Αφορμή ετούτης της ανάρτησης η υπενθύμιση από αναγνώστη του βιβλίου της Μάρως Βαμβουνάκη "Οι Παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο". Η αναφορά έγινε μέσα από το ομότιτλο τραγούδι των Πυξ Λαξ σε στίχους της μοναδικής συγγραφέως. Μπήκα, λοιπόν, στον πειρασμό να παραθέσω μικρά "πακετάκια" - αποσπάσματα από αυτό.
"Ο ύψιστος έρωτας είναι εκείνος που σε κρατάει στη μεγαλύτερη διέγερση δίχως τη βοήθεια αυτών των κοινοτοπιών που λέγονται φιλιά και χάδια."
"Είναι άγριο πράγμα ο γάμος, κι η αυτοδέσμευση της ζωής σου παντοτινά, επειδή μια ενοχή από την πίεση μιας ανάγκης ή από τη μέθη ενός έρωτα, αποφάσισε έτσι , είναι επιτίμιο βαρύ για έναν αδύναμο ή για ένα μεθυσμένο. Πώς γίνεται κάποιος που μετά από χρόνια γίνεται άλλος να συνεχίσει να μοιράζεται τον εαυτό του με κάποιον που κι αυτός με τα χρόνια έγινε άλλος; Τούτοι οι δύο οι σημερινοί , θα παντρεύονταν πάλι τώρα; "
"Ήταν τουλάχιστον απ΄την κατηγορία εκείνη των ζευγαριών που ο καιρός τα έκανε περίπου αδέρφια. Οι πιο πολλοί γνωστοί τους , όσοι δεν χώρισαν , ανήκουν στην άλλη κατηγορία, που σ΄αυτή την ηλικία του γάμου τους έχουν γίνει ορκισμένοι εχθροί."
"Τα παιδιά γεννιούνται από παιδιά. Τα δεύτερα μεγαλώνουν επειδή γεννιούνται τα πρώτα. Τίποτα δεν σε μεγαλώνει τόσο , όσο να γεννήσεις παιδί… Περηφάνια και ευτυχία εξαγορασμένες με εικοσιτετράωρες αγωνίες και κούραση. Αυτό μεγαλώνει κι εσύ γερνάς."
"Δούλευε εντατικά όχι από δημιουργικότητα αλλά με το απελπισμένο φευγιό εκείνου που θέλει να εκβιάσει την απολησμονιά."
"Είναι τρομακτικό να εμφανίζεις, ύστερα από είκοσι χρόνια το τελευταίο σου πρόσωπο στα μάτια κάποιου που σε θυμάται με την παλιά ολόφρεσκη εικόνα."
"Οι ματιές τους που έπεφταν η μια πάνω στην άλλη και τους ζωοδοτούσαν, ζωοδοτούσαν την πλάση κι όλα τα έκαναν καινούρια , ενδιαφέροντα και επικίνδυνα."
"Ο παθιασμένος έρωτας δεν ξέρει από αναστολές ."
"Ότι αξίζει πονάει. Ότι δεν αξίζει είναι εύκολο."
"Είναι άγριο πράγμα ο γάμος, κι η αυτοδέσμευση της ζωής σου παντοτινά, επειδή μια ενοχή από την πίεση μιας ανάγκης ή από τη μέθη ενός έρωτα, αποφάσισε έτσι , είναι επιτίμιο βαρύ για έναν αδύναμο ή για ένα μεθυσμένο. Πώς γίνεται κάποιος που μετά από χρόνια γίνεται άλλος να συνεχίσει να μοιράζεται τον εαυτό του με κάποιον που κι αυτός με τα χρόνια έγινε άλλος; Τούτοι οι δύο οι σημερινοί , θα παντρεύονταν πάλι τώρα; "
"Ήταν τουλάχιστον απ΄την κατηγορία εκείνη των ζευγαριών που ο καιρός τα έκανε περίπου αδέρφια. Οι πιο πολλοί γνωστοί τους , όσοι δεν χώρισαν , ανήκουν στην άλλη κατηγορία, που σ΄αυτή την ηλικία του γάμου τους έχουν γίνει ορκισμένοι εχθροί."
"Τα παιδιά γεννιούνται από παιδιά. Τα δεύτερα μεγαλώνουν επειδή γεννιούνται τα πρώτα. Τίποτα δεν σε μεγαλώνει τόσο , όσο να γεννήσεις παιδί… Περηφάνια και ευτυχία εξαγορασμένες με εικοσιτετράωρες αγωνίες και κούραση. Αυτό μεγαλώνει κι εσύ γερνάς."
"Δούλευε εντατικά όχι από δημιουργικότητα αλλά με το απελπισμένο φευγιό εκείνου που θέλει να εκβιάσει την απολησμονιά."
"Είναι τρομακτικό να εμφανίζεις, ύστερα από είκοσι χρόνια το τελευταίο σου πρόσωπο στα μάτια κάποιου που σε θυμάται με την παλιά ολόφρεσκη εικόνα."
"Οι ματιές τους που έπεφταν η μια πάνω στην άλλη και τους ζωοδοτούσαν, ζωοδοτούσαν την πλάση κι όλα τα έκαναν καινούρια , ενδιαφέροντα και επικίνδυνα."
"Ο παθιασμένος έρωτας δεν ξέρει από αναστολές ."
"Ότι αξίζει πονάει. Ότι δεν αξίζει είναι εύκολο."
💖 Ακολουθεί το ομότιτλο τραγούδι και στη συνέχεια ένα σχετικό κάπως με το θέμα από έναν τελείως διαφορετικό, πασίγνωστο όμως, καλλιτέχνη ελληνικής καταγωγής.
Αν δεν ήταν εκείνες οι προκλητικές δηλώσεις που είχε κάνει μετά τη δολοφονία της άτυχης κοπέλας στη Φολέγανδρο, θα χειροκροτούσα δίχως δεύτερη σκέψη την ποιήτρια Μάρω. Όπως και να έχει βέβαια, πρόκειται για ένα αγαπημένο τραγούδι που θα μείνει ανεξίτηλο στο χρόνο και στις ψυχές μας. Ελπίζω και εύχομαι μόνο, αυτό το "Ο παθιασμένος έρωτας δεν ξέρει από αναστολές" να μην εκλαμβάνεται, ενίοτε, ως συμπεριφορά γυναικείας κακοποίησης. Γιατί την ποίηση πολλοί αγάπησαν, το ξύλο όμως, ουδείς... Ακόμα κι αν "νομιμοποιείται" μέσω μιας ποιήτριας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχές πολλές Γλαύκη μου, υπό τους ήχους αγαπημένων κομματιών και με τη δέουσα συγκίνηση για τον Ντέμη.
Μαρία μου, δεν είχα παρακολουθήσει τον άδικο χαμό της κοπέλας, οπότε δεν γνώριζα το τι έγραψε η συγγραφέας. Τα είδα τώρα που το είπες. Γενικά είμαι επιφυλακτική με τον γραπτό λόγο και τα μέσα ενημέρωσης κι επικοινωνίας. Άλλο έχει στον νου του κανείς με εντελώς διαφορετικό σκεπτικό από αυτό που τελικά λαμβάνουν οι άλλοι. Το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές είτε γραπτά είτε προφορικά. Συχνά βλέπουμε να στέκεται επίμονα κάποιος μόνο σε ό,τι έχει στον δικό του μυαλό εκείνη την ώρα και δεν ακούει πραγματικά τι του λέει ο άλλος. Αν προσθέσουμε και τη μανία που έχει πάθει ο κόσμος να κρεμά με ευκολία όποιον πει κάτι μέσα από κοινωνικά μέσα δικτύωσης, ήρθε κι έδεσε. Μου θυμίζει "ανθρωποφαγία".
ΔιαγραφήΑυτό που θα μπορούσε να γνωρίζει η συγγραφέας από την εμπειρία της είναι το ότι πολύ εύκολα θα μπορούσε να παρεξηγηθεί σε τέτοια φάση ο λόγος της. Ίσως δε θα έπρεπε να το γράψει εκείνη την περίοδο και όποτε το έκανε να γινόταν πιο σαφής.
Σε κάποια σχόλια που είδα επίσης δεν μου άρεσε η υποκρισία της κοινωνίας μας. Αν δεν υπήρχε σε τέτοιο βαθμό πιθανόν δε θα υπήρχε και τόσος χαμός ανθρώπων και ειδικά γυναικών. Γιατί τόση έξαρση τώρα; Με έχει προβληματίσει πραγματικά, γιατί πάντα γίνονταν εγκλήματα σε βάρος των γυναικών. Ήταν πάντα τα εύκολα θύματα.
Ακούμε τόσα πολλά καθημερινά να συμβαίνουν εύκολα χωρίς ενδοιασμό κανέναν και επιβεβαιώνεται πλέον πως η κοινωνία μας νοσεί πολύ βαριά. Το ζήτημα είναι το τι κάνουμε γι' αυτό.
Να είσαι καλά, κορίτσι μου, κι ευχαριστώ για την ενημέρωση.
Τα λόγια της, ένα προς ένα, ακούστηκαν στα αυτιά και στην καρδιά μου δυνατά, ανατρεπτικά, αληθινά και σοκαριστικά. Σίγουρα έχουν μεγάλη δόση αλήθειας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Γλαύκη μου με τα τόσο όμορφα και ζωντανά σου θέματα.
Συχνά η αλήθεια σοκάρει, όμως ίσως θα πρέπει να την ακούμε προσεχτικά, ώστε να κάνουμε ένα βήμα πιο βελτιωμένο στη ζωή μας. Το οφείλουμε πρώτα στον εαυτό μας.
ΔιαγραφήΦιλιά!