Μόνο ελεύθερη ανάσα για το νέο έτος!

Μία η ευχή για το νέο έτος, που εκφράζεται θα έλεγα ιδανικά και πολυδιάστατα μόνο με τη λέξη "ελευθερία"!

Την πλουτίζω αυτή την ευχή με ένα μικρό απόσπασμα από την "Αστροφεγγιά" του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου:

"Την άλλη μέρα η Αθήνα παραφρονούσε. Ανακωχή. Ο κόσμος ξεχυνόταν στους δρόμους. Τραγούδια και σημαίες. Λες και φυσούσε απάνου από την πολιτεία λεύτερη πια η τόσα χρόνια φυλακισμένη ανάσα. Τα φθινοπωρινά τριαντάφυλλα άνθισαν όλα μονομιάς κι έγιναν πρόσχαρα και χαμογελαστά και τα κλεισμένα παράθυρα της ορφάνιας. Άνθισαν τα τριαντάφυλλα, άνθισαν και τ' αγόρια και τα κορίτσια, τα γλυκά κορίτσια της Αθήνας με τα ψηλά μποτίνια και τα στενά φουστανάκια, που διάβαιναν σαν αργοπορεμένα φλύαρα χελιδόνια από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο. Οι μεγάλες πλατείες στέναζαν από τη χαρούμενη ανθρωποσύναξη."

 

Αμήν κι όχι άλλες απώλειες!

 

 

 

Μια καλύτερη χρονιά σε κάθε επίπεδο!

 

 

Εορταστικό "πακετάκι" από τη Μάρω...

Αφορμή ετούτης της ανάρτησης η υπενθύμιση από αναγνώστη του βιβλίου της Μάρως Βαμβουνάκη "Οι Παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο". Η αναφορά έγινε μέσα από το ομότιτλο τραγούδι των Πυξ Λαξ σε στίχους της μοναδικής συγγραφέως. Μπήκα, λοιπόν, στον πειρασμό να παραθέσω μικρά "πακετάκια" - αποσπάσματα από αυτό. 

"Ο ύψιστος έρωτας είναι εκείνος που σε κρατάει στη μεγαλύτερη διέγερση δίχως τη βοήθεια αυτών των κοινοτοπιών που λέγονται φιλιά και χάδια."

"Είναι άγριο πράγμα ο γάμος, κι η αυτοδέσμευση της ζωής σου παντοτινά, επειδή μια ενοχή από την πίεση μιας ανάγκης ή από τη μέθη ενός έρωτα, αποφάσισε έτσι , είναι επιτίμιο βαρύ για έναν αδύναμο ή για ένα μεθυσμένο. Πώς γίνεται κάποιος που μετά από χρόνια γίνεται άλλος να συνεχίσει να μοιράζεται τον εαυτό του με κάποιον που κι αυτός με τα χρόνια έγινε άλλος; Τούτοι οι δύο οι σημερινοί , θα παντρεύονταν πάλι τώρα; "

"Ήταν τουλάχιστον απ΄την κατηγορία εκείνη των ζευγαριών που ο καιρός τα έκανε περίπου αδέρφια. Οι πιο πολλοί γνωστοί τους , όσοι δεν χώρισαν , ανήκουν στην άλλη κατηγορία, που σ΄αυτή την ηλικία του γάμου τους έχουν γίνει ορκισμένοι εχθροί."

"Τα παιδιά γεννιούνται από παιδιά. Τα δεύτερα μεγαλώνουν επειδή γεννιούνται τα πρώτα. Τίποτα δεν σε μεγαλώνει τόσο , όσο να γεννήσεις παιδί… Περηφάνια και ευτυχία εξαγορασμένες με εικοσιτετράωρες αγωνίες και κούραση. Αυτό μεγαλώνει κι εσύ γερνάς."

"Δούλευε εντατικά όχι από δημιουργικότητα αλλά με το απελπισμένο φευγιό εκείνου που θέλει να εκβιάσει την απολησμονιά."

"Είναι τρομακτικό να εμφανίζεις, ύστερα από είκοσι χρόνια το τελευταίο σου πρόσωπο στα μάτια κάποιου που σε θυμάται με την παλιά ολόφρεσκη εικόνα."

"Οι ματιές τους που έπεφταν η μια πάνω στην άλλη και τους ζωοδοτούσαν, ζωοδοτούσαν την πλάση κι όλα τα έκαναν καινούρια , ενδιαφέροντα και επικίνδυνα."

"Ο παθιασμένος έρωτας δεν ξέρει από αναστολές ."

"Ότι αξίζει πονάει. Ότι δεν αξίζει είναι εύκολο."

 

 

 

💖 Ακολουθεί το ομότιτλο τραγούδι και στη συνέχεια ένα σχετικό κάπως με το θέμα από έναν τελείως διαφορετικό, πασίγνωστο όμως, καλλιτέχνη ελληνικής καταγωγής.

 

 

 

 

Μία πρόταση μέσα από δώδεκα ιστορίες

Πάρτε μια κούπα καφέ ή όποιο άλλο ρόφημα ή ακόμα και οινοπνευματώδες ποτό της αρεσκείας σας και αφεθείτε στην απόλαυση της μικρής οθόνης. Μια πρόταση μίνι ελληνικής σειράς, που μου προσέλκυσε την προσοχή πριν από λίγο καιρό. Πρόκειται για τη σειρά μυθοπλασίας 12 αυτοτελών ιστοριών με τίτλο "Καρτ Ποστάλ", την οποία μπορεί να παρακολουθήσει κάθε ενδιαφερόμενος στο ERTFLIX. 

Είναι βασισμένη στα βιβλία της Βρετανίδας συγγραφέως Βικτόρια Χίσλοπ και θεωρώ ότι ξεχωρίζει τόσο για το πρωτότυπο σενάριο όσο για τη συμμετοχή μέσα από τις όμορφες ερμηνείες πολλών - διαφορετικών σε κάθε επεισόδιο - πολύ καλών ηθοποιών μα και για τη μουσική, τη φωτογραφία της και γενικά την ατμόσφαιρα που δημιουργεί γύρω από τους ήρωες. Εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις, την επικοινωνία, την φιλία, την αγάπη, τη νοσταλγία. 

Όλα "υφαίνονται" αρμονικά γύρω από τον βασικό ήρωα που ως αρχαιολόγος μεταβαίνει μετά από πολλά χρόνια, από το εξωτερικό, στον τόπο καταγωγής του για μία ανασκαφή. Εκεί ξεκινά ένα συναρπαστικό εσωτερικό ταξίδι μέσα από τη γνωριμία του με τη φύση του νησιού και τους ανθρώπους του. Ερχόμενος σε επαφή με εκείνους και τις ιστορίες τους μαθαίνει σταδιακά τον εαυτό του, αλλά και συμφιλιώνεται με τον έρωτα, τις πληγές του και τον θάνατο που βίωσε ως παιδί.

Οι καρτ ποστάλ που στέλνει στην πρώην αγαπημένη του θα τον κάνουν έναν ερωτεύσιμο άνθρωπο, αφού μόνο μέσα από αυτές θα τον ερωτευτεί η αποδέκτης τους...

Η σειρά έχει ολοκληρωθεί πλέον, όμως όποιος επιθυμεί έχει τη δυνατότητα να την παρακολουθήσει στο ERTFLIX και να πάρει περισσότερες πληροφορίες για το περιεχόμενο, πατώντας στον τίτλο που ακολουθεί:

"Καρτ Ποστάλ"

Ελπίζω να αρέσει η πρόταση σε όσους κάνουν το "κλικ", εκτός αν κάποιος την έχει παρακολουθήσει, οπότε θα ήθελα να ανταλλάξουμε εντυπώσεις.

 

@  Μουσική ταιριαστή στις ημέρες των εορτών από τον Michael Bublé...

 

Και πάλι Χριστούγεννα, όμως...

Χριστούγεννα

Ένας Θεός γεννιέται. Άλλοι πεθαίνουν. Η Αλήθεια
ούτε ήρθε ούτε υπήρξε. Το τι είναι πλάνη αλλάζει.
Άλλη αιωνιότητα αυτή, άλλη συνήθεια,
κι ό,τι ήταν πριν πάντα καλύτερο φαντάζει.

Η επιστήμη οργώνει στα τυφλά το χώμα να ξεμπλέξει.
Ονείρου παραλήρημα της πίστης τα ιδεώδη.
Νέος Θεός σημαίνει απλά μια νέα λέξη.
Μην ερευνάς και μην πιστεύεις. Τα πάντα είναι γριφώδη.

                                      Φερνάντο Πεσόα 

 

Και πάλι Χριστούγεννα, όμως με ένα σκούρο πέπλο επάνω μας να μοιάζει τόσο παράδοξα βαρύ κι ασήκωτο. Ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες κι ευχόμενοι από τα βάθη της ψυχής μας γι' αυτό, ας ελαφρύνουμε κάπως το φορτίο με λίγη κατάλληλη μουσική και όση αγάπη είμαστε ικανοί να προσφέρουμε στους άλλους δίχως δεύτερη σκέψη!

 

 

Χρόνια πολλά! 

 

Σε αφήνω να με αφήσεις...ή μήπως όχι;

Δυο λόγια ήρθα να αφήσω εδώ και ένα μουσικό κομμάτι ως μικρή εισαγωγή στην εβδομάδα που ανοίγει την εορταστική περίοδο. Μάλιστα, πολλοί την βλέπουμε σαν σανίδα σωτηρίας μέσα στον παραζουρλισμό που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, ο οποίος στέκεται κυνικά σαν βρωμερό φτύσιμο πάνω στη μάπα μας! 

Ένας λόγος παραπάνω, λοιπόν, να αναρωτιέται κανείς αν θα πρέπει να αφήνει κάτι να... τον αφήσει ή αν θα παλέψει γι' αυτό, ίσως με άλλους τρόπους διαχείρισης ή με άλλον τρόπο σκέψης πλέον. Πάντα μιλώντας για κάτι που έχει αξία για εκείνον, είτε είναι ιδέα, κατάσταση, άνθρωποι, όνειρο, οτιδήποτε. 

Συχνά ο άνθρωπος είναι ο ίδιος που επιτρέπει σε ό,τι αγαπά να τον αφήσει, γιατί είτε δεν έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που θα προκύψουν είτε δεν έχει την αυτοπεποίθηση να διεκδικήσει αυτό που ονειρεύεται ή έχει ανάγκη ακόμη.

Το μόνο σίγουρο ότι αφήνει παντελώς πίσω του ό,τι ή όποιον του έκατσε σαν μπουκιά στον λαιμό και κόντευε να τον πνίξει. Για όλα τα υπόλοιπα ίσως οφείλει να το σκεφτεί διπλά και τριπλά πριν πει "Σε αφήνω να με αφήσεις"!

 

@ Κι ένα τραγούδι που το θυμήθηκα ακούγοντάς το πρόσφατα στο ραδιόφωνο...

 

Για να μη σκεφτόμαστε αυτό που λέει ο τίτλος του τραγουδιού για ό,τι επιτρέψαμε να μας αφήσει.

Καλές Γιορτές! 

 

Έχει βάλει ξυπνητήρι η σιωπή, άραγε;

Σιωπηλή εποχή
(απόσπασμα)

Είναι δικά μας όλα τούτα που άφησαν έξω απ’ την πόρτα τους
οι κλειδωμένοι άνθρωποι
το χουγιατό του αγέρα στις σκοτεινές κάμαρες
η μουσική που κατεβαίνει σε μεγάλα κύματα χτυπώντας τα
παραθυρόφυλλα
η σιωπή που ανοίγει την τσάντα της και κοιτάζεται στο τετράγωνο
καθρεφτάκι της
κι αυτή που τυλίγεται σε μια στρατιωτική κουβέρτα πάνου στο
μουράγιο
κι αποκοιμιέται δίπλα στο ταγάρι της.

Είσαι και συ που ανάβεις το τσιγάρο σου μ’ ένα άστρο πάνω απ’ το
ήσυχο κοπάδι της ψυχής σου
σαν το σκοπό που αγρυπνάει πάνω απ’ το κοιμισμένο στράτευμα
να συλλογιέται μια γυναίκα
τη θάλασσα
την πολιτεία με τις σημαίες
τις σάλπιγγες
τη σκόνη του ήλιου και τη δόξα των ανθρώπων.

Κ’ είναι στο πλάϊ σου -το ξέρεις-
ετούτο το μεγάλο χαμόγελο
σαν το στρογγυλό ξυπνητήρι πλάϊ στον ύπνο του εργάτη.
Καιρός να κοιμηθούμε λίγο. Μη φοβάσαι.
Κουρντισμένο καλά. Θα σε ξυπνήσει στην ώρα σου,
με το κουβά της αυγής που ανεβάζει το νερό απ’ το πηγάδι
με το σύρσιμο μιας προκήρυξης που ρίχνει αθόρυβα το φως
κάτου απ’ τη πόρτα της σιωπής σου. Νάσαι σίγουρος. Θα σε
ξυπνήσει.

                                                             Γιάννης Ρίτσος

 

 

Η ανατριχιαστική σιωπή της εποχής στέκεται παθητικά και κοιτιέται αυτάρεσκα στο τετράγωνο καθρεφτάκι της, όπως λέει ο αγαπημένος μας ποιητής. Γύρω συμβαίνουν καθημερινά "τέρατα" κι αυτή τον χαβά της! Στη θέα τους η ψυχή αγριεύεται, η σιωπή την πνίγει, μα στέκει ασάλευτη περιμένοντας ίσως ένα ξυπνητήρι με κουδούνες τεράστιες να σημάνει, σπάζοντας επιτέλους την κεφαλή της κυρα-σιωπής πάνω στον άχρηστο καθρέφτη της. Μήπως και γλιτώσει ό,τι έχει απομείνει από την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Οι στίχοι του ποιητή νομίζω αποτυπώνουν πολύ περισσότερα, όπως και τα τραγούδια που ακολουθούν, το πρώτο αν το δούμε μεταφορικά κι όχι ως ερωτικό τραγούδι, ενώ το δεύτερο τα λέει ως έχουν με όμορφο ποιητικό λόγο (το έχω αναρτήσει κι άλλοτε, αλλά είναι αγαπημένο μου πολύ και συνδεδεμένο με ιδιαίτερες προσωπικές στιγμές). 

 

 

Κι ακόμη ένα τραγούδι, σχετικά νέας "κοπής", του γλυκού ερμηνευτή, γιατί "τέτοια τραγούδια να έχουμε να μην μένουν οι στιγμές μας γυμνές", όπως έλεγε ένα σχόλιο κάτω από το βίντεο...!

 

 

"Σε άγγιξα και πίστεψα"

Ο τίτλος είναι στίχος από τη μικρή δημιουργία που ακολουθεί...

Επειδή χατίρια σε φίλους δεν χαλώ, και παραγγελίες εκτελώ, αναρτώ το σημερινό που μου παραδόθηκε από μία φίλη αγαπημένη. Είχε συμμετάσχει εδώ με ακόμη ένα δικό της γραπτό πριν από πολύ καιρό, με το οποίο κατέθετε τις ανησυχίες της ψυχής στη διαδρομή προς την ωριμότητα. Καθ' οδόν όμως, και φυσικά εκεί που δεν το περιμένει κανείς, είχε μία "μετωπική" με τον γνωστό "μικρό αλητάκο", τον θεό Έρωτα. Αυτόν τον "αναρχικό" θεό που δε λογαριάζει τίποτα και κανέναν, σπέρνοντας την ανατροπή τοιουτοτρόπως στο διάβα του. Με ένα του "άγγιγμα" έχει τέτοια πειθώ..., μα καθώς είναι κι άτιμος αφήνει συχνά ένα "κάψιμο" που τα σημάδια του μένουν ανεξίτηλα.

Σε άγγιξα και κάηκα

Ζεις και δεν ζεις
Λες ότι γελάς και στην
πραγματικότητα κλαις
Σε ρωτάνε πώς είσαι;
Και απαντάς αυθόρμητα "καλά"
"όλα μια χαρά"

Σε γνώρισα όμως και όλα έγιναν
αλλιώς...
Όντως ζούσα
Όντως γελούσα
Όντως ένιωθα
Ήμουν καλά, μια χαρά.

Σε άγγιξα και πίστεψα...
Αφέθηκα...

Και τώρα που ανέβηκα στον
ουρανό πρέπει να μάθω
να πετάω...
Να πετάω με τσακισμένα φτερά...

Να μάθω να γελάω, να νιώθω και
να ζω χωρίς εσένα...
Σε άγγιξα και κάηκα...

                                                                                  Ρ.Ρ.

 

Έκρουσα τον κώδωνα του "κινδύνου" στην γλυκιά μου φίλη, αλλά σε τέτοια περίπτωση είναι ποτέ δυνατόν να προλάβει κανείς; Και γιατί να προλάβει, άραγε...; Το μόνο που μπορώ να προσφέρω είναι μια πιο εύθυμη πλευρά της ανίατης "ασθένειας" με λογάκια από τους "τοίχους"!

 

Σταματώ, διότι βλέπω την "κατραπακιά" να μου έρχεται οσονούπω!

@ Το μουσικό κομμάτι είναι επίσης δική της επιλογή, η οποία μου άρεσε πολύ!

Εντούτοις, της το αφιερώνω, γιατί τελικά ανήκουμε μόνο στον εαυτό μας και αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον προσφέρουμε με όλη μας την καρδιά εκεί που εμείς θα επιλέξουμε ανεξάρτητα από την εξέλιξη. Για να το πράξουμε κάτι θα ξέρουμε...