Άλλη μία Primavera, άλλο ένα κάλεσμα

Μία ακόμα άνοιξη, ένα ακόμα κάλεσμα της φύσης για αναγέννηση εξωτερική και πρωτίστως εσωτερική. Μπα, πολλοί δεν χαμπαριάζουν από αυτά. Αχάριστοι, ανόητοι και μοιραίοι, όταν τους προσφέρεται, ενώ κάποιοι άλλοι δεν θα έχουν αυτή την ευκαιρία ποτέ.

Ένα μουσικό κομμάτι που το επαναλαμβάνω, για τους στίχους του αυτή την φορά, οι οποίοι και ακολουθούν...

"Εγώ θα ξαναγεννηθώ
την άνοιξη ελάφι 

ή γλάρος σ΄ένα βράχο
χωρίς τίποτα να ξεχνώ
χωρίς τίποτα άλλο να ρωτώ
μόνο ένα χώρο να πιαστώ
 

Και θα ξαναγεννηθώ
χωρίς προβλήματα και απογοητεύσεις
και φίλε μου θα ακούω
τις συμφωνίες των εποχών
σε έναν άλλο ρόλο διαφορετικό
ευτυχισμένος που γεννήθηκα
ανάμεσα στ’ απέραντο, γης και ουρανό"

 Α, και λόγω των ημερών και των επετειακών πανηγυρισμών, πριμαβέρες και αναγεννήσεις για τον τόπο μας μην περιμένετε με τόση πολλή ηλιθιότητα που μας βαράει, πολιτικούς και πολίτες (ισχύει για ένα πολύ μεγάλο μέρος  πάντα και όχι για όλους, για να είμαι και δίκαιη)! 

Ένας ή δυο κούκοι δεν φέρνουν τελικά την άνοιξη, ειδικά σ' έναν κόσμο που έχει χάσει την πυξίδα του.

  Ένα ελληνικό τραγούδι για όσα θεωρήσαμε πατρίδα και λίγοι τα σεβάστηκαν...

Μες στην απουσία την ερημιά θα θάψω

Απουσία από παντού σε ό,τι αφορά στα διαδικτυακά, γιατί δε βγαίνει για πολλούς λόγους.

Τακτοποιώντας τα εξωτερικά τρέχοντα της καθημερινότητάς μας αλλά παράλληλα και τα εσωτερικά μας, τα οποία συχνά δεν τακτοποιούνται όπως θα θέλαμε (σιγά μην ήταν έτσι), ο καιρός περνά και μας προφταίνει, όπως μας προφταίνει και η ζωή. 

Εμείς, κυνηγοί της. Σαστισμένοι καμιά φορά, μαχόμαστε για αυτό που περιμένει εκείνη από εμάς.

"Μυστήριο μέγα η ζωή και σχετικό το λάθος" 

"Φυσάει αδιαφορία να ντύνεσαι καλά" 

"Συγγνώμη που δεν ήμουνα για σένα ουρανός"

"κι αν από καημό χορτάσω, 

μέσα στο χαμό θα ξεχειμωνιάσω"

"Της αγάπης την ουσία την μετρώ στην απουσία"

Παίρνοντας, λοιπόν, πολλές απουσίες όλο αυτόν τον καιρό και κινδυνεύοντας να μείνω "μετεξεταστέα"..., συνεχίζω την απαιτητική πορεία που ακολουθώ, χωρίς να μπορώ να γνωρίζω την εποχή της ολόψυχης παρουσίας μου στη διαδικτυακή παρέα.

Μέσα σ' όλα υπάρχει και η εσωτερική ερημιά που πρέπει να θαφτεί, μια και δαύτη είναι παρούσα ακόμα και κατά τη διάρκεια όμορφων συναναστροφών εμποδίζοντας την απλόχερη κι εγκάρδια επαφή.

Κι εκεί έξω στον κόσμο παίζεται στο σανίδι της παράγκας του Καραγκιόζη η παράσταση του παραλόγου, την οποία αρνούμαι ίσως πεισματικά να σχολιάσω, ενώ μπήκα στον πειρασμό αρκετές φορές. Όμως κουράστηκα κυριολεκτικά από την τρέλα που μας περιβάλλει - εντός και εκτός συνόρων - και πικράθηκα από την ελαφρότητα "δικών" μου ανθρώπων που πίστεψα (και για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι σε πολιτικούς φυσικά). Διάθεση μηδέν, οπότε και ο ελάχιστος χρόνος είναι μη διαθέσιμος επίσης.

@ Τούτο γράφτηκε για τους φίλους που με επισκέπτονται σταθερά, ώστε να μην απορούν για τις πολύ καθυστερημένες απαντήσεις στα σχόλιά τους και την απουσία μου από τους δικούς τους χώρους.

Τα λέμε πάλι κάποια στιγμή.