Υπάρχει ελπίδα;

Ένα άρθρο σήμερα για την αλλαγή του τοπίου στην Ευρώπη που προσπάθησε να επιφέρει η σημερινή ελληνική κυβέρνηση - για να μην στεκόμαστε μόνο στα αρνητικά. Θα τα καταφέρει όμως μέχρι τέλους; Διατηρώ πάρα πολλές επιφυλάξεις, διότι η σύγκρουση είναι σκληρή τόσο εκτός όσο κι εντός (η οποία είναι η ντροπή μας για ακόμη μία φορά ως λαός). Όλοι μαζί δεν είμαστε σίγουρα σ' αυτό, ενώ επιβάλλεται. Ποιος όμως νοιάζεται;

Την ελπίδα μόνο εμείς μπορούμε να την διατηρήσουμε ζωντανή μέσα από την σταθερή στάση μας ενάντια σε κάθε τρικλοποδιά που θα κάνει την εμφάνισή της. Έχουμε πάρει το μάθημά μας έπειτα από τόσα "χαστούκια"; Πολλοί πιστεύω πως ναι, έχουμε μάθει και κρατάμε σταθερή πορεία παρά τις ανησυχίες μας, όμως υπάρχουν και τόσοι άλλοι που εξακολουθούν να είναι φτερό στον άνεμο, όπως έδειξαν οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών...

(Ελπίζω να βρω χρόνο να γράψω περισσότερα γι' αυτό.)

Η ελληνική διαπραγμάτευση άλλαξε το τοπίο στην Ευρώπη

 

Τις επόμενες ώρες μια νέα συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές μας θα μπει στις ράγες. Κι επειδή ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, η νέα συμφωνία θα κριθεί μπαίνοντας στο μικροσκόπιο: Θάχει σαφή αναπτυξιακή προοπτική μετά τον συμψηφισμό καλών και κακών μέτρων; Θα μας επιτρέπει επιτέλους να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας και να κάνουμε αληθινές μεταρρυθμίσεις που να οδηγούν στην παραγωγική ανασυγκρότηση αποδεσμευμένοι από εκτρωματικές υποχρεώσεις και τυφλά ξεπουλήματα δημοσίου πλούτου; Θα έχουμε περιθώρια να χρηματοδοτήσουμε μια επιτέλους ενδογενή ανάπτυξη με εξαγωγική προοπτική αλλά και σημαντική αντικατάσταση των εισαγομένων; Θα μπορέσουμε να διασώσουμε ότι έχει απομείνει από παραγωγούς, μικρομεσαίους και αυτοαπασχολούμενους, επιστήμονες και τεχνίτες/μαστόρους που τώρα βρίσκονται σε κατάσταση ζόμπι αλλά αποτελούν το πραγματικό μας "επενδυτικό" κεφάλαιο; 

Θα το δούμε.

Αυτό που όμως είναι σίγουρο είναι ότι:

1. Η ελληνική διαπραγμάτευση επέφερε σοβαρότατο πλήγμα στο καθεστώς της λιτότητας και τα καταστροφικά προγράμματα του ΔΝΤ που υιοθέτησε η ΕΕ αποφεύγοντας να αντιμετωπίσει η ίδια το πρόβλημα του χρέους. Διέσπασε το αρραγές μέτωπο των πιστωτών, έφερε την ΕΕ απέναντι στο ΔΝΤ, το ίδιο το ΔΝΤ να βρίσκεται σε εσωτερικό διχασμό (βλ παραδοχές για αποτυχία του βραζιλιάνου εκτελεστικού διευθυντή του ΔΝΤ αναφορικά με την Ελλάδα) και ξύπνησε τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής ενοποίησης που ζητούν επενδυτικά προγράμματα και αμοιβαιοποίηση χρεών και πλεονασμάτων σε μια νέα πορεία ευρωπαϊκής ανάκαμψης.
2. Η ελληνική διαπραγμάτευση αποκάλυψε σε όλον τον κόσμο τον παραλογισμό, την αποτυχία και την μικροπολιτική των γερμανικών πολιτικών που επιβάλλονται στους άλλους αντί αλληλεγγύης, εκμεταλλευόμενες την δεσπόζουσα οικονομική θέση της χώρας αυτής - έγινε ευρέως γνωστό με αφορμή την Ελλάδα ότι αυτές οι πολιτικές τελικά καταστρέφουν την Ευρώπη. Η απολογητική Σόιμπλε ότι τα προγράμματα απέτυχαν μόνο στην Ελλάδα επειδή δεν έκανε μεταρρυθμίσεις, δεν πείθουν πια κανέναν: οι χώρες που βγήκαν από τα μνημόνια ή εφάρμοσαν μόνες τους μνημονιακά μέτρα, έχουν γονατίσει τους λαούς τους για να παρουσιάσουν μερικά νούμερα αρεστά στην γερμανική επικυριαρχία - οι δε κυβερνήσεις τους απειλούνται με ντόμινο ανατροπών...
3. Η ελληνική διαπραγμάτευση σκότωσε τα μνημόνια  - όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο Ντάισεμπλουμ στην πρώτη του συνάντηση με τον Βαρουφάκη - αλλά και έδειξε αντοχή και ευφυία στην αντιμετώπιση της αναμενόμενης αλαζονικής αντεπίθεσης του επικυρίαρχουν γερμανικού λόμπι της ΕΕ σε συμμαχια με την αποτυχημένη διοίκηση Λαγκάρντ στο ΔΝΤ. Η δημοσιοποίηση των προτάσεων της μιας και της άλλης πλευράς, η διαφάνεια και η λογική της ελληνικής προσέγγισης, εξέθεσε ανεπανόρθωτα διεθνώς την γερμανική πολιτική ως καταστροφική - και ταυτόχρονα η πρόταση οι ίδιοι οι γερμανοί (μέσω Μέρκελ) να αναλάβουν θετικές πρωτοβουλίες και να σώσουν την ευρωπαϊκή ιδέα, έδωσε διέξοδο, απέτρεψε την πόλωση και διέσυρε τους ακροδεξιούς του Σόιμπλε ως το εσωτερικό αγκάθι της έμπειρης στην πολιτική επιβίωση, Άγκελας Μέρκελ.
4. Τέλος η ελληνική διαπραγμάτευση απέτρεψε την πτώση της πρώτης ευρωπαϊκής κυβέρνησης κατά της λιτότητας αλλά και της πρώτης αριστερής κυβέρνησης μετά από καιρό, και άνοιξε τον δρόμο για ανατροπή των συσχετισμών και σε άλλες χώρες - ήδη, ένας λόγος που οι πιστωτές τρέχουν να κλείσουν το ελληνικό ζήτημα πέραν του πανικού τους για την μη αποπληρωμή των επόμενων δόσεων σε ΔΝΤ και ΕΚΤ, είναι για να προλάβουν την επανάληψη της επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ στην Ισπανία την Ιρλανδία και άλλες χώρες της "δεύτερης ταχύτητας". Το ποντάρισμα στην "αριστερή παρένθεση" απέτυχε και οι δυνάμεις της εξωτερικής και εσωτερικής τρόικας έχασαν μια μάχη που θεωρούσαν βέβαιη για τα συμφέροντά τους - τώρα θα πιουν το πικρό ποτήρι της νομιμότητας μέχρι το τέλος και προφανώς θα αντικατασταθούν σύντομα με άλλες πιο "εμφανίσιμες" εκδοχές τους.

Η συνέχεια της μάχης για την ανασυγκρότηση θα δοθεί στο εσωτερικό της χώρας μας και επί της ουσίας: στην καταπολέμηση του διεφθαρμένου πελατειακού παρασιτικού καθεστώτος που έφτασε σε ακραίες εκδοχές με τα μνημόνια, στην κατάργηση του κομματικού κράτους και στην στήριξη επιτέλους των αληθινών παραγωγών, των περιθωριοποιημένων και ημιθανών σήμερα δυνάμεων της ελληνικής δημιουργικότητας που ιστορικά ήταν και είναι η ενδογενής δυνατότητα επιστροφής της χώρας μας στην ανάπτυξη, που σημαίνει θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και έσοδα για το κράτος που να τα επιστρέφει με στρατηγικές επενδύσεις στον Πολίτη. Και η μάχη αυτή θα είναι ακόμη πιο κρίσιμη από εκείνη με τις γερμανικές οικονομικές ελίτ: γιατί αφορά τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που χρειαζόμαστε και θα ανακατατάξει το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο σε πιο ορθολογική βάση: τους υπέρμαχους της παραγωγικής ανασυγκρότησης από την μια και τους οπαδούς της εξάρτησης και του παρασιτισμού από την άλλη, της κοινωνίας και της συντεχνίας, του δημοσίου συμφέροντος και του πλουτισμού από το κόμμα-κράτος με την διόγκωση για επίκληση ως "νέφους αγνωσίας" της γενικευμένης διαφθοράς.

 

 

Η μεγάλη επιτυχία της ελληνικής διαπραγμάτευσης - που έκανε σε τέσσερις μήνες ότι δεν έκαναν οι κυβερνήσεις 5 χρόνων - είναι ότι απελευθέρωσε το εσωτερικό μέτωπο από τις δηθενιές των "υποχρεώσεών μας στους πιστωτές" που πίσω τους κρυβόταν όλο το παρασιτικό παρακράτος των πελατειακών ελίτ που παρασιτούν συστηματικά το ελληνικό μεταπολιτευτικό κράτος ελέω διεφθαρμένων πολιτικών και διαπλεκομένων ΜΜΕ. 

Η ευκαιρία που παρουσιάζεται είναι ιστορική. 

Για την χώρα και την Αριστερά. 

• Για την χώρα: Από την εξάρτηση στην ενδογενούς λογικής παραγωγική ανασυγκρότηση.
• Για την Αριστερά: Από τον δημοσιοϋπαλληλικό σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία των παραγωγών και του δημοσίου συμφέροντος.

Γιώργος Παπασπυρόπουλος