι τώρα απαίδευτη δεν έβρισκε τον τρόπο να το κάνει με ενότητα και οργάνωση, μια και εύκολα την ξεγελούσαν δίνοντάς της ως ανταλλάγματα μερικά "γλυκίσματα" ή απειλώντας και εκφοβίζοντάς την. Μέσα σε όλη αυτή την θολούρα πού να καταφέρει να δει καθαρά και να δράσει κατάλληλα. Παραδομένη στη σιωπή της έχει πάντα  την ψευδαίσθηση της ελευθερίας... Όποτε ύψωσε φωνή ηχηρή, αναγνωρίστηκε από λίγους, έτσι για τα μάτια του κόσμου, κι έπειτα ταπεινώθηκε για άλλη μία φορά.

Δεν ξέρουμε αν θα μπορέσει κάποτε να διεκδικήσει μέχρι τέλους την θέση που της αξίζει ως ισότιμο κράτος στον παγκόσμιο χάρτη. Έμαθε εδώ και αρκετά χρόνια να κινείται ανάμεσά τους ως γυναίκα ελαφριά, πολύ ελαφριά, επιπόλαιη που τα θέλει όλα εύκολα χωρίς προσπάθεια καμιά, που θέλει απλά να φαίνεται και όχι να είναι. Είναι απαραίτητα αμέτρητα φροντιστηριακά μαθήματα αυτογνωσίας και καλής αντίληψης των αναγκών της, συστηματικής και αποτελεσματικής οργάνωσης, ρεαλιστικού σχεδιασμού, για να περάσει τις εξετάσεις μ' ένα αξιοπρεπές επίπεδο επίδοσης.

Έχει πολύ μέλλον μπροστά της αυτή η βουβή πέτρα, αν αντιληφθεί πόση ζωή κρύβει μέσα της...

Μην ξεχνάμε ότι και στην καθημερινότητά μας υπάρχουν πάρα πολλοί γύρω μας που επιθυμούν όσο τίποτε άλλο να είμαστε "Πέτρα βουβή", να τους αφήνουμε ήσυχους να πράττουν μόνο αυτό που θέλουν χωρίς εμπόδια. Τι ευκολία αλήθεια για εκείνους... Τι δώρο τούς προσφέρουμε... τι ανακούφιση! Τι σωτηρία βρίσκουν κατά βάθος από τον εφιάλτη της ανικανότητά τους σε πολλά επίπεδα!

Εμείς, αλήθεια, τι ικανοποίηση παίρνουμε με την προσφορά ενός τέτοιου δώρου; Πόσο μεγάλο κακό επιφέρουμε το έχουμε συνειδητοποιήσει;

@ Αφορμή για τα παραπάνω ήταν ο στίχος από το ομώνυμο τραγούδι του Ψαραντώνη. Κάποιες ακόμα σκέψεις μου ή συναισθήματα του καιρού αφήνω να φανούν πιο κάτω μέσα από στίχους άλλων τραγουδιών του.

Και για τις στιγμές που μας φυλακίζει η μοναξιά και δεν μας σώζει καμία συντροφιά.

"Εκειά που θέλω δεν μπορώ κι όπου δε θέλω φτάνω"

"Εγώ δεν είμαι κιανενούς"

Ελευθερία και μοναξιά πρώτες ξαδέρφες.

"Εσύ θαρρείς πως η πληγή που μ' άνοιξες πονεί με

μ' αυτή μου γίνηκε χαρά και στη ζωή κρατεί με"

Όταν ένας πόνος βρίσκει γιατρειά μέσα από έναν άλλο πόνο πιο γλυκό.

"Στον ψεύτη κόσμο"

Μικρά λαμπερά αστεράκια δίνουν φως κι ελπίδα.

"και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,

την στερνή την ώρα που θα επιτεθεί"

Ποιος δεν έχει μια τίγρη μέσα του να τιθασεύσει ή ν' απελευθερώσει αν υπάρξει ανάγκη;