Από τις φορές που θέλω ν' αλλάξω θέμα

Από ό,τι φαίνεται το "σενάριο" αυτού του παλαβού κόσμου γίνεται όλο και χειρότερο με βάση τα νέα της εβδομάδας που πέρασε. Το ζουμί της υπόθεσης θα το συνόψιζα σε δυο φράσεις - κάπως σαν διαταγές σε καθεστώς ολοκληρωτισμού: "Εξοντώστε όσους και όσα αποτελούν εμπόδιο..." και "Χρησιμοποιήστε κάθε εύκαιρο οπλισμό, για να κινείται η αγορά και να ξέρουν όλοι ποιος είναι ο δυνατότερος (κοινώς ποιος την έχει μεγαλύτερη...έλεος)"! Όλοι τους πολύ μικροί, βαριά άρρωστοι και χυδαίοι!

Μόνο μην ξεχάσουν, όταν θα βρεθούν κάτω από το χώμα και θα βλέπουν τις πρασινάδες ανάποδα,  να πάρουν μαζί τους όλα αυτά για τα οποία "παλεύουν"! Μπορούν;

 

Αλλάζω θέμα, διότι θα βρίσω άσχημα, θα πω γενικά πολλές χοντράδες και θα με "κόψουν"... Έτσι κι αλλιώς αυτή την περίοδο δεν έχω και πολύ περισσευούμενη υπομονή και τα επιχειρήματά μου έχουν πάει διακοπές...

 

Ακούγοντας κάποια μουσικά κομμάτια, τα οποία έχω κρατήσει για αναρτήσεις εδώ, έπεσα σε ένα της Αλεξίου και του Πλιάτσικα με τίτλο "Εσύ με ξέρεις πιο πολύ", οπότε γεννήθηκε το ερώτημα του ποιος τελικά μας ξέρει πιο πολύ;

Μας ξέρουν καλά οι δικοί μας άνθρωποι, όσοι είναι οικογένειά μας, οι φίλοι μας και γενικά όσοι έχουν στενές σχέσεις μαζί μας; Και αν ισχύει, πώς το αντιλαμβανόμαστε; Άραγε το επιθυμούμε πραγματικά ή προτιμάμε την απόσταση;

 

Θεωρώ ότι είναι μια εξαιρετική συνθήκη όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται ότι κάποιος τον ξέρει πολύ καλά. Και φυσικά είναι ευλογία όταν συμβαίνει αμφίδρομα. Είναι μεγάλη ανακούφιση να μη χρειάζεται να δώσει κανείς πολλές εξηγήσεις, να κάνει αναλύσεις των αναλύσεων, να ζητά κάθε φορά κάτι που έχει ανάγκη, αλλά να του έρχονται κάποια πράγματα απλά και ήπια, επειδή ένας άλλος άνθρωπος τον ξέρει πιο πολύ. Η ζωή τότε γίνεται πιο όμορφη και οποιαδήποτε δυσκολία ξεπερνιέται με άλλη δύναμη και αντοχή.

 

Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη αυτού του νομίσματος, όπου εκείνος που γνωρίζει τον άλλο πιο πολύ ίσως εμφανίζεται ως δυσάρεστο πρόσωπο στην περίπτωση που του φέρνει στο φως πλευρές του εαυτού του που δεν θα ήθελε να τις βλέπει ή να τις θυμάται. Όμως δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας...

 

Αν απολαμβάνουμε μια τέτοια σχέση, ας κρατάμε τη θετική της μεριά και από την άλλη όσα δε μας αρέσουν είναι και πάλι μάθημα, για τη βελτίωσή μας.

 

 

Ας μην παραλείπουμε να εκφράζουμε και με λόγια την αγάπη μας σε εκείνους που μας ξέρουν πιο πολύ, καθώς δεν έχουμε ιδέα αν θα υπάρξει η ευκαιρία μια άλλη φορά... Μην αναβάλλουμε, γιατί είμαστε όλοι θνητοί και ως εκ τούτου πάντα εύθραυστοι. Ακολουθεί ένα ξένο μουσικό κομμάτι σαν "ταίρι" του ελληνικού που προηγήθηκε.

 

Κάπως ανάκατα όλα, όμως έτσι είναι...

                                                                                 Livio Možina 

Κάπως χωρίς συγκεκριμένο θέμα ξεκινώ να γράφω, αν και κατά βάθος είναι πολλά και πολύ συγκεκριμένα που θα μπορούσαν να ειπωθούν, όμως προτιμώ να αφεθώ και όπου με βγάλει. Αυτή είναι η ανάγκη της στιγμής και δε θέλω με τίποτα να την καταπιέσω, εξάλλου ένα σωρό  καταπιέσεις δεχόμαστε όλοι και μάλιστα αδιάλειπτα. 

Δεν κρύβω πως θα επιθυμούσα να βγάλω από μέσα μου ποικιλία από επιφωνήματα και επιφωνηματικές εκφράσεις, μήπως και γλιτώσω από το μπάφιασμα, όπως "Ουφ!", "Πουφ!", "Ω!", "Ήμαρτον!", "Ου!", "Αχαχουχα", "Στοπ!", "Ουστ!", "Ξουτ!", "Φτου!" "Φασκελοκουκούλωστα!"...

Παρέα με όλα αυτά τα επιφωνήματα, έτσι ανάκατα, περνούν σκέψεις από το μυαλό σαν μικρές αστραπές. Χάνονται πριν προλάβω να τις επεξεργαστώ νοητικά, να τους δώσω μορφή με το πληκτρολόγιο και να τις προβάλλω στην οθόνη. Πώς μπορεί άραγε να αποφευχθεί κάτι τέτοιο όταν ο νους έχει κατακλυστεί (και η ψυχή παράλληλα) από δεκάδες πράγματα που συμβαίνουν κάθε μέρα; Δεν αρκούν τα προσωπικά φορτία, μα πρέπει το στομάχι ν' αντέξει το βάρος της σκατοκατάστασης γύρω μας. 

Διαπιστώνω για ακόμη μία φορά δια μέσου διαφορετικών συμβάντων ότι πολλοί βλέπουμε τελικά όσα θέλουμε να δούμε, ακούμε όσα θέλουμε να ακούσουμε και καταγράφουμε όλα εκείνα που μας προσφέρουν ασφάλεια - ή έτσι νομίζουμε - αρνούμαστε πεισματικά να  δοκιμάσουμε να δούμε, να ακούσουμε κάτι διαφορετικό, διότι είναι ξένο στις δικές μας προσλαμβάνουσες και ικανοποιούμαστε ιδιαίτερα με το να ειρωνευτούμε, να χλευάσουμε κιόλας, να το μειώσουμε με κάποιο τρόπο. Το λυπηρό είναι ότι πράττουμε τοιουτοτρόπως δίχως να έχουμε διαθέσει ούτε τον ελάχιστο παραγωγικό χρόνο προκειμένου να εξετάσουμε τι έχει να προσφέρει. Κατ' επέκταση δημιουργούνται τα αδιέξοδα, ενώ επί της ουσίας δεν υπάρχουν. 

Πλάθει ο καθένας μας τον δικό του εικονικό κόσμο ζητιανεύοντας σιγουριά, ασφάλεια και εσφαλμένη ευημερία αντί να διεκδικήσει δυναμικά με επιμονή και υπομονή την αληθινή ευημερία, αποδεχόμενος πρώτα με ειλικρίνεια και θάρρος την μίζερη πραγματικότητα στην οποία ζει (εντέχνως του την επέβαλαν) κι έπειτα λαμβάνοντας σοβαρή γνώση για το ποιες δυνατότητες έχει προς αξιοποίηση. 

Τ' αφήνω εδώ προς το παρόν, καθώς εδώ και σταμάτησε η ροή των ανάκατων σκέψεων που έκαναν "πάρτι" στον ταλαίπωρο εγκέφαλό μου. Άσε, που χάθηκε στη διαδρομή η διάθεση να συνεχίσω να γράφω, αφού αναγκάστηκα να κάνω μια σειρά διαλειμμάτων για διάφορους λόγους. Συνέχεια σε επόμενο "επεισόδιο"...

 

@  Και κάτι για τη μουσική. 

 

 

" Σπορά στο χάος "

Επιστροφή για λίγο στα διαδικτυακά (για να αλλάξω παραστάσεις) έπειτα από μέρες μεγάλης  ανησυχίας, άγχους, ταλαιπωρίας και κούρασης (προέκυψε ένα σοβαρό χειρουργείο σε μέλος της οικογένειας) κι έπεται συνέχεια που απαιτεί υπομονή (ίσως και γαϊδάρου), πειθαρχία (μάλλον στρατιώτη) και μπόλικη κινητικότητα (μυαλού και σώματος). Όμως, αυτά δε μετράνε και πολύ, αφού μέχρι τώρα όλα πήγαν κατ' ευχήν.  Είναι ο δεύτερος χρόνος που θέματα υγείας μπήκαν στη ζωή μας αιφνίδια - ξεκινώντας πρόπερσι από το μικρότερο μέλος του σπιτιού και από ό,τι φαίνεται κάθε τέλος άνοιξης με αρχές καλοκαιριού συμβαίνει κάτι διαφορετικό... Τι να πω; Υπομονή, αντοχή και... πάλι υπομονή. Παρόλα αυτά δεν παραλείπω να είμαι ευγνώμων, καθώς στα άσχημα που έρχονται υπάρχει θετική εξέλιξη. Αυτό είναι που ισορροπεί μέσα μου τη στενοχώρια.

Τα υπόλοιπα (συναισθήματα και σκέψεις) θα εκφραστούν μέσω της ποίησης...

 

Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ’ τη Γη

Αν δεν στηρίξεις
το ένα σου πόδι
έξω απ’ τη Γη,
ποτέ σου
δεν θα μπορέσεις
να σταθείς επάνω της.

                  Οδυσσέας Ελύτης (απόσπασμα από το Μαρία Νεφέλη) 

Το μπλε τραγούδι

Είμαι κουρασμένος
Είμαι κουρασμένος, από κουβέντες κι από πράξεις
Κι αν θα με συναντήσεις σε κάποιο
δρόμο, μη μου κάνεις ερωτήσεις, γιατί
τ’ όνομά μου μονάχα μπορώ να σου πω
και τ’ όνομα της πόλης όπου
γεννήθηκα – Μα τούτο αρκεί.
Δεν έχει πια νόημα αν το αύριο
θα φτάσει. Αν υπάρχει
μονάχα τούτη η νύχτα κι έπειτα έρθει
το πρωί, δε θά ‘χει νόημα τώρα.
Είμαι κουρασμένος. Είμαι κουρασμένος από κουβέντες
κι από πράξεις. Μες στην καρδιά μου
θα βρεις μια χούφτα μικρούλα
από σκόνη. Πάρ’ την και φύσα την έξω
στον άνεμο. Άστην, να την πάρει ο άνεμος
και θα βρει το δρόμο για το σπίτι.

                                   Τενεσί Ουίλιαμς

 

Σπορά

Σπορά στο χάος
Ένα χαμόγελό σου
Σβήνει κι ανάβει.

              Νίκος Σιδέρης, Η Τέχνη του Κόκκου (Μεταίχμιο, 2011)

 

 

Πάμε άλλη μία ζόρικη ανηφοριά...

Σώμα και ψυχή 

Όχι μονάχα εκείνο που είμαστε κι ό,τι απόμεινε από μάς
ή ό,τι αγωνιζόμαστε να φαίνεται

αλλά μαζί μας σέρνουμε και τις μορφές των άλλων
που με τα χρόνια γίνονται ίσκιος ανάμνησης

μαζί μας σέρνουμε σημάδια και κομμάτια τους
το αίμα, την αγάπη τους, την περιφρόνησή τους
τα πάθη και τα μίση τους και την εκδίκησή τους
αυτά που χάσαμε σε τρόμους και κινδύνους-

όσα κερδίσαμε σε μάχες βιαστικές, τυραννικές
κι όσες μας έδωσαν χαρές περαστικές οι αθάνατοι.

Έτσι σιγά σιγά χτίζεται σώμα και ψυχή.
Έτσι σιγά σιγά το πρόσωπό μας.

                                                 Μάνος Ελευθερίου
                                                Από τη συλλογή Το νεκρό καφενείο (1997)

 

Πάντα χρειάζεται να υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα σου

Πάντα χρειάζεται. Πάντα χρειάζεται δίπλα σου. Στις μικρές και τις μεγάλες χαρές. Στις καταστροφές και στην αρρώστια. Στον αέρα και στις βροχές. Στον ήλιο και στη θάλασσα. Πάντα χρειάζεται να υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα σου. Αυτός είναι όλα μαζί τα φαρμακεία και τα φάρμακα του κόσμου.

                                                    Μάνος Ελευθερίου, Φαρμακείον εκστρατείας

 

 

...μετά, σιωπή ανήθικη (33ο Συμπόσιο...)

…μετά, σιωπή ανήθικη

Λειψός Φλεβάρης,

στέρηση οξυγόνου!

Λυγμός θανάτου…

 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο πιο συγκλονιστικό Συμπόσιο (που έχει διοργανωθεί μέχρι τώρα) της γνωστής φίλης Αριστέας, η οποία δίνει κυριολεκτικά τον εαυτό της στη σύλληψη και την προετοιμασία όλου αυτού μα και στο να διατηρηθεί η ιδέα του δρώμενου ζωντανή! Όλες οι συμμετοχές εδώ...

Σε αυτή την γιορτή ποίησης συμμετείχα με κάτι τόσο μικρό όσο ποτέ άλλοτε. Πρόκειται για ένα και μοναδικό χαϊκού, που πρώτη φορά γράφω. Δεν αγαπώ τις μεγάλες σε έκταση δημιουργικές απόπειρες (ούτε ως δημιουργός ούτε ως αναγνώστης) και δεν το κρύβω, γιατί με κουράζουν, όμως σε αυτή την προσπάθεια το "απογείωσα¨ σε μέγεθος, καθώς πιο μικρό κι εξαφανίζεται...:)

 

 

Μόνο το φως μπορεί να διώξει το σκοτάδι

Ένα σημείωμα ήρθα να καταθέσω λόγω των ημερών και όχι ακριβώς ευχές.

Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, ότι η διδασκαλία Του έχει τόσα πολλά να δώσει στο μυαλό και την ψυχή όλων των ανθρώπων, τόσο σ' εκείνων που πιστεύουν (οι οποίοι θα πρέπει να έχουν συνειδητοποιημένο το "γιατί" κι όχι να παραμένουν ακόλουθοι σε ένα ακόμα "κάτι") όσο κι εκείνων που δεν πιστεύουν. 

Κι όμως και τότε κραύγαζαν "Άρον άρον, σταύρωσον Αυτόν!", καθώς δεν άντεχαν την αλήθεια και το φως που εξέπεμπαν τα λόγια του, οπότε επέλεξαν τον Βαραβά. Οι ληστές έχουν πέραση διαχρονικά με οποιοδήποτε τρόπο, με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν ελεύθεροι κι ωραίοι! Αντιθέτως, η πικρή αλήθεια χλευάζεται, διαστρεβλώνεται και κυνηγιέται άγρια ή ύπουλα μέχρι τελικής εξοντώσεώς της. 

Έχει ειπωθεί ήδη ότι Εκείνος ήταν ουσιαστικός επαναστάτης, διότι τους έφερε τον κόσμο τούμπα. Τον σταύρωσαν μεν, τους την έσκασε δε... Και κάτι ακόμα. Η λέξη "επανάσταση" έχει μέσα της ριζωμένη την ανάσταση. Πάνε παρέα αυτά και πάντα με την ευρεία έννοιά τους!

Διαφεύγει, επίσης, σε όλους τους "πτωχούς τω πνεύματι" ότι: "Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι. Μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό. Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό." (Μάρτιν Λούθερ Κινγκ)

Το παραπάνω έχει αξία, όπως και όλη η διδασκαλία του Χριστού, όταν λαμβάνουν χώρα καθημερινά και μέσα από πράξεις, άλλοτε μικρότερες κι άλλοτε μεγαλύτερες, προς τους δικούς μας ανθρώπους (οικογένεια, φίλοι), τους διπλανούς μας μα και προς την κοινωνία όπου υπάρχουμε.

Αγάπη, φως, ταπεινότητα και ισχυρή θέληση έχει ανάγκη ο άνθρωπος σήμερα, ώστε να πάψει να επιλέγει τον ληστή στη ζωή του!

"Μια χίμαιρα ένα ολόκληρο πεπρωμένο"

Με αφορμή τον τίτλο θα έλεγα πως κάποτε συμβαίνει να προσπαθούμε να πλάσουμε ένα ολόκληρο πεπρωμένο βασισμένο σε μια χίμαιρα. Συγχωρεμένο κι αυτό, καθώς είναι πολύ ανθρώπινο. Το θέμα είναι μέχρι πού θα την αφήσουμε να μας παρασύρει. 

Δεν ήρθα να γράψω για κάτι σχετικό, όμως επέλεξα για τίτλο μέρος από στίχους του Τάσου Λειβαδίτη, οι οποίοι ακολουθούν στη συνέχεια. Απλά τους ξεχώρισα περισσότερο από άλλους που έχω κρατήσει για να παραθέσω σε αυτή την ανάρτηση. Δεν είχα κατά νου κάποιο συγκεκριμένο θέμα, αλλά θέλησα να μοιραστώ μικρά ποιητικά "αποστάγματα" που είχαν κάτι να μου πουν. Ίσως έχουν κάτι να αφήσουν και σε κάποιους περαστικούς από εδώ.

 

Ξεκινώ από τους στίχους του Λειβαδίτη:

"Προσπάθησα από μια χίμαιρα να φτιάξω ένα ολόκληρο πεπρωμένο. 

 Τώρα αν θυμάμαι κάτι είναι κάποια όνειρα που έκανα ακουμπισμένος στον ωκεανό 

 ή κάποιες ταπεινώσεις 

 που τέλειωσαν με τα πιο υπέροχα δάκρυα." 

Κι αν είναι κανείς αμετανόητος, θα συνέχιζα με τον Πατρίκιο:

"Κι αν γυρίζει ο χρόνος πίσω στην αρχή

 όπως γυρίζει πίσω μια βιντεοκασέτα

 το ίδιο αδέξια, με την ίδια ταραχή 

 τα ίδια θα κάναμε, άσ’ τα και γάμησέ τα." 

Έρχεται ο Ρίτσος, όμως να προσθέσει:

"Αυτά που χάθηκαν, αυτά που δεν ήρθαν μην τα κλαις. 

 Αυτά που τα ‘χες και δεν τα ‘δωσες κλάφ’ τα. " 

Ο Μπλέικ στέκεται σε αυτό που εν τέλει μένει για πάντα στην ψυχή του ανθρώπου, όταν προσπαθήσει το άπιαστο (γιατί ενίοτε αξίζει για πολλούς λόγους να το κάνει):

"Να δεις τον Κόσμο σε έναν κόκκο άμμου,

 και τον Ουρανό σ’ ένα αγριολούλουδο,

 να κρατήσεις το Άπειρο στην παλάμη σου 

 και την Αιωνιότητα σε μια ώρα. " 

Τα παραπάνω έχουν ισχύ και σε προσωπικό επίπεδο και σε κοινωνικό αλλά ας το πάμε παραπέρα τσεκάροντας και το πολιτικό... με τον Ελύτη να σημειώνει κάπως δηκτικά:

"Χίλιοι δυο παραφυλάνε σε κοιτάν και δεν μιλάνε.

 Είσαι σήμερα μονάρχης κι ώσαμ’ αύριο δεν υπάρχεις." 

Με τη σοφία του Άσιμου να μας υποδεικνύει το αυτονόητο:

"Άμα δε σου πέσει μούρη, πώς μωρέ θ’ αντιληφθείς

 Τι σου λέει ένας σαμάνος κι ένας οραματιστής. " 

Κι ο Βάρναλης μας ταρακουνά, μπας και ξυπνήσουμε και βρεθούμε σε εγρήγορση:

"Δεν ξέρεις καημένε τη λαϊκή ψυχή.

 Οι λαοί πιστεύουν πιότερο τ’ αυτιά τους, παρά τα μάτια τους.

 Πιότερο το μύθο παρά τα γεγονότα.

 Πιότερο τη φαντασία τους από την κρίση τους… " 

Κρατάμε ως σημαίνουσα υπενθύμιση του Νερούδα το ότι:

"Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει. " 

Και προχωράμε (σε όλα τα επίπεδα) διατηρώντας καλά μέσα μας κάτι ακόμα από τον Ρίτσο:

"Να είμαστε έτοιμοι

 κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα. " 

 

@ Μουσική πολύ φρέσκια (πρόταση αναγνώστη) και απόλυτα εκλεκτή θα έλεγα:

 

 

 

Σαν να ήταν δικό μου, αλλά δεν είναι...

Γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι λίγα πράγματα είμαστε σε θέση να ορίζουμε στη ζωή μας. Κι εκείνη δε μας αφήνει διόλου να βαρεθούμε, αφού μια μας πάει επάνω και μια κάτω, σαν ανελκυστήρας ένα πράμα. Τότε που λες ότι κάτι καλό πάει να γίνει, να κι έρχεται να σε βρει κάτι άλλο ιδιαίτερα "ενδιαφέρον" (ζαβό θα λέγαμε), οπότε μονολογείς το "πάμε πάλι"...

Σκέφτηκα, λοιπόν, να ξεδώσω (να μη σκάσω από τα "ουφ") με κάτι ημιδημιουργικό εδώ μέσα, για να διατηρήσω ισορροπίες σε όλο αυτό το ανεβοκατέβασμα. Πρόκειται για επανάληψη μιας παλαιότερης προσπάθειας, στην οποία είχα επιλέξει στίχους από ξένα μουσικά κομμάτια και συνδυάζοντάς τους είχα δημιουργήσει κάτι νέο. Αυτή την φορά η επιλογή έγινε από ελληνικά τραγούδια, τα οποία είχα αξιοποιήσει σε αναρτήσεις μου που έμοιαζαν με "ώρες ραδιοφώνου" (μάλλον εγώ τις είχα χαρακτηρίσει έτσι, γιατί είμαι και λίγο "ψώνιο"). Σε κάθε απόσπασμα θα υπάρχει και μία λέξη ή φράση που θα παραπέμπει στο μουσικό κομμάτι για όποιον θα ήθελε να το ακούσει.

Κι ας δούμε τι βγήκε...

 

Γράφω τ’ όνομά σου σ’ ένα χαρτάκι από τσιγάρα

Και τώρα πρέπει να βρω δυο λόγια να σου πω.
Τις βρήκα έτοιμες τις λέξεις. Δεν έφτιαξα καμία μόνη μου.
Αυτό είναι άδικο για σένα. Θέλω να βρω κάτι που να είναι μόνο για σένα.

Αν θες να δεις τα θαύματα να παίρνουνε μορφή
Ράψε όλα σου τα τραύματα μόνος με μιας ψυχής κλωστή.

Πως θα με νιώσεις κάποτε κι ας είναι αργά πως θα ΄ρθεις
να γνωριστούμε απ΄ την αρχή κι απ΄ τη φωτιά να μάθεις.

Ήθελα να’ μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
Όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
Να ‘μαι η πρώτη ρουφηξιά από το τσιγάρο σου
Κι η τελευταία γουλιά από το ποτό σου

Τα ζήτησα όλα από τη ζωή μου, τα πλήρωσα με την ψυχή μου
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου ‘χει λείψει
Το λάγνο ψέμα σου που τα ‘κανε όλα ωραία.

Σβήστηκαν τα λόγια και οι σκοποί
Σαν γέφυρα που είχε κοπεί
Κι έκρυβε η καρδιά μου αγκαλιά
Μια φωτογραφία σου παλιά.

Πέρασαν χρόνια μα θυμάμαι
Τη νύχτα εκείνη της σιωπής
Νύχτα που φταίει όταν πονάμε
μα εσύ ποτέ δε θα το πεις

Μη ρωτάς να σου πω μοναξιά τι θα πει
σε μια πόλη βουβή στα ρηχά θα πνιγώ
μη ρωτάς να σου πω, διψασμένες καρδιές
προδομένοι εραστές, ζούμε θάνατο αργό.

Τι θες ν’ ακούσω πια
τώρα που καμιά , καμιά συγγνώμη δε φτάνει
το σ’ αγαπώ μπορεί, μόνο αυτό μπορεί
μες στην καρδιά να μπει να την ζεστάνει…

Αιώνια θα το τραγουδώ
Κι εσύ δε θα το μάθεις
Πως οι στιγμές που μου 'δωσες
Αξίζουν μια ζωή

Ό,τι ζω μετά από σένα μου το κυνηγάς
μου το διώχνεις, μου το ορίζεις και μου το σκορπάς.

Μια καταιγίδα θέλω να ‘ρθει να ουρλιάξει
Όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
Στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
Κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
Μέχρι τον ήλιο ν’ ανεβεί και να τον κάψει.

 

@  Μουσική άλλη δεν έχει σε αυτή την ανάρτηση, καθώς είμαστε υπερπλήρεις με τις παραπομπές!

 

Επιλογές από τον φιλόσοφο "θεϊκό δώρο"

Βλέποντας κανείς τον τίτλο θα αναρωτιέται αν υπάρχει κάποιο λάθος διατύπωσης. Δεν υπάρχει φυσικά, αλλά γράφτηκε κατά αυτόν τον τρόπο για να προσελκύσει λίγο παραπάνω την προσοχή...😏

Πρόκειται για τον πασίγνωστο Ουμπέρτο Έκο, για το επώνυμο του οποίου λέγεται ότι είναι αρκτικόλεξο των λατινικών λέξεων Ex Caelis Oblatus, που σημαίνει "θεϊκό δώρο"!

Ακολουθούν επιλογές μου από το έργο του και τον λόγο του, που ο καθένας με άλλα θα ταυτιστεί, με άλλα θα διαφωνήσει ή ακόμη και θα αδιαφορήσει. Πάμε να δούμε κι όποιος θέλει έρχεται παρέα!

" Η τέχνη του διαβάσματος έγκειται στο να ξέρεις ποιες σελίδες να πηδήξεις." 

 

 

" Έχω φτάσει να πιστεύω ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι ένα αίνιγμα, ένα άκακο αίνιγμα που γίνεται τρομερό λόγω της δικής μας μανιώδους προσπάθειας να το ερμηνεύσουμε σαν να είχε δήθεν κάποια βαθύτερη αλήθεια."

 

" Ο Ηγέτης, που γνωρίζει ότι η εξουσία δεν του απονεμήθηκε δημοκρατικά αλλά την κατέκτησε με τη βία, γνωρίζει επίσης ότι η δύναμή του βασίζεται στην αδυναμία των μαζών· οι μάζες είναι αδύναμες, και γι’ αυτό χρειάζονται και αξίζουν έναν ηγεμόνα."

 

" Ο βλάκας δεν κάνει λάθη συμπεριφοράς. Κάνει λάθος συλλογισμούς. Είναι αυτός που λέει ότι όλοι οι σκύλοι είναι κατοικίδια και όλοι οι σκύλοι γαβγίζουν, όμως και οι γάτοι είναι κατοικίδια ζώα, επομένως γαβγίζουν. Ή ότι όλοι οι Αθηναίοι είναι θνητοί, όλοι οι κάτοικοι του Πειραιά είναι θνητοί, επομένως όλοι οι κάτοικοι του Πειραιά είναι Αθηναίοι."

 

" Τίποτε δε δίνει σε έναν φοβισμένο άνθρωπο περισσότερο κουράγιο από έναν άλλο φοβισμένο άνθρωπο."

 

" Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ. Είναι η εισβολή των ηλιθίων."

 

" Οι κοινωνίες βασίζονταν πάντα στη μνήμη για να διατηρήσουν την ταυτότητά τους, ξεκινώντας από τον γέρο που, καθισμένος κάτω από ένα δέντρο, έλεγε ιστορίες για την εκμετάλλευση των προγόνων του και τον ιδρυτικό μύθο της φυλής. Και όταν κάποια πράξη λογοκρισίας εξαφανίζει ένα μέρος της μνήμης μιας κοινωνίας, αυτή η κοινωνία περνάει μια κρίση ταυτότητας."

 

" Ο πολιτισμός δεν ακυρώνει τη βαρβαρότητα, αλλά, πολλές φορές, την επικυρώνει. Όσο πιο πολιτισμένος είναι ένας λαός, τόσο πιο βάρβαρος και καταστροφικός μπορεί να γίνει."



👉 Μουσική επιλογή ένα τραγούδι από τα παλιά, που άκουσα τις προηγούμενες ημέρες στο ραδιόφωνο και μου έφτιαξε πάραυτα τη διάθεση μέσα από τον ρυθμό του...

  

Η αλητεία θα βρει το αντίδοτό της;

Ευτυχώς που υπάρχει και η ποίηση στη ζωή μας, για να αντισταθμίζει το βάρος που παράγει η αλητεία - με όλη τη σημασία της λέξης - την οποία επιδεικνύουν τόσο εγχώριοι πολιτικοί όσο της γειτονιάς μα και ακόμα παραπέρα! Έλεος πια! Το Σύνταγμα έχει καταλήξει χαρτί υγείας και η Δημοκρατία κάτι που στην ουσία το έχουν χεσμένο! Και όλα αυτά με απόλυτο θράσος και ξιπασιά!

Με αφορμή, λοιπόν, την ημέρα που γιορτάζουμε την Ποίηση (21-3-2025) είπα να εκφραστώ, ίσως και με άγαρμπο τρόπο, αλλά και να δώσω δυο μικρά σημεία από εκείνη προς "θρέψη" του πνεύματος και της ψυχής:

 

" να ελπίζεις - να ελπίζεις πάντα - πως ανάμεσα 

 εις τους ανθρώπους 

 - που τους ρημάζει η τρομερή "ευκολία" - 

 θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους 

 που τους διέπει καλοσύνη - πόθος ευγένειας - ηρεμία"

                                Ν. Εγγονόπουλος, Σονέτο Μάλλον Απαισιόδοξο 

 

" Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, κι εσύ να λείπεις,

 να 'ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα

 κι εσύ να λείπεις " 

                                       Γ. Ρίτσος, Οι γειτονιές του κόσμου

 

Ας οραματιστούμε ότι αυτές "οι απαλές ψυχές" θα νικήσουν την αλητεία σε οποιαδήποτε μορφή της και να μη "λείπει" κανείς όταν "οι Άνοιξες" μας έρχονται με "διάπλατα παράθυρα"!

Έτσι, γιορτάζουμε την ποίηση που με σύντομο κι εύγλωττο τρόπο αποτυπώνει τις πιο βαθιές αλήθειες, αφού, όπως είπε ο Σ. Φρόυντ, "Όπου και αν με πήγαν οι θεωρίες μου, βρήκα ότι ένας ποιητής ήδη είχε πάει εκεί."!

 

@  "Αγκαλιά" με την ποίηση ακολουθεί και η μουσική...

Επέλεξα μερικά "καψούρικα", γιατί ο καημός από την κατάντια μας θα ψάχνει σε λίγο νά βρει γιατρειά στην "καψούρα" (;), στη "μαστούρα" (;), στη "σαβούρα" (ανεξέλεγκτου μπουκώματος) (;), πάντως μέσα σε θολά νερά...

 

Σαν άσπρο περιστέρι μες στη συννεφιά

Κάποιες στιγμές στη ζωή μας εκεί που φαίνονται τα πράγματα κάπως σκοτεινά ή έστω ομιχλώδη έρχεται απρόσμενα η ανατροπή αυτής της κατάστασης, που οδηγεί σε θετική και αισιόδοξη εξέλιξη. Θα μπορούσε να το δει κανείς σαν μικρό θαύμα, όμως πάντα υπάρχει μια ρεαλιστική βάση όσων συμβαίνουν.

Ο άνθρωπος δε θέλει πολλά για ν' "ανθίσει" και να είναι σε θέση να ανταπεξέλθει σε δύσκολες ή αρνητικές συνθήκες. Έχει ανάγκη από έναν σκοπό και αγάπη. Η ύπαρξη τους αφενός δίνει την ώθηση για το "άλμα πίστης" σε φάσεις αβεβαιότητας, αφετέρου οδηγεί συχνά σε επιτυχή και ευτυχή κατάληξη όποια προσπάθεια γίνεται. 

Όπως διάβασα κάπου: "Ο σκοπός της ζωής είναι η ζωή με σκοπό". Πράγματι έτσι είναι, ειδάλλως τρώει την ψυχή η μιζέρια, η ακινησία και η τοξικότητα, τα οποία θεμελιώνουν την αυτοκαταστροφή. 

Αν στην παραπάνω φράση προστεθεί και η γαλλική παροιμία: "Είναι η αγάπη που κάνει τον κόσμο να γυρίζει", τότε όλα είναι δυνατά. Επουλώνονται ακόμα και οι πληγές - είτε ψυχικές είτε σωματικές. 

Είναι σαν το άσπρο περιστέρι που φέρνει το όμορφο μήνυμα...